Για τον Περικλή Κοροβέση

Ένας ακόμα αγωνιστής έφυγε από τη ζωή στην αρχή αυτής της νέας και πρωτόγνωρης δεκαετίας, ανοίγοντας πλώρη για τη γειτονιά των ηρώων. Ο λόγος για τον Περικλή Κοροβέση, συγγραφέα και διανοούμενο, γνωστό για τον αντιδικτατορικό του αγώνα και λόγο, που αποκρυσταλλώθηκε στο έργο του “Ανθρωποφύλακες”. Σε αυτό, ο συγγραφέας αποκάλυψε με γλαφυρό τρόπο τα βασανιστήρια και τη μοίρα που είχαν όσοι τόλμησαν να αντισταθούν στη στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απρίλη.
Με σπουδές στο Παρίσι, κοντά στα πιο λαμπρά μυαλά του 20ου αιώνα, όπως ο Ρολάν Μπρατ και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Περικλής Κοροβέσης έζησε μια ζωή μποέμικη, σφυρηλατημένη στη φλόγα του αγώνα, αφού έμεινε πολιτικά ενεργός ακόμα και στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ένας συγγραφέας που μίλησε για το δίκαιο και το άδικο, τον έρωτα, τον πόθο και την επανάσταση. Γεμάτος χιούμορ και δύναμη ξεπέρασε πολλά δεινά που συνδέονταν με την ιδεολογία του -κατηγορήθηκε μέχρι και για αρχηγός της 17Ν-, αποκαλύπτοντας μάλιστα την διαλεκτική πάλη των αντιθέσεων που οδήγησε την Ελλάδα στο πραξικόπημα, την αμερικανοποιήση και τον εκσυγχρονισμό. Πράγματι μέσα από τα διορατικά κείμενα του Κοροβέση, απογυμνωμένα από βερμπαλισμό και ωραίες εικόνες και με μια ατμόσφαιρα που θυμίζει κάτι από Τ. Μπουκόφσκυ, ο αναγνώστης καταφέρνει να σχηματίσει μια εικόνα για τις αιτίες και τις συνέπειες της χούντας στον ελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης. Πολύ περισσότερο, ο λόγος του Κοροβέση αποτελεί ένα πρότυπο ανάλυσης του φασιστικού φαινομένου, επίκαιρου μέχρι και σήμερα.
Αυτός είναι και ο λόγος που νιώθω ιδιαίτερα τυχερή που συμμετείχα σε μία από τις συζητήσεις αυτού του ανθρώπου μετά το τέλος της παράστασης “Ανθρωποφύλακες”, που λαμβάνει χώρα στο Θέατρο Τέχνης εδώ και δύο χρόνια. Ένας άντρας, που παρά τα χρόνια του δε μπορούσες να πεις ηλικιωμένο, ανέβηκε στη σκηνή και αυτή πλημμύρισε από φως, ελπίδα, συγκίνηση και αισιοδοξία. Πράγματι, ο Περικλής Κοροβέσης ήταν ένας άντρας, που δεν δίστασε ακόμα και σε εκείνη την συζήτηση να μιλήσει για έννοιες που θεωρούσαμε ξεπερασμένες, την επανάσταση, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη. Δεν πίστευε στους ήρωες. Δεν πίστευε στους διανοούμενους. Γι' αυτόν ο πολιτισμός φαινόταν στο τρόπο ζωής του καθενός. Και ίσως το γεγονός ότι οι “σύγχρονοι ανθρωποφύλακες” δεν επιτρέπουν να τον τιμήσουμε στο δρόμο, όπως θα του άξιζε, να ταιριάζει πλήρως στις δηλώσεις του κατά τις αρχές του έτους, στην εκδήλωση για την ένατη επετειακή έκδοση με αφορμή τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία του βιβλίου του, όπου και αποποιήθηκε το χαρακτηρισμό του ήρωα. Όχι, ο Κοροβέσης δεν ήταν ήρωας, ήταν τέκνο της Ανάγκης, της ζωοδόχου εκείνης δύναμης που κάνει τη ζωή να τραβάει την ανηφόρα, μακρυά από πομπές, επευφημίες και δάφνινα στεφάνια. Κι αν εμείς τον αντιμετωπίζουμε σαν τέτοιο, γράφοντας αυτό το κείμενο, είναι γιατί νιώθουμε την ανάγκη να υπενθυμίσουμε ότι αξίζουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων. Ο Περικλής Κοροβέσης θα είναι για πάντα ένας από τους φάρους που θα μας δείχνουν το δρόμο για τον κόσμο αυτό!