Με αφορμή τη φετινή επέτειο 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο συγγραφέας αξιοποιεί δραματουργικά το μέγα όπλο της προσωπικής μαρτυρίας, καθώς γυναίκες-ηθοποιοί αφηγούνται τα πάθη του χειμαζόμενου λαού τους σε δραματικές στιγμές της ιστορίας του, αναζητώντας την προσωπική και εθνική τους ταυτότητα, επιχειρώντας να επουλώσουν πληγές, να ψηλαφίσουν τα ίχνη της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της δικαίωσης.

Η Αναστασία Μιροσνιτσένκο με καταγωγή από την Ουκρανία, η Ραφίκα Σαουίς από τη Συρία, η Ανδριανή Νεοκλέους από την Κύπρο, η Έλενα Μαρσίδου από τον Πόντο, η Ρομίνα Κατσικιάν από την Αρμενία και η Μαρία Ζορμπά από τη Σμύρνη αφηγούνται την ιστορία της ζωής τους και μαζί το δράμα της προσφυγιάς του λαού τους. Η τραγωδία συναντά την ελπίδα, η καταστροφή τη δύναμη του αγώνα για ζωή, η θηριωδία την κατανόηση, η οργή τη συγχώρεση…

Στεκόμουν, για περισσότερη από μία ώρα, στην Πλατεία Κοτζιά, ανάμεσα σε άλλους άντρες και γυναίκες που παρακολουθούσαν την παράσταση και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου… Πώς μπορέσαμε να τα ξεχάσουμε όλ’ αυτά; Πώς κάναμε το ανθρώπινο δράμα μετρήσιμο; Πώς στριμώξαμε την αλληλεγγύη σε δελτία ειδήσεων; Πώς κατευνάσαμε τον δράκο των ενοχών πίσω από τα προβλήματα της μικροζωής; Γιατί αυτό ακριβώς το θηρίο πολεμάει το έργο του Καρατζογιάννη (συγγραφέα, επίσης, των «Για την Ελένη», «Μάρτυρες των Αθηνών», «Μελίνα Στοπ Καρέ», «Φύλακας μιας Επανάστασης»): το θηρίο του εφησυχασμού, της αδιαφορίας για τον πόνο του άλλου, της λησμονιάς. Διαμαρτυρόμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την κτηνωδία που εξαχρειώνει, με άλλοθι τη διαφορετικότητα ενός «εχθρού», το κείμενο καταδεικνύει την ομοιότητα του πάσχοντος Άλλου σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σ’ όλες τις στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας. «Με τα παιδιά και τα διαβατήρια στα χέρια» έρχονται σήμερα εδώ, στην Ελλάδα, κυνηγημένοι σαν τα πουλιά, οι πρόσφυγες. Όπως έφτασαν κάποτε -κατατρεγμένοι- οι παππούδες μας, όπως, αργότερα, ξενητεύτηκαν οι γονείς μας, όπως, τελευταία, εγκαταλείπουν οι νέοι μας. Μια χώρα που ξεπροβοδίζει, αδειάζει και καρτερεί... Γεμίζει πόνο και επουλώνει πληγές. Διώκει, μα και θυμάται. Οφείλει να θυμάται. Όπως οφείλει να διαφυλάξει. Οφείλει να στήνει και να ξαναστήνει, ενάντια σε όσους τις γκρεμίζουν, τις Θερμοπύλες της ανθρωπιάς…

Οι συγκλονιστικές ηθοποιοί της παράστασης, που στιγμές-στιγμές δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, (ιδιαίτερη μνεία στην αυθεντικότητα και τη συγκίνηση της Ραφίκα Σαουίς), βίωσαν και μας μετέδωσαν τη χθόνια έκσταση της Έλενας Μαρσίδου, τον δυναμισμό της Ανδριανής Νεοκλέους, τον λυρισμό και την αισθαντικότητα της Αναστασίας Μιροσνιτσένκο, τη δωρικότητα της Ρομίνας Κατσικιάν, την τρυφερή σεμνότητα της Μαρίας Ζορμπά. Συνοδευόμενες από την καίρια μουσική υπόκρουση του Κώστα Νικολόπουλου, έστειλαν ένα μήνυμα -Λόγου, Ψίθυρου, Κραυγής και Λυγμού- στο απέναντι κτίριο, του Δημαρχείου της Αθήνας, και μαζί μ’ αυτό σ’ όλες τις εξουσίες του κόσμου: να σεβαστούν και να αγκαλιάσουν όλους αυτούς που φτάνουν κατατρεγμένοι, «με τα παιδιά και με τα διαβατήρια στα χέρια», σ’ αυτή τη μαρτυρική, ταλαιπωρημένη, αενάως διωκόμενη γωνιά της γης…

Ταυτότητα παράστασης:

Κείμενο – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου

Γραφιστικά: Μάριος Γαμπιεράκης

Παραγωγή: Daydreams – Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Επικοινωνία: Νατάσα Παππά (mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης): 

Αναστασία Μιροσνιτσένκο

Ραφίκα Σαουίς

Ανδριανή Νεοκλέους

Έλενα Μαρσίδου

Ρομίνα Κατσικιάν

Μαρία Ζορμπά

Παραστάσεις:

Δευτέρα 20 Ιουνίου – Παγκόσμια ημέρα Προσφυγιάς, Πλατεία Κοτζιά Δήμου Αθηναίων, στις 20:00

Σάββατο 2 Ιουλίου, Φεστιβάλ Ρεματιάς – Χαλάνδρι, στις 20:00

Οι υπόλοιπες ημερομηνίες θα ανακοινωθούν σύντομα.

Είσοδος ελεύθερη