Είδαμε τον Περιοδεύοντα θίασο στο θέατρο Ελέρ.

«Καλύτερα να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε στη Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα». Μισό εκατομμύριο Έλληνες εγκλωβισμένοι στη προκυμαία. Και αυτή είναι η δική μας ματιά στην ιστορία που μπορεί φυσικά να διαφωνήσετε γιατί δεν είμαστε παρά κάποια ρεμάλια θεατρίνοι.» Αυτά διαβάζουμε στη οθόνη. Και αμέσως μετά οι θεατρίνοι καταφτάνουν ένας ένας γεμίζοντας τη σκηνή. Η κοπέλα με ένα βήμα ανάλαφρο σαν να ίπταται ανεβαίνει στη σκηνή, παίζει με τις χορδές του μουσικού οργάνου και ο άντρας βγάζει απ´ το στήθος της ένα κόκκινο μαντήλι. Η κίνηση καταφέρνει να έχει ένα δικό της λόγο σ´ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ο γελωτοποιός μπαίνει τελευταίος και ξαπλώνει σε εμβρυακή στάση με τα χέρια σαν να προσεύχεται. Ακολουθούν λίγα λεπτά σιωπής και με μια κίνηση του χεριού του σαν να απομακρύνει πέπλο ξεκινά τη αφήγηση. «Η ομορφιά της σε στοίχειωνε. Σου κοβόταν η ανάσα στο κοίταγμα της. Κόρη θνητού με μια θαλάσσια θεά. Εκεί στο λιμάνι κοντά στη προκυμαία πλοία, άνθρωποι έρχονταν από παντού να φτάσουν σ´ αυτή τη πατρίδα που κανενός δεν ήταν και όλους τους χωρούσε. Μα αν κάποιος ήξερε να διαβάζει ουρανό θα γνώριζε πως τα πουλιά πετούσαν αμφίδρομα» Η περιγραφή της Σμύρνης όπως ήταν, του κόσμου και των δραστηριοτήτων της τόσο παραστατική που φέρνει μπρος στα μάτια μας όλη τη μαγεία και αρχοντιά της. Όλα αυτά μέχρι την καταστροφή. Η παρέα των θεατρίνων σώζεται χάρη στη παρέμβαση του Αμερικάνου ο οποίος τους επιβιβάζει στο καράβι του για να διασκεδάσουν τους επιβάτες .«Αποχαιρέτησα τη αγαπημένη, ντύθηκα το αιώνιο κουστούμι του γελωτοποιού και ξεκίνησα.Περιπλανώμενοι ενός οδοιπορικού που πάντα μένει μετέωρο. Τρελοί αυλής, γιατροί ψυχής» Το κωμικό στοιχείο διαπλέκεται άρτια με το δραματικό σαν να είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, οι δυο πλευρές της ζωής. «Αφανισμοί πληθυσμών, γενοκτονίες, εκτοπίσεις: Η Νινέτ» Το μαύρο χιουμορ, όχι πιο μαύρο από το ιστορικό παρελθόν καταφέρνει να εντείνει τη δραματικότητα των γεγονότων και όχι να τη εξαλείψει. Ο τραγικός παλιάτσος με τη μορφή άλλοτε του ενός ιστορικού προσώπου και άλλοτε του άλλου ξετυλίγει άρτια το ιστορικό δράμα της εποχής, τις αιτίες και τις καταστροφικές συνέπειες του. Τα σκετς των θεατρίνων με πρωταγωνιστές τον Βενιζέλο, τους Συμμάχους και τον βασιλιά Κωνσταντίνο πετυχαίνουν να μας κάνουν να γελάσουμε και να κλάψουμε ταυτόχρονα. Η πρόθεση της Ελεάνας Γεωργούλη να αποδώσει «τη ψηλάφηση του τραύματος με έναν τρόπο αναπάντεχο» πραγματώνεται απόλυτα. Ώσπου ο πίθηκος κουράστηκε από τα ακροβατικά και θέλει να μας μιλήσει. «Ως εξανθρωπισμένος πίθηκος οφείλω να υπερασπιστώ τους ομοειδείς μου, τα ζώα. Η θεωρία του Δαρβίνου παραφράστηκε και το κακό παρουσιάζεται ως νομοτέλεια. Το κακό ως γνώρισμα δεν είναι νομοτέλεια ούτε των ανθρώπων ούτε των ζώων.»Ο κύριος Γεννατάς υποδύεται το ζώο σε μια τόσο ανθρώπινη ερμηνεία που μας συγκινεί και θυμώνει παράλληλα για όλες τις φορές που ίσως χρησιμοποιήσαμε υβριστικά τη λέξη «ζώο». Παραθέτοντας στιγμιότυπα από τη ζωή των ζώων και την αλληλεγγύη της κοινότητας τους μέσα σε μια εγκάρδια επαφή με το κοινό μας θυμίζει τη πραγματική σημασία της λέξης «άνθρωπος».Μιας έννοιας που δυστυχώς λησμονήθηκε και υποβιβάστηκε με τον χειρότερο τρόπο στα ιστορικά μονοπάτια των περασμένων εποχών αλλά και στο σύγχρονο παρόν. Ποιος είναι ο υπαίτιος τελικά; «Δεν σχεδίασαν οι μάζες την εθνοκάθαρση. Ήταν έργο των κυβερνητών των μαζών. Οι μάζες φοβούνται, χειραγωγούνται, ληστεύονται αλλά οι μάζες δεν βιάζουν, δεν σφάζουν, δεν πλιατσικολογούν. Αυτά όλα είναι έργα αυτών που κυβερνούν τις μάζες. Ας ρωτήσουμε τη φύση ποια πλάσματα θα επιβιώσουν, αυτά που αλληλοτρώγονται ή αυτά που αλληλοβοηθιούνται. Εξαιτίας αυτής της αλληλοβοήθειας τα πνευμόνια μας λειτουργούν.» Τελικά μετά από αρκετά σκετς και κόλπα ο περιοδεύων θίασος πάει για φινάλε. Ο ακροβάτης, η Νινέτ, ο γελωτοποιός αποβιβάζονται και ξεκινούν για το αβέβαιο ταξίδι της ενσωμάτωσης. Το γαλάζιο μπαλόνι με το οποίο παίζουν οι θεατρίνοι μεταμορφώνεται σε μια υδρόγειο. «Και η γη γυρίζει και έτσι κάπου εδώ γίνεται πόλεμος και κάπου εδώ άλλος πόλεμος, εμφύλιος, εθνικός διχασμός. Ποιόν εξυπηρετούν όλα αυτά; Και η γη γυρίζει. Και κάπου στη θάλασσα κάποτε ξεβράζεται ένα μωρό εκεί που θα πάμε διακοπές.Και αυτή γυρίζει και μας κουβαλάει όλους πάνω. Εδώ είναι ένα αστέρι και εκεί ένα άλλο αστέρι. Και εμείς θα είμαστε πάντα εδώ να χορεύουμε και να λέμε ιστορίες.»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία / Πρωτότυπο κείμενο / Κίνηση: Ελεάνα Γεωργούλη

Ερμηνεία: Γιάννης Ασκάρογλου, Γεράσιμος Γεννατάς, Μάρια Φλωράτου

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Θάνος Κοσμίδης

Σκηνογραφία / Κοστούμια: Γιώργος Τρικκαλιώτης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα

Φωτογραφίες: Karol Jarek

Video design: Χρυσάνθη Μπαδέκα

Promo Trailer: Αλέξης Ζαφειράκης

Μουσικοί επί σκηνής: Γεράσιμος Γεννατάς (κλαρινέτο), Μάρια Φλωράτου (κοντραμπάσο), Γιάννης Ασκάρογλου (κρουστά)

Βοηθός Σκηνοθέτη: Θεοδόσης Τανής

Βοηθός Εκτέλεσης Παραγωγής: Ελένη Σταυροπούλου

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble

Οργάνωση παραγωγής: Retrospectiva Productions ΑΜΚΕ & Άνοιγμα ΑΜΚΕ

Από: 22/10/2022 Εως: 15/01/2023
Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00 | Κυριακή στις 19.00

Τοποθεσία:
Θέατρο ΕΛΕΡ, Φρυνίχου 10, Αθήνα

Eισιτήρια:
Παρασκευή – Σάββατο: Κανονικό 15€, Μειωμένο 12€ | Κυριακή: Κανονικό 13€, Μειωμένο 10€ | Ατέλειες: 5 Ευρώ συνεισφορά στα έξοδα του θεάτρου

Πληροφορίες / Κρατήσεις:
Τηλ: 211 735 3928 | www.eler-theater.gr