Την Παρασκευή καθώς πήγαινα προς το ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ο οδηγός του ταξί μου μιλούσε για χίλια δυο πράγματα. Απαντούσα μηχανικά και νομίζω ότι γέλασα κιόλας αλλά το μυαλό μου για κάποιον περίεργο λόγο τριγυρνούσε στο πρόσφατο παρελθόν μου και στη λέξη αγάπη. Την πρόφερα από μέσα μου τόσες πολλές φορές ώστε να σταματήσει να έχει νόημα, να γίνει απλώς συλλαβές και ήχος.

Κι όση ώρα διήρκησε η διαδικασία της απομυθοποίησης μόνο ένα πρόσωπο μπόρεσα να ταυτίσω με αυτή τη λέξη. Και όπως κάθε Αθηναία που σέβεται τον εαυτό της υπέπεσα στο γνωστό κλισέ: βούρκωσα κοιτώντας το τσιμέντο να εναλλάσσεται από το παράθυρο του πίσω καθίσματος.

Έφτασα σίγουρη ότι είχε γίνει πια συλλαβές αναλώθηκα σε χαχανητά και χαίρω πολύ κι όταν πια μπήκα στην αίθουσα για να παρακολουθήσω την παράσταση "Μια μέρα, όταν ήμασταν νέοι" τότε ξανάρθε πάλι η ίδια σκέψη.

Γιατί το κείμενο του Nick Payne είναι εξολοκλήρου αφιερωμένο σε αυτήν. Την αγάπη που επιβιώνει στις βόμβες και στον πόλεμο κι ανθίζει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κατάφεραν να βρεθούν και να αγαπηθούν και να χωριστούν ξανά χωρίς όμως να παύει να τους ενώνει η ίδια λέξη.

Η ίδια ανάγκη. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Η σκηνοθεσία του Λεωνίδα Παπαδοπούλου κατάφερε να ταξιδέψει τους πρωταγωνιστές και το κοινό στον χρόνο.

Από εκείνη τη μέρα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου που δύο νέοι αντάλασσαν έρωτά, στον πόλεμο που τους χώρισε, μέχρι και τη μέρα που αυτοί οι δύο άνθρωποι ξανασυναντιούνται με άλλους όρους. Σαν δύο παλιοί γνωστοί που αγαπιούνται. Έως και το σήμερα όπου δύο σχεδόν ηλικιωμένοι συναντιούνται πού και πού, τρώνε μπισκότα και γελούν.

Γρήγορες εναλλαγές, ωραίοι φωτισμοί, μινιμαλιστικά σκηνικά ενορχηστρώνουν τους
Παύλο Σταυρόπουλο και Ναταλία – Άννα Βασιλέκα (τον Λέοναρντ και τη Βάιλετ).

Η χημεία τους επί σκηνής παρέσυρε το κοινό μέσα σε αυτήν την ιστορία καταφέρνοντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στη συγκίνηση και στο αστείο.

Το έργο του Nick Payne δεν είναι πρωτότυπο. Δε βασίζεται σε αυτό το στοιχείο. Βασίζεται όμως στο ταξίδι της αγάπης, των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και στην πίστη σε ένα μόνο άτομο που σε κάνει να βουρκώνεις στο πίσω κάθισμα κάποιου ταξί- ακόμα κι αν αυτό δεν συμπορεύεται μαζί σου.

Ταυτότητα παράστασης 

Συγγραφέας: Nick Payne
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Michelangelo Bevilacqua
Κοστούμια: Δομνίκη Βασιαγεώργη
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Μουσική Επιμέλεια: Λιάνα Τζερεφού
Φωτογραφίες: Μαρία Τσακίρη
Κατασκευή Σκηνικών: Γιώργος Μαστοράκης, Γιάννης Σταυρίδης
Ηθοποιοί: Παύλος Σταυρόπουλος, Ναταλία – Άννα Βασιλέκα
Επικοινωνία και προβολή παράστασης: Νταίζη Λεμπέση