Λίγα πράγματα γνωρίζουμε γύρω από το πρόσωπο της Ερμιόνης, της κόρης του Μενέλαου και της Ωραίας Ελένης. Όλες, ωστόσο, σχετίζονται με τους ερωτικούς της δεσμούς και το στίγμα που προκάλεσε στο πρόσωπο αυτό η απαγωγή της μητέρας του, όταν ακόμα βρισκόταν στην ηλικία των 9 ετών, και η εξουσία που ασκούσε πάνω της ο πατέρας της. Έτσι, σύμφωνα με τις αρχαιότερες παραδόσεις, ο Μενέλαος είχε μνηστεύσει την κόρη του με τον γιο του Αχιλλέα, τον Νεοπτόλεμο, ενώ σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου που τυλίγει την Ερμιόνη, εκείνη ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ορέστη, πριν τον Τρωικό Πόλεμο. Μετά τον πόλεμο, λοιπόν, ο Ορέστης αναγκάστηκε να παραχωρήσει την Ερμιόνη, την οποία είχε ήδη στον Νεοπτόλεμο, που τη διεκδικούσε με το δικαίωμα της πατρικής ευλογίας, χωρίς τελικά να αποφευχθεί η φιλονικία μεταξύ των δύο ανδρών, καταλήγοντας στην αιματοχυσία, τη δολοφονία και την προδοσία. Σύμφωνα, δε, με άλλη, τρίτη εκδοχή, η Ερμιόνη παντρεύτηκε τον Διομήδη.
Από τη σύντομη αυτή ιστορία της ηρωίδας αυτής γίνονται αντιληπτά μερικά στοιχεία που συνθέτουν όχι μόνο τη δευτερεύουσα φύση της, αλλά και το δράμα, το οποίο την περιβάλλει. Διότι η ηρωίδα αυτή δεν έχει καν δική της ιστορία. Έχει των γονιών και των μνηστήρων της. Και η ιστορία αυτή την βαραίνει, καθιστώντας την ανάγκη της για ελευθερία και χειραφέτηση ακόμα πιο μεγάλη, αφού πέραν του φύλου της πρέπει να υπερνικήσει την πατρική και την ερωτική εξουσία, καθώς και την ιστορία της οικογένειάς της, τον μοιραίο χαρακτήρα της μητέρας της, την αρχετυπική αρρενωπότητα του πατέρα της, αποκρυσταλλώνοντας μια φροϋδικού τύπου ψυχολογική ερμηνεία της, σύμφωνα με την οποία μόνο τότε θα είναι ελεύθερη, όταν ελευθερωθεί από τους γονείς της.
Ο Ανδρέας Στάικος, λοιπόν, παίρνει την δευτερεύουσα αυτή ηρωίδα και την τρέπει σε πρωταγωνίστρια, στρέφοντας τους προβολείς στο προσωπικό της δράμα και την ανάγκη της να ξεπεράσει το μέλλον, αλλά και τα χαρακτηριστικά που έχουν επιβάλει σε εκείνη το φύλο και η οικογένειά της. Αυτό, δε, επιλέγει να το πετύχει όχι με δραματικό, αλλά με έναν ανάλαφρο, παιγνιώδη τρόπο, που συμπληρώνεται από τον υπότιτλο «γλειφιτζουρίζειν εστί φιλοσοφείν». Πράγματι, η παράσταση του Στάικου συνδυάζει όλα τα πιθανά εκφραστικά μέσα, το σωματικό θέατρο, τον αυτοσχεδιασμό, τις μεταμφιέσεις, το παιχνίδι πάνω στη σκηνή και το μπλέξιμο των διαστάσεων μεταξύ πραγματικότητας και μύθου. Ο μύθος, άλλωστε, ήταν πάντα το πιο πετυχημένο όχημα, προκειμένου να αναδειχθούν οι πραγματικές παθογένειες και τα προβλήματα, τα μεγέθη, οι ήρωες και ο προορισμός κάθε κοινότητας. Το ίδιο, δε, έκανε πάντα και η κωμωδία. Αυτή ακριβώς την μίξη, λοιπόν, επιχειρεί να κάνει ο σκηνοθέτης και δραματουργός της παράστασης, που άνοιξε αυλαία στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, θυμίζοντας αισθητικά κάτι από την «Μαρία Αντουανέτα» της Σοφίας Κόπολα.
Μια παράσταση ανάλαφρη και γλυκερή σαν τσιχλόφουσκα, με μια αρχαία ηρωίδα και ένα μήνυμα πιο επίκαιρο από ποτέ, γύρω από την γυναικεία χειραφέτηση και τα εμπόδια που μια γυναίκα καλείται να υπερνικήσει, προκειμένου να έχει τη δική της ιστορία!

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Υπόγειο, Πειραιώς 206, Ταύρος, 210 3418550
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Στάικος
Σκηνικά: Λίλη Πεζανού
Κοστούμια: Δημήτρης Ντάσιος
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Κίνηση: Κάτια Σαβράμη
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Trailer: Φοίβος Σαμαρτζής
Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Σαράντης
Παίζουν: Νίκος Νίκας, Ελένη Ζαραφίδου, Εμμανουέλα Κοντογιώργου, Αιμιλία Μηλιού
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
*Η παράσταση είναι μια παραγωγή της Εταιρία Θεάτρου Σπίτι της, που επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού