Είδαμε την παράσταση «Η Μοναξιά της Δύσης» στο Θέατρο «Αθηνών».

Γράφει ο Καπετάν Κουνούπης.

Αγριάδα χωρίς ατέλειες.

Στο θέατρο «Αθηνών» (Βουκουρεστίου 10, Αθήνα) βρέθηκε η συντακτική ομάδα του θεατρο.gr με σκοπό να δει την παράσταση «Η Μοναξιά της Δύσης» σε σκηνοθεσία Νίκου Κουρή. Ήξερα από πριν ότι το έργο ήταν σκληρό και ωμό, όμως όταν, με το που μπήκαμε στην αίθουσα, είδαμε πάνω στην τεράστια σκηνή του θεάτρου να μας αντικρίζουν το άγαλμα του Εσταυρωμένου βουτηγμένο σε μια γυάλα γεμάτη πατατάκια, ένα τουφέκι στον τοίχο, το πορτραίτο ενός σκύλου και δύο-τρεις μαντόνες (που αρχικά τις πέρασα για μπουκαλάκια) κρεμασμένες, αυτό αρκούσε για να μου κεντρίσει τα ενδιαφέρον.
Σε μια μικρή πόλη της δυτικής Ιρλανδίας, δύο αδέρφια, ο Κόλμαν (Χρήστος Μαλάκης) και ο Βαλίν (Νίκος Κουρής), ζουν μαζί στο ίδιο σπίτι. Έχουν μόλις γυρίσει από την κηδεία του πατέρα τους, τον οποίον ο Κόλμαν έχει δήθεν «τυχαία» σκοτώσει με το τουφέκι, ενώ στον Βαλίν ο πατέρας έχει γράψει όλη του την περιουσία. Ο Κόλμαν και ο Βαλίν είναι χαρακτήρες που αρέσκονται να σαμποτάρουν ο ένας την ζωή του άλλου, πατάνε επί πτωμάτων για να γίνει το δικό τους και δεν δείχνουν ίχνος μεταμέλειας. Ένας αλκοολικός ιερέας, ο πατέρας Γουέλς (Γιώργος Ηλιόπουλος) προσπαθεί μάταια να τους μεταπείσει. Ενώ την τετράδα έρχεται να συμπληρώσει η καλόβολη νεαρή επαναστάτρια Γκερλίν (Δανάη Μιχαλάκη) που είναι ερωτευμένη με τον πατέρα Γουελς. (Σημείωση: Το «Γκερλίν» - «Girleen» στα Αγγλικά – σημαίνει κάτι σαν «κοριτσίνα»).
Οι δύο πρωταγωνιστές, τα αδέρφια Κόλμαν και Βαλίν, θυμίζουν κάτι από τους «Beavis and Butthead» που έδειχνε παλιά το MTV, δύο τύπους χωρίς ηθικούς φραγμούς ή μάλλον χωρίς την ΕΠΙΓΝΩΣΗ έλλειψης ηθικών φραγμών. Και έτσι ακριβώς τους αποδίδουν ο κύριος Κουρής και ο κύριος Μαλάκης μέσα από την ερμηνεία τους. Ένα γύρισμα του ματιού και μόνο – ιδίως από τον κύριο Μαλάκη – αρκεί για να σε καθηλώσει. Ο γνωστός από τα «Σκερτσάκια» Γιώργος Ηλιόπουλος ερμηνεύει εδώ συγκινητικά έναν ρόλο που θυμίζει έντονα τον αγαπημένο μας Ρόμπιν Γουίλιαμς (1951 – 2014) στις πιο δραματικές του ενσαρκώσεις – του μοιάζει άλλωστε και λίγο. Και μόνο ο μονόλογος στο δεύτερο μέρος χρίζει χειροκροτήματος. Είναι από εκείνες τις σπάνιες φορές που είδα έναν ρόλο να χύνει αληθινά δάκρυα επί σκηνής. Η Δανάη Μιχαλάκη, ούσα η μοναδική γυναικεία παρουσία ανάμεσα σε όλους αυτούς τους άνδρες, είναι μια ανάσα φρεσκάδας και δροσιάς με την απλότητα και φυσικότητα που ερμηνεύει, έτσι ώστε να δυσκολεύεσαι να ξεχωρίζεις τον ρόλο από την ηθοποιό.
Τα ηχητικά εφέ ξεκάθαρα συμβόλιζαν τους εσωτερικούς «δαίμονες» που κατατρώνε τα δύο αδέρφια ή την ένταση που κλιμακώνεται. Ενώ και τα άλλα εφέ δεν ξέρω πως τα έκαναν, αλλά η σκηνή με τα μάτια του σκύλου ήταν από τα πιο σκιαχτικά πράγματα που έχω δει, ενώ η τελευταία σκηνή με τα μπαλάκια του πινγκ-πονγκ μου θύμιζε κάτι από την τελευταία σκηνή του «Δαμάζοντας τα Κύματα» του Λαρς φον Τρίερ, με τις καμπάνες να ηχούνε στον ουρανό.
Ο Νίκος Κουρής, που επιμελείται εδώ της σκηνοθεσίας, φροντίζει την κάθε λεπτομέρεια και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Είναι από εκείνες τις λίγες φορές που δεν έχω να προτείνω έστω και την παραμικρή διόρθωση γιατί δεν υπάρχει κάτι να διορθωθεί. Το έργο είναι αφοπλιστικά ωμό και οι βωμολοχίες υπάρχουν – ακόμα και ο ιερέας βρίζει – όμως αυτή είναι η υφή των χαρακτήρων. Καμία φορά η ωμότητα και η σκληράδα έχουν τον σκοπό να αφυπνίσουν. Και αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο Μάρτιν ΜακΝτόνα που έχει γράψει το έργο: Να αφυπνίσει.
Η αλήθεια είναι, ωστόσο, είναι ότι πήραμε μόνο μια μικρή γεύση από το τεράστιο ταλέντο του πολυβραβευμένου σύγχρονου Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα. «Η Μοναξιά της Δύσης» (Αυθεντικός τίτλος: «The Lonesome West») είναι μόνο ένα κομμάτι της τριλογίας «Connemara» που έγραψε – γίνεται αναφορά στην αυτοκτονία του Τομ Χάρλοου που είναι ήρωας προηγούμενου έργου. Και το να βλέπεις το έργο χωρίς να έχεις επίγνωση των άλλων δύο είναι λιγάκι σαν να διαβάζεις τις «Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φινν» χωρίς να ξέρεις ποιος ήταν ο Τομ Σόγιερ ή να βλέπεις το τρίτο μέρος του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» χωρίς να έχεις δει τα προηγούμενα δύο.
Εντούτοις, εγώ δεν παύω να υποκλίνομαι στην άψογη και αψεγάδιαστη δουλειά που έκαναν τόσο ο σκηνοθέτης όσο και οι υπόλοιποι συντελεστές και σας συστήνω ανεπιφύλακτα να το δείτε!

Ερμηνεύουν:
Νίκος Κουρής, Χρήστος Μαλάκης, Γιώργος Ηλιόπουλος, Δανάη Μιχαλάκη
Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
Σκηνοθεσία: Νίκος Κουρής
Σκηνογραφία: ‘Ολγα Μπρούμα
Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Μουσική: Θοδωρής Ρέγκλης
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Γκριμέκη
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη, Γιώργος Ηλιόπουλος
Προβολή-Δημόσιες Σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία

Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων:
Τετάρτη- Πέμπτη –Παρασκευή Σάββατο: 9:00μμ
Λαϊκή απογευματινή: Σάββατο: 6:00μμ
Κυριακή: 6:00 μμ

Θέατρο «Αθηνών»
Βουκουρεστίου 10, Αθήνα
Τηλ.: 210-3312343