Είδαμε το «Hedwig and the Angry Inch» στο θέατρο «Αλκυονίς».

Γράφει ο Καπετάν Κουνούπης

Drag Rock Μονόλογος

Στο θέατρο «Αλκυονίς» (Ιουλιανού 42, Αθήνα) κληθήκαμε να δούμε το «Hedwig and the Angry Inch» και ήδη από την στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην αίθουσα και άρχισαν οι μουσικοί επί σκηνής να παίζουν, η ντάμα μου και εγώ νομίζαμε ότι δεν ήμασταν στο θέατρο, αλλά σε κάποια συναυλία του Rockwave Festival στην Μαλακάσα.
Υπόθεση: Ο γνωστός τραγουδιστής Tommy Gnosis ενεπλάκη σε τροχαίο με σχολικό λεωφορείο. Ποια είναι αυτή η μυστηριώδης γυναίκα ονόματι Hedwig που βρισκόταν στο αυτοκίνητο μαζί του, αγνώστων λοιπών στοιχείων; Πως συσχετίζεται ένα gay αγόρι από την Ανατολική Γερμανία που το λένε Χάνσελ και που, για να περάσει στην Δύση, πρέπει να υποστεί επέμβαση φύλου; Και γιατί το συγκρότημά της λέγεται «The Angry Inch» - ήτοι «Τα εξANGRYωμένα εκατοστά; (Δεν σας λέμε το γιατί, αλλά αν είναι αυτό που νομίζετε, έχετε δίκιο.) Η Hedwig (Μίνως Θεοχάρης) έρχεται στην σκηνή να μας λύσει όλες αυτές τις απορίες.
Το έργο βασίζεται στην ομώνυμη ταινία του 2001 με πρωταγωνιστή των John Cameron Mitchell και μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, η Hedwig έγινε cult icon και το έργο πήρε 4 βραβεία Tony και μεταφράστηκε σε 14 γλώσσες. Η κοσμοσυρροή που είδαμε άλλωστε το επιβεβαίωσε.
Εμένα το έργο μου θύμισε κάτι ανάμεσα σε «Rocky Horror Picture Show» (1975) και τις «Περιπέτειες της Πρισίλλα, Βασίλισσας της Ερήμου» (1994), δύο ταινίες που την εποχή τους έγιναν σταθμός. Και μόνο η θριαμβευτική είσοδος της Hedwig μέσα από τον κόσμο, λες και ήταν ο Rocky Balboa που ανεβαίνει στο ρινγκ, μου έφτανε για να με κάνει να νιώσω για τις επόμενες δύο ώρες ότι δεν βρισκόμουν πια στην Αθήνα, αλλά στην αγαπημένη μου Νέα Υόρκη. Μου ξύπνησε επίσης μνήμες από το μουσικό ντουέτο Georg Preusse και Reiner Kohler, πιο γνωστοί ως «Mary & Gordy». Οι Mary & Gordy διασκέδαζαν τους Γερμανούς τηλεθεατές, ενσαρκώνοντας και σατιρίζοντας την Mireille Mathieu και την Νανά Μούσχουρη την δεκαετία του ’80 . Μια εποχή που ο πατέρας μου προσπαθούσε να εξηγήσει στον τότε έφηβο γιο του την διαφορά μεταξύ του «travestie» (κάποιος που ντύνεται ως γυναίκα – συνήθως ως σελέμπριτι – με σκοπό να διασκεδάσει τον κόσμο) και του «transvestite» (αυτό που αποκαλούμε σήμερα «transgender»).
Μόνο που η Hedwig δεν είναι εδώ για να διασκεδάσει. Είναι μια πονεμένη φιγούρα. Και είναι εδώ για να πει τον πόνο της. («Γελάω για να μην κλάψω» λέει σε κάποια στιγμή.) Και έτσι διηγείται την ιστορία της με στιγμές χιούμορ μεν, αλλά και με πίκρα, διαποτισμένη με μπόλικη μουσική υπόκρουση, σε έναν ουσιαστικά drag rock μονόλογο.
Η μουσική είναι ξεσηκωτική (τα πόδια μου κάποια στιγμή άρχισαν από μόνα τους να κουνιούνται στον ρυθμό). Ο Μίνως Θεοχάρης ως γυναίκα βγάζει έναν απίστευτο ερωτισμό. Και η Κατερίνα Ντούσκα ως Yitzhak – με μπάσα φωνή που δεν της το έχεις με τίποτα ότι δεν είναι άνδρας – με το «Χέρια Ψηλά» προς το τέλος του έργου μετατρέπει το κοινό σε πλήθος σε συναυλία. Ευρηματικό βρήκα επίσης το video wall που επεξηγούσε εικονικά το περιεχόμενο των τραγουδιών.
Δύο λαθάκια έχω πάλι να επισημάνω: 1. Το είδαμε και στην «Παναγία των Παρισίων» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (που δυστυχώς εκεί δεν πρόλαβα να γράψω την κριτική μου), το είδαμε και στον «Προμηθέα» στο Θέατρο της Ημέρας: Όταν ένα έργο προορίζεται για μεγαλύτερης έκτασης (ήτοι: ανοιχτό) χώρο, η ακουστική σε έναν μικρότερο χώρο δημιουργεί αντίλαλο και χάνονται οι στίχοι κάτω από το βάρος της μουσικής. Ευτυχώς, το video wall το έσωσε κάπως. 2. Το δεύτερο δεν είναι τόσο λαθάκι παρά περισσότερο παράπονο: Η Κατερίνα Ντούσκα θα έπρεπε να έχει περισσότερο stage time. Αλλά έτσι είναι η δομή του έργου – και στο πρωτότυπο η Hedwig φέρεται στον Yitzhak σαν να είναι δευτερεύουσα ορντινάντσα. (Εξ’ ου και τα «σκύλα» και «καριόλα» που εκείνος εκτοξεύει εναντίον της.). Και μπορεί οι σκηνές που η Hedwig ανοίγει την πόρτα και ακούς τον Tommy Gnosis να μιλάει να μου θύμιζε τον Τσίπρα να βγάζει αντιπολιτευτικό λόγο στο Σύνταγμα. Όμως, στο σύνολό του, το έργο δεν παύει να είναι από εκείνα τα άκρως σπάνια διαμάντια που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσετε! Αλήθεια, εσείς πότε ξανά είδατε έργο που, εκτός συνόρων, πήρε τέσσερα βραβεία Tony; Και οι στίχοι «Φοράω την περούκα / Διαλέγω δυο ρούχα / Περνάω την πούδρα μου απαλά» θα μείνουν για καιρό ακόμα στα αφτιά μας.

Σκηνοθεσία – Απόδοση Στίχων – Φωτισμοί: Μίνως Θεοχάρης
Απόδοση Κειμένου: Μίνως Θεοχάρης – Φοίβος Ριμένας
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Φιλίππου
Κινησιολογία: Μανόλης Θεοδωράκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ερατώ Αγγουράκη, Χάρης Φλέουρας
Επιμέλεια Ορχήστρας – Ενορχήστρωση: Νικόλας Γουάστωρ
Διεύθυνση Ορχήστρας: Ραφαήλ Μελετέας, Νικόλας Γουάστωρ
Σχεδιασμός Ήχου – Ηχοληψία: Κυριάκος Παπαδόπουλος
Μουσική Διδασκαλία – Φωνητικός Σχεδιασμός: Αποστόλης Ψυχράμης
Video Designer: Κάρολος Πορφύρης
Hair Designer: Δημήτρης Αποστολίδης
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Τάσος Μπιμπισίδης
Social Media: Zoe Pre

Διανομή:
Στο ρόλο της Hedwig ο Μίνως Θεοχάρης
Τα εξANGRYωμένα εκατοστά είναι οι:
Ραφαήλ Μελετέας– Πλήκτρα, Κιθάρα
Έρικ Παναγόπουλος – Κιθάρα
Γιώργος Κωνσταντίνου – Μπάσο
Γιάννης Παπαδούλης – Ντραμς
Στο ρόλο του Yitzhak η Κατερίνα Ντούσκα

Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 20:45
Θέατρο «Αλκυονίς»
Ιουλιανού 42, Αθήνα
Τηλ. 210 - 8828100