Είδαμε την Ατζέντα στο Faust.

Είδαμε την Ατζέντα στο Faust.

ΕΙΔΑΜΕ Γράφτηκε από  Έλλη Διακογιάννη Ιανουάριος 09 2023 μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς

Είδαμε την παράσταση «Ατζέντα» στο Faust bar theatre arts.

“Μια μέρα θα πεθάνουμε κανένας δεν γλιτώνει.. Λουλούδι που μαραίνεται μη μου στεναχωριέσαι.. Για αυτό σου λέω να αγαπάς μη είσαι μαλακάκος.. Περνιέσαι για καλύτερος μα ίδιος θα 'ναι ο λάκκος..» Η αυλαία ανοίγει και η παράσταση ξεκινάει με τραγούδι δίνοντας μας ήδη ένα στοιχείο για το τι θα ακολουθήσει. Σε μια εποχή «προόδου» τεχνολογικά ανεπτυγμένη που όμως τη μαστίζει η κοινωνική αποξένωση δεν μιλάμε εύκολα για τον θάνατο, προτιμάμε να τον αγνοούμε σαν να μη υπάρχει, υποτιμούμε τη δύναμη του και μαζί με αυτόν και τη ζωή μας θεωρώντας τη δεδομένη και ανεξάντλητη. Επιβιώνουμε αλλά δεν υπάρχουμε πραγματικά. Δεν στοχαζόμαστε, δεν αναρωτιόμαστε, δεν φτάνουμε στη ουσία. Συνηθίζουμε να ζούμε με τη μοναξιά τόσο γύρω μας όσο και μέσα μας. Ξεχνάμε το βασικό κοινό που έχουμε και βάζουμε μπροστά μόνο τις διαφορές και τους διαχωρισμούς. Και αν όλα αυτά μας φαίνονται κλισέ δεν παύουν να είναι μεγάλες αληθειες.Η έναρξη της παράστασης ευχάριστη, με τους ηθοποιούς ντυμένους με τα καλά τους και σε εορταστική διάθεση μας οδηγεί με το μελωδικό τραγούδι τους στη εξίσου επιτυχημένη συνέχεια. Η ατμόσφαιρα είναι μυστηριώδης, η ιστορία καλοδουλεμένη και άρτια σε παίρνει μαζί της και σε βγάζει σε ένα χώρο, ένα κόσμο που δεν μπορούσες να φανταστείς. Είναι ένα ταξίδι μαγικό, ένα παραμύθι για μεγάλους με πολλά μηνύματα, πολλά διδάγματα, πολλές ατάκες που θες να σημειώσεις και να πας σπίτι σου να τις σκεφτείς αλλά χωρίς διδακτισμό με την κακώς εννοούμενη μορφή του. Το κείμενο έχει διακυμάνσεις, μια εκπληκτική γκάμα συναισθημάτων, εξάρσεις και υφέσεις που δεν κουράζουν τον θεατή και του δίνουν χώρο να αφομοιώσει τα γεγονότα και να επεξεργαστεί τα νοηματα.Το χιούμορ είναι παρόν, η ιστορία ζωντανή με μαγικό ρεαλισμό, οι ήρωες πρωτότυποι αλλά και τόσο καθημερινοί. Τελικά γίνεται να περιμένουμε ένα λεωφορείο ενώ ξέρουμε πως δεν θα έρθει; Να ξοδέψουμε απλά τον χρόνο σε μια αναμονή χωρίς σκοπιμότητες. «Ο χρόνος είναι ιερός. Συμπορεύομαι μαζί του και αυτός με εμένα. Όλοι τρέχουν. Κανείς δεν κάθεται να κυλιστεί μαζί του.Μονο όταν πεθάνουν..» «Είμαι μια παρουσία που αλλάζει εξωτερικά για λόγους προσαρμογής.» «Δεν το πρόλαβες αλλά ούτε και το έχασες. Δεν θα έρθει.» Η γλώσσα ποιητική, το κείμενο στιβαρό αλλά και απαλό σαν χάδι, η κάθε λέξη, η κάθε φράση και πρόταση δουλεμένη με μια αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία. Φιλοσοφία με δράση και δράση με φιλοσοφία. Ένας υπέροχος και πολύ δύσκολος συνδυασμός που εδώ ευοδώνεται, δικαιώνεται απόλυτα. Και σε όλα αυτά κύρια πρωταγωνίστρια μια χαμένη κόκκινη ατζέντα. Τα ερωτήματα πολλά, η ανυπομονησία μεγάλη. Ποιος είναι ο σκοπός που θα επιτελέσει; Θα καταφέρει να ενώσει ξανά χαμένους ανθρώπους, να ζωντανέψει και πάλι παλιές στιγμές μέσα στον χρόνο που αχνοφαίνονται πίσω από ένα πέπλο; Όταν το πέπλο παραμεριστεί οι πρωταγωνιστές θα αντικρίσουν αυτό που ήθελαν; Όλα είναι σχετικά, οι κόσμοι που πλάθει ο καθένας για να συνεχίσει, οι ουτοπίες μέσα στις οποίες βυθιζόμαστε για να αντέξουμε τη αληθινή ζωή μας. Και όμως ποιος κρίνει τι είναι αληθινό και τι όχι; Άραγε όταν επενδύεις μια συνθήκη με αγάπη και πίστη έστω και αν είναι ένα γέννημα του μυαλού και της φαντασίας, ένα ίσως αυθαίρετο ταίριασμα δεδομένων και ζώων.. μπορείς να το μεταμορφώσεις σε αλήθεια; Να το ζήσεις έστω για λίγα λεπτά; Η αναμονή μιας ζωής επιβραβεύεται στο τέλος; Η κατάρρευση της πλάνης μπορεί να είναι λυτρωτική; Η διεισδυτική σκηνοθετική ματιά της Μαργαρίτας Αμαραντίδη κάνει τις επιθυμίες, τα όνειρα τόσο διάφανα που μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω από την επιφάνεια, σε έναν κόσμο που αναδύεται παράλληλα με τον φανερό κυριαρχόντας τον συχνά δίχως να το αντιληφθούμε. Οι ερμηνείες, η κινησιολογία των ηθοποιών απόλυτα δεμένες και αρμονικές με το γενικότερο ύφος του έργου μας κάνουν να θέλουμε να αγγίξουμε αυτά τα πλάσματα για να δούμε αν όντως υπάρχουν. Τα σκηνικά που επιμελήθηκε προσωπικά η σκηνοθέτιδα της παράστασης,  πλαισιώνουν με μια λιτή ομορφιά τις στιγμές τους, η υπέροχη μουσική του Γιάννη Ταύλα ντύνει με μελωδίες τις εικόνες και φυσικά το κείμενο της συγγραφέως Χρυσής Γιάντσιου μας απεγκλωβίζει, κόβει τα σκοινιά που μας δένουν σφιχτά με το τώρα και μας αφήνει να αιωρηθούμε στα πολυποίκιλα, γοητευτικά σύμπαντα της γραφής της. Τόσα σύμβολα, η μπαλαρίνα, το κοριτσάκι, τόση ποίηση σε ένα έργο. «Κάθε παρόν αμετακίνητο, κάθε ηλικία μια αιωνιότης..» Πρόκειται για μια παράσταση που νιώθεις πως θες να τη δεις και άλλη φορά. Ίσως μετά από χρόνια, ίσως σε έναν μήνα, ίσως πριν από μια αρχή ή κοντά στο τέλος. Και νιώθεις σιγουριά πως κάθε φορά θα έχει να σου δώσει κάτι διαφορετικό. Κάτι που σου διέφυγε. «Να μπω στην αλήθεια. Να πάρω το κομμάτι που μου αξίζει.»Ένα στοιχείο ακόμα για να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου με τη βοήθεια ενός μπουφάν - καθρέφτη. Τελικά είμαστε ανθρώπινα πρόσωπα ή ανθρώπινες μάσκες; Η αίσθηση που μας αφήνει το έργο είναι γλυκόπικρη. Θλίψη και χαρά, ματαίωση και επανάκτηση διαπερνούν η μια τη άλλη για να μας δείξουν ίσως πως πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πως χωρίς τη μια δεν υπάρχει, δεν συντελείται η άλλη. Ίσως να μπορούν και τα φαντάσματα να είναι τόσο παρόντα στη ζωή μας ώστε να ανακτήσουν ξανά τη υλική τους υπόσταση μέσω της αγάπης και της πίστης μας σε αυτά..Μέχρι να μπορέσουμε να τα αποχωριστούμε, να τους δώσουμε τη άδεια επιτέλους να αποχωρήσουν, να χαθούν πίσω από πόρτες που πια δεν ψάχνουμε, δεν εφευρίσκουμε το κλειδί για να τις ανοίξουμε.Οσα χάσαμε ίσως μετουσιωθούν και γίνουν κάτι εξίσου πολύτιμο και σημαντικό. Όλα τα κομμάτια μας, ακόμα και τα πιο δυσνόητα και αντιφατικά ή μάλλον κυρίως αυτά αξίζουν προσοχή και αγάπη. Αξίζουν να τα γιορτάσουμε «Τα γενέθλια που ποθήσατε ανήκουν στον χρόνο που σας ανήκει απόλυτα και ολοκληρωτικά. Μόνο ο χρόνος είναι δικός μας τίποτα άλλο.»Μια παράσταση τόσο ιδιαίτερη μέσα στη γνήσια μοναδικότητα της, με μια βαθιά αισιοδοξία και αγάπη για τη ζωή, για τη συμφιλίωση μας με την παρεξηγημένη έννοια του χρόνου και την ειρηνική συμπόρευση μαζί του. Όμως μετά τη συνειδητοποίηση και τη αποδοχή.. Ο ουρανός μπορεί ακόμα να είναι πράσινος και το χορτάρι μπλε.... «Πες μου τι λέει η βροχή και σπάει τη σιωπή στης σκέψης το τέρμα.. Πες ποιο αστέρι κοιτά από μακριά αν στρέψεις το βλέμμα.. Πες μου αέρας φυσά σηκώνει πανιά.. Πες μου που πάει η ψυχή, το τέλος θα 'ρθει.. Πες μου ένα ψέμα»..

received 1584184468674844

received 1499509430535132

received 730321061779915

received 3569959766663229

received 3559415397622283

received 1130152260958435

received 5751614888249873

Ταυτότητα παράστασης

Συγγραφέας: Χρυσή Γιάντσιου

Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια: Μαργαρίτα Αμαραντίδη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Μάχου

Πρωτότυπη μουσική – τραγούδια – στίχοι: Γιάννης Ταυλάς

Φωτισμοί: Κώστας Μπλουγουράς

 Βοηθός παραγωγής: Έλενα Μπούρα

Φωτογραφίες: Έλενα Μπούρα / Κώστας Μπλουγουράς

Χορεύτρια: Λυδία Εμμανουηλίδου

Παίζουν οι: Βίκυ Μαραγκάκη, Μάνος Ζούρας, Μαρίσα Μπίλη, Αντώνης Φλώρος, Γιάννης Ηλιόπουλος

Φιλική συμμετοχή: Ανδρέας Ζάκας, Κώστας Ρόκας

Ευχαριστούμε θερμά την εικαστικό Δήμητρα Βελισσάρη για την ευγενική παραχώρηση των πορτραίτων.

Πληροφορίες:

Πρεμιέρα: Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2023

Πρόγραμμα παραστάσεων:

Σάββατο 7, 14 & 21 Ιανουαρίου 2023 στις 21.00
Κυριακή 1, 8, 15 & 22 Ιανουαρίου 2023 στις 20.00
Διάρκεια: 80 λεπτά

Τιμές εισιτηρίου:

Γενική είσοδος: 12€
Μειωμένο για πολύτεκνους, ανέργους, φοιτητές, ΑΜΕΑ: 10€
Ατέλεια: 3€
Προπώληση:

https://www.viva.gr/tickets/theater/i-atzenta/

 

Επιλέξτε Θέατρο

Θέατρο

Επιλέξτε Παράσταση

Παράσταση

Σύνθετη Αναζήτηση

Είδος

Ημέρα

Περιοχή

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Banner 2

 

300 300

« Μάρτιος 2024 »
Δευ Τρί Τετ Πέμ Παρ Σάβ Κυρ
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

ΘΕΑΤΡΟ.GR Τα πάντα για το Θέατρο

Θέατρο Παραστάσεις: Όλος ο κόσμος του Θεάτρου στην οθόνη σου! Παραστάσεις, κριτικές, συνέντευξεις, διαγωνισμοί κ.α.

O ιστότοπος μας χρησιμοποιεί cookies για βελτιστοποίηση της εμπειρίας του χρήστη. Με τη χρήση αυτού του ιστοτόπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookies.