Είδαμε την παράσταση «Ω τι ευτυχισμένες μέρες» στο θέατρο Τόπος Αλλού.

«Ελάχιστες μικρές γνώσεις που απαλύνουν και ανακουφίζουν τα βάσανα. Και αν μου πει κανείς πως δεν πονάει ή δεν υπάρχει λόγος να πονέσει, τότε δεν έχει παρά να κλείσει τα βλέφαρα και να περιμένει να έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα, όπου η σάρκα χώνεται και χάνεται σε χιλιάδες βαθμούς και πια η νύχτα κρατάει άπειρες ώρες.» Η παράσταση ξεκινάει, οι ήρωες η Ουίννυ και ο Ουίλλυ βρίσκονται ήδη επι σκηνής περιμένοντας το κουδούνι που θα τους ξυπνήσει. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν έχουμε μπροστά μας δυο πρωτόγονους, δυο ανθρώπους του μέλλοντος ή δυο εξωγήινους. Μοιάζουν σαν να ήταν πάντα εκεί δύο προαιώνια αρχέτυπα, δυο μορφές του συλλογικού ασυνειδήτου που απωθήσαμε για πολύ καιρό και τώρα πια είμαστε έτοιμοι να τους επιτρέψουμε να αναδυθούν στην επιφάνεια. Η ερημιά, το απόκοσμο και αλλόκοτο του τοπίου.. Η γη σαν ένα μεγάλο κεφάλι και όλοι εμείς τα λουλούδια της που εκείνη μας αφήνει να ανθίζουμε πάνω της, τα δέντρα της που εκείνη μας δίνει το ελεύθερο να καρποφορούμε στα χώματα της και όταν εκείνη κρίνει πως ήρθε η στιγμή μας ρουφάει στα έγκατα της τόσο απλά, τόσο φυσικά και αβίαστα. Η Ουίννυ μας ξετυλίγει όλη τη μοναξιά της, τη ερήμωση εντός και εκτός της μέσα από την ερμηνεία της εκπληκτικής Πέγκυς Σταθακοπούλου. Κρεμόμαστε κυριολεκτικά από τα χείλη της καθώς αποδίδει το υπέροχο κείμενο του Μπέκετ με μια αξιοθαύμαστη ευγλωττία και χάρη. Οι λέξεις εκφέρονται με μια μοναδική εγγύτητα που μας διαπερνάει κάνοντας μας να νιώθουμε πως είμαστε και εμείς μαζί της εκεί πάνω στριμωγμένοι μέσα σε αυτό το τεράστιο κεφάλι. Και μήπως δεν είμαστε άλλωστε; Αν και ακίνητη η ηρωίδα εκπέμπει μια τόσο δυνατή ενέργεια που μας μαγνητίζει και τραβάει όπως ακριβώς η γη την ανθρώπινη σάρκα, όπως η βαρύτητα την ύλη. Παράλληλα νιώθουμε πως η ψυχή της ίπταται στον ουρανό μακριά πολύ μακριά από τα εγκόσμια υπερβαίνοντας καθετί πρόσκαιρο, αναζητώντας ένα δικό της νόημα και τρόπο ύπαρξης πέρα από την εγκατάλειψη, πέρα από την μοναξιά.. «Γιατί για φαντάσου να είχες πεθάνει! Λέω.. όπως παλιά που ήταν μόδα.. πέθαιναν οι άνθρωποι, τι θα έκανα; Από το πρωί ίσαμε το βράδυ.. μέσα στη ερημιά των τόπων εδώ γύρω, κοιτάγματα συνέχεια ίσια μπροστά.. κάποιο αμυδρό χαμόγελο όταν νιώθω λίγη ευθυμία.. ένας αναστεναγμός μέσα απ´τον καθρέφτη.. και τίποτα άλλο. Τίποτα, ερημιά.» Η απεύθυνση της στον Ουίλλυ ρίχνεται στο κενό, μετατρέπεται σε μια ζωντανή παρουσία που στέκει εκεί ανάμεσα τους και οι λέξεις φθαρμένες σαν τα πρόσωπα που τις ομιλούν, πολυκαιριασμένες από τον καιρό και τη χρήση προσπαθούν να αναστηλώσουν μια ετοιμόρροπη γέφυρα που άλλοτε έστεκε επιβλητική και απόρθητη. «Έτσι είπες. Εκείνη την ημέρα. Ποιά μέρα; Μία.. όταν υπήρχαν μέρες.. Τώρα τίποτα. Δεν είναι μόνο οι μέρες που μας εγκατέλειψαν.. είναι και οι λέξεις.. Ε Ουίλλυ; Δεν είναι έτσι.. Και οι λέξεις μπορούν και εγκαταλείπουν.. Πολλές φορές. Τι κάνει κανείς λοιπόν όταν μας εγκαταλείπουν και οι λέξεις;» Τα πράγματα, τα υλικά αντικείμενα μοιάζουν να αποκτούν και αυτά ζωή, μια ζωή ανεξάρτητη από αυτή των κατόχων τους,μια δισύλλαβη λέξη με ανεξιχνίαστο νόημα που αντικατοπτρίζεται στον μεγεθυντικό φακό, ανοιγοκλείνει στη ομπρέλα, απλώνεται στη βούρτσα. Και οι ευτυχισμένες μέρες; «Μήπως τέλειωσαν πολύ γρήγορα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το διορθώσεις.. θα περάσει η μέρα έτσι και δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα για να την φέρεις πίσω..Είναι μεγάλος φόβος. Μέρες και ώρες τρέχουν μέχρι τον ύπνο χωρίς επιστροφή και εσύ δεν μπορείς να πεις κουβέντα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αυτός είναι ο κίνδυνος. Ο Μέγας, αν και βρίσκεις μερικές φορές τον εαυτό σου.» Η φλυαρία της Ουίννυ είναι όλη μια αναζήτηση. Του Ουίλλυ, των περασμένων εαυτών της, των κεκτημένων, των απωλεσθέντων, των ανεπιστρεπτί χαμένων δίχως να βρεθούν. Και εμείς το κοινό εν δυνάμει στη θέση του ζεύγους Κούκερ που θα περάσει και θα προσπεράσει, που θα κοιτάξει χωρίς ίσως να δει. Ο Δημήτρης Νικολόπουλος στέκεται επάξια δίπλα στη κυρία Σταθακοπούλου, αποσπώντας το βλέμμα μας με την άρτια κινησιολογία και με μια γλώσσα του σώματος ιδιαίτερη και καλοδουλεμένη. Είναι μια σκιά που περιφέρεται, πέφτει και σηκώνεται, εμφανίζεται και αποσύρεται ακροβατώντας ολοένα και πιο επικίνδυνα ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών. Μέχρι που ξεπροβάλλει μια αλλοτινή εικόνα του εαυτού του, σε μια ιδιόμορφη θέαση του παρελθόντος αναμεμειγμένου με το παρόν. Το χλωμό του πρόσωπο λάμπει στο φως, αναδεικνύοντας μια εξαίρετη εκφραστικότητα, κραδαίνοντας ένα μπουκέτο λουλούδια στα πέταλα των οποίων σαν να συνοψίζεται όλη η απλότητα και συνάμα πολυπλοκότητα της θνητής ζωής. «Τα λουλούδια που κρατούσες εκείνη την αξέχαστη μέρα. Μόνο αυτόν τον όγκο που έχεις στο λαιμό σου Ουίλλυ κρυψ´τον. Πρέπει να το κοιτάξεις αυτόν τον όγκο γιατί μπορεί να κακοφορμίσει και να καταστρέψει όλο τον κόσμο.» Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μίκας Πανάγου αναδεικνύουν εξαίσια το επιθυμητό συναίσθημα φυσικά μαζί με τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Γιάννη Ζέρβα πάντα υπό την συγκινητική σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή. Η μουσική του Κώστα Χαριτάτου και οι προβολές του Γιώργου Αλεξίου λυρικές, ρέουσες, αισθαντικές. Και όσον αφορά το έργο του Μπέκετ; Ο συγγραφέας επιτυγχάνει μέσα από το παράλογο να μας ωθήσει στην κατανόηση του πιο λογικού φαινομένου που έπεται της ζωής, του θανάτου. Το τραγούδι της Ουίννυ τελικά ακούγεται ούτε πιο νωρίς, ούτε πιο αργά.. «Το αεράκι που φυσάει παίρνει σκέψεις μακριά και η βροχή που λέξεις βρέχει με δάκρυα λούζει τα δεινά.. Κινείται ο κόσμος και γυρνάει, γλιστρά στο σύμπαν στα τυφλά.. Μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα μαραίνεται η μυγδαλιά..»

Με τους: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Δημήτρη Νικολόπουλο

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής

Σκηνικά – Κοστούμια: Μίκα Πανάγου

Φωτισμοί – βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Ζέρβας

Μουσική: Κώστας Χαριτάτος

Προβολές: Γιώργος Αλεξίου

Διάρκεια:70 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων:15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό, άνω των 65), 10 ευρώ (ατέλειες, άνεργοι) *Προσφορά προπώλησης για αγορές εισιτηρίων έως 5/2: 12 ευρώ.
Πληροφορίες:Αγορά εισιτηρίων: Στα ταμεία του θεάτρου (Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη. Τηλεφωνικά: 210 8656004, 210 8679535, 210 8624392. Μέσω viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/theater/o-ti-eutyxismenes-meres-tou-samiouel-mpeket/

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 20:30

Βοηθός Σκηνοθετη:Γιάννης Ζέρβας
Πληροφορίες Χώρου:Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη