Είδαμε την Παγίδα στο θέατρο Ζίνα.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ:

16/09/2024

Είδαμε την Παγίδα στο θέατρο Ζίνα.

ΕΙΔΑΜΕ Γράφτηκε από Χρύσα Κοκκίνου Μάρτιος 03 2023 μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς

Είδαμε την Παγίδα στο θέατρο Ζίνα.

Ο εφευρετικός Πέτρος Ζούλιας, σκηνοθετεί φέτος για δεύτερη χρονιά, έναν λαμπρό θίασο στην παράσταση η Παγίδα του Ρομπέρ Τομά, που παίζεται ως τις 19 Μαρτίου στο Θέατρο Ζίνα (Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Εξάρχεια Tηλ:2106424414). Εκεί βρέθηκε λοιπόν την περασμένη Τετάρτη, η συντακτική ομάδα του www.θεατρο.gr και παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα μια αυθεντική αστυνομική κωμωδία των '60s.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα του έργου:

acteur realisateur scenariste ecrivain et metteur en scene le gapencais robert thomas etait un artiste complet photo association de la regie theatrale bvp 1598114631

Ο Ρομπέρ Τομά γεννήθηκε στο Γκαπ της Γαλλίας στις 28 Σεπτεμβρίου 1927 και πέθανε στο Παρίσι στις 3 Ιανουαρίου 1989. Ήταν συγγραφέας, ηθοποιός και κινηματογραφικός σκηνοθέτης. Σε ηλικία 17 ετών εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Ξεκίνησε να ασχολείται ως ηθοποιός από τα νεανικά του χρόνια ακόμη, ερμηνεύοντας μικρούς ρόλους. Παράλληλα με την υποκριτική γράφει αστυνομικά θεατρικά έργα και προσπαθεί να τα πρωωθήσει στην κοινωνία της Τέχνης του Παρισιού. Όταν ήταν 18 ετών ισχυρίστηκε ότι είχε διαβάσει κάθε έργο, που δημοσιεύθηκε στα γαλλικά από το 1900. Ως συγγραφέας, σχεδόν από την αρχή, γοητεύτηκε από ένα περίεργο είδος, το οποίο και βοήθησε να επινοηθεί: το comédie policière ή το θρίλερ κωμωδίας, εκ των οποίων οι "Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται" είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Το 1960 ο Τομά σημείωσε εξαιρετική επιτυχία με το "Man Trap", ένα χιουμοριστικό μυστήριο δολοφονίας, που έγινε επιτυχία στο Παρίσι μέσα σε μια νύχτα. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ αγόρασε τα δικαιώματα και το έργο καθιέρωσε τον Τομά ως συγγραφέα δραμάτων ψυχολογικού εγκλήματος με μια ξεχωριστή γαλλική κωμική συστροφή. Ένα χρόνο αργότερα, για το θεατρικό έργο «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (1961), ο Τομά τιμάται με το βραβείο «Quai des Οrfevres». Ακολουθούν και άλλα έργα του. Τα έργα του Τομά δεν ήταν ποτέ μοντέρνα και συχνά απορρίφθηκαν από Γάλλους κριτικούς και διανοούμενους. Αλλά το κοινό του τον αγάπησε και το καλύτερο δείγμα της δουλειάς του είναι κομψό και καλά κατασκευασμένο. Είναι επίσης διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο, στην περίεργη αντιπαράθεση της έντασης και του γέλιου. Μερικά από τα πιο δημοφιλή έργα του είναι τα εξής: Παγίδα για έναν άνδρα (Piège pour un homme seul) 1962, Διπλό παιχνίδι (Double Jeu) 1970. Το τελευταίο έργο του πριν από το θάνατό του το 1989 είναι «Ο Κύκλωπας».

Η Παγίδα για έναν άνδρα (Piège pour un homme seul) γράφτηκε το 1962. Ανήκει στο είδος της αστυνομικής κωμωδίας (comédie policière). Μετρά παγκοσμίως περισσότερες από 30.000 παραστάσεις και θεωρείται σταθμός στην ιστορία του είδους καθώς έχει ιδιαίτερη απήχηση στο θεατρικό κοινό. Χαρακτηρίζεται από μια δαιδαλώδη πλοκή και μια καλή και πολύ δυνατή ανατροπή στο τέλος.

Η υπόθεση του έργου:

Βρισκόμαστε στα 1960's σε ένα σαλέ χωμένο κάπου στα βουνά του Chamonix. Μια φρεσκοπαντρεμένη γυναίκα, η Ελίζαμπεθ, εξαφανίζεται μετά από ένα έντονο καβγά με τον νέο της σύζυγο, τον Ντάνιελ Κορμπάν. Μετά από 10 ημέρες σιωπής, ο Ντάνιελ ανησυχεί και ζητά από την αστυνομία να τον βοηθήσει να βρει στοιχεία για το πού βρίσκεται η εξαφανισμένη σύζυγός του. Η γυναίκα αυτή τελικά το έσκασε ή όντως εξαφανίστηκε; Ο Ντάνιελ Κορμπάν είναι πάρα πολύ αναστατωμένος. Και παρακαλάει τον επιθεωρητή της αστυνομίας να κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει ώστε να βρεθεί η γυναίκα του το συντομότερο. Ωστόσο, σύντομα ένας νεαρός ιερέας φτάνει στο σαλέ και λέει ότι βρήκε την κυρία Κορμπάν ζωντανή και υγιή. Ανοίγει η πόρτα και μια εντυπωσιακή, χυμώδης, πανέμορφη γυναίκα εμφανίζεται. Ο Ντάνιελ βρίσκεται σε σοκ κι επιμένει ότι δεν είναι αυτή η γυναίκα του. Αρκετοί άνθρωποι καταφθάνουν και υποστηρίζουν την ιστορία του ιερέα μέχρι που ο Ντάνιελ νιώθει ότι χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα. Ο συγγραφέας κατάφερε με μαεστρία κι εξαιρετική δεινότητα μέσα από το έργο του αυτό να παίζει συνεχώς κι αδιαλείπτως με το μυαλό μας. Σε κάθε σκηνή δεν ξέρουμε τι μπορεί να είναι αλήθεια και τι ψέμα. Ποιος είναι ο αθώος και ποιος ο ένοχος. Μέχρι το τελευταίο λεπτό του έργου ακόμα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα και για κανέναν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα αλλεπάλληλα γεγονότα θα σας κρατήσουν σε εγρήγορση και αγωνία, μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Οι συντελεστές:

Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια ήταν άκρως πετυχημένη κι ευφάνταστη. Ο ίδιος, όντας πιστός στο κείμενο του Ρομπέρ Τομά πήρε τις ιδιαίτερες υποκριτικές ικανότητες και χαρακτηριστικά του κάθε ηθοποιού και τα ανέδειξε μέσα από τους ρόλους τους σε ένα αλαλούμ καταστάσεων. Σε όλο αυτό πολύτιμος σύμμαχος ο Αντώνης Γαλέος που μετέφρασε πιστά το έργο.

Η υπέροχη μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, αν και δεν χρειάζεται συστάσεις, συντελεί στην δημιουργία ενός πέπλου μυστηρίου και αγωνίας καθ'όλη τη διάρκεια του έργου.

Τα πλούσια σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη και τα vintage αισθητικής, καλαίσθητα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, ήταν άκρως πετυχημένα και ταιριαστά για την εποχή τους και μας ταξίδεψαν όντως σε ένα σαλέ της δεκαετίας του 1960.

Οι επιβλητικοί φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, λειτουργούν ως πινελιές ενός κορυφαίου ζωγράφου, στην δημιουργία της μυστηριώδους ατμόσφαιρας της παράστασης.

O Βλαδίμηρος Κυριακίδης ( Ντάνιελ Κορμπάν) είναι μοναδικά εξαιρετικός στο ρόλο του. Κατέχει μια πάστα και θεατρική ποιότητα άλλης εποχής. Έχει την αίγλη των παλιών ελλήνων ηθοποιών στο παίξιμο του. Απολαύσαμε την ερμηνεία του και την απίστευτη σπιρτάδα του σε όσα απαιτούσε ο ρόλος του να κάνει.

Ο αγαπημένος σε όλους, Γιώργος Κωνσταντίνου (άστεγος, πλανόδιος, ζωγράφος), πάντα σε ρόλο κλειδί τα τελευταία χρόνια όπου κι αν παίζει, μας καθήλωσε με την αψεγάδιαστη άχρονη ερμηνεία του. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το παίξιμο του είναι πάντα το ίδιο έντονο, αστείρευτο, μοναδικό.

Η πολυτάλαντη Έφη Μουρίκη ("Ελίζαμπεθ"), ελίσσεται σαν σίφουνας στη σκηνή. Αλλάζει με απίστευτη φυσικότητα και γρηγοράδα, διάθεση, ρόλο και τόνο φωνής. She's acting inside her Acting.

Η πληθωρική ερμηνεία της Μαρίας Αντουλινάκη (νοσηλεύτρια), συμβάλλει στο κωμικό πνεύμα του έργου. Αναπαράγει αριστοτεχνικά με το ρόλο της το στερεότυπο του αδηφάγου και άπληστου ανθρώπου, που θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του χρήματος ώστε να εκπληρώσει το σκοπό που θέλει να πετύχει.

Ο μυστηριώδης Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος (ιερέας) μας εντυπωσίασε όλους με το ταλέντο του στην ανατρεπτική ''διπλή'' του ερμηνεία, τόσο στην ενάρετη όσο και στην δαιμονική πλευρά του ρόλου του. Αντιπροσωπεύει στο έργο το δίπολο του Καλού και του Κακού και μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον με τις μηχανορραφίες ως και την τελευταία σκηνή του έργου.

O μοναδικός Τάκης Παπαματθαίου (επιθεωρητής της αστυνομίας) ήταν το ατού κατ' εμέ της παράστασης. Μας έκανε συνέχεια να λυνόμαστε στα γέλια με τις απίστευτες κινήσεις, την ενέργεια, τις ατάκες και το ύφος που είχε.

Μια ξέφρενη, αστυνομική, κωμωδία που κατακλύζεται από μυστήριο και ανατροπές, σατιρίζει με καυστικό τρόπο τα ήθη και τις παθογένειες της κοινωνίας των 60s. Και φυσικά παραμένει επίκαιρη ως και σήμερα καθώς ο άνθρωπος όντας ένα αχόρταγο ον, μηχανεύεται πάντα τρόπους να κερδίσει χρήματα γρήγορα, εύκολα και χωρίς πολύ κόπο. Γρήγοροι ρυθμοί, Κοφτερές ατάκες, έκαναν ολόκληρη την αίθουσα να τραντάζεται από τα γέλια. Νομίζω ειλικρινά ότι η παράσταση ''η Παγίδα'' είναι η πιο ευφυής και ανατρεπτική παράσταση που έχω παρακολουθήσει φέτος. Να πάτε οπωσδήποτε να την δείτε!

---

Πληροφορίες:

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα του έργου.

Φωτογραφίες Μαριλένα Αναστασιάδου

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:

Βλαδίμηρος Κυριακίδης