Είδαμε τη Λάσπη στο θέατρο Φούρνος.

Γράφει η Λένα Σάββα

Τη Λάσπη του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σκηνοθετεί ο Ευθύμης Χρήστου με την Μαρία Ζορμπά στον κεντρικό ρόλο.

Μια γυναίκα επιστρέφει μετά από χρόνια στο ερημικό κλειστό σπίτι του αδελφού της, ο οποίος το κληρονόμησε από μια θεία τους, σε κάποιο ορεινό χωριό, για να μείνει εκεί και να κάνει μια καινούργια αρχή.
Εκεί ανακαλύπτει ότι το σπίτι έχει καταληφθεί από ένα ζευγάρι με τα τρία τους παιδιά. Το ζευγάρι αυτό έχει κερδίσει την αποδοχή των χωρικών, έχει δημιουργήσει φιλίες με όλους και με την αστυνομία κι όλοι τους υπερασπίζονται. Της αμφισβητούν κάθε δικαίωμά της στο σπίτι, καθώς αυτό ανήκει στον αδελφό της κι όχι στην ίδια.

"Είμαστε όλοι το ίδιο ξένοι. Μόνο ο ιδιοκτήτης έχει δικαιώματα κι όλοι ξέρουν ότι με τον αδελφό σου είστε μαλωμένοι. Εσύ είσαι πιο ξένη από μας. Ο μόνος που μπορεί να μας διώξει είναι ο ίδιος."

Η γυναίκα μετά το αρχικό σοκ, τους προτείνει να μείνουν όλοι μαζί μέχρι να βρουν ένα άλλο σπίτι, με αντάλλαγμα κάποιες επισκευές που πρέπει να γίνουν.

Η μαγική, μεσαιωνικού τύπου σκηνή του θεάτρου ΦΟΥΡΝΟΣ, γίνεται το ιδανικό σκηνικό για αυτό το ψυχολογικό θρίλερ, για αυτή την ιστορία μυστηρίου και ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου την εκμεταλλεύεται μέχρι την πιο μικρή γωνιά της. Τα έπιπλα αρχικά είναι συγκεντρωμένα σ' ένα σημείο, μα μετά αλλάζουν συνέχεια θέσεις, όπως αλλάζουν θέσεις και ρόλους οι ήρωες. Τα φυτά στην άκρη της σκηνής σε μεταφέρουν στο εξοχικό περιβάλλον ενός χωριού. Έξυπνη σκηνοθεσία, γρήγορη και με ροή που σε κρατάει σε αγωνία μέχρι το τέλος.
Οι φωτισμοί τους οποίους επιμελήθηκε ο ίδιος ο Ευθύμης Χρήστου (όπως και τα σκηνικά), συντελούν τα μέγιστα στο να ενταθεί το σκοτεινό κι αινιγματικό τοπίο.
Ψίθυροι ακούγονται από τα διπλανά δωμάτια και δύο παρουσίες σιωπηλές και μυστηριώδεις, η Αλεξάνδρα Καρώνη και ο Κώστας Κλάδης, πηγαινοέρχονται σαν αερικά. Το σπίτι δίνει την αίσθηση του στοιχειωμένου.

Καθώς περνάει ο καιρός, περίεργες σχέσεις αρχίζουν να αναπτύσσονται ανάμεσα στη γυναίκα και το ζευγάρι. Κρυμμένα μυστικά αρχίζουν να αποκαλύπτονται για την ιδιοκτήτρια του σπιτιού, τη θεία της γυναίκας. Το ίδιο το σπίτι κρύβει μυστικά μέσα στα σωθικά του. Μα και το ανθρώπινο δυναμικό βγάζει στην επιφάνεια συνεχόμενες εκπλήξεις. Πού μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο η μοναξιά και η ανάγκη του για σχέση κι επικοινωνία; Πόσο μπορεί να παρεκκλίνει από το θεωρούμενο ως φυσιολογικό;

Η ατμοσφαιρική μουσική-θρίλερ του Θεόφιλου Πουζμπούρη και το παιχνίδι των φωτισμών του Ευθύμη Χρήστου, πυκνώνουν το μυστήριο, μεγενθύνουν τα μυστικά, μπερδεύουν περισσότερο τις σχέσεις. Τρεις άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τα άλυτα θέματα που κρύβουν μέσα τους και που τα αγνοούσαν μέχρι τότε. Ή μήπως όχι; Έχει τη δύναμη το σπίτι να μεταδώσει στους ενοίκους τον αποθηκευμένο "ψυχισμό" του;

Το πολύ καλό κείμενο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, ευτύχησε να έχει μια από τις μεγάλες μας ηθοποιούς, την Μαρία Ζορμπά, η οποία είναι καθηλωτική στον ρόλο της. Μέσα από μια εσωτερική ερμηνεία, δίνει ανάγλυφο το πορτραίτο μιας γυναίκας που έχει "παραξενέψει" από τη μοναξιά, που προσπαθεί επιθετικά να ξορκίσει το φόβο της, που λειώνει σ' ένα άγγιγμα αφήνοντας όλες τις αντιστάσεις της να καταρρεύσουν, που παίρνει το ρόλο του άντρα στη ζωή, ενώ η γυναίκα μέσα της κλαίει. Εξαιρετική ερμηνεία.

Πολύ καλοί ο Χρήστος Καπενής και η Μιράντα Ζησιμοπούλου, κινήθηκαν σε χαμηλούς τόνους για να εξυπηρετήσουν το μυστήριο, ωστόσο η παρουσία τους ήταν καταλυτική.

"Πεθαίνω στο χώμα, γεννιέμαι στη λάσπη"

Σοβαροί και σημαντικοί οι συμβολισμοί του έργου. Φτάνει να αναλογιστούμε τι γίνεται στην πατρίδα μας και ποια είναι τα αφεντικά αυτών που μας κυβερνούν. Μήπως κάποιοι κάνουν κουμάντο εδώ χωρίς να έχουν δικαίωμα;
Η λάσπη νομίζω ότι εδώ έχει διπλή σημασία. Από τη μία είναι η βρωμιά, κάτι που λερώνει. Από την άλλη είναι ένα υλικό οικοδόμησης. Σε συνδυασμό με τον απελευθερωτικό, λυτρωτικό χορό της Μαρίας Ζορμπά, εμείς κρατάμε τη δεύτερη σημασία της λάσπης. Να απελευθερωθούμε από αυτούς που μας καταδυναστεύουν (με τη δική μας άβουλη συναίνεση ή εθισμό ή μοιρολατρία, ότι προτιμάτε) και να ξαναχτίσουμε μια καινούργια πατρίδα-σπίτι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε συλλογικό ή σε προσωπικό επίπεδο.

Δείτε αυτή την παράταση και δώστε τις δικές σας ερμηνείες. Ένα πράγμα όμως είναι αδιαμφισβήτητο. Η Λάσπη είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν 22-23.

Συντελεστές

Κείμενο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Σκηνοθεσία: Ευθύμης Χρήστου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Θεόφιλος Πουζμπούρης
Συνεργάτης σκηνοθέτης: Ευτυχία Λιβανίου
Γραφιστικά: Forbidden Designs- Δημήτρης Γκέλμπουρας
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Άντζυ Νομικού
Υπεύθυνη παραγωγής: Βάσω Δούκα
Παραγωγή: ΑΜΚΕ ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ – Με την υποστήριξη του ΥΠΠΟΑ

Παίζουν: Μαρία Ζορμπά, Χρήστος Καπενής, Μιράντα Ζησιμοπούλου
Συμμετέχουν: Αλεξάνδρα Καρώνη, Κώστας Κλάδης

Διάρκεια: 1 ώρα και 15′ χωρίς διάλειμμα

Η παράσταση ανεβαίνει με την υποστήριξη της ΑΜΚΕ ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ και του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Ταυτότητα Εκδήλωσης

Ημερομηνία:

Από: 21/01/2023 Εως: 05/03/2023

Σάββατο-Κυριακή, 21.00

Τοποθεσία:

Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα

Eισιτήρια:

14€ (κανονικό) | 12€ (φοιτητικό / ανέργων / ομαδικά / πολυτέκνων) | 8€ (ατέλειες)

Πληροφορίες / Κρατήσεις:

Τηλ.: 210 6460748