Είδαμε την παράσταση Οι υπάκουοι ή reunion της Άννας Ετιαρίδου από την ομάδα Πλάνη σε σκηνοθεσία Κώστα Δελακούρα στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής.

Γράφει η Λένα Σάββα

"Για να έχεις απόλυτη ελευθερία κι επιλογή, πρέπει να προβάλλονται όλα τα αξιακά ιδεώδη το ίδιο. Αλλιώς δεν είναι ελευθερία, είναι χειραγώγηση."

Μια παρέα παλιών συμμαθητών γεννημένων το 1974 ξαναβρίσκονται σ' ένα reunion στην Αράχωβα μετά από δέκα χρόνια, για να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά και να ξαναθυμηθούν τη νιότη τους και τα κοινά τους βιώματα.

Η παράσταση αρχίζει με την παρέα να χορεύει rock με την ένταση που έχουν οι νεαρές ηλικίες (έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα). Ήταν ο χορός της εποχής. Είναι το παρελθόν. Οι ξέγνιαστες μέρες της εφηβείας. Η "ελευθερία" να κάνεις ότι θέλεις, μια ψευδαίσθηση της νεότητας. Η αίσθηση ότι είναι μπροστά σου η ζωή, ένας πηλός που μπορείς να τον πλάσεις όπως επιθυμείς.
Στο παρόν, αυτοί οι παλιοί συμμαθητές ξανασυναντιούνται κι έρχονται αντιμέτωποι με τις μνήμες τους, με τη ζωή τους που ίσως να μην είναι αυτή που ονειρεύτηκαν, με τον τωρινό εαυτό τους που ίσως να μην τους αρέσει και πολύ.

"Είμαστε μια γενιά εντελώς αδιάφορη. Δεν θ' αφήσουμε πίσω μας τίποτα σπουδαίο. Δεν έχει κανένα μεγαλείο η εποχή μας. Καμμία ιδέα, κανένα καινούργιο όραμα. Είμαστε γενιά- τρύπα στην ιστορία. Πέθαναν οι ιδέες και τα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Οι προηγούμενες γενιές πρόλαβαν και τα εξάντλησαν όλα. Επαναστάσεις ιδεολογίες, ηρωϊσμούς. Σε μας δεν άφησαν τίποτα."

Η παρέα αποτελείται από τους Δημήτρη Αντωνιάδη, Κώστα Δελακούρα, Άννα Ετιαρίδου, Ειρήνη Ευαγγελάτου, Σίμο Κυπαρισσόπουλο, Γιάννη Μιχαλόπουλο, Χριστίνα Μωρογιάννη, Γιάννα Παπανικολάου και τις εντυπωσιακά φυσικές ερμηνείες τους.
Οι παλιοί συμμαθητές θίγουν πολλά θέματα που αφορούν την εποχή μας, μπαίνουν σε μεγάλους προβληματισμούς και κομβικά ερωτήματα όπως "τι θα αφήσουμε πίσω μας;". Και κουβέντα στην κουβέντα, ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων, αποκαλύπτεται ένα μυστικό που ήταν μέχρι τώρα καλά κρυμμένο. Πώς θα το διαχειριστούν;

Ο Κώστας Δελακούρας δημιουργεί με τη σκηνοθεσία του μια αληθινή ζωή σ' ένα θέατρο, μέσα στο θέατρο. Δίνει τόση ζωντάνια και φυσικότητα στην παράσταση, που πολλές φορές ξεγελιέσαι και σούρχεται ν'ανέβεις στη σκηνή, να κάτσεις στους αναπαυτικούς καναπέδες, να κεραστείς καφέ και να πάρεις μέρος στη συζήτηση. Χάρη στη σκηνοθετική του καθοδήγηση, οι ηθοποιοί είναι άψογα συντονισμένοι μεταξύ τους, έχουν εκφραστικές, φυσικές ερμηνείες, η κίνησή τους στα δύο- τρία επίπεδα της σκηνής ρέει με αρμονία και οι ατάκες τους είναι χωρίς κενό. Τίποτα δεν ξεφεύγει, τίποτα δεν είναι περιττό, σ' αυτή τη σκηνοθεσία. Μια πολύ ωραία δουλειά, που εκτός από τις ικανότητες και την έμπνευση του σκηνοθέτη, φαντάζομαι ότι είναι αποτέλεσμα πολλών κι εξαντλητικών προβών κι αυτό είναι παραπάνω από ορατό. Μετά τα free freaks ο Κώστας Δελακούρας "κεντάει" σκηνοθετικά, πάνω στο εξαιρετικό κείμενο της Άννας Ετιαρίδου και προσθέτει άλλη μια πολύ σημαντική παράσταση στο ενεργητικό της ομάδας Πλάνη.

Η Άννα Ετιαρίδου, μετά τους Επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου, επανέρχεται με το νέο της έργο που είναι εξίσου δυνατό κι εγείρει θέματα που μας απασχολούν όλους. Γιατί το έργο δεν αφορά μόνο τη γενιά των σημερινών 45άρηδων. Σχετίζεται και με την προηγούμενη και με την επόμενη και με την μεθεπόμενη γενιά. Η κρίση αξιών, το απολίτικο trendy προφίλ και η έλλειψη προσανατολισμού, είναι προβλήματα όλων μας, είναι σημεία των καιρών, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Όμως τα σημεία των καιρών δεν είναι τόσο αθώα όσο ακούγονται. Κρύβουν από πίσω μια ολόκληρη προσχεδιασμένη "παιδεία". Μια ώθηση των ανθρώπων προς τα υλικά αγαθά και προς την αποχαύνωση. Για το σύστημα, είναι ασύμφορο να διεκδικούν οι άνθρωποι τα δικαιώματα τους, να απαιτούν μια καλύτερη ποιότητα ζωής και να βγαίνουν στους δρόμους να το διαδηλώσουν. Το σύστημα θέλει τον άνθρωπο αμίλητο, ακούνητο, αγέλαστο στρατιωτάκι, να μοχθεί αδιάκοπα για το φαγητό του μόνο και με σκυμμένο κεφάλι από τη φτώχεια και το φόβο, να λέει συνέχεια ναι. Και ο έρωτας; Η προσπάθεια των ανθρώπων και καλλιεργήσουν αυτό το θεϊκο δώρο και να το κάνουν να ανθίσει; "Άσε μωρέ άστο τώρα αφού δεν πάει".

ΟΙ ΥΠΑΚΟΥΟΙ είναι μια παράσταση που επιβάλλεται να τη δουν όσοι περισσότεροι μπορούν. Είναι ένα ταρακούνημα που ίσως μπορέσει να μας βγάλει από τον λήθαργο που έχουμε πέσει, ίσως μπορέσει να μας βγάλει από τον μικρόκοσμό μας στον οποίο είμαστε βυθισμένοι και να εξυπνήσουμε (εκτός ύπνου). Να αντιληφθούμε ότι είμαστε ένα σύνολο, μια ενότητα και ότι οι δυσκολίες του διπλανού μας, μας αφορούν άμεσα, γιατί αύριο θα χτυπήσουν και την δική μας πόρτα. Να καταλάβουμε επιτέλους ότι αν είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά γιατί ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του "εχθρού" είναι το "διαίρει και βασίλευε" όπως πολύ σοφά αναφέρει η Ετιαρίδου. Και να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή πραγματικότητα, το τι ακριβώς γίνεται γύρω μας.
Για αυτό είναι τόσο σημαντικό το καλό θέατρο όπως οι παραστάσεις του Κώστα Δελακούρα και της Άννας Ετιαρίδου. Η αλήθεια πάντα ελευθερώνει!

 Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Άννα Ετιαρίδου
Σκηνοθεσία: Κώστας Δελακούρας
Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Αντωνιάδης, Κώστας Δελακούρας, Άννα Ετιαρίδου, Ειρήνη Ευαγγελάτου, Σίμος Κυπαρισσόπουλος, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Χριστίνα Μωρόγιαννη, Γιάννα Παπανικολάου
Μουσική: Μανώλης Μπονιάτης
Φωτισμοί: Σάββας Σουρμελίδης
Φωτογραφίες: Μάνος Γεωργίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλίκη Καλλιβωκά
Σχεδιασμός Αφίσα: Άννα Πλουμίδου
Παραγωγή: Ομάδα Πλάνη

Διάρκεια παράστασης: 120΄

Ταυτότητα Εκδήλωσης

Ημερομηνία:

Από: 04/03/2023 Εως: 09/04/2023

Σάββατο στις 9:00 μ.μ. & Κυριακή στις 8:00 μ.μ.

Τοποθεσία:

Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός

Eισιτήρια:

16 € (γενική είσοδος), 12 € (μειωμένο)

Πληροφορίες / Κρατήσεις:

Τηλ.: 210 3425637