Είδαμε το «Δεν Ακούς τον Ρυθμό» στο Θέατρο «Αλκμήνη».

Γράφει ο Καπετάν Κουνούπης

Τα έργα που ανεβάζει το θέατρο «Αλκμήνη» (Αλκμήνης 8 – 12, Αθήνα) είναι συνήθως υπερπαραγωγές και πρωτοποριακά. Κοινώς: Διαμάντια. Ένα από αυτά ήταν και το τελευταίο που κλήθηκα να δω, το «Δεν Ακούς τον Ρυθμό» του Τάσου Πετρίτση.

Ήδη από την στιγμή που μπαίνεις στην αίθουσα, αυτό που βλέπεις σου κινεί το ενδιαφέρον και την περιέργεια. Οι αναγνώστες που με ξέρουν καιρό γνωρίζουν καλά ότι ένα από τα στοιχεία που με προϊδεάζουν ότι ένα έργο θα με χαροποιήσει είναι ότι βλέπω ηθοποιούς από την αρχή στην σκηνή; Τι συμβαίνει όμως όταν, με το που μπαίνεις, είναι ήδη ΟΛΟΙ οι ηθοποιοί επί σκηνής – ο ένας να παίζει γιο-γιο, η άλλη να ανάβει τσιγάρο, μια άλλη να κάνει παράξενες κινήσεις, βγάζοντας άναρθρες κραυγές; Και όλο αυτά υπό τον ήχο του “Hey Jude” των “Beatles”. Και σε ποιον δεν αρέσουν οι Beatles... Καθώς έψαχνα να βρω την θέση μου, σκιάχτηκα, όταν σε μια από τις θέσεις, μια εκ των ηθοποιών πέταξε μια μπάλα προς το μέρος μου. «Αυτό ήταν» είπε μέσα μου. «Τώρα με κατάφεραν.»

Η ιστορία μας διηγείται την ιστορία της Στέλλας (Τζένη Γεωργιλή), μιας τραγουδίστριας νυχτερινού μαγαζιού, που δεν μπορεί να βρει τον ρυθμό και το συναίσθημά της στο τραγούδι – κάτι που δυσαρεστεί πολύ τον παραγωγό της (Λεωνίδας Παπαδόδημας). Βοήθειά της σε αυτήν της την προσπάθεια: Ένα παραισθησιογόνο. Εκτός από τον παραγωγό της, η ζωή της Στέλλας πλαισιώνεται και από τα εξής πλάσματα: Τον άνδρα της, Σεραφείμ (Στέφανος Βλάχος), το παιδί της (Μαντώ Μιχαλιού), δυό χτίστες, τον Βασίλη και τον Θέμο – που πάλι τους παίζουν ο Λεωνίδας Παπαδόδημας και ο Στέφανος Βλάχος – και την φίλη της, την σεναριογράφο Λία (Δήμητρα Βογιατζόγλου) που όλο μιλάει για την «ελπίδα» και ονειρεύεται μια τηλεοπτική σειρά που θα την ζήλευε και η «Λάμψη» του Φώσκολου. Επίσης, η Στέλλα πλαισιώνεται από τα δύο alter ego της – τον εαυτό της ως τις ημερολογιακές σκέψεις ή τα εσώψυχά της (Ειρήνη Τσέλλου) και τον εαυτό της ως πουλί (Ειρήνη Δάμπαση). Το τελευταίο καθαρός συμβολισμός του εγκλεισμού της σε ένα περιβάλλον που αδυνατεί να την κατανοήσει και την ανικανότητά της να «κελαηδήσει». Και είναι φυσικό... Πώς να λειτουργήσει η Στέλλα, όταν ο καθένας βρίσκεται στον δικό του, αυτιστικό μικρόκοσμο; Ο παραγωγός σκέφτεται μόνο το πώς θα ευχαριστηθούν οι πελάτες. Ο άνδρας της έχει το μυαλό του στην λέξη «οίηση κρίματος» για να την φέρει σε έναν συνάδελφο που το παίζει συνέχεια διανοούμενος και του έχει σπάσει τα νεύρα. Το παιδί της βιώνει την απογοήτευσή του όταν, με βάση την συνταγή της καστανότουρτάς της, διαπιστώνει ότι η μαμά του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Η Λία είναι κολλημένη με το σέξι, ελπιδοφόρο σήριαλ της. Ενώ και οι δύο χτίστες, που μαζεύουν την Στέλλα και τους δικούς της στο σπίτι τους, ζούνε και αυτοί στην κοσμάρα τους, μην έχοντας καν την ιδέα ποια είναι αυτή που έχουνε σπιτώσει. Και για την μοίρα που έχουν σε αυτό το σπίτι τα πουλιά που δεν μπορούν να τραγουδήσουν, δεν θα πούμε κάτι εδώ. Θα το δείτε επί σκηνής. Η σκηνή που οι χτίστες βλέπουν την Στέλλα στην τηλεόραση να τραγουδάει και της λέει ο ένας «ρε συ, είσαι διάσημη;» μου έφερε στην μνήμη την εξής σκηνή στην ταινία του 1999 «Μια Βραδυά στο Νότινγκ Χιλ: Ο Γουίλιαμ (Χίου Γκραντ) καλεί την διάσημη ηθοποιό Άννα Σκοτ (Τζούλια Ρόμπερτς) στο σπίτι του για τα γενέθλιά της αδερφής του και ο χρηματιστής φίλος του, μην έχοντας καταλάβει ποια έχει απέναντι του, την ρωτάει πόσα πήρε για την τελευταία της ταινία, περιμένοντας να ακούσει ένα πενιχρό ποσό. Και εκείνη του απαντάει: «17 εκατομμύρια δολάρια.»

Η Ειρήνη Τσέλλου – γνωστή και ως «Εριέττα» στην σειρά του ΑΝΤ1 «Ποιος Παπαδόπουλος;» – σου προκαλεί ανατριχίλες (με την καλή έννοια) κάθε φορά που σηκώνεται και μιλάει στο μικρόφωνο με τους αισθησιακούς ψιθυρισμούς της. Ο Λεωνίδας Παπαδόδημας ερμηνεύει τον παραγωγό με την δέουσα σοβαρότητα, ενώ τόσο εκείνος και ο Στέφανος Βλάχος ερμηνεύουν τους χτίστες με την απλότητα που χρειάζεται. Αντίθετα, στον ρόλο του Σεραφείμ ο Στέφανος Βλάχος είναι ξεκαρδιστικός. Η Μαντώ Μιχαλιού στον ρόλο του παιδιού, φωνάζοντας συνέχεια «μαμά, μαμά», προσπαθώντας να επικεντρώσει την προσοχή της Στέλλας επάνω τoυ, σε κάνει να σου σταματάει η καρδιά από αγωνία, καθώς ακροβατεί πάνω στις καρέκλες - λες και πρόκειται για δικό σου παιδί που ανά πάσα στιγμή πρόκειται για κινδυνεύσει. Η Δήμητρα Βογιατζόγλου στον ρόλο της Λίας είναι απόλυτα εκρηκτική – με μια δόση κωμικότητας ταυτόχρονα, καθώς ο χαρακτήρας της Λίας είναι καθαρή παρωδία πάνω στους διάφορους σεναριογράφους που ονειρεύονται να γράψουν μια σειρά που θα κάνει νούμερα. Η Ειρήνη Δάμπαση, ίσως, είναι αυτή που μαζεύει την περισσότερη προσοχή καθώς, στο ξεκίνημα του έργου, κάνει εκείνες τις περίεργες κινήσεις που στύβεις το μυαλό σου για να καταλάβεις τι παριστάνει. Ίσως ο πιο δύσκολος ρόλος, καθώς δεν είναι εύκολο να ενσαρκώσεις ένα πουλί. Ένα πουλί, μάλιστα, που είναι ο άλλος εαυτός μιας τραγουδίστριας. Ωστόσο, και μόνο η σκηνή που κατεβαίνει από τον καναπέ, περπατώντας με εκείνο το πελαργίσιο βηματισμό, σε πείθει. Ενώ η Τζένη Γεωργιλή είναι λες και έχει ταυτιστεί απόλυτα με τον ρόλο της Στέλλας που υποδύεται.

Το έργο είναι καθαρά αλληγορικό. Η εξπρεσιονιστική του γραμμή υπηρετεί καθαρά τον σκοπό: ο καθένας από τους θεατές να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ταυτόχρονα αντανακλά τον ατομικισμό του καθενός από τους ήρωες που δεν δείχνουν να έχουν την συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω τους – απόλυτο χαρακτηριστικό της εγωκεντρικής και ναρκισσιστικής εποχής που διανύουμε, ο καθένας κλεισμένος στο καβούκι του, πιστεύοντας ταυτόχρονα πως είναι το κέντρο του κόσμου και πως οι άλλοι του οφείλουν. Οι δυσκολίες και οι προβληματισμοί των γύρω του δεν τον αφορούν.

Συνήθως, το σουρεάλ με αποξενώνει. Και θα ήταν ψέμα να πω πως τα κατάλαβα όλα. Όμως η ατμόσφαιρα που σου βγάζει αυτό το έργο είναι κάτι το όμορφο. Και όλο το ύφος ταίριαζε και με τον καιρό. Δεν ήμουν ο μόνος που, ενώ έξω ακούγαμε να βρέχει, νόμιζα ότι ήταν ειδικό εφέ επί της σκηνής. Κοινώς: Το κλίμα σε πείθει. Και ένα τέτοιο έργο θα συνιστούσα να μην το χάσετε.

Ερμηνεύουν: Στέφανος Βλάχος, Δήμητρα Βογιατζόγλου, Τζένη Γεωργιλή, Ειρήνη Δάμπαση, Μαντώ Μιχαλιού, Λεωνίδας Παπαδόδημας, Ειρήνη Τσέλλου

Σκηνοθεσία: Τάσος Πετρίτσης, Ειρήνη Τσέλλου
Δραματουργική επεξεργασία: Τάσος Πετρίτσης, Ειρήνη Τσέλλου
Σκηνικά: Ιφιγένεια Γελαδάκη
Κοστούμια: Κρυσταλλία Λύτρα
Μουσική: Χρίστος Θεοδώρου
Επιμέλεια κίνησης: Δανάη Παζιργιαννίδη
Εικαστικός σύμβουλος: Νεκτάριος Αντωνόπουλος
Σχεδιασμός φωτισμών: Μαρίζα Λιοντάκη
Φωτογραφίες-Βίντεο: Νάσια Στουραΐτη
Τεχνική υποστήριξη: RGB STUDIOS, Δημήτρης Μαυροφοράκης
Ηχογράφηση-μίξη: STUDIO AUX, Γιώτης Παρασκευαΐδης
Γραφιστική επιμέλεια αφίσας: Κυριάκος Χαραράς
Κατασκευές: Κωστής Σταμούλης, Ιφιγένεια Γελαδάκη
Επικοινωνία: Μάνος Νομικός
Εκτέλεση παραγωγής: Actraw Theatre Group

Special thanks to: Παύλος Αποστολόπουλος, Γιάννης Γκικόπουλος, Παναγιώτης Τραχανάς, Κέλλυ Ντούλια

Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:00 από τις 2 Μαΐου και για δέκα παραστάσεις

Θέατρο «Αλκμήνη»

Αλκμήνης 8 – 12, Αθήνα

Τηλ. 210 - 3428650