Είδαμε την παράσταση «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νανά Μούσχουρη» στο θέατρο Σταθμός.

Η σκηνή πλημμυρίζει γαλλικό εύθυμο τραγούδι, μια μυρωδιά παριζιάνικου αέρα, ξένης χώρας που μας περιμένει όχι μόνο για να μας ξεναγήσει αλλά και να ξεναγηθεί σε εμάς. Τα φύλλα του ανεμόμυλου γυρίζουν πίσω και μπροστά δίνοντας εκκίνηση στη ιστορία και ακούμε για πρώτη φορά τη φωνή του Μιλού. «Είμαι το μοναδικό αγόρι στη οικουμένη που θέλει να είναι Νανά Μούσχουρη.» μας δηλώνει ευθύς αμέσως ξεδιπλώνοντας στη συνέχεια όλο τον γοητευτικό μικρό αλλά ταυτόχρονα μεγάλο κόσμο του. Μας εξηγεί το πως περιπλανώμενος μέσα σε αλλά εύθραυστα παιδικά όνειρα κατέληξε οριστικά και αμετάκλητα σε αυτό, πως η τραγουδίστρια έγινε πρότυπο, είδωλο του αλλά και δικός του άνθρωπος, ένα πολύτιμο στήριγμα, σημαντικός φορέας δύναμης μέσα στη σκληρή καθημερινότητα που βιώνει. Ο Μιλού είναι ένα ξεχωριστό αγόρι, τυλιγμένο στο κόκκινο μανδύα τόσο του πάθους του να εκπληρώσει το όνειρο του όσο και του σχολικού εκφοβισμού που υφίσταται. Η ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη συγκινητική, τρυφερή αλλά και με χιούμορ φέρνει μπροστά μας ολοζώντανο αυτό το μικρό ενθουσιώδες αγόρι με το χαμόγελο και το δάκρυ του, τα αγκάθια αλλά και τα ρόδα της ζωής του, όλα αυτά τα μικρά αγόρια που κάπου στον κόσμο παλεύουν να ανταμώσουν με τον εαυτό τους, να βρουν, ανακαλύψουν, αποδεχτούν και διαφυλάξουν κόντρα στην σκληρότητα, κακία και άγνοια του κόσμου την ταυτότητα τους που είναι πάντα εκεί και τους περιμένει, μια αγκαλιά που σαν βυθιστούν μέσα της και τους κλείσει προστατευτικά κανείς πια δεν θα μπορεί να τους αγγίξει και επιβουλευτεί. Το ταξίδι του Μιλού είναι γνήσια συγκινητικό χάρη στη αλήθεια του, μια αλήθεια παγκόσμια και καθολική που ο ηθοποιός μεταφέρει για μια ακόμα φορά από την θεατρική σκηνή στη καρδιά μας για να τη συναισθανθούμε και γίνουμε μέτοχοι της. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια παράσταση που θα έπρεπε σχολεία, οικογένειες να την παρακολουθήσουν ώστε να ενισχύσουν την ενσυναίσθηση και τις γνώσεις τους για την ψυχοσύνθεση και τα συναισθήματα των αγοριών μας που οφείλουμε σαν κοινωνία, γονείς, εκπαιδευτικοί και από όποια άλλη θέση είμαστε να στηρίξουμε ώστε να πραγματοποιήσουν όλα τους τα όνειρα προστατεύοντας τα από τους εν δυνάμει κινδύνους, τους ανθρώπους και νοοτροπίες που μπορεί να σταθούν εμπόδιο στην ευτυχία τους. Στο να γίνει το όνειρο η πραγματικότητα τους. Στο να ζήσουν τη ζωή που επιθυμούν τα ίδια και όχι όσοι δυστυχούν με την ευτυχία, την ελευθερία και την αγάπη. Η διαπραγμάτευση όλων των νοημάτων του κειμένου πραγματώνεται άψογα με το ειλικρινές συναίσθημα και αυθορμητισμό του μικρού παιδιού που μεγαλώνει και εξελίσσεται, η καταφυγή στο όνειρο και στο ιδανικό κόντρα στη μικρότητα του αληθινού κόσμου μας αγγίζουν βαθιά όπως και η απώλεια του αγαπημένου προσώπου, η άντληση δύναμης μέσα απ´ το πένθος και φυσικά η ωρίμανση του ήρωα, η εκπληκτική του μεταμόρφωση που τον οδηγεί στο να αφήνει σταδιακά πίσω τον παλιό του παιδικό εαυτό και να προχωρά στη ενηλικότητα, στα ενήλικα όνειρα για αυτονομία, ανεξαρτησία και αυταγάπη. Στον επανακαθορισμό των θέλω, στη σύναψη πραγματικών σχέσεων και κυρίως της πιο πολύτιμης σχέσης απ´ όλες, με την δική μας μοναδική και ξεχωριστή ύπαρξη. Αλλά και στη γνωριμία με την αγαπημένη του Νανά Μούσχουρη και το χτίσιμο μιας ρεαλιστικής επαφής μαζί της στο τώρα ως απλοί, αποεξιδανικευμένοι άνθρωποι. «Η αυλαία πέφτει πάνω στο παιδικό μου όνειρο.»Το βιωματικό κείμενο του συγγραφέα, η δύναμη και το θάρρος του να μοιραστεί τον προσωπικό του χώρο και χρόνο μαζί μας βρίσκει απόλυτα το σπίτι του στη ζεστασιά της φωνής και της παρουσίας του Μάνου, της ευαισθησίας με την οποία είναι εμφανές πως το προσέγγισε και δούλεψε και στην αναπαραστατική σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου, στους υπέροχους φωτισμούς του Γιώργου Αγιαννίτη και τα σκηνικά της Σεμίραμις Μοσχοβάκη. Και όπως λέει και ο Μιλού «Μετά από ένα θέαμα δεν ήμαστε ποτέ ίδιοι με πριν.» Και η συγκεκριμένη παράσταση είναι αναμφισβήτητα ένα από αυτά τα θεάματα. «Γιατί η ντροπή δεν συνηθίζεται. Δεν μας αφήνει. Μας διατάζει να προχωράμε. Μας επιβάλλει τη ζωτική ανάγκη να προχωράμε.» Να φύγουμε προς αυτό που αληθινά είμαστε μαζί με τον μεγάλο μικρό μας ήρωα. «Πεθαίνει ένα όνειρο; Πεθαίνει. Και πεθαίνεις αργά μαζί του. Αλλά γεννιούνται νέα όνειρα.»
Ενας υπέροχος μονόλογος για τους ανθρώπους που ήταν τα όνειρα μας, την ταύτιση ως αντίδοτο στο καθημερινό δηλητήριο,το πλησίασμα του εαυτού μέσα από την παρουσία και τη απουσία ενός συμβολικού άλλου, τη αποδοχή του ανέφικτου όχι ως παραίτηση μα ως δυναμική συνέχεια, τη συνειδητοποίηση πως τα όνειρα είναι όπως οι άνθρωποι ρευστά, μεταβλητά και εξελίξιμα.
Για την πάλη να γίνεις εσύ το όνειρο σου.

 κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:15 (έως και 29 Οκτωβρίου)

Εισιτήρια: 15 ευρώ, φοιτητικό 12 ευρώ, ανέργων/ΑΜΕΑ 8 ευρώ, ομάδες άνω των 10 ατόμων 12 ευρώ/άτομο

Προπώληση: MORE.COM και στα εκδοτήρια του Θεάτρου Σταθμός

Διάρκεια: 80’

Πού: Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο, τηλ.: 210 5230267

Προπώληση: https://www.more.com/theater/otan-megaloso-tha-gino-nana-mousxouri/

Ταυτότητα Παράστασης
Τίτλος παράστασης: «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη»

Συγγραφέας: Νταβίντ Λελαί-Ελό

Μετάφραση: Αγγελική Βουλουμάνου

Ερμηνεία: Μάνος Καρατζογιάννης

Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ελισσαίος Βλάχος

Σκηνικά – κοστούμια: Σεμίραμις Μοσχοβάκη

Μουσική σύνθεση & επιμέλεια: Νίκος Κολλάρος

Κινησιολογία – χορογραφία: Ματίνα Κωστιάνη

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Φωτογραφίες: Αθηνά Λιάσκου

Γραφιστική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

Βοηθός σκηνογράφου: Λίνα Δαμιανίδου

Οργάνωση παραγωγής – Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Βουλουμάνου

Παραγωγή: «Ξανθίας» ΑΜΚΕ

Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Socialmedia: Ορσαλία Πιπίδη

Trailer: Μελίνα Μπουκουβάλα