Είδαμε τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες στο θέατρο Βράχων

Γράφει η Λένα Σάββα

"Φυσικά και ονειρεύομαι.Ζει κανείς μόνο μ' ένα ξερό μισθό;" ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Στο ατμοσφαιρικό θέατρο Βράχων παρακολουθήσαμε το διαχρονικό έργο του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, σε θεατρική μεταφορά του Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη να ενσαρκώνει τον μυθικό ήρωα που εκπροσωπεί όλους τους "τρελλούς ονειρευτές" της ζωής, που όμως χάρη σ' αυτούς ο κόσμος μας αλλάζει και προχωρά κινούμενος από την "τρέλα" την ουτοπία και το όραμά τους. Γιατί τα Θέλω τους που γίνονται Μπορώ, κάνουν πολλά από τα πράγματα που μοιάζουν ακατόρθωτα, να υλοποιούνται.

"Νάχα του τρελλού τα μάτια, νάβλεπα παντού παλάτια".

Ο Δον Κιχώτης αυτοχρίστηκε ιππότης κι εξαιτίας της μεγαλομανούς ουτοπικής φαντασίας του μπλέκεται σε διάφορες περιπέτειες, προκαλώντας άφθονο γέλιο και δίνοντάς μας δυνατά μηνύματα.

"Είμαι ταγμένος στην υπεράσπιση των αδύναμων".

Ο ρομαντικός ιππότης ερωτεύεται μια κοπέλα από το χωριό του, την ονομάζει Δουλτσινέα και πλάθει μέσα στη ρομαντική φαντασία του μια αιθέρια αγαπημένη, που τον αγαπάει φλογερά, είναι το φυλαχτό του και τον περιμένει να γυρίσει νικητής από τις " μεγάλες μάχες του".

"Δόξα για μένα είναι ο έρωτας σου. Άλλοι λατρεύουν τους Αγίους, εγώ εσένα. Τράβα το δρόμο σου και ζήσε όπως πρέπει. Φίλος με τους φίλους κι ευγενικός με τους εχθρούς. Μα να θυμάσαι.Πάντα ανοιχτή η αγκαλιά μου, λιμάνι στ' αγριεμένα κύματα κι άσβηστο κερί στα σκοτάδια σου".

Τι είναι η Δουλτσινέα; Η βαθειά μας ανάγκη ν' αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε ή η βαθύτερη ανάγκη μας να συνδεθούμε με κάτι μεγαλύτερο από μας που ωστόσο το εμπεριέχουμε;

Μέχρι και την τελευταία του πνοή ο Δον Κιχώτης είχε αχώριστη σύντροφό του την φανταστική αγαπημένη του μέσα από έναν εσωτερικό διάλογο σαν μια μορφή καθοδήγησης. Στο τέλος αυτή η εσωτερική παρουσία λειτουργεί και ως ψυχοδηγός που τον υποδέχεται κατά την μετάβασή του και τον συνοδεύει στο μεγάλο ταξίδι του προς την αιωνιότητα, βάζοντας και μια μεταφυσική σφραγίδα. Στην ερώτησή του αν αυτό ήταν όλο, εκείνη απαντάει ότι αυτό τελείωσε κι αρχίζει τώρα κάτι άλλο.

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης γίνεται ένας αληθινός Δον Κιχώτης βγάζοντας με την ερμηνεία του ρομαντισμό, τρέλα, πόνο και δύναμη. Ζωγραφίζει ανάγλυφα όλα τα ιδεώδη του συγγραφέα, χτίζοντας με πάθος τον ήρωα-μύθο που όλοι έχουμε αγαπήσει, γιατί χτυπάει μέσα μας τις χορδές της μουσικής του ονείρου: της ψυχικής μας περι-ουσίας. Σχεδόν όλοι έχουμε έναν Δον Κιχώτη μέσα μας και μερικοί μάλιστα έχουν γίνει αποδέκτες της σκληρότητας του κόσμου για το "απ' αλλού φερμένο" που δεν τυγχάνει της μαζικής αποδοχής.

"Ως γνήσιος οπαδός της ελευθερίας, έχω ιερό χρέος να αποδεσμεύω τους δεσμώτες από τα δεσμά τους".

Εξαιρετική η παρουσία της Νάντιας Κοντογεώργη που με τη μαγική φωνή της μας ταξίδεψε σε παλιές χρονογραμμές και της Παρθένας Χοροζίδου με το μπρίο και την πάντα δροσερή και κεφάτη ερμηνεία της.

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, στο ρόλο του αχώριστου συντρόφου του ιππότη, του ξακουστού Σάντσο Πάντσα ήταν απολαυστικός. Έδεσε περίτεχνα την αφοσίωση με το συμφέρον, αυτοσχεδίασε σε πολλά σημεία κι έβγαλε άφθονο γέλιο.

Μια πολύ καλή ομάδα από τους Γιώργο Χατζή, Σταύρο Μαρκάλα, Ελευθερία Κοντογεώργη, Χρήστο Πούλο-Ρένεση, Γιάννη Βαρβαρέσο, Νικήτα Ηλιοπούλου και Ιωάννας Ανεμογιάννη, συμπληρώνει την ονειρική αυτή παράσταση με τα σπουδαία μηνύματα-καμπανάκια της για την αγάπη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ουσία της ζωής, την ανάγκη να ονειρευόμαστε.

"Αν κουβαλούσαμε τόσο χρυσάφι μαζί μας, θα ήταν τόσο ελαφρύ το βήμα μας;"

Τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη και τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά απεικονίζουν πλήρως το περιβάλλον του Θερβάντες και ο Νίκος Βλασόπουλος φωτίζει εκφραστικά αυτό το περιβάλλον που ντύνεται μελωδικά από τον Βάιο Πράπα.

Η σκηνοθετική γραμμή του Γιάννη Μπέζου επιχειρεί επιτυχημένα να παντρέψει το ονειρικό με την ρεαλιστική πραγματικότητα, προβάλλοντας τον ήρωα σε όλες τις διαστάσεις του. Είναι μια σκηνοθεσία ηρωοκεντρική και φανερώνει ξεκάθαρα την αγάπη του σκηνοθέτη για το σύμβολο αυτό του πάθους και του ανθρωπισμού. Εστιάζεται ισότιμα στα τρία βασικά στοιχεία του: στο ανθρώπινο κομμάτι του, στην ιδιόρρυθμη φύση του και στο φλογερό του όνειρο να σώσει τον κόσμο. Δίνει επίσης εκφραστικά το περιβάλλον του ιππότη, την νοοτροπία των ανθρώπων αυτής της εποχής και τον τρόπο ζωής τους, χωρίς να αποσύρει στο ελάχιστο τον εστιασμό στον ονειροπόλο και ρομαντικό ιππότη.
Ο διαχωρισμός της Δουλτσινέας σε πραγματική και ονειρική ήταν τουλάχιστον ευφυής κι έδωσε στην παράσταση ποίηση και μαγεία!

Στο θέατρο Βράχων απολαύσαμε τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες και μαζί του πονέσαμε, ονειρευτήκαμε, ερωτευτήκαμε, βάλαμε στόχους κι ενεργοποιήσαμε τα δικά μας ιδανικά. Ταυτιστήκαμε μαζί του.
Και αυτό είναι που κάνει μια παράσταση αξιόλογη κι επιτυχημένη.

https://www.more.com/theater/don-kixotis/