Είδαμε την Λυσσασμένη Γάτα, του Τενεσί Ουίλιαμς στο θέατρο Αθηνά

Μια φιγούρα σαν να αιωρείται, στο σκοτάδι, με φως μόνο στο κέντρο της σκηνής. Έτσι αρχίζει η παράσταση. Πρωταγωνιστής, στο πρώτο διάστημα η γοητεία του νικημένου, εκπροσωπούμενη από τον γιο της οικογένειας (Μπρικ-Πέτρος Λαγούτης). Αλκοολικός αλλά υπέροχα γοητευτικός, ο συνθλίβεται στην κατάθλιψη του που την επιτείνει η γνώση ότι οι πατέρας του βρέθηκε με προχωρημένο καρκίνο.
Γάτα που αγωνίζεται να κρατηθεί στη στέγη, να ακολουθήσει τις ανάγκες της καινούριας πραγματικότητας η γυναίκα του, Μάγκι, που παίρνει τη σκυτάλη στα μέσα του πρώτου μέρους. Ολόσωμο πράσινο φοράει η πρωταγωνίστρια, (Μάρθα Λαμπίρη Φεντόρουφ) όπως ζητάει ο Λόρκα να είναι η Αδελα, στη μάχη για τη Ζωή. Ζητάει έρωτα από τον άντρα της, εκείνος την απορρίπτει εντελώς υποτιμητικά.
Ο Γιάννης Βούρος, με την επιβλητική φωνή του, ηθοποιός με όμορφη αίσθηση του σκηνικού ρυθμού, κρατάει το τέμπο από τη μέση και κάτω ως πατέρας. Διανύει όλο το τόξο του χαρακτήρα. Από ισχυρός πάτερ φαμίλιας που σκεπάζει τη γυναίκα και τους δύο γιούς όσο βιώνει το ψέμα ότι είναι υγιής σε αδύναμο άρρωστο όταν μαθαίνει τα νέα της αρρώστιας του.
Η αδερφή ( Μένη Κωνσταντοπούλου) και ο αδερφός, ο Κούπερ, (Κώστας Ανταλόπουλος) βγάζουν γέλιο πικρό, με τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο να τους χρησιμοποιήσει για να τονίσει τραγελαφικές συνθήκες των οικογενειακών τραπεζιών. Εκείνος, από γιο-της-μαμάς(Μένη Κατσανδρή) μεταβάλλεται σε αδίστακτο,αγενέστατο διεκδικητή της κληρονομιάς. Εκείνη, νευρωτική, περιφέρει την ιδιότητα της μητέρας ως αυτόνομο λόγο ύπαρξης και δικαίωση της ζωής της, υποτιμώντας και προσβάλλοντας καθετί μη ίδιο.
Γνώριμα μοτίβα για τον Τενεσί Ουίλιαμς. Η οικογένεια ως σκηνικό παθογένειας μέσα στο οποίο αναπτύσσονται υποκριτικά οι προσωπικές σχέσεις των μελών της, αλκοολισμός, ορατή θέση του ζητήματος της ομοφυλοφιλίας του γιου, αρρώστια που κατατρώει τον άνθρωπο, φθορά σε σώματα, ψυχές και σχέσεις, μοναξιά, σκληράδα,καταπιεσμένη ερωτική επιθυμία.
Έργο γενικά με σωστό ρυθμό και μαστορική σκηνοθεσία από τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο. Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη υποβάλλουν ατμόσφαιρα και ξεχωρίζουν από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Το σκηνικό άδειο ως κύμβαλο αλαλαζον, αντανακλά την εκκωφαντική κενότητα του οικογενειακού βίου. Μόνο άδεια μπουκάλια, κάρφος στα όμματα της οικογενειακής ομαλότητας. Αψεγάδιαστο κουστούμι ο πατέρας στην παντοδυναμία του, άσπρα κοινά ρούχα όταν μαθαίνει ότι πεθαίνει και αποκαλύπτεται η αδύναμη θέση του.
Έργο που θέτει ερωτήματα. Πώς αντιμετωπίζεται ένα ψέμα; Πώς αντιμετωπίζεται μια αλήθεια; Συμπέρασμα; Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του, τότε, το 1955, σήμερα, το 2024, και αύριο...

Ταυτότητα Παράστασης
Θέατρο Αθηνά, Δεριγνύ 10
Διάρκεια 105 λεπτά

Σκηνοθεσία - Απόδοση - Εικαστική και Μουσική επιμέλεια: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Κοστούμια: Δημήτρης Ντάσσιος

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Χάρης Γερμανίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λίνα Μπότη
Υπεύθυνη επικοινωνίας : Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

ΔΙΑΝΟΜΗ

Μπρικ: Πέτρος Λαγούτης
Μάγκι: Μάρθα Λαμπίρη Φεντόρουφ
Πατέρας: Γιάννης Βούρος
Μητέρα: Μαρία Κατσανδρή
Γκούπερ: Κώστας Ανταλόπουλος
Μέη: Μένη Κωνσταντινίδου

https://www.more.com/theater/i-lyssasmeni-gata/