Είδαμε το "Ήλιος με δόντια" στο θέατρο Μπέλλος
«Έχω ένα προαίσθημα πως σήμερα θα πάει η ιστορία ως το τέλος, ναι, ναι...»
λέει και ξαναλέει ο απόκληρος Κωνσταντής· ή «Ιδιώνυμο» ή «η δεύτερη μεγάλη ντροπή του Φρουρίου» , όπως τον ξέρανε στη γειτονιά, στη φτωχιά προκυμαία της Χίου.
Αρχικά, είναι ο Γιάννης Μακριδάκης. Ο λογοτέχνης αυτός είναι μια πολύ ξεχωριστή, σπάνια περίπτωση καλλιτέχνη, στα δικά μου μάτια. Έχετε διαβάσει ποτέ; Σας το προτείνω. Ήλιος με δόντια, η δεξιά τσέπη του ράσου, ιπποπόταμοι συντροφιάς και πόσα άλλα. Ρίξτε μια ματιά εδώ.
Το συγκεκριμένο, Ήλιος με δόντια, είναι η αφήγηση της ζωής ενός πονεμένου ανθρώπου που συνυφαίνεται με πολύ σημαντικά ιστορικά ορόσημα της Ελληνικής ιστορίας. Όμως, είναι και μια ιστορία που μιλάει για την ανάληψη της ευθύνης, για τη διαφορετικότητα, για την ανάγκη του ανθρώπου να αγαπάει και να αγαπιέται, να προσφέρει και να ανήκει.
Μετά, είναι η δραματουργική επεξεργασία της Νεφέλης Μαϊστράλη που πλέον αποτελεί εγγύηση για την αρτιότητα και την απρόσκοπτη ροή του θεατρικού κειμένου. Ακολουθεί, φυσικά, η σκηνοθετική προσέγγιση του Θανάση Ζερίτη. Ξεπερνώντας κάθε φορά τον εαυτό του, ο Θανάσης Ζερίτης έχει επιμεληθεί σε τόσο μεγάλη λεπτομέρεια και σε τέτοιο βάθος τη σκηνοθεσία της παράστασης που το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε παρά να δικαιώνει τον ίδιο, αλλά και το κείμενο. Ακολουθώντας τον χειμαρρώδη λόγο του ήρωα και προσεγγίζοντας με εξαιρετική ευαισθησία, καλαισθησία και ταυτόχρονα ειλικρίνεια τις δύσκολες σκηνές του έργου, θεωρώ ότι έχει κατορθώσει την καλύτερη σκηνοθετική επιμέλεια στη μέχρι τώρα καριέρα του. Το δίδυμο Μαϊστράλη - Ζερίτη έχει να προσφέρει πολλά ακόμα στο ελληνικό θέατρο.
Μετά, είναι οι καταπληκτικοί ηθοποιοί που σηκώνουν στις πλάτες τους την ευθύνη να πουν δύσκολες αλήθειες, να κρύψουν ή να φανερώσουν συναισθήματα, να μας συστήσουν τον Κωνσταντή, το βασικό χαρακτήρα του έργου, αλλά και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Ο Παναγιώτης Εξαρχέας και ο Γιάννης Λεάκος, μόνιμα συνδεδεμένοι μεταξύ τους με μια μαγική, αόρατη κλωστή, με συγχρονισμένο παλμό και ανάσες, πετυχαίνουν να μπαίνουν και να βγαίνουν στα παπούτσια των ηρώων και να αναδύουν τον Κωνσταντή από τα βαθιά νερά της ελληνικής ιστορίας. Φαντάζομαι ότι και ο Πάνος Τοψίδης που επιμελήθηκε την κίνηση δούλεψε σκληρά και απέδωσαν οι κόποι του, αφού η κίνηση των ηθοποιών λειτουργεί σαν επιπλέον αφηγητής. Όλοι οι συντελεστές της παράστασης συμβάλλουν τα μέγιστα: Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Γεωργίας Μπούρδα και οι μουσικές των Μιχάλη και Γιάννη Λατουσάκη εισάγουν τον θεατή στο κλίμα απευθείας, ενώ οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη είναι κομψοί και πλήρως αποτελεσματικοί.
Και τέλος, ο ίδιος ο Κωνσταντής. Η ιστορία του. Η ανάγκη του για προστασία. Οι φόβοι του, οι ελπίδες του, η ικανότητά του να επιβιώνει. Δεν θα πω άλλα, φοβούμενη μην αποκαλύψω πτυχές της ιστορίας που είναι χίλιες φορές προτιμότερο να τις δείτε να εκτυλίσσονται στη σκηνή του θεάτρου Μπέλλος.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Δραματουργική επεξεργασία: Νεφέλη Μαϊστράλη
Σκηνικά- Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική επιμέλεια/ σύνθεση : Μιχάλης Λατουσάκης, Γιάννης Λατουσάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αιμιλία Κεφαλά
Κίνηση: Πάνος Τοψίδης
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Γραφιστική επιμέλεια/trailer : Θωμάς Παλυβός
Παραγωγή: Εταιρεία Τέχνης Ars Aeterna – Σταμάτης Μουμουλίδης
Ακούγεται ο Δημήτρης Καραμπέτσης και ο Κώστας Φλωκατούλας.
Παίζουν: Παναγιώτης Εξαρχέας, Γιάννης Λεάκος
Κάθε Σάββατο στις 18.00 και Κυριακή στις 21.00 στο θέατρο Μπέλλος