Είδαμε την παράσταση Ο Πουπουλένιος στο Σύγχρονο θέατρο.

Γράφει η Λένα Σάββα

Ένας συγγραφέας μαζί με τον καθυστερημένο αδελφό του, συλλαμβάνονται κι ανακρίνονται στο αστυνομικό τμήμα ενός κράτους με αυταρχικό καθεστώς.
Ο συγγραφέας γράφει ιστορίες-θρίλερ για δολοφονίες παιδιών με φρικιαστικό τρόπο και στην ίδια πόλη αρχίζουν να συμβαίνουν κάποιες παιδοκτονίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που περιγράφει στις ιστορίες του.

"Το πρωταρχικό καθήκον ενός συγγραφέα είναι να διηγηθεί ένα παραμύθι κι εγώ αυτό κάνω.Δεν ξέρω γιατί με φέρατε εδώ."

Όμως ποιος είναι ο παραμυθάς και τι γράφει.
Εδώ μπαίνει από τον συγγραφέα ένα κρίσιμο ερώτημα. Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια αυτών των δύο αδελφών. Πόση κακοποίηση, πόση βία υπήρχε στην οικογένεια, για να γραφτούν αυτά τα φριχτά παραμύθια;
Ας μου επιτραπεί εδώ να πω ότι δεν μετράει μόνο το ποιος διέπραξε αυτές τις αποτρόπαιες παιδοκτονίες.
Ο εμπνευστής τους, είναι και θα παραμείνει για πάντα ο ηθικός αυτουργός.

Ο Βρετανός συγγραφέας Μάρτιν ΜακΝτόνα πήρε για τον Πουπουλένιο του το βραβείο Olivier 2004 καθώς και άλλα βραβεία.

Την πολύ καλή μετάφραση υπογράφει η Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη και την σκηνοθεσία κάνει ο Νικορέστης Χανιωτάκης.
Τη μουσική για θρίλερ γράφει ο Γιάννης Μαθές και τα σκηνικά επιμελείται η Μαρία Φιλίππου.
Φωτισμοί σκοτεινοί, συντονισμένοι με το ύφος του κειμένου, από τον Τάσο Παλαιορούτα.

Έτσι λοιπόν, στο συνταρακτικό έργο του ΜακΝτόνα, έρχονται τα παιδικά χρόνια και οι γονείς των δύο αδελφών, να διεκδικήσουν τον αθέατο πρωταγωνιστικό ρόλο και να αποτελέσουν την αρχή του ξετυλίγματος της ιδιότυπης αυτής ιστορίας.
Η βία γεννά βία, για αυτό ο κάθε δημιουργός, είτε γονιός είτε συγγραφέας, φέρει μέγιστη ευθύνη για αυτό που βγάζει από μέσα του και το προσφέρει στους άλλους.
Στο σοκαριστικό αυτό έργο, καταργούνται οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε θύτες και θύματα, ανάμεσα σε κακοποιημένα παιδιά και ειδεχθείς δολοφόνους, ανάμεσα στην ενοχή και την αθωότητα. Κάθε στιγμή ανατρέπονται τα πάντα και μετατρέπονται σε κάτι άλλο, με κυρίαρχο και σταθερό ένα : την γονεϊκή ανικανότητα κι ακαταλληλότητα, τον γονεϊκό σαδισμό- ψυχασθένεια.

Το περιστρεφόμενο σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου χωρίζεται στη μία πλευρά του σε γραφείο αστυνομικών και στην άλλη σε κελλί φυλακής. Πάνω σ' αυτό το σκηνικό, οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα πέφτουν σκληρά και αδιάκριτα με την πρόθεση να αποκαλύψουν περισσότερα απ' όσα λέγονται.

"Για μένα όλη αυτή η ιστορία είναι ένα υπονοούμενο. Στην επιφάνεια λέει αυτό, κάτω απ' την επιφάνεια κάτι άλλο."

Οι ιστορίες που είναι στρωμένες στο πάτωμα της σκηνής, έχουν διφορούμενο συμβολισμό. Να τις διαβάσεις, να τις πατήσεις ή να τις πετάξεις;

Η μουσική σύνθεση του Γιάννη Μαθέ, πότε χτυπά ρυθμικά κι επίμονα, πότε παίρνει την χροιά του θρίλερ και πότε σωπαίνει αφήνοντας την ιστορία να προχωρήσει μόνη της. Ωστόσο εξακολουθεί να μιλάει σωπαίνοντας.

Ο Πουπουλένιος είναι ένα συγκλονιστικό έργο που θίγει την ύψιστη σημασία της ανάληψης ευθύνης για την ζωή μας αντί της φυγής και της αποφυγής. Κανένας δεν εγγυάται ότι η ζωή ενός ανθρώπου θα είναι ρόδινη, όμως έχει καθήκον να την ζήσει κι όσο του είναι δυνατό να την κάνει καλύτερη. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια μπορούν να γίνουν εφαλτήριο για κάποιον να εξελιχθεί, να συγχωρήσει ανοίγοντας την καρδιά του, να μπει στην αγάπη και να υπερβεί, ίσως και να ευχαριστήσει αυτή τη δυσκολία που τον οδήγησε στην εσωτερική απελευθέρωση.

Συγκλονιστικός ο Αργύρης Αγγέλου στο ρόλο του διαταραγμένου αδελφού. Με μια ανατριχιαστική ερμηνεία μας οδηγεί στον πυρήνα του έργου και της φιλοσοφίας του ΜακΝτόνα.
Εξαιρετικός ο Νίκος Πουρσανίδης εκφράζει πλήρως το ερμηνευτικό δυναμικό του και γίνεται καθηλωτικός.
Δυνατή και στιβαρή η ερμηνεία του Αλέκου Συσσοβίτη, δένει με την αξιόλογη ερμηνευτική παρουσία του Γεράσιμου Σκαφίδα. Και οι δύο φορτσάρουν στο τέλος, ο Συσσοβίτης εκφράζοντας τον βαθύ του πόνο για μια απώλεια και ο Σκαφίδας εκδηλώνοντας την τραυματισμένη ευαισθησία του πληγωμένου παιδιού.

Η προσεγμένη σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη δίνει στην παράσταση σφυγμό και ρυθμό, αναδεικνύει τα δυνατά σημεία του έργου και καθοδηγεί τους ηθοποιούς να δώσουν τον καλύτερο ερμηνευτικό εαυτό τους.
Η αφήγηση κάθε παραμυθιού με την ταυτόχρονη προβολή θεάτρου σκιών, δίνει στη σκληρή αυτή παράσταση μια απόχρωση παραμυθιού.

Ο Πουπουλένιος είναι μία από τις πιο δυνατές παραστάσεις της φετινής σεζόν. Σχεδόν ουρλιάζει:
"Έχε το νου σου στο παιδί
γιατί αν γλυτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα!"

https://www.ticketservices.gr/event/o-poupoulenios/?lang=el