Είδαμε την παράσταση John στο θέατρο Δίπυλον.

Γράφει η Λένα Σάββα

" Και ξαφνικά βρέθηκα στο κέντρο του Σύμπαντος, κοιτάζοντας προς τα έξω. Κάπως έτσι σταμάτησα να προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτονται οι άλλοι. Είμαι μόνη εγώ, σ' ολόκληρο το Σύμπαν. Στέκομαι στο κέντρο της ίδιας μου της ζωής, χωρίς ούτε μια σκέψη για το τι σκέφτονται οι άλλοι. Ας σκέφτονται ότι θέλουν."

Το έργο της βραβευμένης με Πούλιτζερ Άνι Μπέικερ, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη και ποιητική μετάφραση της Χρύσας Κοτταράκου.
Ένα έργο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μαύρη κωμωδία ή μεταφυσικό θρίλερ ή και τα δύο μαζί.
Συνδυάζεται με την επαναλειτουργία του θεάτρου Δίπυλον, ενός πολύ όμορφου θεάτρου που και μόνο να το δεις, είναι μια εμπειρία.

"Εσύ αισθάνεσαι ποτέ ότι σε κοιτάζουν; Σαν κάποιος να σε προσέχει. Ένας παρατηρητής, μια αόρατη, μεγάλη, πιο υψηλή παρουσία".

Μπαίνοντας στην αίθουσα μας υποδέχονται τα υπέροχα σκηνικά της παράστασης από τα πιο όμορφα που έχω δει, δουλειά της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη που επιμελήθηκε και τους μυστηριακά ατμοσφαιρικούς φωτισμούς.
Διάφορες διακοσμητικές τάσεις κυριαρχούν, εμπλουτισμένες με πολλά αντικείμενα. Κούκλες, φώτα, ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με φωτάκια που ανάβουν ή μένουν σβηστά χωρίς να επέμβει ανθρώπινο χέρι, ένα τζουκμπόξ που ανοίγει και κλείνει μόνο του, τραπεζάκια γεμάτα μινιατούρες, αγγελάκια, ένα κουκλόσπιτο κι άπειρες άλλες λεπτομέρειες.
Σε όλο το έργο είναι διάχυτη η άποψη της Μπέικερ ότι αυτά που εμείς θεωρούμε άψυχα αντικείμενα, έχουν ψυχή και συνλειτουργούν μαζί μας συντροφεύοντας τις ζωές μας και πολλές φορές καθοδηγώντας τις.

Είναι παραμονές Χριστουγέννων κι ένα ζευγάρι, ο Ελάιας και η Τζένη, επισκέπτονται το πανδοχείο Bed and breakfast για να βελτιώσουν τη σχέση τους.Η ατμόσφαιρα μεταξύ τους είναι εκρηκτική.Η ιδιοκτήτρια του Bed and breakfast είναι μια ιδιόρρυθμη γυναίκα που μένει εκεί με τον πάντα απόντα σύζυγο της.
Το πανδοχείο παλιά ήταν νοσοκομείο κατά τη διάρκεια του αμερικάνικου εμφυλίου.Εκεί γινόταν ακρωτηριασμοί και τα κομμένα μέλη τα πετούσαν έξω από το παράθυρο.

"Είναι παράξενο σπιτάκι αλλά εμένα μου έχει φερθεί πολύ καλά. Απλώς μου έχει τύχει κάποια δωμάτια να είναι ελαφρώς αναξιόπιστα κάποιες νύχτες. Το δωμάτιο Τζάκσον είναι λίγο κυκλοθυμικό".

Η Κόρα Καρβούνη ή Μέρτις Κάθριν Γκρέιβεν, με πλατινέ περούκα και λευκές λούτρινες παντούφλες, είναι χάρμα οφθαλμών και δίνει μια ιδιαίτερα απολαυστική, ευαίσθητη, εσωτερική ερμηνεία. Οι ελαφρώς χορευτικές κινήσεις, το βελούδινο βλέμμα, το αθώο ύφος που περιέχει όμως μια δική του σοφία, τα κοφτά γελάκια και η ενέργεια της καλοσύνης που διαχέεται σε όλο το πανδοχείο, κάνουν την ερμηνεία της εξόχως εξαιρετική.

-Αλήθεια το γνωρίζατε αυτό;
-Όχι απλώς το μάντεψα.Μπορώ να διαβάζω λίγο τη σκέψη.

Η τυφλή της φίλη Ζενεβιέβ (Γιούλη Τσαγκαράκη), πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου, είναι επίσης μια πολύ δυνατή παρουσία της παράστασης. Το τυφλό βλέμμα που όμως διαθέτει και βάθος και απεύθυνση, οι αρμονικές κινήσεις της, ο χορός της, οι πολύ δυναμικά διατυπωμένες ατάκες της, δημιουργούν ένα ρόλο που βγάζει πολύ γέλιο και μια ερμηνεία μοναδική.

Πολύ καλές οι ερμηνείες των Χρήστου Κοντογεώργη και Καλλιόπης Παναγιωτίδου, δίνουν κι αυτές το ιδιαίτερο στίγμα τους στην παράσταση.

Η μουσική του Βασίλη Μαντζούκη, υπηρετεί πιστά κι αφοσιωμένα το κείμενο. Εκκλησιαστικοί ύμνοι, παλιά γαλλικά τραγούδια, μουσική θρίλερ με εσάνς μυστηρίου φτιάχνουν μια μουσική που φαίνεται να το διασκεδάζει ακόμα κι όταν γίνεται φοβιστική.

Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Πανάδη δημιουργεί ατμοσφαιρικότητα, μυστήριο αλλά και μια ανάλαφρη κατάσταση. Η ατμόσφαιρα γίνεται τόσο πυκνή που νομίζεις ότι βλέπεις τα αντικείμενα να κινούνται, να θέλουν να αλληλεπιδράσουν με τους ήρωες.
Η παρουσία του Κθούλου (φανταστική κοσμική οντότητα, πανίσχυρη που δημιουργήθηκε από τον συγγραφέα Η.Ρ. Λάβκραφτ) βάζει στην παράσταση την μεταφυσική της σφραγίδα, γίνεται μια μυστικιστική εμπειρία.

Το έργο της Άνι Μπέικερ, φέρνει κοντά αυτό που είναι απόκοσμο κι έξω απ' ότι θεωρούμε φυσικό (αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις) που ωστόσο βρίσκεται μέσα μας, στον αχανή κόσμο του υποσυνείδητου νου μας. Ένας τεράστιος αθέατος κόσμος που υπάρχει δίπλα μας, γύρω μας, που είμαστε μέρος του και είναι δικό μας μέρος.

Ποιος είναι ο Τζον; Αρχέτυπο ιδανικού ή πατριαρχικού άντρα; Αρχέτυπο απουσίας; Αρχετυπική φόρμα αναζήτησης της εσωτερικής μας ύπαρξης; Ή το μορφογεννητικό πεδίο των φόβων και των τραυμάτων μας που μας εμποδίζει να ζήσουμε με πληρότητα κι ελευθερία;
Οι συχνές αναφορές στον παρατηρητή που θα μπορούσε να ειπωθεί και ως ο Ανώτερος Εαυτός μας, η ψυχή μας, εκείνο το κομμάτι μας που επικοινωνεί με άλλες διαστάσεις, δίνει τον πυρήνα της φιλοσοφίας της Μπέικερ.
Οι φόβοι και τα τραύματα από τη μία που μας εμποδίζουν να ζήσουμε τη ζωή μας με πληρότητα κι ελευθερία κι από την άλλη, ένα κόσμος μιας άλλης διάστασης που ειναι δίπλα μας σε πλήρη διαθεσιμότητα να μας υποστηρίξει, να απαλύνει τις πληγές και να μας θεραπεύσει, αρκεί να διευρύνουμε την αντιληπτική μας ικανότητα. Αρκεί να το επιτρέψουμε!

Μπείτε μέσα στο Σύμπαν της Άνι Μπέικερ και των υπολοίπων συντελεστών.
Θα απολαύσετε μια ποιητικά εικαστική, με ευωδιά από έναν άλλο κόσμο που μας έχουν κάνει να τον ξεχάσουμε, εμπειρία.
Μια υπέροχη παράσταση που έχει φτιαχτεί από το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα. Και ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα όνειρα δεν είναι αληθινά;

https://www.more.com/theater/john-tis-brabeumenis-me-poulitzer-annie-baker/