«Όι, όι ταρσίτσες μου καλές.»

Ένα πραγματικό αριστούργημα, ίσως εμφανές ακόμα και προτού ξεκινήσει η εν λόγω παράσταση.
Μπαίνοντας στην αίθουσα, οι γριές είναι ήδη επί σκηνής, πραγματοποιούν κινήσεις καμπουριαστές, με τις μαύρες ρόμπες τους, με τη λευκή κοτσίδα και τα ρυτιδιασμένα, σκαμμένα από τον χρόνο και τη δουλειά στα χωράφια πρόσωπα. Οι γιαγιάδες μας, οι μάνες, οι μανούλες μας καθώς η δική μου γιαγιά έλεγε πως τη γιαγιά κάποτε τη φώναζαν «μανούλα, μανούλα μου γλυκιά.»
Οι καρδιές μας ζεσταίνονται ήδη στη θέα τους καθώς οι μνήμες ζωντανεύουν και ανυπομονούμε να τις ακούσουμε, να ακούσουμε ξανά τον αγαπημένο τους λόγο που τόσο μας έχει λείψει.

Και τότε το φεγγάρι ανατέλλει και η αφήγηση ξεκινάει. Απ´ τις πρώτες λέξεις εντυπωσιαζόμαστε από την ευχέρεια των ηθοποιών να διαχειρίζονται το τοπικό ιδίωμα, την σίγουρα καλοδουλεμένη τεχνική τους και το πάθος της ερμηνείας τους καθώς είμαστε βέβαιες πως πρόκειται για αληθινές ηλικιωμένες γυναίκες, για αληθινές γριές. Ένας συγκινητικά υπέροχος, πλούσιος, αλλοτινός κόσμος ξετυλίγεται μπροστά μας με τα τραγούδια, τις δοξασίες, τις πρακτικές αυτής της ιδιότυπης θηλυκής κοινότητας, καθιστώντας μας φανερή την ιδιαίτερη δυναμική και ισχύ που κατείχαν στην τοπική κοινωνία. Αν και ως νέες ήταν περιορισμένες ως γυναίκες περασμένης ηλικίας «που είχαν τελέσει πια τα γυναικεία καθήκοντα τους» μπορούσαν να ασχοληθούν με πιο δικά τους πράγματα. Κάτοχοι τεχνογνωσιών, μαγικό θρησκευτικών και ιατρικών πρακτικών, φέρουσες ατόφια την σοφία και την εμπειρία της μακρόχρονης ζωής τους μπορούσαν να γιατροπορεύουν, να συμβουλεύουν και να προσφέρουν στην κοινωνία με έναν επιλεγμένο από τις ίδιες αυτή τη φορά και σε αυτή τη ηλικία, τρόπο.

Η αναπαράσταση των εθίμων όπως αυτό της «Περπερούνας» πραγματικά μαγική, οι γυναίκες σαν να ζητούν να πέσει βροχή και στη δική τους άνυδρη ζωή που όπως βλέπουμε αργότερα με συγκλονιστικό σκηνικά τρόπο μαστίζονταν από την ανδρική βία, στέρηση και καταπίεση. Μαλλιά ξεπλέκονται, αόρατα χτυπήματα, αόρατα κυρίως έξω από τους τοίχους του σπιτιού όπου ο αντρικός λόγος είναι κυρίαρχος όπως και έξω από αυτό. Η επιθυμία του αρσενικού για διαιώνιση του ονόματος του, η έμφυλη εξουσία, ο έμφυλος διαχωρισμός σε «κουρίτσα» που τα θεωρούσαν «γραμμάτιο» και «αγουόρια» καυτηριάζεται καίρια όπως και όλη η έμφυλη βία που ασκούνταν -και ακόμα ασκείται- σε γυναίκες κάθε ηλικίας.

Παράλληλα οι γυναίκες ακούν τις ηχογραφημένες συνεντεύξεις, προϊόν έρευνας στην οποία βασίζεται η παράσταση, αντιδρούν και δρουν σύμφωνα με αυτές, ένα ακόμα συγκινητικό σκηνικό εύρημα, σαν να θυμούνται ξανά τη ζωή τους, σαν να τους δίνεται για μια τελευταία φορά η ευκαιρία να ζήσουν ξανά αποσπάσματα από αυτή. Καλά, κακά, μα όλα συνυφασμένα με την μοναδική ιστορία τους. Και οι ιστορίες πρέπει να αφηγούνται, να ακούγονται. Δυνατά, να περνάνε από το ένα στόμα στο άλλο, από την μια καρδιά στην επόμενη.
«Να κάτσουμε να σου λέω ιστορίες και να μην τελειώνουν γιε μου. Έτσι λέει η γιαγιά μου.»

Οι γιαγιάδες μας, σαν μυθικά μαγικά όντα κάθονται μαζί μας στο δίπλα κάθισμα και αυτές, στο μέρος της καρδιάς και παρακολουθούν την μεγάλη διαδρομή που έκαναν για να είμαστε εμείς σήμερα εδώ. Για να δημιουργούνται παραστάσεις κοσμήματα, αριστουργήματα όπως αυτή.
Ένα αριστούργημα όπου τα νεαρά αγόρια σαν να παίζουν τις γιαγιάδες τους, υποδυόμενοι τις γιαγιάδες όλου του κόσμου, αποτίοντας φόρο τιμής στις γενναίες αυτές γυναίκες εκείνης της τόσο βασανισμένης γενιάς που μας ανάθρεψαν και μας στύλωσαν κατά γης με βλέμμα στον απέραντο ουρανό.

Δραματουργία - σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ντέλλας

Ερμηνεύουν: Μανούσος Γεωργόπουλος, Πλάτωνας Γιώργος Περλέρος, Μιχάλης Αναγνώστου

Ηχητικό περιβάλλον - πρωτότυπη μουσικη: Αλέξανδρος Κτιστάκης

Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα

Κατασκευή μάσκας: Μάρθα Φωκά

Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαντώ Κατσούγκρη

Φωτογραφίες και βιντεο προώθησης: Χαράλαμπος Βλαχοδήμος, Ηλίας Λαχανάς

Μοντάζ βίντεο προώθησης: Στυλιανός Βλαχοδήμος

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο - Experimenta Art Company Διάρκεια: 80΄

Εισιτηρια :

https://www.more.com/theater/oi-gries-pou-mazeuoun-tin-tsouknida-4/