Είδαμε την παράσταση Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι του Θοδωρή Γκόνη στο θέατρο Σταθμός

Γράφει η Λένα Σάββα

"Από μικρή δεν είχα το θάρρος, ήμουν συνεσταλμένη. Μόνο στη θάλασσα ξανοιγόμουν. Εκεί έβρισκα και το θάρρος και τα λόγια. Μιλούσα. Κι ένα μικρό τραύλισμα που είχα, χανόταν."

Στο πολύ δυνατό κείμενο του Θοδωρή Γκόνη (το πρώτο του θεατρικό έργο), αναλαμβάνει την πρώτη σκηνοθετική της δουλειά, μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της εποχής μας, η Μαρία Ζορμπά. Και αυτή η πρώτη της απόπειρα, θεωρώ ότι στέφθηκε με επιτυχία.

Μια γυναίκα μοναχική, ελαφρώς ανάπηρη (όπως ελαφρώς ανάπηρες είμαστε όλες οι γυναίκες αφού δεν έχουμε ακόμα ανακτήσει πλήρως τη δύναμη μας μέσα σ' ένα σκληρό πατριαρχικό σύστημα), εξομολογείται. Μοιράζεται τα ακριβά της μυστικά, τη βαθιά ευαισθησία της, τη μοναξιά αλλά και την μοναδικότητα της. Την απελπισμένη αγάπη της να αγαπηθεί, να καθρεφτιστεί μέσα στα μάτια ενός άλλου ανθρώπου, διευρύνοντας την ταυτότητα της από το εγώ στο εμείς.

"Ο κόσμος αδειάζει γιατί κανένας δεν ακούει και δεν διηγείται τις ιστορίες του, που σβήνουν και χάνονται και περνούν στη λησμονιά"

Η μοναχική γυναίκα δέχεται επί δέκα χρόνια το καθημερινό τηλεφώνημα ενός άντρα που δεν συνάντησε ποτέ και δεν γνωρίζει ποιος είναι. Όποτε τον ρωτάει, εκείνος απαντάει "κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι". Κυριολεξία ή υπεκφυγή;
Επινοούμε αυτά που λαχταράμε ή υπάρχει μόνο αυτό που ονομάζουμε αντικειμενική πραγματικότητα;
Επειδή τείνω προς την πρώτη θέση, επειδή πιστεύω στις "άνωθεν" επεμβάσεις, επειδή είμαι οπαδός της Ερμητικής ρήσης* "όπως πάνω έτσι και κάτω", δεν έχω εντελώς ξεκάθαρο μέσα μου πού τελειώνει η "πραγματικότητα" και που αρχίζει ο άλλος, εκείνος ο υπέροχος, ο αθέατος κόσμος. Εκείνο που ξέρω σίγουρα, είναι αυτό που σφραγίζει και την παράσταση. Να θυμηθούμε ποιοι είμαστε.

"Χάρη σ' αυτό το καθημερινό τηλεφώνημα, έχω ακόμα σήμερα τα λογικά μου.Αυτό με κράτησε. Κι όταν αντέγραφα τα λόγια του στο όμορφο χαρτί, τον φανταζόμουν δίπλα μου, ένοιωθα την αναπνοή του στο αυτί μου".

Το εικαστικό περιβάλλον που επιμελείται η Μαρία Μπαχά, παραπέμπει σε κάτι ονειρικό. Ανοιχτόχρωμα μωβ-λιλά χρώματα, πίνακες ζωγραφικής και αραχνοΰφαντα πέπλα, δημιουργούν μια υψηλή αισθητική μέσα στην οποία μπορεί να ανασάνει, μπορεί να ανθίσει η γυναικεία ευαισθησία.Ίσως και να μπορούν να γιατρευτούν οι πληγές.

Η μουσική του Τηλέμαχου Μούσα, σ' αυτή τη δόνηση πάλεται. Να χαϊδέψει και να γειάνει. Μόνο στο τέλος γίνεται επική, γιορταστική.
Οι φωτισμοί του Εύθυμη Χρήστου, τρυφερά αγγιχτικοί, συνεργάζονται αρμονικά, συναισθάνονται.

Συγκλονιστική η ερμηνεία της Μυρτώς Αλικάκη που πλαισιώνεται από δύο πολύ αισθαντικές παρουσίες, την Αιμιλία Παπαχριστοφίλου και την Νικόλ Κοροντζή. Οι τρεις τους συντονίζονται άψογα.

Αν ο πατέρας μιας παράστασης είναι ο συγγραφέας, τον ρόλο της θηλυκής Αρχής τον έχει δικαιωματικά η σκηνοθεσία.
Η Μαρία Ζορμπά με στοργικότητα που είναι ορατή, δίνει καρδιά και ψυχή στο έργο, στις ηθοποιούς, στο όλο στήσιμο της παράστασης.
Η σκηνοθεσία της διέπεται από βαθιά ευαισθησία κι ακόμα πιο βαθιά γνώση της γυναικείας ψυχοσύνθεσης.
Η ταυτόχρονη ομιλία κάποιες στιγμές και των τριών γυναικών σαν ένας αρχαίος χορός, δίνει στο έργο το πριν το μετά και το τώρα του. Το οδηγεί στο σκοτεινό παρελθόν και το φέρνει αναβαπτισμένο στο σήμερα για να το σπρώξει προς το φως του αύριο.

Η τηλεφωνική συνομιλία κάποτε απότομα σταματά και μένει η αναπόληση. Όμως τίποτα τυχαίο δεν υπάρχει και όλα συμβαίνουν για κάποιο ανώτερο καλό που αρχικά δεν το γνωρίζουμε.

" Μα πώς δένονται έτσι οι άνθρωποι από κει που δεν το περιμένουν; Για μένα δύο χρόνια τώρα είναι σαν να έχει αδειάσει η θάλασσα".

Σ' αυτή την παράσταση έχουμε ένα υπέροχα ποιητικό κείμενο, μια συγκλονιστική ερμηνεία, δύο αισθαντικές παρουσίες νεαρών ηθοποιών με πολύ καλές προδιαγραφές και μια ευαίσθητη, προσεγμένη με αγάπη, καλαισθησία κι αισθητική, σκηνοθεσία.Αν προσθέσεις και τους υπόλοιπους συντελεστές, έχουμε μια εξαιρετική παράσταση από την οποία φεύγεις συνεπαρμένος. Δυστυχώς τελειώνει κι εύχομαι να επανέλθει για να την δει περισσότερος κόσμος!

*Ρήση του Ερμή του Τρισμέγιστου.

https://www.more.com/theater/kapoia-stigmi-tha-mathete-poios-eimai/