Διαβάζοντας την Νανά του Ζολά πριν αρκετά χρόνια ,θυμάμαι ακόμα την αντιπάθεια και την απέχθεια που μου προκαλούσε ο χαρακτήρας της (κάτι που για κάποιο λόγο συμβαίνει συχνά με ηρωίδες του Ζολά αλλά παρόλα αυτά τον λατρεύω).Αδυνατούσα να καταλάβω για ποιο λόγο ο συγγραφέας δημιουργούσε ηρωίδες αυτού του τύπου. Με εξόργιζε ο ναρκισσισμός που την διακατείχε αλλά παρόλα αυτά διάβασα όλο το βιβλίο ως συνήθως , κι όμως τα αισθήματά μου δεν άλλαξαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκέφτομαι ότι στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να δω μέσα από την οπτική της ηρωίδας του, είναι να το δω σε θεατρικό και διαμέσου της υποκριτικής μιας ηθοποιού που θα την ενσαρκώνει. Οι λέξεις πλέον ήταν αδύναμες. Και να που έφτασε η στιγμή να θεατρικοποιηθεί από την Ανδρονίκη Αβδελιώτη , να με προσκαλέσουν στην πρεμιέρα της παράστασης και μέσω της ερμηνείας της Ελένης Κερολάρη να ανατραπούν όλα. Εντάξει όχι όλα αλλά ένα μεγάλο μέρος της αντιπαθειάς μου προς την ηρωίδα. Εδώ σημειώνουμε ότι η χαρά μου όταν έμαθα ότι λίαν συντόμως θα δω την Νανά ήταν απερίγραπτη αλλά και οι προσδοκίες μου αρκετά υψηλές. Δεν περίμενα τόσα χρόνια για να λάβω απογοήτευση , είχαμε παρελθόν με την Νανά και θέλαμε ένα ξεκαθάρισμα.

Η Νανά του Ζολά λοιπόν ήταν μια γυναίκα γεννημένη στην φτώχεια και μέσα σε όλες τις δυσκολίες επιβίωσης αποκτά ένα παιδί στα 16 της χρόνια , το οποίο παραμελεί και μεγαλώνει η θεία της. Στα 20 της , την βλέπουμε ήδη αν και παντελώς ατάλαντη να προκαλεί σάλο στον ρόλο της Ξανθιάς Αφροδίτης σε ένα θέατρο του Παρισιού(στην παράσταση είχαμε μια μεταφορά στην Αθήνα) , όχι με το ταλέντο αλλά με τα προκλητικά της κουνήματα που αναστάτωναν τους άντρες. Οι επιτυχίες της αυξάνονταν διαρκώς και οι θαυμαστές της επίσης. Η Νανά , έχοντας γίνει έρμαιο της ματαιοδοξίας της, πάλευε να τραβήξει κοντά της εύπορους άντρες και να τους ρουφήξει το μεδούλι όπως χαρακτηριστικά έλεγε και όταν έμεναν στον άσσο , τους έδιωχνε με μια αχαρακτήριστη απάθεια και αναισθησία .Δεν είχε τύψεις , παρά μόνο ένα υπεροπτικό, αλαζονικό ύφος χωρίς ίχνος συναισθήματος και τους δήλωνε ευθαρσώς ότι όποιος δεν είχε χρήματα να της προσφέρει τα αγαθά που ζητούσε, της ήταν πλέον άχρηστος. Κατ’αυτόν τον τρόπο ξεζούμιζε τους εραστές της στους οποίους εκδιδόταν κανονικά επί χρήμασι, έγινε πλούσια , της αγόραζαν ακόμα και διαμερίσματα αλλά σκορπώντας τα χρήματά της αλόγιστα ώστε να ικανοποιήσει την ματαιοδοξία της, χρεοκόπησε .

Η Ελένη Κερολάρη έγινε ένα με την Νανά. Η κίνησή της , το ύφος το γεμάτο υπεροψία όπου απαιτείτο , η αυτοπεποίθησή της , η εκφραστικότητά της , την είχαν κάνει ένα με τον ρόλο. Δεν επαναπαύτηκε σε αυτά όμως. Η Κερολάρη μας έφερε κοντά στην Νανά ώστε να την γνωρίσουμε κι εμείς .Εκείνη η ηρωίδα που απεχθανόμουν για τον εγωκεντρισμό της , τώρα ήταν μια δυναμική γυναίκα που έκανε λάθη, δεν δίσταζε όμως να το παραδεχθεί , δεν δίσταζε να πέσει και να ξανασηκωθεί αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των πράξεών της και συνεχίζοντας παρακάτω χωρίς να ψάχνει σε ποιον να τις επιρρίψει. Την είδαμε από μια γυναίκα που αντιστέκεται στην πατριαρχία και αναλαμβάνει να εκπληρώσει η ίδια τους πόθους της με κάθε μέσο , να πέφτει επίπεδο και να γίνεται το θύμα ενός ηθοποιού για τον οποίο αφήνει τα εγκόσμια , κακοποιείται βάναυσα από αυτόν και μετατρέπεται σε ένα αξιολύπητο αδύναμο πλάσμα , θύμα της πατριαρχίας που η ίδια πολεμούσε ,και αδύναμο να αντισταθεί στην μοίρα του , αυτήν που όριζε ότι ο άντρας κάνει κουμάντο και βιαιοπραγεί όποτε θέλει .Κατάφερε όμως να σηκώσει το ανάστημά της και να ξαναγίνει το δυναμικό , ατίθασο αλλά και αδίστακτο πλάσμα που κυνηγάει το χρήμα. Ο θάνατός της ήταν συμβολικός για τον συγγραφέα. Κόλλησε ευλογιά από τον γιό της και πέθανε κοντά του παρότι τον παραμελούσε σε όλη την διάρκεια της μικρής ζωής του. Ήταν πλέον άσχημη, σε άθλια κατάσταση όσο άσχημη και άθλια ήταν η ζωή της, όσο άσχημος και άθλιος ήταν και ο Γαλλογερμανικός πόλεμος που ξεκινούσε (στην δική μας Νανά ήταν ο άσχημος Απρίλης του 1967 απ’ότι κατάλαβα).

Δίπλα της είδαμε την Ποπέτα Σούκου στον ρόλο της Σατέν, φίλη και ερωμένη που της συμπαραστάθηκε αρκετά , δοτική, δυναμική και εκφραστική στον ρόλο της και την Ελεάννα Παναγουλέα στον ρόλο της Ζωής , φίλης που την στήριξε από το ξεκίνημά της και για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της, αρκετά εκφραστική , να ελίσσεται επιτυχώς ανάλογα με τις απαιτήσεις του ρόλου της.

Συνεχίζουμε με τον Άρη –Ηλία Τοπάλογλου στον ρόλο του Γιώργη. Για τον Άρη και το ταλέντο του που θαυμάζω έχω ξαναγράψει σε άλλες κριτικές. Αυτή την φορά όμως τον είδαμε και σε πιο <<σκληρές>> εμφανίσεις στις οποίες δεν μας είχε συνηθίσει, επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενά μου σχετικά με την δύναμη της υποκριτικής του. Εκφραστικός και γλυκός εξ’αρχής καθώς ήταν ο μόνος άντρας που δεν ήθελε να καταστρέψει η Νανά , έρωτας μεγάλος βλέπετε από νεαρή ηλικία που μετατρέπεται σε δυναμικό επαναστάτη έτοιμος να μπει στην πρώτη γραμμή για τις ιδέες του.

Άλλος ένας από τους μεγάλους έρωτες της Νανάς ήταν ο πολύ βίαιος , πολύ τσιγκούνης , φαλλοκράτης συνάδελφός της ο Φάνης , τον ρόλο του οποίου ενσαρκώνει ο Νίκος Αναγνωστόπουλος. Κυνικός αρχικά, εξελίσσεται σε ένα βίαιο κτήνος επί σκηνής και προκαλεί τρόμο και απέχθεια στον θεατή. Ήταν τόσο καλός στον ρόλο του ώστε στο αποκορύφωμα της σκληρότητάς του χαρακτήρα που ενσάρκωνε θέλησα ασυναίσθητα να φωνάξω να την αφήσει , την ώρα που βιαιοπραγούσε εναντίων της Νανάς.

Ο Βασίλης Σαμαριτάκης ήταν ο άνθρωπος που φέρεται να σηκώνει το βάρος της επιτυχίας της Νανάς. Έδωσε ότι είχε για να την κάνει διάσημη και να την ευχαριστήσει , χρεώθηκε γι’αυτήν και υπήρξε το απόλυτο θύμα ώσπου ξεζουμίζοντας τον ,τον εγκαταλείπει. Διασκεδαστικός και παιχνιδιάρης αρχικά και εμφανώς πληγωμένος όταν βίωσε την οικονομική καταστροφή και προδοσία από την γυναίκα που αγάπησε. Δοτικός και ως χαρακτήρας αλλά και ως ηθοποιός στον ρόλο που ενσάρκωνε.

Το πιο φανερά όμως ευάλωτο θύμα της υπήρξε ο Μηνάς που ενσαρκώνεται από τον Αλέξιο Κοτσώρη. Ο πιο ευαίσθητος απ’όλους, ο πιο μαλθακός , ο πιο άπειρος στις ερωτικές σχέσεις , το τέλειο θύμα σερνόταν εκεί , στα πόδια της και της τα έδινε κυριολεκτικά όλα. Ο Αλέξιος Κοτσώρης ήταν νομίζω ο καταλληλότερος για τον ρόλο, εξέφραζε ένα πάθος που σιγόβραζε κι έκανε τον ρόλο του απόλυτα δικό του με το ταλέντο του.

Και οι Αμαλία Ασκορδαλάκη , Αθηνά Μαυρομάττη και Σοφία Λιάκου , αν και σε μικρότερους ρόλους που δεν μας άφησαν να τις χαρούμε αρκετά , έδωσαν χρώμα με το ξεχωριστό ταλέντο της η καθεμία ώστε να έχουμε αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. Ήταν και οι τρείς αρκετά ευάλωτες σε κάποια σημεία και αρκετά αποφασιστικές και δυναμικές σε άλλα , ανάλογα πάντα με τις απαιτήσεις των χαρακτήρων που ενσάρκωναν.

Η σκηνοθέτιδα της παράστασης Ανδρονίκη Αβδελιώτη εκτός από το να εκπληρώσει την επιθυμία μου να δω την Νανά να θεατρικοποιείται , μ’έκανε μέσω της σκηνοθετικής ματιάς της να την συμπαθήσω. Η Νανά δεν είναι πλέον μόνο ένα άτομο με ναρκισσιστικές τάσεις αλλά και μια γυναίκα που παίρνει την ζωή στα χέρια της ,αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεων της . Μας δίδαξε ότι μπορεί να φταίει ο θύτης αλλά και οι φερόμενοι ως θύματα σε αντίστοιχες περιπτώσεις δεν ήταν τόσο θύματα όσο φαίνονταν. Άλλωστε αυτοί δεν είναι που προσέφεραν χρήματα για να αγοράσουν το κορμί μιας γυναίκας; Η εκμετάλλευση λοιπόν είχε δύο πρόσωπα. Έδιναν , έδιναν , εκμεταλλευόμενοι την ματαιοδοξία της για να αγοράσουν το κορμί της. Μου άρεσε πάρα πολύ το ότι είδα επιτέλους και την οπτική της Νανάς. Μου άρεσαν εξίσου και τα σκηνικά που θύμιζαν την περιγραφή του Ζολά για το σπίτι με τα πολλά δωμάτια παρότι το χρώμα δεν είχα καμία σχέση. Ο διαχωρισμός αυτός των ηθοποιών από την αρχή σαν να βρίσκονται σε ξεχωριστά δωμάτια , θύμιζε το διαμέρισμα της Νανάς με τα πολλά δωμάτια και τους γαλάζιους τοίχους (που για ευνόητους λόγους δεν είδαμε) . Βοήθησε πολύ και ο ατμοσφαιρικός φωτισμός της παράστασης. Απο το 1880 του Ζολά στο Παρίσι είδαμε μια μεταφορά στα τέλη της δεκαετίας του 60 στην Αθήνα , συνεπώς λογικό ήταν να δούμε και κάποιες παραλλαγές οι οποίες όμως δεν επηρέασαν καθόλου αρνητικά την παράσταση , τουναντίον είχαμε πλέον την δική μας Νανά.

Ήταν μια εξαιρετική παράσταση , εφάμιλλη των υψηλών προσδοκιών μου , μπράβο σε όσους συνετέλεσαν για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα και ευχαριστώ πολύ για την θέαση . Μην την χάσει κανένας , την συστήνω ανεπιφύλακτα.

Συντελεστές της παράστασης

ΝΑΝΑ του Emile Zola (Δραματοποιημένη λογοτεχνία)

Θεατρική Διασκευή: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου

Σκηνοθεσία: Ανδρονίκη Αβδελιώτη

Σκηνικά - Κοστούμια: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Νίκος Μαρμαροτούρης

Πρωτότυπη μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη

Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Φωτογραφίες: Ναταλία Β.                                                      

Παίζουν: Νίκος Αναγνωστόπουλος, Αμαλία Ασκορδαλάκη, Ελένη Κερολάρη, Αλέξιος Κοτσώρης, Σοφία Λιάκου, Αθηνά Μαυρομμάτη, Ελεάννα Παναγουλέα, Βασίλης Σαμαριτάκης, Ποπέτα Σούκου, Άρης-Ηλίας Τοπάλογλου

Πληροφορίες:

Θέατρο Αγγέλων Βήμα

Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια

Κρατήσεις: Τηλ. 2105242211και www.aggelonvima.gr

Πρεμιέρα: την Τετάρτη 04 Δεκεμβρίου 2019

Παραστάσεις: Τετάρτη στις 20.00 και Πέμπτη στις 21.00

Εισιτήρια:
- 14 ευρώ: γενική είσοδος
- 10 ευρώ: φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65 ετών
- 05 ευρώ: ατέλειες

Διάρκεια: 105 λεπτά