Είδαμε την παράσταση “Αγάπησε με” στο Bios (Main)

ΠΡΟΣΦΑΤΑ:

02/12/2023

Είδαμε την παράσταση “Αγάπησε με” στο Bios (Main)

ΕΙΔΑΜΕ Γράφτηκε από τον Κακλαμάνη Αθηνά Φεβρουάριος 20 2020 μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς

Την ομάδα Elephas Tiliensis την ήξερα ήδη από τον “Φιλοκτήτη” που παρακολούθησα στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων και είναι από τις παραστάσεις που με ακολουθούν μέχρι και σήμερα. Φέτος, η ομάδα επανέρχεται, αυτή τη φορά στην κεντρική σκηνή του Bios, με την παράσταση “Αγάπησε με” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη. Πρόκειται για την ιστορία ενός παρηκμασμένου θεατρικού θιάσου που επιθυμεί να ανεβάσει την παράσταση “Ριχάρδος Γ'”. Στους κόλπους του θιάσου εισχωρεί μια ξεπεσμένη ηθοποιός αισθησιακών ταινιών με τη βοήθεια ενός φωτογράφου, που φαίνεται να είναι ερωτευμένος μαζί της.

Η παράσταση “Αγαπησέ με” στήνεται πάνω σε έναν καμβά παρακμής και αποσύνθεσης. Είναι μια παράσταση απαισιόδοξη και σκοτεινή με έντονα τα στοιχεία της αποδόμησης και του υπαρξιακού αδιεξόδου. Οι ήρωες είναι εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο ματαιότητας, συναισθηματικής αποστέρησης και εξευτελιστικών υποχωρήσεων προκειμένου να επιβιώσουν αλλά ταυτόχρονα να αγαπηθούν. Ως εκ τούτου πρόκειται για ένα έργο που μολονότι χτίζεται πάνω στη βάση της ασχήμιας έχει πρωταγωνιστές που μοιάζουν με παιδιά που περιμένουν να πάρουν επιβεβαίωση,που θέλουν να ζήσουν και να ονειρευτούν, δημιουργώντας έτσι μια αίσθηση τρυφερότητας και συμπόνιας. Πράγματι, τα συναισθήματα του θεατή εναλλάσσονται συνεχώς αφού η αποστροφή μπαλατζάρει με τη συμπάθεια και την ενσυναίσθηση, αφού οι ήρωες φαντάζουν σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, βυθισμένα σε ένα βούρκο από όπου δε μπορούν να διαφύγουν. Παράλληλα, το “Αγάπησε με” ασχολείται και με άλλα ζητήματα, πέραν του υπαρξιακού αδιεξόδου, όπως η διαπλοκή της τέχνης με τη ζωή, την εξουσία και τον έρωτα. Με αυτό το τρόπο, ο θεατής γίνεται μάρτυρας της αποτύπωσης πολλαπλών σχέσεων εξουσίας, αφού οι ήρωες βρίσκονται άλλοτε στη θέση του εξουσιαστή και άλλοτε σε εκείνη του εξουσιαζόμενου, μέσα σε μια κοινωνία, όπου ο αδύναμος δεν μπορεί τελικά να επιβιώσει. Ως εκ τούτου πρόκειται για ένα διαφορετικό “hunger game” στο οποίο οι παίχτες καλούνται να ποδοπατήσουν για να μην ποδοπατηθούν. Ηθικά διλήμματα, σκληρές αποφάσεις, μηδενισμός και κυνικότητα είναι λίγα ακόμα από τα χαρακτηριστικά αυτών των χαρακτήρων, που μοιάζουν χρησιμοποιημένοι και δανεικοί.

Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από μια σκηνοθεσία που συνδυάζει την αφαιρετικότητα με την πλήρη έκθεση. Πράγματι, οι ήρωες του κόσμου αυτού είναι πλήρως εκτεθειμένοι μπροστά στα μάτια μας, σχεδόν γυμνοί, ακόμα και τις στιγμές που είναι απόντες, με αποτέλεσμα ο ρόλος να συγχέεται συχνά με τον ηθοποιό που τον υποδύεται, όπως ακριβώς και η τέχνη με τη ζωή. Το μόνο διαχωριστικό πάνω στη σκηνή είναι μια χοντρή κόκκινη κουρτίνα, που θυμίζει κάτι από “Twin Peaks” και τα παιχνίδια με το ανθρώπινο υποσυνείδητο του D. Lynch. Επίσης, η ερμηνεία των ηθοποιών χαρακτηρίζεται άλλοτε από ρεαλισμό και άλλοτε με στοιχεία stand up comedy, θεάτρου του παραλόγου, αφαίρεσης και performance, συνδυασμός που έχει ως αποτέλεσμα το δράμα να παρουσιάζει στοιχεία κωμικά. Η κωμικότητα αυτή, όμως, είναι ταυτόσημη με τη τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά μας, κάνοντας την μάλιστα να φαντάζει ακόμα πιο σοκαριστική και στενάχωρη, όπως η θέα ενός παλιάτσου που πέφτει και ξανασηκώνεται, προκειμένου να προκαλέσει γέλιο και να κερδίσει λίγη από την αγάπη μας. Τέλος, η διακριτική αναφορά στον Ζακ Κωστόπουλο, αλλά και το συνεχές παιχνίδι με τη σεξουαλικότητα, τους ρόλους των φύλων και τον ερωτισμό, δίνει στην παράσταση έναν queer χαρακτήρα που έχει τα θεμέλια του πάνω στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Πράγματι, ο κόσμος της παράσταση “Αγάπησε με”, τόσο άσχημος και παρηκμασμένος, τόσο αδιέξοδος και άδικος, τόσο σκληρός και ανήθικος δε διαφέρει και πολύ από το δικό μας, έναν κόσμο, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και που η επιβίωση κρίνεται με όρους εξάρτησης, υποταγής και απάρνησης του πιο τρυφερού και όμορφου εαυτού. Και η ασχήμια αυτή φαίνεται να ενοχλεί γιατί υπενθυμίζει σε όλους μας τη δική μας ασχήμια, εκείνη που κρύβεται πίσω από το προσωπείο της ανοχής και του συμβιβασμού μας.