Συνέντευξη του θιάσου και της σκηνοθέτιδος της παράστασης «ΘΑΛΑΜΟΣ Νο 6» στο θέατρο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου!

Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου:

1) Κυρία Κοσμίδου, καλησπέρα σας, και καλωσορίσατε στην σελίδα μας.

α) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα για εσάς ώστε να σας γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας; Πως προέκυψε το θέατρο στην ζωή σας;

Γεια και χαρά σε όλες και σε όλους !
Είμαι η Νατάσα- Φαίη Κοσμιδου. Η μητέρα μου ήταν από την Ιρλανδία. Με μεγάλωσε με αγάπη και με παραμύθια.
Μου έδειξε με τον πιο φωτεινό τρόπο πόσο θεραπευτική δύναμη έχει το storytelling, η αφήγηση - το ζωντάνεμα ιστοριών.
Να κοιτάς τους ανθρώπους γύρω σου στα μάτια και να τους λες μία ιστορία.
Μια ιστορία που τους κάνει να χαμογελούν , να νοσταλγούν , να προβληματίζονται, να σκέφτονται, να αγαπούν.
Μία ιστορία που κάνει να ερχόμαστε πιο κοντά.
Μία ιστορία που μιλάει για τους τόσους μας κοινούς τόπους, τα τόσα κοινά μας βιώματα. Αφού δεν διαφέρουμε και τόσο ...

Η αγάπη μου για το μοίρασμα ιστοριών ( η κληρονομιά της μαμάς μου ) που μας αφορούν, που αφορούν την κοινότητα έγινε σιγά σιγά ανάγκη μου.
Κι αυτή η ανάγκη μου με οδήγησε στο θέατρο.

β) Θα μας πείτε 5 πράγματα για τον εαυτό σας, που ξέρουν κυρίως οι πολύ αγαπημένοι σας;

Θα ήθελα να μου επιτρέψετε να μην σας πω κάτι για τον εαυτό μου αλλά να το ανακαλύψετε μονές και μόνοι σας αφού δείτε την παράσταση μας.
Η παράσταση αυτή είναι φτιαγμένη από τις προσωπικές αλλά και συλλογικές πληγές και χαρές , τους προβληματισμούς , τα όνειρα , τις ιδέες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.

Θα είναι για μένα η μεγαλύτερη χαρά να κάνουμε αυτήν την κουβέντα λοιπόν αφού δείτε την παράσταση.
Να ανοίξει μια ουσιαστική και βαθιά κουβέντα με αφορμή την παράσταση για μένα ,για σένα , για μας.

2) Το έργο ΘΑΛΑΜΟΣ Νο 6 πραγματεύεται πολιτικά θέματα όπως η Αστυνομική βία, η Πατριαρχία, ο Σεξισμός, οι Γυναικοκτονίες, οι πολιτικές δολοφονίες, η Έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης. Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια σχετικά με το έργο αυτό και ποιος ήταν ο παράγοντας που πυροδότησε το ενδιαφέρον σας για το συγκεκριμένο έργο;

Το διήγημα του Άντον Τσέχωφ “Θάλαμος Νο 6” είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που θίγει με τρομερή ευαισθησία ζητήματα που μας αφορούν όλους: τη διαφορετικότητα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη βία της καταστολής, την ανάγκη για βαθιά και αληθινή επικοινωνία, αλληλεγγύη και αγάπη.
Διαβάζοντας το ένιωσα την επιθυμία να μεταφέρω στους ανθρώπους αυτήν την ιστορία, να την ζωντανέψω μπροστά στα μάτια τους, μιλώντας τους για το σήμερα.
Για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στους δρόμους της δικής μας πόλης.
Μιλώντας τους για την ποίηση, την αλληλεγγύη, την καλοσύνη, την τρυφερότητα.
Την επανάσταση.
Την μητρική αγάπη που θα αλλάξει τον κόσμο.

3) Πως είναι η ζωή σε έναν κόσμο δίκαιο και σοφό; Και πως είναι η ζωή στο δικό μας κόσμο;

Θα σας απαντήσω με τους στίχους του αγαπημένου μου ποιητή Μίλτου Σαχτούρη:
“Εγώ, κληρονόμος πουλιών, πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω!...”

Σε αυτόν τον κόσμο, μέσα σε όλη αυτήν τη σκληρότητα απαντάμε με τρυφερότητα, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, να παλεύουμε για έναν πιο όμορφο κόσμο, για έναν κόσμο δίκαιο. Σηκώνουμε τα μανίκια, στεκόμαστε στο πλευρό των ανθρώπων που μας χρειάζονται.
Κι αργά ή γρήγορα θα έρθει αυτή η ημέρα.
Η ημέρα που θα ζούμε όπως ακριβώς ονειρευόμαστε:
Ελεύθερα και Μαγικά !...
Η ημέρα που καμία, κανένας , κανένα πλάσμα δεν θα νιώθει μόνο.

----

 Έρη Μανουρά

1) Κυρία Μανουρά, καλησπέρα σας, και καλωσορίσατε στην σελίδα μας.

α) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα για εσάς ώστε να σας γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας; Πως προέκυψε το θέατρο στην ζωή σας;

Σας ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία!
Έχω τελειώσει το τμήμα θεατρικών σπουδών στην Αθήνα και κλασικό τραγούδι.
Η αλήθεια είναι πως η αγάπη για το θέατρο προέκυψε από σχετικά μικρή ηλικία, όπου είχα την τύχη όταν ήμουν στην τρίτη γυμνασίου να με επιλέξουν στην παράσταση "Η θυσία του Αβραάμ" στο ΔΗΠΕΘΕ Ρεθύμνου,όπου και μεγάλωσα. Και λέω "τύχη",καθώς ήμουν μέλος ενός χορού παιδιών,όπου τη μουσική εκείνης της παράστασης είχε γράψει ο σπουδαίος Χρήστος Λεοντής.Έκτοτε,ήξερα πως μόνο με το θέατρο και τη μουσική θέλω να ασχοληθώ. Έδωσα εξετάσεις για το τμήμα θεατρικών σπουδών στην Αθήνα και παράλληλα παρακολούθησα στο εργαστήρι που τότε είχε φτιάξει ο αγαπημένος μου δάσκαλος,Λάκης Καραλής,ιδρυτής του θεάτρου Βαφείο. Έπειτα, παρακολούθησα για αρκετά χρόνια στο θεατρικό εργαστήρι "Περιπλάνηση" ,όπου συμμετείχα στις παραστάσεις του, και στη συνέχεια σε σεμινάρια του Κώστα Γάκη,όπου και γνώρισα την Νατάσα Φαίη Κοσμίδου.
Και κάπως έτσι,φτάσαμε εδώ. Στον "Θάλαμο νο6".

β) Θα μας πείτε 5 πράγματα για τον εαυτό σας, που ξέρουν κυρίως οι πολύ αγαπημένοι σας;

Οι πολλοί δικοί μου άνθρωποι ξέρουν ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ρέθυμνο, ότι αρχικά ήθελα να γίνω τραγουδίστρια όπερας,αλλά η ζωή είχε αλλά σχέδια,ότι μου αρέσει να κάνω πλάκα όλη την ώρα,ότι μαζί με το πιο δυσάρεστο γεγονός στη ζωή μου,ήρθε και το πιο ευχάριστο και πως το δεύτερο σπίτι μου είναι ένα εργαστήρι που έφτιαξα, για να διδάσκω μικρά παιδιά θέατρο και μουσική!

2) Πείτε μας λίγα πράγματα για το ρόλο σας.

Καταρχάς,δεν θα έλεγα ότι η καθεμία από εμάς,μέσα στην παράσταση έχει έναν μόνο ξεκάθαρο ρόλο,όπως αυτός ορίζεται συνήθως στο θέατρο.
Ακριβώς,επειδή στο έργο λειτουργούμε πολύ ως άνθρωποι-σύμβολα που όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας,είμαστε ουσιαστικά 5 γυναίκες που κάθε στιγμή μεταμορφωνόμαστε σε κάτι άλλο και συμπληρώνει η μία την άλλη σωματικά,φωνητικά,ψυχικά.
Αν μπορούσα,όμως, να το κάνω πιο συγκεκριμένο,θα έλεγα πως συμμετέχω κυρίως ως μουσικός-τραγουδίστρια ,καθώς συνέθεσα τα μουσικά μέρη της παράστασης, μαζί με τον δάσκαλο μας,τον Κώστα Γάκη,που έχει χαρίσει στον Θάλαμο πολύ όμορφα κομμάτια του.
Τις μουσικές,επίσης, ντύνουμε με σωματικά κρουστά και δίνω και εγώ "φωνή" μαζί με την Ιωάννα Παπακωνσταντίνου στο πρόσωπο-σύμβολο,τον γιατρό, που,όπως και στο έργο του Τσέχωφ, έτσι και στον Θάλαμό μας, η συνάντησή του με έναν από τους "τρελούς"της πτέρυγας, θα παίξει καθοριστικό ρόλο για την πορεία του,αλλά και για το νόημα της ίδιας του τελικά της ύπαρξης...
---
Ιωάννα Παπακωνσταντίνου

 1) Θα μας πείτε λίγα πράγματα για το ρόλο σας;

Στην παράσταση αυτή περνάω από διάφορους σύντομους ρόλους αλλά ο κυρίαρχος ρόλος μου είναι να συνοδεύω την αφηγήτρια με όλα τα μέσα που διαθέτω. Με τη φωνή και το σώμα μου σαν εργαλεία και φυσικά μαζί με όλες όσες είμαστε μαζί επί σκηνής γινόμαστε οι εμψυχωτές , το μέτρο και η συναισθηματική κατάσταση της αφηγήτριας . Πάνω από όλα όμως νομίζω πως ο ρόλος μου είναι να στέκομαι δίπλα στον άνθρωπο που έγραψε αυτά τα κείμενα επηρεασμένος από όλα όσα ζούμε αλλά και από τον «θάλαμο Νο 6», έχοντας τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια ερωτήματα και μαζί να τα μεταφέρουμε στο κοινό. Αλήθεια γιατί ένα έργο που γράφτηκε πριν τόσα πολλά χρόνια είναι σαν να έχει γραφτεί σήμερα ; Τι έχει πάει τόσο στραβά;

2) α) Τι συμβολίζει ο «ΘΑΛΑΜΟΣ Νο 6» στο έργο;

Ο θάλαμος 6 στο έργο ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένα τμήμα ενός ευρύτερου συστήματος στήριξης της καθεστηκυίας τάξης. Ο χώρος που υποτίθεται πως παρέχει υπηρεσίες ψυχικής υγείας ωθεί ανθρώπους με ευαισθησίες και ιδιαιτερότητες μέσα από βάναυσες μεθόδους στην εξαθλίωση και τον αφανισμό. Ο θάλαμος 6 είναι ένα πεδίο εξόντωσης φωτεινών μυαλών που αποτελούν κίνδυνο για την επιβίωση της εξουσίας αφού με τις ιδέες τους ροκανίζουν τα θεμέλια της.

β) Πως καταφέρνει να είναι επίκαιρο είναι ένα έργο που γράφτηκε πριν από 150 χρόνια περίπου;

H κοινωνία είναι δομημένη πάνω σε σχέσεις εξουσίας. Σχέσεις εξουσίας ενυπάρχουν σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις ξεκινώντας από την ίδια την οικογένεια, που είτε γεννούν είτε συγκαλύπτουν τη βία. Είναι γνωστό. Ο ρόλος τους είναι η διαφύλαξη της εξουσίας αλλά και η κατάκτησή της . Όσο η απόκτηση της εξουσίας και η επιρροή πάνω στους άλλους είναι το βασικό αφήγημα που συναντά κανείς από την πρώτη κιόλας κοινωνική ομάδα της οποίας γίνεται μέλος, την ίδια του την οικογένεια δηλαδή, το έργο αυτό θα συνεχίζει να είναι επίκαιρο γιατί ο θάλαμος υπάρχει για να επιβάλει την τάξη, μια τάξη πολιτική που συντηρεί ένα σάπιο σύστημα πρόνοιας, συντηρεί τον παράνομο πλουτισμό μέσα από πράξεις βίας και φυσικά δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, την πολεμάει ακολουθώντας τη λογική της διαδρομής των πολλών.
----
Σίλια Καλφοπούλου (χορός)

1) Ποιες-οι είναι οι χορεύτριες-ες που έχετε ως πρότυπο και έχουν εμπνεύσει την πορεία σας και γιατί;

Το πρώτο όνομα που σκέφτομαι είναι η Pina Bausch. Μέσα από το έργο της γνώρισα τον μαγικό κόσμο του χοροθεάτρου.
Η Martha Graham μου ενέπνευσε το πάθος, μου έδειξε τον τρόπο να εκφράζομαι κινησιολογικά. Είναι η τεχνική που ταιριάζει πιο πολύ στη δική μου αισθητική.
Η Έλενα Τοπαλίδου όμως με μαγνήτισε. Όταν ήμουν 15 χρονών την έβλεπα να πηγαινοέρχεται στο «φυτώριο» της ΚΣΟΤ (Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης) και όταν ερχόταν στο μάθημα δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Τότε ήταν η πρώτη χορεύτρια, στον ρόλο της Μαργαρίτας, στην Κυρία με τις Καμέλιες σε χορογραφία-σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Όταν είδα την παράσταση, έκλαιγα σε όλη τη διάρκεια. Ήτανε τότε που έγινε η μούσα μου και ακόμη είναι. Εκτιμώ αφάνταστα την καριέρα της. Είναι για εμένα μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα.

2) Πόσο εύκολο ήταν να "βρει φωνή" το σώμα σας σε μια τόσο πολιτικοκοινωνικά 'ευαίσθητη" παράσταση;

«Όλα αυτά, όλα αυτά με κυνηγούν από παιδί.»
Αυτή η φράση από το έργο μας, αυτά τα λόγια από το κείμενο της Νατάσας Φαίης Κοσμίδου συμπυκνώνουν όσα με εκκινούν να χορογραφήσω τον «Θάλαμο Νο 6».
Στο έργο αυτό εκφράζονται όσα με απασχολούσαν πάντα. Η αδικία που το χέρι εκπαιδευμένου αστυνομικού σκοτώνει ένα παιδί, όπως τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, όπως τον Βασίλη Μάγγο, τον Μιχάλη Καλτεζά και πρόσφατα τον Κώστα Φραγκούλη, η οργή που το χέρι του φασίστα δολοφονεί αυτόν που αντιμιλά στον φασισμό, όπως τον Παύλο Φύσσα, η αγανάκτηση που οι «νοικοκυραίοι» κλωτσάνε στο κεφάλι ό,τι δεν τους ταιριάζει, όπως την Zackie O, η οδύνη για τις γυναικοκτονίες της Καρολάιν, της Ερατώς, της Φατίμα, της Ελένης και τόσων άλλων αδερφών μας. Την νύχτα της 6ης Δεκέμβρη του 2008 δούλευα στα Εξάρχεια, ήμουν δίπλα στο σημείο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Το σώμα μου είναι μάρτυρας της αδικίας, του πόνου, της συλλογικής οργής στις πορείες εκείνων των ημερών. Το σώμα μου είναι η φωνή μου. Το σώμα μου σε αυτό το έργο ουρλιάζει. Τα λόγια του κειμένου το διαπερνούν σαν ρεύμα, το φορτίζουν, το τσακίζουν, το καίνε. Για εμάς όμως η λύση δεν είναι η βία του ηλεκτροσόκ, δεν είναι τα χάπια, είναι η Τέχνη, η Ποίηση και η Δημιουργία από τις στάχτες.

----

Μαρία Μιχαλάκα (Βιολί)

1) α) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την καλλιτεχνική σας πορεία;

Ασχολούμαι με την μουσική, (βιολί τραγούδι και άλλα έγχορδα) από παιδί μιας και ο πατέρας μου είναι μουσικός. Παρόλο που έχω σπουδάσει και εργάζομαι στον τομέα της εργοθεραπείας, κυρίως σε παιδιά, δεν σταμάτησα ποτέ την επαφή μου με την μουσική και το διάβασμα. Έχω παίξει σε μαγαζιά, σε μουσικές σκηνές , και έχω ερμηνεύσει καινούργια τραγούδια διαφόρων καλλιτεχνών μεταξύ των οποίων Γιάννης Ταύλας, Δυνάμεις του Αιγαίου , Κωνσταντίνος Τσούπερ , Χαρά Ρίζου / Σπύρος Μπούλης.
Το 2018 δημιουργήθηκε το συγκρότημα που είμαι, Αlcedo Folk Band. Εκεί μετά από δύο χρόνια γνώρισα τη Νατάσα ως βοηθό του Κώστα Γάκη, για την παράσταση "αψηφώντας τους θεούς" που ανεβάζαμε. Αργότερα συνεργάστηκαμε και στην παράσταση που ανέβηκε στο Olvion "Tραγούδια χωρίς Σύνορα" και στην συνέχεια στην παράσταση για την Σμύρνη που έγινε το καλοκαίρι που πέρασε. Χαίρομαι να παίζω μουσική, να τραγουδάω και να να ανακαλύπτω συνεχώς τα όρια μου.

β) Θα μας πείτε λίγα λόγια για τις συνταξιδιώτριες σας στο δημιουργικό αυτό ταξίδι;

Όπως ανέφερα παραπάνω έχουμε συνεργαστεί με τη Νατάσα και παλιότερα , και δεν σταματώ να θαυμάζω αυτό που κάνει και τη δημιουργικότητα και την ψυχή που έχει στο έργο! Χαίρομαι πολύ την συνεργασία με όλες τις κοπέλες, η κάθε μία ξεχωριστά έχει το δικό της ταλέντο και κόσμο που φέρνει και κουμπώνουν όλα μαζί σαν ένα παζλ. Θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά νομίζω το γεγονός ότι πάμε στην πρόβα και υπάρχει όρεξη , ενέργεια παρά τις δυσκολίες στην καθημερινότητα, σημαίνει πολλά για την σχέση που έχει αναπτυχθεί σε αυτό το ταξίδι. Άλλωστε περάσαμε και ένα ταξίδι στην Κορέα μαζί!!!

2) α) Ποιο από τα θέματα που πραγματεύεται η παράσταση σας επηρέασε περισσότερο και γιατί;

Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να εστιάσω σε ένα μόνο, μιας και η παράσταση ανοίγει τόσα θέματα που είναι ούτως η άλλως γύρω μας, τα συναντάμε κάθε μέρα και δεν είναι λίγες οι φορές που σιωπούμε , με τη σκέψη 'ντάξει εμείς να είμαστε καλά, και τι μπορούμε να κάνουμε αφού έχουμε τρέξιμο, δουλειές, υποχρεώσεις και άλλα τέτοια. Είναι πολλές οι φορές που μέσα στις πρόβες , αλλά και στην παράσταση υπάρχει αληθινή συγκίνηση και ανατριχιάζω με τις μουσικές και με τα λόγια που ακούγονται. Το κομμάτι βέβαια των γυναικοκτονιών , της αστυνομικής βίας καθώς και της βίας γενικότερα αλλά και το κομμάτι της υπάρξεως του ανθρώπου και τελικά ποιος είναι <<φυσιολογικός>> και ποιος ο <<τρελός>> είναι θέματα που με έχουν αγγίξει ακόμα πιο πολύ .

β) Πως μπλέχτηκε το χιπ χοπ στα δίχτυα αυτής της παράστασης και πως συνδυάσετε το βιολί νερό χιπ χοπ;

Η αλήθεια είναι, ότι είναι καινούργιο για μένα αυτό το πάντρεμα του Χιπ χοπ και του βιολιού. Ουσιαστικά μέσα στην ρυθμική μουσική αφήγηση , που γίνεται στο Χιπ χοπ, καλείσαι να βρεις τρόπους να ακολουθήσεις, να υποστηρίξεις , να γεμίσεις η και να τονίσεις αυτά που λέγονται είτε χρησιμοποιώντας κάποιο ρυθμικό μουσικό μοτίβο , είτε παίζοντας μια μελωδία.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.