Συνέντευξη της Δήμητρας Νικητέα στο θεατρο gr με αφορμή την παράσταση "Πνίγομαι" στο θέατρο Nous.

1) Κυρία Νικητέα καλησπέρα σας, και καλωσορίσατε στην σελίδα μας.
α) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα για εσάς ώστε να σας γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας; Πως προέκυψε το stand up comedy στην ζωή σας;

Μου αρέσει ο Πάνος Βλ- ααα για το stand up λέτε; Ναι, να σας πω. Μου άρεσε να γράφω αστεία από παιδί, επιχειρούσα στο κλειστό σχήμα που λεγόταν “κοριτσοπαρέα” να κάνω χιούμορ, και ήμουν, παρά την αντικοινωνική μου φύση, η πιο τολμηρή στη σκέψη και στο λόγο. Όταν η αντικοινωνική μου φύση στο λύκειο καθιερώθηκε, και δεν είχα ούτε το σχήμα “κοριτσοπαρέα” να κάνω χιούμορ, άρχιζα να εκφράζομαι μέσω του ευτελούς μέσου του Facebook. Κάποιοι ανερχόμενοι κωμικοί με ενθάρρυναν να συλλέξω λίγα από τα αστεία μου και να ανέβω στην σκηνή.
Ξεκίνησα στα 17 μου παίζοντας σε μία open-mic βραδιά, και από τότε έχω διαγράψει μια πορεία με ανεβοκατεβάσματα, κυρίως κατεβάσματα. Ωρίμασα με τους όρους και το άγχος του stand up comedy, και επειδή ήμουν παντελώς άβγαλτη, τα πρώτα πράγματα για τη ζωή, όπως τους κοινωνικούς κανόνες ή τους ανθρώπινους χαρακτήρες, τα έμαθα στην σκηνή και με τις διαπροσωπικές σχέσεις που είχα με τους κωμικούς. Ήταν μια συνθήκη εργασίας, που παρά την άρνηση και την υποτίμηση των συγγενών μου, ήθελα να είναι ο μικρόκοσμος μου.

β) Θα μας πείτε 5 πράγματα για τον εαυτό σας, που ξέρουν κυρίως οι πολύ αγαπημένοι σας;

Πάνος Βλάχος
Πάνος Βλάχος
Πάνος Βλάχος
Πάνος Βλάχος
Και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι.

α) Πόσες και ποιες γυναίκες stand up comedians υπάρχουν στην Ελλάδα;

Δεν καταλαβαίνω που αποσκοπεί αυτή η απογραφή. Μου έχουν ξανακάνει αυτήν την ερώτηση και με φέρνει σε αμηχανία που πρέπει να καταμετρήσω τις γυναίκες stand up comedians, λες και είναι κρούσματα. Γενικά αυτή η διαφοροποίηση από το ευρύτερο σύνολο των κωμικών, ενώ καταλαβαίνω πως γίνεται καλοπροαίρετα, νομίζω, λειτουργεί ως αντίστροφη διάκριση.

Χ.Κ.: Σας ρωτάω με πολλή αγάπη και σεβασμό, καθαρά για να ακουστούν κι άλλες νέες γυναίκες δημιουργοί stand up υλικού που ίσως δεν είναι τόσο γνωστές στο ευρύ κοινό. Girl power, γυναικεία αλληλουποστήριξη κι έτσι. Λοιπόν;

Αν γίνεται για να προκύψουμε, εμμέσως, στο συμπέρασμα, ότι είναι θεαματικά λίγες συγκριτικά με τους άντρες κωμικούς, νομίζω είναι δεδομένο. Παγκοσμίως, συμβαίνει αυτό. Αν είναι για να αναγνωριστούν κι άλλα κορίτσια, τότε θεωρώ αστείο να αναφέρω τις πιο παλιές (παλαιότερες από εμένα, δηλαδή) στην σκηνή, όπως τη Χρύση, τη Κατερίνα, την Ήρα, και την Ειρήνη.
Δεν θέλω να απαντήσω και επιπόλαια, ξεχνόντας κάποια κοπέλα, που δεν έχει έδρα στην Αθήνα. Μπορώ σίγουρα να πω πως στην Αθηναϊκή σκηνή, σε mix line up παράσταση μπορείτε να βρείτε την Μελίνα Κόλλια, τη Μαρία Κουφομανώλη, την Emily Ντάνου, την Χριστίνα Βούλγαρη, την Κωνσταντίνα Δαούτη, την Οδέττη Κουγέα, την Αθηνά Κεφαλοπούλου, τη Ρούλη Μπουραντά, τη Natasha Vodoo, τη Δάφνη Μανουσογιάννη. Δυστυχώς, όμως, δεν γνωρίζω αρκετά για άλλες περιοχές, διοτί σπανίως ανεβαίνω-κατεβαίνω αλλού, ούτε κρατάω επαφές.

β) Θεωρείτε ότι οι άντρες είναι πιο δυνατοί στο stand up;

Αν θεωρώ, λέει; Δόγμα μου, καμάρι και κορώνα στο κεφάλι.
Προφανώς, ειρωνεύομαι μέτρια.
Πολλοί πιστεύουν ότι οι γυναίκες δεν έχουν χιούμορ.
Ένα φύλο αναδεικνύεται για κάτι είτε επειδή κοινωνικά-ταξικά έχει υπεροχή είτε νευροβιοχημικά/σωματικά, είτε και συνδυαστικά των δύο. Δηλαδή στατιστικά, οι άντρες είναι πιο δυνατοί (τελεία) σε σχέση με τις γυναίκες, γιατί έχουν αυτό το μυικό προνόμιο από τη φύση. Και τη φύση δύσκολα μπορείς να της πας κόντρα. Γι’αυτό οι γυναίκες και άντρες αθλητές έχουν διαφορετικά σκορ και βαθμούς δυσκολίας, μεταξύ τους.
Το χιούμορ, από την άλλη, μια συνιστώσα αντιληπτικών και επικοινωνιακών δεξιοτήτων που κάθε μια από αυτές τις εξασκείται συνεχώς, δεν έχει καν ταβάνι. Το χιούμορ θέλει εξάσκηση, να έχεις λίγο sensory processing sensitivity της στιγμής, και αυτό απαιτεί κίνητρο. Θες να σε προσέξουν; Θες να γίνεις ο αγαπητός της παρέας; Θες να την πέσεις σε κάποια; Κίνητρα είναι όλα. Η κοινωνία επιτάσει τις γυναίκες να μην έχουν αυτό το κίνητρο, και δεν εξασκείται. Το μόνο μέσο διεκδίκησης ενός άντρα που επιβάλλει στις γυναίκες να έχουν είναι η εξωτερική εμφάνιση και οι επιδόσεις τους στο νοικοκυριό. Με το καιρό προφανώς, αλλάζουν κάποια πράγματα. Αλλά παραμένει προσκολλημένη προς το “Οι γυναίκες αυτό που χρειάζονται για να τραβήξουν την προσοχή είναι η εμφάνιση.”
Και προσοχή, αυτούς τους κοινωνικούς κανόνες τους έφτιαξαν οι άντρες, και η πατριαρχία γενικότερα, γιατί τους συνέφερε, οι ίδιοι να έχουν παραπάνω χαρτιά για να διεκδικήσουν κάτι. Πάρα πολλοί άντρες δε γεννιούνται συμβατικά όμορφοι, και έτσι επινόησαν και άλλα βέλη στη φαρέτρα τους, υπέρ τους για να μπορέσουν να βρίσκονται στην πιάτσα ανα πάσα στιγμή χωρίς περιορισμούς. Σε σχέση με τις γυναίκες, που αν τα γονίδια της δεν ήταν τυχερά, η κοινωνία της είχε βάλει ταφόπλακα στον ερωτικό τομέα.
Και επίσης το χιούμορ είναι ελεύθερος, ανοιχτός, αυθόρμητος λόγος. Οι άντρες είχαν μεγαλύτερη άνεση στην ελευθερία του λόγου. Ο άντρας ήταν αυτός που συνήθως, θα έλεγε την πρώτη λέξη, και την τελευταία, χτυπώντας το τραπέζι. Ο άντρας είχε τόση μεγάλη άνεση λόγου, που παλιά δεν υπήρχε ούτε το φίλτρο στη σκέψη, ο λόγος τους μπορεί να ήταν πληγωτικός και όλο αυτό υποστηριζόταν με ένα άλλοθι “έλα μωρέ, οι άντρες είναι κάφροι.” Ένας τρομοκρατημένος άνθρωπος που μπορεί να είναι θύμα χειριστικής και κακοποιητικής συμπεριφοράς, όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει χιούμορ, αλλά δεν μπορεί να έχει φυσικό λόγο, δεν του δύναται καν να έχει ταυτότητα και πρόσωπο. Έχει ένα επίπλαστο, αρεστό μόνο όταν φιμώνεται. Ξανα λέω, στατιστικά οι άντρες είχαν το πρώτο λόγο. Σίγουρα κάποιες οικογένειες παλιότερα, μπορεί να είχαν μητριαρχικό καθεστώς. Και σίγουρα ελάχιστες, να είχαν και την ισορροπία.
Όλα τα παραπάνω διαιωνίζονται, σφυριλατούνται με τις αλλαγές της κοινωνίας, δέχονται διαδοχικές επεξεργασίες και και φτάνουν στο σήμερα με ένα νέο μοντέλο συμπεριφοράς, σίγουρα πολύ πιο εκσυγχρονισμένο και πιο ανακουφιστικό για τις γυναίκες. Μπορεί η “μούγκα” της 80s γυναίκας να είναι η σημερινή συστολή πολλών σύγχρονων γυναικών να ανέβουν στη σκηνή. Και το “σκάσε” του 80s άντρα να είναι η υποσυνείδητη κριτική “δεν είναι αστεία”. Σίγουρα πιο πολιτισμένος καιρός, αλλά θέλει πολύ φινίρισμα ακόμη.
Έχοντας τώρα δει τη μεγάλη εικόνα, και παρουσιάζοντας το κοινωνικό παρελθόν μιας γυναίκας που θέλει να ασκεί χιούμορ, θεωρεί, κανείς, δίκαιη τη σύγκριση;
Δεν συζητώ καν το εργασιακό παρελθόν της γυναίκας. Που όχι απλά είναι τρομακτικά μικρό σε σχέση με του άντρα, είναι και τρομακτικά άδικο κάποτε και στους μισθούς και στις θέσεις πρόσληψης. Και τις συνέπειες των παραπάνω τις βλέπεις μέχρι και στην κουζίνα του Master Chef.

3) Μετά από 6 sold out παραστάσεις στο Θέατρο Αλκμήνη, συνεχίζετε δυναμικά το 2ο κύκλο παραστάσεων, στο Θέατρο Nous. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση;

Να ευχαριστήσω τον κόσμο θέλω, που εμπιστεύτηκε να δει ένα νέο κορίτσι να κάνει τα πρώτα του βήματα, χωρίς να έχουν δει κάποια ενδεικτική δουλειά στο διαδίκτυο. Δεν είναι λίγο. Ελπίζω να περάσαν καλά και να είδαν κάτι άλλο πέραν των τετριμμένων. Πολλοί μου είπαν (εύχομαι στα αλήθεια) ότι ήταν πρωτοποριακό, άλλοι meta, και άλλοι πως βίωσαν πολλαπλά συναισθήματα.
Κατα τα άλλα για την παράσταση, τι να πω; Χωράει δουλειά, αλλά όπως είπε και ένας συνάδελφος σε λίγα χρόνια θα είναι υπερθέαμα και το πιστεύω και εγώ. Το καλοκαίρι θα μελετήσω και θα το κάνω όπως του αρμόζει. Όχι, ότι τώρα δεν είναι καλό, αλλά θα ήθελα μικρά κοψιματάκια, έναν επαγγελματία φωτιστή να κάνει εναλλαγές, ίσως περισσότερα τραγούδια, μια σκηνοθετική επιμέλεια. Τώρα έχει μια low budget εικόνα, που ντάξει, stand up comedy είναι και με παίρνει. Είμαι σίγουρα σε πάρα πολύ καλό δρόμο. Η παράσταση έχει τόλμη και ψυχική ευγένεια, παράλληλα. (Όλα αυτά τα λέει για τον εαυτό της, κρίμα.)
Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα δείτε στην σκηνή. Δηλαδή να πάρετε ένα εισιτήριο. Ναι, ναι βγάλτε το 10αρικο που έχετε χαταχωμένο μαζί με τις 2 αποδείξεις του supermarket.

4) α) Τι είναι τα διαγράμματα venn;

Τα διαγράμματα venn είναι σημείο της παράστασης, όπως και άλλα σχεδιαγράμματα που προβάλλονται από τον προτζέκτορα και σχολιάζονται. Στην ουσία είναι δύο κύκλοι, δύο σύνολα, που η τομή τους δείχνει τις πιθανές λογικές. Δεν ξέρω γιατί τώρα εξηγώ μαθηματικά. Τέλος πάντων, είναι μια ιδέα που εμπνεύστηκα από τον κωμικό Demetri Martin.

β) Τι σας πνίγει εσάς προσωπικά και θα θέλατε με ένα μαγικό τρόπο να το ξορκίσετε και να το εξαφανίσετε;

Με πνίγει όταν οι άνθρωποι ταυτίζουν την ειλικρίνεια με την χυδαιότητα και με την αποκαλυπτικότητα. Το “Για καλό σου το λέω” που μόνο για καλό δεν λέγεται. Μετά το περιστατικό των Τεμπών, μου είναι πολύ έντονος ο θυμός απέναντι στην επικίνδυνη προς τους άλλους, ανευθυνότητα και η αμέλεια και η αντίσταση στην μετάνοια, η επιμονή στο λάθος, και η απόλυτη υποταγή στο χρήμα. Θεωρώ πως αυτές τις μέρες ήταν κοινό και απόλυτα relative το συναίσθημα αυτό.
Και εντάξει γενικά με πνίγει ο καπιταλισμός, αλλά ας μην πάμε εκεί. (“Όχι, όχι, εκεί να το πάμε” με φωνή του Αυτιά.)
Στην παράσταση, με πνίγει η αντίφαση, ο μικροηρωισμός και σίγουρα η αδικία. Αυτά με "πνίγουν" υπό την έννοια ότι με θυμώνουν. Κάνοντας μια δεύτερη ανάγνωση των κειμένων, θα διακρίνει κανείς πως επιλέγω να φωτίζω έναν χαρακτήρα που δεν είναι ποτέ σε θέση ισχύος. Αυτός ο χαρακτήρας μπορεί να είναι ο παιδικός μου εαυτός, ένα άλογο που δεν παίρνει ποτέ το βραβείο στην ιππασία, ο αυτιστικός μου αδελφός. Παθητικοί χαρακτήρες. Πολλές φορές τη φαινομενική αδυναμία του χαρακτήρα, την κάνω υπεροχή. Για παράδειγμα η αναπηρία του αδελφού μου, ενώ στην αρχή την εισάγω ως πρόβλημα, στο τέλος βγαίνει το συμπέρασμα πως είναι κατόρθωμα να είσαι ανάπηρος, όσο μεγαλύτερο ποσοστό αναπηρίας έχεις τόσο πιο κουλ είσαι.
Και αντίστροφα, άλλες φορές, διαμορφώνω έναν, "κακό" και επιβλητικό χαρακτήρα, να καταλήγει πιο πονεμένος από εμάς. Για παράδειγμα ο πατέρας μου. Με το που λέω ότι είναι συνταγματάρχης, ακαριαία, οι περισσότεροι έχουν την προκατάληψη πως είναι συντηρητικός, δεξιός, ενδεχομένως, αυστηρός πατέρας, και στο τέλος τον λυπόμαστε, καθώς παρουσιάζεται ως ένα παιδάκι που δουλεύει σε προσομοίωση.

5) α) Ποια ήταν η αφορμή και η πηγή έμπνευσης σας όσον αφορά την συγκεκριμένη παράσταση;

β) Σε ποιους απευθύνεται η συγκεκριμένη παράσταση;

Σε όλους τους ανοιχτούς και σύγχρονους ανθρώπους. Και πιο στοχευμένα, σε ανθρώπους που τους αρέσει το stand up comedy, που ψάχνουν μια διαφορετική φωνή στην κωμωδία, την πιο ευάλωτη, που τους αρέσει ο σχολιασμός των video, που τους αρέσει το σουρρεάλ, και ένα αφήγημα ενός ανθρώπου που κανείς δεν ξέρει αν τα εννοεί, ειρωνεύεται, αποτυγχάνει πραγματικά ή σκόπιμα. Απευθύνεται επίσης σε κάποιον που θέλει κι άλλες αντιδράσεις πέρα από το γέλιο.

6) α) Έχετε σκεφτεί, αν δεν το έχετε ήδη κάνει, να παίξετε σε κάποια κλασσική θεατρική παράσταση; Σε ποια έργα θα θέλατε να είχατε συμμετάσχει ως ηθοποιός;

Όχι, κυρίως γιατί δεν είμαι ηθοποιός. Και στο stand up comedy ακόμη, περισσότερο μου αρέσει η συγγραφή των κειμένων παρά η performance. Είμαι καλύτερη πίσω από την σκηνή. Αν βέβαια, κάποιος επιμένει ότι του κάνω για κάποιο ρόλο τόσο πολύ, και με θέλει ασυζητήτι, καλή καρδιά, ίσως υποκύψω. (Περιμένει τηλέφωνο 2 χρόνια για Επίδαυρο)

β) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα για το ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ;

Το ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ είναι ένα podcast που φτιάξαμε μαζί με την συνάδελφο και φίλη Ήρα Κατσούδα. Σε αυτό το podcast φιλοξενούμε έναν άνθρωπο με αναπηρία ή χρόνια πάθηση, και μιλάμε άνευ οίκτου και τροποποιητικών συμπεριφορών απέναντι τους.
Ο στόχος του podcast «ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ» είναι να ανατρέψει όλα αυτά τα στερεότυπα προβάλλοντας με τρόπο ενδυναμωτικό, θετικό και επί ίσοις όροις ανθρώπους που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις.
Δεδομένου πως η ελληνική κοινωνία διακρίνεται από αγκυλώσεις, θίγεται τόσο η παρασιτική αδιακρισία όσο και η ανεπιθύμητη λύπηση που έχουν συναντήσει καθώς επίσης και η υπερπροστασία του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Είναι ένα πρότζεκτ, που το αγαπάμε, σίγουρα και οι δυο μας είμαστε περήφανες για αυτό. Αξίζει να ακούσετε έστω και 1 επεισόδιο.

7) Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο, το αγαπημένο σας τραγούδι και το αγαπημένο σας σημείο στη πόλη;

Θα απαντήσω ειρωνικά και όσοι έχουν δει την παράσταση ΠΝΙΓΟΜΑΙ θα καταλάβουν:
Βιβλίο: Τρίτο Ράιχ σε χαϊκού
Τραγούδι: Οτιδήποτε του Πάνου Βλάχου, και το Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
Σημείο στην πόλη: Ιππικός όμιλος στην Βαρυμπόμπη.

8) Πέρα από την παράσταση αυτή, υπάρχουν και άλλα άμεσα σχέδια για την φετινή σεζόν;

Όχι, λειτουργώ εκτός σχεδίου. Κάτι σαν την hellenic train, αλλά με κανένα ρίσκο εις βάρος άλλων, πέραν από εμένα.
Δεν έχω κάτι σκεφτεί, αν κάποιος έχει κάποια πρόταση, να την πετάξει στο τραπέζι. Και εγώ εδώ, με ανοιχτές αγκάλες. (Απελπισία)

9) Θα θέλαμε να κλείσουμε, με κάτι που θέλετε εσείς να πείτε για το Θεατρο.gr.

Είναι πολύ ωραίο το site σας γιατί..(συνειδητοποιεί ότι δεν έχει κάτι να πει)...γιατί μιλάει για το θέατρο. Και το θέατρο (συνειδητοποιεί ότι έπρεπε να είχε σταματήσει πιο πριν), σημαίνει φως; (τα έχει μπερδέψει όλα) Ούτως η άλλως η 7η τέχνη μπορεί να πει μόνο αλήθειες. (Απλά τα παρατάει).

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.