Συνέντευξη του Δημήτρη Νικολόπουλου στο θεατρο.gr, με αφορμή την παράσταση "Ω! Τι ευτυχισμένες μέρες" του Σάμιουελ Μπέκετ στο Θέατρο Τόπος Αλλού.

1) Δημήτρη σ´ ευχαριστούμε πολύ για τη παραχώρηση της συνέντευξης. Σε βρίσκουμε στο θέατρο «Τόπος Αλλού» στην παράσταση «Ευτυχισμένες Μέρες» μαζί με την κυρία Σταθακοπούλου. Πως νιώθεις για αυτή τη συνεργασία σας;

Εγώ σας ευχαριστώ καταρχάς για την ευκαιρία της επικοινωνίας που μου δίνεται. Θέλω να ευχαριστήσω αρχικά τον κύριο Καμτσή για την εμπιστοσύνη του καθώς είναι τεράστια ευκαιρία για έμενα να καταπιαστώ με ένα τεράστιο έργο του παγκόσμιου ρεπερτορίου.

Τώρα ως αναφορά την κυρία Σταθακοπούλου ότι και να πω είναι λίγο. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι πιο έμπειροι από εμένα για να μιλήσουν για το ταλέντο και τις ικανότητες της. Θα αρκεστώ μόνο να πω ότι είναι ένας ακούραστος εργάτης της τέχνης, με ευγένεια και απίστευτο σεβασμό στους συνεργάτες της. Χάρηκα την κάθε στιγμή της συνεργασίας μας και σίγουρα έμαθα πάρα πολλά από δύο τόσο δοσμένους ανθρώπους στην τέχνη.

2) Τι σημαίνει το θέατρο για σένα; Πως αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός και πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν αυτή η απόφαση;

Για να είμαι ειλικρινής ο λόγος που ασχολήθηκα με την υποκριτική ήταν ο κινηματογράφος. Στην πορεία βέβαια λάτρεψα το θέατρο στο βαθμό που τώρα είναι κομμάτι της ύπαρξης μου. Για να απαντήσω όμως και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης σας δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, καθώς συνεπάγεται με το να ζεις με την ανασφάλεια του αν θα έχεις δουλειά σε ένα η δύο μήνες από τώρα.

3) Ποιά είναι τα συναισθήματα σου όταν είσαι στη σκηνή; Πως προσεγγίζεις κάθε φορά τους ρόλους που ερμηνεύεις;

Τα συναισθήματα μου στη σκηνή προσπαθώ να είναι συνυφασμένα με τον εκάστοτε ήρωα και σε άμεση συνάρτηση με αυτό που νοιώθει κάθε στιγμή. Με τους ρόλους προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, ψάχνω να βρω τι αισθάνονται, τι σκέφτονται, ποια είναι τα όνειρα και οι πιο μύχιοι πόθοι τους. Με λίγα λόγια τι αναζητούν πιο πολύ.

4) Τι σε συγκινεί στο θέατρο του παραλόγου; Ποια πιστεύεις πως είναι τα δυνατά του σημεία ως θεατρικό είδος;

Αυτό που με γοητεύει στο θέατρο του παραλόγου είναι ότι είναι σαν καρδιογράφημα της ανθρώπινης ψυχολογίας. Είναι στα μάτια μου πολύ πιο λογικό σε εισαγωγικά είδος θεάτρου ακόμα και από το ρεαλιστικό. Όλοι στη ζωή μας καθημερινά έχουμε στοιχεία από θέατρο του παραλόγου, μπορεί να μην εξωτερικεύουμε τις σκέψεις μας αλλά δε σημαίνει ότι αυτές δεν είναι εκεί. Το βρίσκω εξαιρετικά λυτρωτικό ότι κάποιες προσωπικότητες προβληματίστηκαν και έκαναν λέξεις και προτάσεις αυτές τις σκέψεις. Ακριβώς αυτή η βαθύτερη ειλικρίνεια του κειμένου είναι κατά τη γνώμη μου και το δυνατό του σημείο. Ο θεατής μπορεί να μην καταλάβει όλα τα λεχθέντα αλλά σίγουρα θα τα νιώσει.

5) Πως είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του σήμερα; Κάνε μας αν θέλεις κάποιο σχόλιο για την επικαιρότητα.

Όπως είπα και παραπάνω ηθοποιός σήμερα σημαίνει ανασφάλεια πρωτίστως οικονομική και δευτερευόντως συναισθηματική. Είναι ντροπή κατά τη γνώμη μου να ευτελίζεται τόσο πολύ ένα επάγγελμα που προάγει τον πολιτισμό, την καλαισθησία, τη διαφορετικότητα, την εμορφιά και πλήθος άλλων εννοιών που έχουν ακουστεί τόσες φορές που αισθάνομαι γραφικός να τις ξαναεπαναλάβω. Να παλεύουμε για τον στοιχειώδη σεβασμό είναι μηδενιστικό για μια κοινωνία που αρέσκετε να λέει ότι είναι ο φωτοβόλος αστήρ του δυτικού πολιτισμού.

6) Μίλησε μας για τα μελλοντικά σου όνειρα. Ποιοι είναι οι επόμενοι θεατρικοί σου στόχοι;

Τα μελλοντικά μου όνειρα θεατρικά , κινηματογραφικά, τηλεοπτικά είναι να μπορώ να ασκώ το επάγγελμα μου με σεβασμό και οραματισμό. Τα υπόλοιπα έπονται!!

Κεντρική φώτο: Γιάννης Βελισσαρίδης

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Διαβάστε την κριτική μας για την παράστσση εδώ.