Συνέντευξη της Κατερίνας Ζαχαριουδάκη με αφορμή την παράσταση «Η κυρία δεν πενθεί» του Κώστα Μουρσελά στο θέατρο Πρόβα.

1) Κατερίνα σ´ ευχαριστούμε πολύ για τη παραχώρηση αυτής της συνέντευξης. Σε βρίσκουμε στο θέατρο Πρόβα στη παράσταση «Η κυρία δεν πενθεί.» Μίλησε μας για τον ρόλο σου στο έργο και τη διάθεση με την οποία τον προσέγγισες.

ΑΠ.: Εγώ σας ευχαριστώ πολύ! Φέτος, έχω τη μεγάλη χαρά αλλά και τιμή να βρίσκομαι στο Θέατρο Πρόβα, ένα ιστορικό θέατρο και ένας θεατρικός οργανισμός που εδώ και 40 χρόνια ανεβάζει σημαντικά θεατρικά έργα, διεθνούς αλλά κυρίως ελληνικού ρεπερτορίου. Το έργο «Η κυρία δεν πενθεί», είναι ένα έργο που έχει ανέβει ελάχιστες φορές επί σκηνής. Τη φετινή σαιζόν λοιπόν, η Μαίρη Ραζή και ο Σωτήρης Τσόγκας, μαζί με έναν σπουδαίο θίασο, αποφάσισαν να το συστήσουν εκ νέου στο αθηναϊκό κοινό, μέσα από μια πιο σύγχρονη εκδοχή. Είναι μια σάτιρα που μέσα από το γέλιο προβληματίζει τον θεατή και του ανοίγει έναν νέο ορίζοντα.

Η «Κλεοπάτρα», η δική μου ηρωίδα στο έργο, είναι μια κοπέλα της αστικής τάξης, μεγαλωμένη με ανέσεις, χωρίς να έχει κουραστεί ιδιαίτερα στη ζωή. Το κορίτσι του μπαμπά, δηλαδή. Παντρεμένη με τον Αντώνη, έναν υπάλληλο στην εταιρεία του πατέρα της που όπως φανερώνει το έργο, την παντρεύτηκε έχοντας στόχο την περιουσία, τις ανώτερες θέσεις και την δική του άνεση. Μόλις αυτά όλα ξεδιπλώνονται, τη στιγμή που εγκλωβίζονται ένα βράδυ σε ένα ασανσέρ, ο δικός της κόσμος καταρρέει. Τα υπόλοιπα, θα τα δείτε ... επί σκηνής!
Η Κλεοπάτρα επίσης, είναι ένας ρόλος που τον οφείλω στη Μαίρη Ραζή. Η δική της επιμονή, έμπνευση και διορατικότητα, με έφερε στο Θέατρο Πρόβα και στο έργο του Μουρσελά.

Για το έργο αυτό δουλέψαμε πολύ με τον σκηνοθέτη μας , τον Σωτήρη Τσόγκα. Σταθήκαμε πολύ στις λεπτομέρειες και στα σημεία που δεν είναι προφανή στο κείμενο. Ο Σωτήρης Τσόγκας ως σκηνοθέτης επιθυμεί να αξιοποιεί κάθε στοιχείο του ηθοποιού και τον αναδεικνύει. Η προσέγγιση δεν ήταν καθόλου εύκολη, είναι ρόλος με ειδικές απαιτήσεις, αλλά όταν ο σκηνοθέτης ξέρει ακριβώς τι θέλει, τότε τα πράγματα είναι πιο απλά.
Είμαι ευτυχής επίσης που βρίσκομαι στη σκηνή με δύο εξαιρετικούς συναδέλφους, τον έμπειρο Αντώνη Ζιώγα και τον νεαρό ηθοποιό Κώστα Κάτσενο. Έχουμε άριστη συνεργασία και επικοινωνία καλλιτεχνικά. Τους ευχαριστώ όλους πολύ!

2) Ποιο πιστεύεις πως είναι το νόημα που επιθυμεί να περάσει ο Κώστας Μουρσελάς μέσα από τα κείμενα του; Ποια είναι η δική σου γνώμη για τα θέματα που θίγει;

ΑΠ.: Είχα την μεγάλη τύχη να γνωρίσω τον Κώστα Μουρσελά τα χρόνια που δούλευα στο Θέατρο Άλφα. Υπήρξε σπουδαία προσωπικότητα. Το έργο «Η κυρία δεν πενθεί» το διάβασα πρώτη φορά πριν χρόνια ως χειρόγραφό του! Και τώρα έρχεται ξανά στα χέρια μου... Νιώθω μεγάλη συγκίνηση γι’ αυτό... και συνομιλώντας τότε με τον Μουρσελά ως νεαρή ηθοποιός, θυμάμαι πως ήθελε να αφυπνίσει το κοινό. Ήθελε επίσης οι ήρωές του στα έργα του, να πουν και να κάνουν όσα και ο ίδιος θα ήθελε, αλλά σε πολλές περιπτώσεις στην ίδια τη ζωή, ενδεχομένως δεν μπορούσε. Σε όλα του τα έργα, είτε είναι κωμωδίες είτε δραματικά, αφήνει πάντα ένα ανοιχτό παράθυρο στον θεατή. Ένα φως έτσι ώστε να βρεθεί η λύση. Αυτό το αγαπώ πολύ στα κείμενά του. Στα έργα του αφουγκράζεται την ίδια την κοινωνία και γράφει ρόλους με βαθιές λεπτομέρειες – έχουν εξαιρετικό ερμηνευτικό ενδιαφέρον για τους ηθοποιούς – και γι’ αυτό παραμένουν διαχρονικά και επίκαιρα. Τα θέματα που θίγει, άλλα καθαρά πολιτικά και άλλα απλώς κοινωνικά και καθημερινά, είναι πολυσήμαντα και ελάχιστοι έλληνες συγγραφείς έπειτα από τον ίδιο, έγραψαν με τέτοια δομή και άγγιξαν τέτοια θέματα. Θυμάμαι μάλιστα προσωπικές ιστορίες θεάτρου τότε από τον ίδιο... Ιστορίες για δύσκολες καταστάσεις σε δύσκολα χρόνια... Ανατρεπτικά έργα, θαυμάζω πολύ αυτόν τον τρόπο γραφής...

3) Τι σε κέρδισε στο θέατρο; Τι πιστεύεις πως προσφέρει η ζωντανή παράσταση στον ηθοποιό και στον θεατή;

ΑΠ. : Από πολύ μικρή ηλικία ένιωσα αυτή την ανάγκη έκφρασης μέσα από το θέατρο. Υπήρξα πολύ εσωστρεφής ως παιδί και το θέατρο με κέρδισε – αρχικά ως θεατή – γιατί είναι ένας μαγευτικός κόσμος. Συνδυάζει όλες τις τέχνες (υποκριτική, μουσική, εικαστικά, χορό κτλ). Ήθελα να γίνω μέρος αυτού του συνδυασμού. Και έγινα... Σπούδασα και έπειτα βρέθηκα δίπλα σε σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου... Στο θέατρο ήθελα και θέλω να ζήσω διαφορετικές ζωές σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικά γεγονότα... Έχει κάτι μεταφυσικό μέσα του...

Η ζωντανή παράσταση είναι μια σύμβαση : ο ηθοποιός γίνεται μια άλλη προσωπικότητα, έξω από τον αυτό του, και ο θεατής πηγαίνει στο θέατρο και ξέρει ότι θα δει μια ιστορία. Το θέατρο και οι ηθοποιοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης χωρίς θεατές και προσωπικά πιστεύω ότι το κοινό μας είναι ο πρωταγωνιστής. Είναι μεγάλη η προσφορά του ηθοποιού και μιας παράστασης, ενός έργου στον θεατή γιατί μπορεί μέσα από μια ερμηνεία, μια υπόθεση, τα μηνύματα που λαμβάνει, ακόμα και από μια απλή φράση, να του αλλάξει ολόκληρη η ζωή... Μπορεί να επηρεαστεί θετικά, να εξελιχθεί σαν άνθρωπος... Αυτή είναι η προσφορά του Θεάτρου και των τεχνών γενικότερα... Να κάνει τον κόσμο καλύτερο... Αυτό αγαπώ κι εγώ στο θέατρο, την ουσιαστική προσφορά στον Άνθρωπο και την κοινωνία...

4) Ασχολείσαι και με το ραδιόφωνο. Πόσο διαφορετική είναι η επαφή σου με το κοινό εκεί απ´ ό,τι στο θέατρο;

ΑΠ. : Το ραδιόφωνο ήρθε στη ζωή μου εντελώς ξαφνικά τα τελευταία χρόνια. Το λατρεύω κυριολεκτικά! Αγαπώ γενικά την επικοινωνία με τον κόσμο, αλλά στο ραδιόφωνο συμβαίνει κάτι μαγικό: υπάρχει μια ιδιαίτερη επαφή με τους ακροατές και μια ξεχωριστή επικοινωνία, μέσα από τον λόγο, την μουσική και μέσα μόνο από ένα μικρόφωνο. Τους ταξιδεύεις, ακριβώς όπως και στο θέατρο, με τη μόνη διαφορά πως στο ραδιόφωνο δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον ακροατή. Νιώθει τα πάντα, γιατί δεν έχει την εικόνα μπροστά του, συνεπώς καταλαβαίνει, συναισθάνεται.... Είμαι πολύ τυχερή που βρέθηκα στο δρόμο του ραδιοφώνου. Θέλω πολύ να συνεχίσω και να μάθω ακόμη περισσότερα....

5) Περιέγραψε μας την Κατερίνα με τρεις λέξεις.

ΑΠ. : 1. Αυθόρμητη / 2. Αυθεντική / 3. Εργατική.

6) Κάνε μας αν θέλεις κάποιο σχόλιο για τη επικαιρότητα σχετικά με το προεδρικό διάταγμα που επιχειρεί την υποβάθμιση των πτυχίων των καλλιτεχνών.

ΑΠ. : Δυστυχώς αυτή η ιστορία γύρω από τα πτυχία των καλλιτεχνών έχει βαθιές ρίζες. Είναι μια ιστορία που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν. Τώρα, με το ΠΔ/85 ήρθε πάλι στην επιφάνεια να μας θυμίσει πολλά, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου , όπως λέμε, για να λύσουμε πολλά... Με πολλούς αγώνες, προσπάθειες και ενημέρωση... Υπάρχουν σαφώς πολύ πιο καταρτισμένοι άνθρωποι από εμένα να σχολιάσουν και να μιλήσουν για αυτή την πικρή ιστορία γύρω από τους καλλιτέχνες... Και αυτούς οφείλουμε να ακούμε. Γιατί το ζήτημα είναι περίπλοκο. Υπάρχει το Σωματείο μας, το ΣΕΗ, που αγωνίζεται ουσιαστικά. Θέλω να είμαι αισιόδοξη και πιστεύω πως οι καλλιτέχνες θα πετύχουμε. Έχουμε έναν ορίζοντα μπροστά μας, και θα συνεχίσουμε...

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.