Συνέντευξη του Λευτέρη Καταχανά ηθοποιού της παράστασης «Δεσμοί. Ιστορίες Ανοίκειας Καθημερινότητας» στο θέατρο Φούρνος.

Επιμέλεια: Έλλη Διακογιάννη

Τα κείμενα της Samantha Schweblin έχουν μια πολύ ιδιαίτερη δυναμική. Ποιο πιστεύεις πως είναι το νόημα που θέλουν να περάσουν;

Αυτό που με τράβηξε πιο πολύ σε αυτά τα διηγήματα είναι το ότι σε ένα πρώτο επίπεδο το νόημα της κάθε ιστορίας είναι αρκετά ξεκάθαρο. Στην πρώτη ιστορία, είναι το ότι οι πράξεις των γονιών μας γράφουν μέσα μας με τέτοιο τρόπο, τόσο βαθιά, που το πιθανότερο είναι -σχεδόν ασυναίσθητα- να έχουμε την τάση να επαναλαμβάνουμε παρόμοιες συμπεριφορές στα δικά μας παιδιά. Στο δεύτερο διήγημα υπάρχει ένα μήνυμα για το γονιό, να σέβεται και να στηρίζει τις επιλογές του παιδιού του ακόμη και αν ο ίδιος δυσκολεύεται να τις καταλάβει. Σε όλες τις ιστορίες λοιπόν μπορεί κανείς να βγάλει ένα αντίστοιχο συμπέρασμα. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, όμως, βλέπεις ότι τα νοήματα της Schweblin είναι ανεξάντλητα. Η υπερπροσπάθεια των ανθρώπων να οικοδομήσουν και να διατηρήσουν τις σχέσεις, η κοινωνική αποσάθρωση, οι προκαταλήψεις που ριζώνουν μέσα μας, η απογοήτευση. Όλα αυτά δοσμένα με χιούμορ αλλά και με μία μοναδική ατμόσφαιρα που την αντιλαμβάνεσαι και σε ρουφάει από την πρώτη σελίδα.

Πως βίωσες τη συμμετοχή σου στην παράσταση;

Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι με την Μαρία Σάββα, οπότε ήξερα τον τρόπο δουλειάς της. Κάναμε πολύ καιρό πρόβες για να μπορέσουμε να διασκευάσουμε τα διηγήματα έτσι ώστε να μπορούν να παιχτούν και νομίζω ότι καταφέραμε να περάσουμε την ουσία του κάθε διηγήματος στη σκηνή.

Ποια είναι η αγαπημένη σου απ’ τις παρουσιαζόμενες ιστορίες;

Πολύ δύσκολα θα ξεχώριζα κάποια. Αυτή που με κινητοποιεί πιο πολύ είναι η πρώτη ιστορία, «Η Μεγάλη προσπάθεια», λόγω του ευαίσθητου θέματος της σχέσης πατέρα και γιου. Ίσως επειδή έχω δύο γιους και με απασχολεί στην καθημερινότητά μου ο ρόλος αυτός του πατέρα και τα αιώνια διλήμματα του γονιού, που πάντα αναρωτιέσαι: Τώρα ήταν σωστό αυτό που είπα; Μήπως έκανα βλακεία; κ.λπ.

Πόσο κοντά στον δικό μας κόσμο πιστεύεις πως είναι ο κόσμος της συγγραφέως;

Νομίζω πολύ κοντά. Αν μπεις στον κόπο να μεταφράσεις έστω πρόχειρα τους συμβολισμούς του κάθε διηγήματος, θα βρεις από πίσω τις καθημερινές μας σχέσεις και προβληματισμούς. Επίσης, αν κάνεις ένα βήμα πίσω και δεις πράγματα της κοινωνίας μας που τα έχουμε συνηθίσει και μας φαίνονται φυσιολογικά στην πραγματική τους διάσταση, μπορεί πολλά από αυτά να σου φανούν τελείως παράλογα και σουρεαλιστικά, ακριβώς σαν να είναι βγαλμένα από κάποια ιστορία της Schweblin.

Πώς προσέγγισες τον ρόλο σου;

Τον κάθε ένα διαφορετικά. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο και ήταν μια ενδιαφέρουσα πρόκληση για μένα, ήταν το ότι σε αρκετές περιπτώσεις και ειδικά στο τελευταίο διήγημα, κλήθηκα να παίξω το ρόλο χωρίς να έχω πολύ κείμενο που έπρεπε να πω. Οπότε πρέπει να μοιραστώ τι σκέφτεται και τι νιώθει ο χαρακτήρας χωρίς λόγια. Ενώ στην αρχή αυτό με δυσκόλεψε, στη συνέχεια το βρήκα απελευθερωτικό.

Ποια συναισθήματα πιστεύεις πως νιώθει το κοινό έπειτα από τη θέαση των ιστοριών αυτών;

Ελπίζω ο θεατής να βγαίνει από την αίθουσα με μια αίσθηση λύτρωσης και ανακούφισης γιατί σε όλες τις ιστορίες έρχεται στα πράγματα ενός είδους “λύση”.

Τι αποκόμισες ως ηθοποιός από τη συμμετοχή σου στη συγκεκριμένη παράσταση;

Το ότι δεν χρειάζεται να έχεις απαραίτητα λόγια για να μοιραστείς κάτι και ότι όλες οι ιστορίες μπορούν να γίνουν θέατρο αν πραγματικά το πιστέψεις!

«Δεσμοί. Ιστορίες Ανοίκειας Καθημερινότητας.» Ποιος είναι ο δικός σου δεσμός με το ανοίκειο;

Συνήθως κάθε τι ανοίκειο με γοητεύει. Παρόλο κάτι που δεν το γνωρίζω μπορεί πολλές φορές να με φοβίζει, ταυτόχρονα με τραβάει προς το μέρος του.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.