Συνέντευξη του Γιώργου Καλογερόπουλου στο θεατρο.gr.

1) Καλησπέρα σας και καλωσορίσατε στη σελίδα μας. Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω.
Κύριε Καλογεροπουλε, είστε μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός, συγγραφέας. Τι από όλα αυτά σας εκφράζει περισσότερο και γιατί;

Καταρχάς, σας ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία και τη θετική σας ενέργεια και διάθεση! Συναισθήματα δυσεύρετα στις μέρες μας και συναισθήματα που αποζητώ πλέον συνειδητά στις συναστροφές μου.
Η Τέχνη είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μου και πηγάζει από τη βαθιά μου ανάγκη για έκφραση και μοίρασμα. Σε διαφορετικές εκφάνσεις ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια ιδιότητα, καθώς όλες με γεμίζουν το ίδιο. Νοιώθω πάντως ευλογημένος που μπορώ να δίνω σχήμα και σώμα στις εμπνεύσεις μου. Και φυσικά ευλογημένος για τους ανθρώπους που κλείνουμε δέκα χρόνια σύμπλευσης και αγάπης. Αίσθημα ευγνωμοσύνης.

2) Λίγα χρόνια πριν, δημιουργήσατε μαζί με την Λίνα Δημοπούλου ένα συγκλονιστικό τραγούδι το "Τρομαγμένο μου" για την μνήμη του Ζακ Κοστόπουλου. Μια δίγλωσση μπαλάντα που ερμήνευσε μοναδικά η Άννα Βίσση.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό;

Το 2018 είχα την χαρά να υποδεχτώ στην θεατρική μας ομάδα τον Ζακ Κωστόπουλο και την drag περσόνα του Zackie-oh. Μέσα από τη δημιουργική διαδικασία και τις πρόβες (Για την παράσταση «Κτελ για Κρέστενα», όπου είχε τον δυσοίωνο ρόλο του θανάτου σ’ αυτήν τη διασκευή του κλασικού έργου «Λεωφορείο ο Πόθος») ήρθαμε πολύ κοντά. Τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε. Είχαμε όνειρα για μελλοντικές παραστάσεις και διάφορες καλλιτεχνικές εμπνεύσεις. Η δολοφονία του μας διέλυσε. Περάσαμε στιγμές πένθους, πόνου. Εκεί κάπου γεννήθηκε η μουσική του «Τρομαγμένου». Έπειτα, ζήτησα απ’ την αγαπημένη μου ποιήτρια και μαχήτρια Λίνα Δημοπούλου να χαρίσει λόγια και μετά έκανα την πρόταση στην λατρεμένη Άννα Βίσση, που χωρίς δεύτερη κουβέντα δέχτηκε να δώσει τη συγκλονιστική της φωνή και ερμηνεία ώστε να ταξιδέψει στα αυτιά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων ένα μέρος της ιστορίας αυτού του ανθρώπου που χάθηκε τόσο μα τόσο άδικα. Και έτσι, για άλλη μια φορά, ένιωσα ευλογημένος που μπορέσαμε την πίκρα, τον πόνο και την αδικία, έστω και για τα 3 λεπτά που διαρκεί το κομμάτι, να τα μετασχηματίσουμε σε αγάπη και ομορφιά.
Θα ήθελα να αναφερθώ και στο βίντεο κλιπ που φτιάξαμε σε χορογραφία της αγαπημένης μου Εύης Τσακλάνου, που έδωσε εικόνα σε όλο αυτό το εγχείρημα αγάπης.

3) Ο θεατρικός σας εαυτός που ζει και τι αναζητά από την θεατρική τέχνη;

Ο θεατρικός εαυτός ζει παράλληλα με τον κοινωνικό, τον «κανονικό», ζει μαζί μου.
Τον κουβαλάω από δω κι από κει και τον ταΐζω με στιγμές, ιστορίες, συναντήσεις, ζωή.
Πάντα δίπλα, πάντα μέσα, είμαστε ένα. Και μεγαλώνουμε μαζί, πολλές φορές απέναντι από ένα σύστημα και μια συνθήκη που δεν αγαπά την αλήθεια κι αν κάτι είναι το θέατρο για μένα, αυτό είναι αλήθεια, οπότε ίσως μπαίνω κι εγώ σαν ασπίδα για να προστατεύσω τον θεατρικό εαυτό, για να διατηρήσει την παιδικότητα, τη φρεσκάδα και την άγνοια κινδύνου του.

4) Φέτος παρουσιάζετε την Λεονάρντα στο θέατρο 2510 σε σκηνοθεσία και κείμενα δικά σας. Ποιες είναι οι κατευθύνσεις της θεματικής της παράστασης αυτής; Ποια είναι η Λεονάρντα; Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό ή μια ιστορία που ακούσατε ή βιώσατε αφορμή για να γράψετε το έργο αυτό;

Θα σας απαντήσω και στις δύο ερωτήσεις γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.
Πολλά βράδια, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, χαζεύω στο ίντερνετ ιστορίες παράξενων ανθρώπων η παράξενες ιστορίες με ανθρώπους. Έτσι, εντελώς τυχαία, ένα βράδυ έπεσα πάνω στην Λεονάρντα Τσιαντσούλι, σ’ ένα αφιέρωμα της μηχανής του χρόνου. Καταρχάς, απ’ την όψη της και μόνο, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Είχε μια παγερή αδιαφορία στο βλέμμα της, απέπνεε μια αίσθηση ανθρώπου που είναι ικανός για όλα, ανθρώπου που τα έχει κάνει όλα, ανθρώπου χωρίς φραγμούς. Ταυτόχρονα, έμοιαζε με μια τυπική γιαγιά που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε πολύ εύκολα στην καρεκλίτσα της, έξω απ’ το χαμηλό σπιτάκι με τον κήπο. Να παρατηρεί τον κόσμο που περνά και να τους χαιρετά όλους, με ίσως μια φράση σαν: «Τίνος είσαι εσύ;».
Αυτή λοιπόν η διπλή όψη, αυτό το παζλ ψυχισμού, με έβαλε στην πρίζα. Συνειδητά αποφάσισα στη διαδικασία της συγγραφής αλλά και της σκηνοθεσίας να μην κρίνω την ηρωίδα. Άλλωστε, καταδικάστηκε από τις αρμόδιες αρχές της εποχής της. Έχοντας λοιπόν μεγαλώσει και σε ένα περιβάλλον που το χιούμορ ήταν το σπουδαιότερο όπλο ενάντια στις κακοτοπιές και τη μαυρίλα, μου βγήκε πολύ φυσικά μια κωμωδία. Επίσης, είχα στο μυαλό μου έντονα τις συνθήκες της εποχής, τον πόλεμο, την ιταλική επαρχία και την ίδια την πατριαρχία, που καλά κρατεί, που πιστεύω ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής αυτής της γυναίκας.

5) Πως βρήκατε το ταξίδι της συγγραφής αυτού του έργου; Πιστεύετε ότι είναι μια κατεξοχήν ψυχαναλυτική διαδικασία το γράψιμο ενός έργου;

Η συγγραφή του έργου με δυσκόλεψε αρκετά.
Μέχρι τώρα, άφηνα πολλές ελευθερίες στον συγγραφικό εαυτό μου. Περνούσα απ’ τη μια φόρμα στην άλλη, έγραφα πιο χαοτικά, πιο λυρικά, πιο συνειρμικά. Η απόφαση που πήρα το έργο να παρουσιαστεί έμμετρο με κανόνες ομοιοκαταληξίας ήταν ένα νοητό εμπόδιο που δημιούργησε μια πολύ ενδιαφέρουσα αυτοπρόκληση. Εκτός αυτού, έπρεπε να βρω πόρτες μέσα μου και κλειδιά για να αγαπήσω την ηρωίδα. Να προσπαθήσω ίσως να πλησιάσω σε μια σφαιρική κατανόηση. Ως άνθρωπος που φοβάμαι τη βία και δεν έχω καθόλου καλή σχέση με την καταπίεση και την αγριότητα, έπρεπε να κάνω πίσω και όπως προανέφερα να ανοίξω δρόμο να βγει το χιούμορ και ο σουρεαλισμός.
Η συγγραφή, φυσικά, είναι μια μορφή ψυχανάλυσης αλλά προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη δική μας αντίληψη για τον κόσμο, τη δική μας αντίληψη για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ίδια τη ζωή. Πάντως, είναι τρομαχτικά θλιβερή η αύξηση των περιστατικών βίας και αγριότητας. Ο άνθρωπος είναι ικανός για φρίκες κτηνωδίες. Θα ήθελα να θριαμβεύει η αγάπη. Έχω ελπίδα.

6) Ποια θα ορίζατε ως τα κριτήρια επιλογής των έργων που σκηνοθετείτε κάθε φορά;

Τα έργα μου τα φέρνει η ζωή.
Πώς μας χτυπάει την πόρτα ένας καλός φίλος και μας αφήνει ένα τάπερ με φαγητό, ένα κουτί με μπισκότα. Καμιά φορά, μπορεί το φαΐ να είναι άνοστο, αλλά κάθε φορά, η πράξη και η σκέψη μετράει περισσότερο. Έτσι πρέπει να δεχόμαστε την έμπνευση, να τη γευόμαστε και να επιτρέπουμε στο σώμα μας να τη μεταβολίζει. Έτσι νιώθω τη δική μου μούσα. Σίγουρα στα έργα μου πάντα περιέχεται και το αυτοβιογραφικό στοιχείο. Ξεσηκώνω ατάκες συγγενών που με καθόρισαν, στιγμές που με έκαναν αυτό που θα γίνω.

7) Στην παράσταση Λεονάρντα συμμετέχετε και ως ηθοποιός. Ποια είναι τα τρία πιο βασικά στοιχεία που πρέπει να ξέρουμε για το ρόλο σας;

Λατρεύω τον ρόλο της Μάντισσας/Μάγισσας/Χαρτορίχτρας. Αισθάνομαι ότι ενσαρκώνω μια έκφανσή της ίδιας της μοίρας και του αναπόφευκτου πεπρωμένου, όπως μας το δίδαξε και η δική μας παράδοση. Κάτι σαν αγγελιαφόρος (κακών νέων, δυστυχώς), κάπως σαν τα πουλάκια στο υπέροχα σκοτεινό δημοτικό μας «Του Νεκρού Αδερφού». Άρα, τα στοιχεία θα ήταν: Μοίρα/Γραφτό/Παράδοση.

8) Έχετε να κάνετε κάποια δήλωση σχετικά με το τελευταίο προεδρικό διάταγμα που ακυρώνει  τα πτυχία των ηθοποιών;

Συμβαίνει γύρω μας μια περίεργη προσπάθεια υποβάθμισης της τέχνης. Στην Ελλάδα του σήμερα, ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζεται ως χομπίστας. Το αστείο «είσαι ηθοποιός, σε ποιο μπαρ δουλεύεις» υπάρχει χρόνια και δυστυχώς αντικατοπτρίζει την κατάσταση με ακρίβεια.
Είναι ντροπή να υποβαθμίζεται ένας ολόκληρος κλάδος απ’ τα γεννοφάσκια του. Χρειάζεται άμεσα μια ουσιαστική λύση, μια αναβάθμιση πτυχίου, συμβάσεων, γενικής αντιμετώπισης αλλά και επιπέδου παροχών ιδιωτικών δραματικών σχολών, που αρκετές από αυτές, με στόχο τις οικονομικές απολαβές, υποβαθμίζουν την ίδια την ποιότητα των μαθημάτων, στοιβάζοντας π.χ. 40 παιδιά σε μια τάξη, σβήνοντας απουσίες, κάνοντας τα στραβά μάτια στην ασυνέπεια - φυσικά πάντα με τις πλάτες του κράτους. Αυτά πρέπει να σταματήσουν. Είναι αλληλένδετα. Η τέχνη της υποκριτικής είναι σπουδή σοβαρή και χρονοβόρα.

9) Θα θέλαμε να κλείσουμε με μια ευχή για τη σελίδα μας ή/και με μερικούς στίχους ενός αγαπημένου σας ποιήματος ή τραγουδιού.

Εύχομαι το θεατρο.gr να κοσμεί τις οθόνες όλων των θεατρόφιλων και να είναι πάντα το κέντρο ενημέρωσης για τα θεατρικά νέα της χώρας!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και θα δανειστώ τα λόγια της σπουδαίας Λίνας Νικολακοπούλου:

«Βγες, τραγούδα τη ζωή
Πες θα 'ρθει ξανά πρωί
Δες τον ήλιο μ' άλλα μάτια
Με ενός παιδιού χαρά
Γιατί κι εσύ παιδί ήσουν μια φορά»

---

Photo credits: Οι δύο φωτογραφίες (με το καπελάκι και του μέντιουμ) είναι του Λεωνίδα Παπαδόπουλου.
Η τρίτη φωτογραφία είναι του Νίκου Νικόπουλου.

---

Διαβάστε τη κριτική της παράστασης Λεονάρντα εδώ.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.