Συνέντευξη της Τζίνης Παπαδοπούλου με αφορμή την παράσταση «Ευτυχία Πρίντζου. Η επιστροφή».

1) Καλησπέρα. Σας ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης. Σας βρίσκουμε στο θέατρο Αργώ να ερμηνεύετε την Ελευθερία Πρίντζου, ένα από τα πολλά θύματα του εμφυλίου. Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο σας;

Ξεκινώντας να δουλεύω πάνω στο υλικό του έργου είχα την τύχη να δουλεύω με τον συγγραφέα που είναι και ο σκηνοθέτης της παράστασης, τον Βασίλη Κονταξή, ο οποίος έχει κάνει μια ενδελεχή έρευνα πάνω στο πρόσωπο και τα ιστορικά γεγονότα της εποχής. Επίσης είναι ο ίδιος Γιαννιώτης, οπότε μου έδωσε όσες πληροφορίες χρειαζόμουν. Ήταν μια ιδιαίτερη συγκυρία το να μπορώ να έχω τόσες πληροφορίες από την αρχή. Όσο προχωρούσε η διαδικασία της πρόβας μπόρεσα να εμβαθύνω ακόμα περισσότερο και να έχω απόλυτη επαφή με όσα έπρεπε να ερμηνεύσω.

2)Πώς νιώθετε που ερμηνεύετε ένα ιστορικό πρόσωπο;

Είναι πραγματικά μια μεγάλη ευθύνη. Τα ιστορικά πρόσωπα – και μάλιστα όσα ανήκουν στην πρόσφατη ιστορία- είναι πάντα μια μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό. Η αγωνία μου να μην δημιουργήσω ένα “ψεύτικο” πρόσωπο ήταν μεγάλη. Δεδομένου μάλιστα ότι υπάρχουν συγγενείς της Ευτυχίας Πριντζου που ήρθαν και είδαν την παράσταση! Χαίρομαι πραγματικά γιατί η ανταπόκριση των ανθρώπων αυτών μας έπεισε ότι βαδίζουμε σωστά.

3) Ο μονόλογος είναι ένα πολύ απαιτητικό θεατρικό είδος. Ποια είναι τα προαπαιτούμενα για τον ηθοποιό που τον ερμηνεύει;

Ο μονόλογος είναι πραγματικά από τα πιο απαιτητικά είδη γιατί απαιτεί από τον ηθοποιό όλη του την ενέργεια και την συγκέντρωση – όπως όλοι οι ρόλοι φυσικά – αλλά δεν του προσφέρει την ασφάλεια της ομαδικότητας και την στήριξη ενός θιάσου. Οι ηθοποιοί πάντα λέμε ότι το θέατρο είναι ομαδικό “ άθλημα”. Στην περίπτωση του μονολόγου αυτό δεν ισχύει. Είσαι μόνος πάνω στη σκηνή, και ο συμπαίκτης σου είναι το ίδιο το κοινό. Πρέπει να λειτουργήσεις μαζί του. Να το πάρεις μαζί σου μέσα στην ιστορία. Να την “ζήσετε” μαζί. Είναι ταυτόχρονα τρομακτικό και υπέροχο.

4)Τι σας τράβηξε στην υποκριτική τέχνη;

Ομολογώ πως μετά από τόσα χρόνια ακόμα δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε αυτή την ερώτηση. Ήταν κάτι που το ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ήμουν ιδιαίτερα θαρραλέο παιδί, ούτε παιδί-σταρ. Ήθελα όμως να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Και συνεχίζω να αγαπώ τη δουλειά μου όσο την πρώτη μέρα. Συχνά λένε πως εμείς οι ηθοποιοί ζούμε πολλές ζωές ή ότι μας αρέσει να βρισκόμαστε στο επίκεντρο της προσοχής. Προσωπικά θα έλεγα ότι με γοητεύει το ταξίδι μέσα σε κάθε ρόλο και σε κάθε παράσταση. Η γνωριμία με τους ανθρώπους της δουλειάς μου αλλά και η διαδικασία της εξερεύνησης ενός έργου και ενός προσώπου, οι πρόβες και οι παραστάσεις. Θα έλεγα όλα!

5)Πόσο σημαντικό είναι να διατηρήσουμε την ιστορική μας μνήμη στη σύγχρονη εποχή και για ποιό λόγο;

Ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει το παρελθόν του δεν μπορεί να έχει μέλλον. Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Ίσως γιατί δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Όπως και νά ‘χει, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τόσο τεράστια και ταραχώδη ιστορία, θεωρώ πως είναι παράλειψη να αγνοεί κανείς όσα έχουν συμβεί. Και δεν μιλώ τόσο για τα ένδοξα χρόνια, όσο για την σύγχρονη ιστορία, την οποία ακόμα δεν διδάσκουμε στα σχολεία μας -γιατί μάλλον δεν θέλουμε να την θυμόμαστε.

6)Αν θέλετε κάντε μας ένα σχόλιο για την κατάσταση του θεάτρου στην Ελλάδα σήμερα.

Θεωρώ πως η Ελλάδα έχει πολύ σημαντικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες και γίνονται πολύ ενδιαφέρουσες προσπάθειες. Ωστόσο, καθώς δεν υπάρχει η συνάδουσα παιδεία και το κράτος δεν υποστηρίζει αυτό το κομμάτι του πολιτισμού, πολλές από τις προσπάθειες πέφτουν στο κενό, γιατί οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον τομέα είναι επαγγελματίες που δεν πληρώνονται επαρκώς για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Αν αυτό δεν αλλάξει με κάποιον τρόπο, τότε όσες προσπάθειες κι αν γίνονται δεν θα μπορέσουμε ποτέ να φτάσουμε σε ένα επίπεδο που το θέατρο στην Ελλάδα να γίνει εξαγώγιμο προϊόν με οικονομικές διαστάσεις σημαντικές για τον κρατικό προϋπολογισμό.

https://www.more.com/theater/eutyxia-printzou-i-epistrofi/