Συνέντευξη των ηθοποιών της παράστασης Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα στο Θέατρο Αργώ.

Αλεξάνδρα Κουλούρη ηθοποιός

Η Μαγδαλένα, θύμα κι εκείνη της εξουσίας που εδώ προσωποποιείται στη μητέρα της οικογένειας, εγκλωβισμένη εντός του ασφυκτικού περιβάλλοντος του σπιτιού της (και κατ’ επέκταση της κοινωνίας της οποίας είναι μέλος) και συνηθισμένη στην καθημερινή «κατήχηση» και στην κακοποιητική συμπεριφορά, θα καταλήξει να γίνει κι εκείνη θύτης, επαληθεύοντας έτσι το μοτίβο που επαναλαμβάνεται στο έργο : Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η Μαγδαλένα μου δεν κατάφερε να φέρει αντιστάσεις στο «σκοτάδι» και συμπαρασύρθηκε από την ζοφερή συνθήκη στην οποία αναγκάστηκε να ζήσει...
Συνεργατικής φύσεως μέθοδοι σε όλα τα επίπεδα, από τον σκηνοθέτη της παράστασης Αλέξανδρο Κοέν (που του αξίζουν όλα τα εύσημα, γιατί απελευθέρωσε και ενέπνευσε τους συνεργάτες του) και τη χορογράφο μας Σοφία Μιχαήλ (που ήταν πάντα εκεί, παρούσα και ενεργή). Το παζλ συμπλήρωσαν οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, τα ηχοτοπία του Γιώργου Πούλιου και φυσικά τα σκηνικά και κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη. Κι αν ακουστεί κοινότοπο θα πρέπει να ειπωθεί, πως εδώ ο ένας παρέσυρε τον άλλον σε μία-τρίμηνη σχεδόν-διαδικασία ανακαλύψεων. Συνεπώς, μιλάμε για ένα θέατρο συνόλου, δομημένο ταυτοχρόνως και ισάξια από όλα τα μέλη του θιάσου. Πόσο ευλογημένος νιώθει κάποιος, όταν χαμογελά πηγαίνοντας στην πρόβα του και δεν θεωρεί τις ώρες εργασίας του χαμένο χρόνο της ζωής του! Αυτό συνέβη σε μένα, που ανακάλυψα τη δική μου Μαγδαλένα σταδιακά και αβίαστα....κι ακόμα την ανακαλύπτω... Και πόσο συγκινητική για εμένα η συνύπαρξη με την τόσο σκηνικά γενναιόδωρη Αιμιλία Υψηλάντη, με την Νεκταρία Γιαννουδάκη που σου μιλά με τα μάτια της και φυσικά με τις υπέροχες και μοναδικές- μία προς μία- αδερφές μου που τόσα μας έχουν δέσει, τις Ιωάννα Αγγελίδη, Δάφνη Καμμένου, Μαρία Σαρέλη και Φλώρα Καραβελατζή. Όλες τους γυναίκες ξεχωριστές....

Σοφία Μιχαήλ, χορογράφος

Πως λειτουργεί ένα σώμα αναγκασμένο να ζει ως σκιά του εαυτού του, κλεισμένο μέσα σε ένα σπίτι-φυλακή; Πως θα εκφράσει την ερωτική του επιθυμία; Πως θα αντιδράσει στο κάθε καινούργιο ερέθισμα; Πως θα αναζητήσει την αγάπη και την αποδοχή; Δημιουργώντας μια σειρά από κανόνες οικιακής κινησιολογικής συμπεριφοράς, προσπαθήσαμε, αρχικά αυτοσχεδιάζοντας, να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, αρχικά ως ομάδα και στη συνέχεια ως μονάδες , ξεκλειδώνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ρόλου. Εγκλεισμός , χειραγώγηση, εξουσία, γυναικεία φιλαρέσκεια και καταπιεσμένη ερωτική επιθυμία...άλλες φορές συμβιβαζόμαστε με αυτά και άλλες τα νιώθουμε σαν ξένο, στενό ρούχο πάνω στο σώμα μας. Αυτό το ρούχο φορέσαμε στα σώματα των γυναικών του έργου μας...και τις προτρέψαμε να κινηθούν μέσα στην φυλακή τους.

Ιωάννα Αγγελίδη, ηθοποιός

Ερμηνεύω μία από τις πέντε κόρες της Μπερνάρδα Άλβα, τη Μαρτίριο, αυτή "με το πρόσωπο του μαρτυρίου". Είναι θύμα μιας απόλυτα συντηρητικής, πατριαρχικής κοινωνίας καθώς ούτε η εμφάνισή της δίνει ιδιαίτερες ελπίδες να "αποκατασταθεί" στα μάτια του έξω κόσμου, ούτε η οικονομική της κατάσταση. Το απόλυτα περιοριστικό περιβάλλον στο οποίο ζει, ο εγκλεισμός των γυναικών στο σπίτι λόγω πένθους ως δείγμα καλής διαγωγής και η βία που συνεχώς ασκείται από τη μητέρα της, παρασύρουν και την ίδια σε έναν ανεξέλεγκτο μηχανισμό βίας με καταστροφικές συνέπειες. Το τραύμα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, ή αλλιώς, όπως λέει και η ίδια, "η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα πάντα είναι μια φρικτή επανάληψη". Προκειμένου να κατανοήσουμε τη Μαρτίριο, επιχειρήσαμε να δούμε πέρα από το στερεότυπο μιας ζηλόφθονης, εκδικητικής γυναίκας που υστερεί σε εμφάνιση και δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα για να αντισταθμίσει την αίσθηση κατωτερότητάς της. Ήρθαμε σε επαφή με την πιο ευάλωτη πλευρά της, που τραυματίζεται διαρκώς από ένα σύστημα εξουσίας και απόλυτου ελέγχου κόντρα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη συναισθηματική ειλικρίνεια, υποταγμένη στις ενοχές και την καταπίεση μιας φαλλοκρατικής κοινωνίας. 

 Μαρία Σαρέλη, ηθοποιός

Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, το τελευταίο έργο του Λόρκα, γράφτηκε το 1936, τη χρονιά που δολοφονήθηκε, γιατί απλώς γεννήθηκε σε μια εποχή συντηρητική, με απολυταρχικές ιδέες που δεν του επέτρεπε να είναι ο εαυτός του. Όπως άλλωστε συμβαίνει και με τις πέντε κόρες του έργου. Τις βρίσκουμε να είναι υποχρεωμένες σε οχτώ χρόνια πένθους, κλεισμένες μέσα στο σπίτι, αποκομμένες από την έξω πραγματικότητα, μη μπορώντας να έχουν λόγο αν είναι ή όχι σύμφωνες με αυτό, σαν φυλακισμένες. Μια εξ αυτών είναι η Αμέλια. Η κόρη που είναι πάντα αισιόδοξη και βλέπει μόνο το καλό στους άλλους. Μέσα στη μικροκοινωνία του σπιτιού μοιάζει να βγαίνει αλώβητη από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται, όμως είναι στ' αλήθεια έτσι; Πώς μπορεί να μείνει κάποιος ανεπηρέαστος όταν όλα γύρω του καταρρέουν;
Η διαδικασία των προβών ήταν πολύ δημιουργική. Η προσέγγιση του Αλέξανδρου Κοέν ήταν να αποτυπώσει το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής σαν φωτογραφικό ντοκουμέντο. Κάτι που δε συνηθίζεται ως προς το ανέβασμα του έργου. Όμως θεωρώ πως αυτή η
ματιά το φέρνει στο σήμερα και καταλαβαίνουμε, δυστυχώς, πως μας αφορούν ακόμα τα θέματα που θίγει.
Ευχαριστώ όλη την ομάδα, τη Σόφια και τον Αλέξανδρο ξεχωριστά, για την εμπιστοσύνη , τη συνύπαρξη και το μοίρασμα!...

 Φλώρα Καραβελατζή, ηθοποιός

Το "σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα " ένα αγαπημένο έργο της παγκόσμιας δραματουργίας του Ισπανού συγγραφέα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα .
Βλέπουμε ένα σπίτι βυθισμένο στο πένθος όπως η Μπερνάρντα δηλώνει για οκτώ χρόνια για εκείνη και τις κόρες της. Ένα σπίτι όπου θεμελιώνει την κοινωνίκη δομή ,βλέπουμε να κυριαρχεί ο φόβος εγκλωβισμένες και αποξενωμένες από τον έξω κοσμο. Επιλέγεις την υποταγή η επαναστατείς; Φυλακισμένη η αναζητάς την ελευθερία; Η Αδελα η μικρότερη αδελφή ακούει το σώμα και την καρδιά της αναζητά την ελευθερία και δίνεται στον Πέπε Ρομάνο έναν νεαρό που έχει ζητήσει την αδερφή της την Ανγκουστιας .
Η συνεργασία μας με τον Αλέξανδρο Κοέν και την Σοφία Μιχαήλ ήταν ένα συνεχόμενο ταξίδι εξερεύνησης
Είμαι ευγνώμων για την συνεργασία μου μαζί τους αλλά και με όλη την ομάδα !! 

Δάφνη Καμμένου, ηθοποιός

Το όνομα της ηρωίδας που ενσαρκώνω είναι Ανγούστιας.
Η μεγαλύτερη από τις πέντε κόρες του σπιτιού. Ο δικός της πατέρας δεν ήταν ο Αντόνιο Μπεναβίδες και πέθανε καιρό πριν τη χρονική στιγμή που ξεκινάει το έργο, όπου βλέπουμε την οικογένεια μετά την κηδεία του δεύτερου συζύγου της Μπερνάρδα, της μητέρας των πέντε γυναικών.
Είναι ένας ρόλος από το κλασικό ρεπερτόριο και την αγαπώ.
Έτσι όπως την φανταστήκαμε με τον Αλέξανδρο έχει τεράστια συναισθηματική εμπλοκή επειδή ελπίζει πως θα ευτυχήσει αλλά διαψεύδεται και τα χάνει όλα πράγμα που οφείλεται στο ότι γεννήθηκε γυναίκα σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν αντικείμενα.
Ο μισογυνισμός, η ομοφοβία, τα σεξιστικά σχόλια και ο αριθμός των γυναικοκτονιών στις μέρες μας με κάνουν να κλαίω σε κάθε παράσταση όταν βλέπω την αδελφή μου Μαρτίριο, που την ενσαρκώνει η αδελφή μου Ιωάννα Αγγελίδη να κοίτεται, θύμα και θύτης σε έναν κύκλο τραύματος που μεταφέρεται από μάνα σε κόρη.
Είμαι ευγνώμων για τη συνύπαρξη στις πρόβες και επι σκηνής με τέτοια πλάσματα.
Είθε οι άντρες να επιδυκνείουν ευαλωτότητα. Είθε οι μελλοντικές κοινωνίες να ανταμείβουν την ευαλωτότητα, τη συναισθηματική ειλικρίνεια και είθε η δύναμη της γυναικείας σεξουαλικότητας να νικάει το σκοτάδι.

*******

https://www.more.com/theater/to-spiti-tis-bernarda-alba/

https://argotheater.gr/la-casa-de-bernarda-alba/

***