1. Τι σας ενέπνευσε να δημιουργήσετε την παράσταση cLOwNELY day και πώς γεννήθηκε η ιδέα της Νέλλυ;

Η ιδέα μιας ηλικιωμένης κλόουν που είναι μόνη της ξεκίνησε κατα τη διάρκεια ενός σεμιναρίου πρίν χρόνια κι έμεινε εκεί. Πέρυσι όμως άρχισα να σκέφτομαι για τη δημιουργία μιας παράστασης θεατρικού κλόουν που θα γεννά αντιθετικά συναισθήματα, θα ισορροπεί ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη. Κι έτσι επανήλθε ο χαρακτήρας απο εκείνο το σεμιναριο που στην πορεία των προβών ονομάστηκε Νέλλυ. Έμπνευση αποτέλεσε και η μεγάλη αδυναμία για τη γιαγιά μου, παρατηρώντας τον τρόπο της στη ζωή. Τα πρώτα πρώτα κομμάτια της παράστασης ήταν ένα τηλέφωνο, φλυτζανάκια για τσαι κι ένα τραγούδι που άρεσε στη γιαγιά. Με αυτά και πολλους αυτοσχεδιασμούς βρήκαμε την παράσταση.

2. Πώς προσεγγίσατε το ρόλο της ηλικιωμένης κλόουν; Τι προκλήσεις αντιμετωπίσατε κατά την προετοιμασία σας;

Σε συνεργασία με τη Νάντια Καβουλάκου ψάξαμε πως είναι το σώμα αυτής της γυναίκας, πως μιλάει, τί γλώσσα, τι φωνή, πως κινείται, πως περπατάει. Έτσι άρχισε να ζωντανεύει ο κόσμος της Νέλλυ. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να μπει σε μια σειρά όλο το υλικό που είχαμε ουτοσώστε να είναι μια παράσταση με αρχη-μέση -τέλος, να είναι ξεκάθαρο που οδηγείται ο χαρακτήρας που παρακολουθεί το κοινό.

3. Η παράσταση θίγει το ζήτημα της μοναξιάς στην τρίτη ηλικία. Πώς πιστεύετε ότι οι θεατές μπορούν να συνδεθούν με αυτό το θέμα;

Η μοναξιά, μας απασχολεί νομίζω όλους ανεξαρτήτως ηλικίας και όσο μεγαλώνουμε τη συνειδητοποιούμε και τη βιώνουμε πιο έντονα. Εκτός της δικής μας μοναξιάς, οι περισσότεροι έχουμε την εικόνα κάποιου ηλικιωμένου απο το στενό μας περιβάλλον, σ’ ένα σπίτι μόνος για ώρες, ίσως και μέρες. Άνθρωποι που έχουν πάντα κάτι να πουν αλλά δεν έχουν που να το πουν πια. Η σύνδεση των θεατών έρχεται είτε με τη θύμηση αυτών των ανθρώπων ,είτε με την υπενθύμιση της προσωπικής μας μοναξιάς στον κύκλο της ζωής.

4. Ο κλόουν στην παράσταση χρησιμοποιείται ως μέσο για να διαχειριστεί η Νέλλυ τη μοναξιά της. Τι συμβολίζει για εσάς η φιγούρα του κλόουν σε αυτό το πλαίσιο;

Μια αντίσταση σε οποιοδήποτε δυσφορικό συναίσθημα. Ο κλοουν έχει αθωότητα, απλότητα, ειλικρίνεια, ταξιδεύει στα συναισθήματα σαν παιδί που τα νιώθει όλα πολύ μεγάλα και έντονα μέσα σε μια στιγμή και συνεχίζει. Ανακαλύπτει, ενθουσιάζεται, μοιράζεται, στεναχωριέται, θυμώνει,γελάει. Κάπως έτσι σώζει ο κλόουν τη Νέλλυ απο τη μοναξιά της.

5. Πώς ήταν η συνεργασία σας με την Νάντια Καβουλάκου στη δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία της παράστασης;

Για να χτιστεί ένας χαρακτήρας κλόουν και μια solo παράσταση, λόγω του ότι βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό είναι απαραίτητο να έχεις κάποιον μαζί σου στις πρόβες γιατι βλέπετε παρέα τι λειτουργεί, πως μπορεί να εξελιχθεί κάτι. Για μένα η Νάντια ήταν κάτι παραπάνω απο ένα ζευγάρι μάτια. Βρεθήκαμε σε κοινή καλλιτεχνική σελίδα, η μια έπαιρνε απο την άλλη και συνδημιουργούσαμε αυτό το παζλ με πολύ κοινή αισθητική, χιούμορ και ποιητικότητα.

6. Η παράσταση απευθύνεται τόσο σε ενήλικες όσο και σε εφήβους. Πώς προσπαθείτε να προσεγγίσετε και να επικοινωνήσετε με αυτές τις διαφορετικές ηλικιακές ομάδες;

Το χιούμορ συνδέει όλες τις ηλικιακές ομάδες, ίσως να γελάσουν σε διαφορετικές στιγμές της παράστασης αλλά αυτό συμβαίνει έτσι κι αλλιώς λόγω της διαφορετικότητας των ανθρώπων, όχι λόγω ηλικίας. Ο κλόουν έχει μια αθωότητα που μπορεί να συνδεθεί με οποιονδήποτε θεατή είναι ανοιχτός να τη δεί.

7. Πώς νιώθετε που φέρνετε στη σκηνή ένα τόσο προσωπικό και συναισθηματικό θέμα; Υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές κατά τη διάρκεια των παραστάσεων που σας συγκινούν ιδιαίτερα;

Η αλήθεια είναι ότι αν και είναι ιδιαίτερα προσωπικό και συναισθηματικο το θέμα της παράστασης, όταν είμαι στη σκηνή, νιώθω πως κρύβεται η Χριστίνα, είμαι η Νέλλυ,που παρ’ότι μόνη στο σπίτι της, ζει τη μέρα που περιμένει με μεγάλη χαρά πολλούς φίλους για να γιορτάσουν με ένα tea party, βλέπει το κοινό σαν ευκαιρία για να μοιραστεί τα πάντα μαζί τους, να κάνουν παρέα. Με συγκινούν στιγμές συνειδητοποίησης της ατέρμονης αναμονής, το ρολόι, όταν περνάει και περνάει η ώρα και θα έπρεπε να είχαν φτάσει οι καλεσμένοι.

8. Ποια είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για εσάς ως ηθοποιός που ζείτε αυτή την εμπειρία στο θέατρο;

Για μένα η κόκκινη μύτη και ο κόσμος που φέρνει μαζί της μου έδωσε μεγάλη σκηνική απελευθέρωση. Σε κάθε παράσταση μπορεί να γεννηθούν καινούριοι αυτοσχεδιασμοί, διαφορετικές σχέσεις με το κοινό, δεν είναι τίποτα δεδομένο , και αυτό είναι η πιο σπουδαία εμπειρία. Ως ηθοποιός χρειάζεται να είμαι παρούσα με όλες μου τις αισθήσεις και να λειτουργώ με ειλικρίνεια προς το εαυτό μου και προς το κοινό. Άν προσποιηθώ ή κρύψω την αλήθεια της στιγμής, δε θα λειτουργήσει η παράσταση.

9. Ποια είναι η ελπίδα σας για το πώς θα επηρεάσει η παράσταση το κοινό που την παρακολουθεί;

Ο Charlie Chaplin είπε : “η ζωή είναι τραγωδία σε κοντινό πλάνο και κωμωδία σε μακρινό πλάνο”. Η Νέλλυ είναι μια ολομόναχη ηλικιωμένη κλόουν, κι όμως δε το βάζει κάτω,εξερευνά τα πάντα, παίζει, ενθουσιάζεται, αυτοσαρκάζεται και πάντα βρίσκει κάτι που θα της δώσει ζωή για να συνεχίσει. Η μοναξιά της υπάρχει αλλά της κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι.

Ευχαριστώ θερμά,

Κοκκίνου Χρυσάνθη
www.θεατρο.gr