Συνέντευξη της Δήμητρας Ταρούση σχετικά με την παράσταση Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα που ανεβαίνει στο Θέατρο Νους.

1. Ποια είναι η κεντρική ιδέα του Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα και τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στο κοινό;

Η κεντρική ιδέα του Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα είναι μια καταγραφή, ίσως καλύτερα μια χαρτογράφηση ιστοριών, γύρω από το αίμα που πνίγει εδώ και αιώνες τις γυναίκες και τις θηλυκότητες. Τι κοινό έχουν αυτές οι ιστορίες; Μήπως τελικά η ιστορία είναι μία; Η μία είναι εκείνη που μας έμαθαν; Πόσο βάρος κουβαλάει αυτό το «έτσι μας έμαθαν», αυτό το «πάππου προς πάππου» και πώς σχετίζεται με τις ανοιχτές μας πληγές. Πόσο αίμα κουβαλάνε τα τραγούδια που χορεύαμε στις σχολικές γιορτές και οι αφηγήσεις των γιαγιάδων μας και πώς αυτό το αίμα έχει ποτίσει την σύγχρονη ιστορία. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά ερωτήματα που θέσαμε στον πυρήνα αυτής της παράστασης και περπατώντας ανάποδα τον χρόνο αφηγούμαστε ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους μ’ έναν τρόπο συνειρμικό, όπως κάνουν συχνά τα παιδιά, για να φτάσουμε στο τέλος σε μια ιστορία που δεν είναι γραμμένη σε κανένα βιβλίο και ποτέ δεν μας μίλησαν γι’ αυτή. Το μήνυμα που θα θέλαμε να περάσουμε είναι πως δεν θα πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για το θέμα των γυναικοκτονιών μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη δολοφονημένη. Να είμαστε παρόντες τόσο μέσα από την τέχνη όσο και στη δράση μας συλλογικά. Να μην φοβόμαστε ως γυναίκες να μιλήσουμε για τις πληγές μας γιατί είναι δικές μας και τους οφείλουμε μια δικαίωση. Να γκρεμίσουμε αυτόν τον «παλιό» κόσμο που δολοφονεί θηλυκότητες μέχρι και σήμερα. Για όλες εκείνες που λείπουν..

2. Τι σας ενέπνευσε να δημιουργήσετε αυτή την παράσταση και τι την κάνει μοναδική;

Aφορμή για τη δημιουργία αυτής της παράστασης ήταν το βιβλίο «Το αίμα της αγάπης» του Παντελή Μπουκάλα. Πόσες ιστορίες μας αφηγήθηκαν για την αγάπη, πόσο αίμα κουβαλάει η παράδοση, πώς μπορούμε να συναντηθούμε μαζί της για να μιλήσουμε για σύγχρονες ιστορίες και πληγές. Επειδή θέλαμε να υπάρξει μια σύνδεση με κάτι βαθιά δικό μας , αναρωτηθήκαμε ποια είναι η πρώτη φορά που θυμόμαστε εμείς να είδαμε αίμα, καθώς και πώς αυτό συνδέεται με μια ιστορία ενηλικίωσης. Ζητήσαμε και σε άλλες γυναίκες και φίλες να μας μιλήσουν για τη δική τους ιστορία αίματος και έπειτα φτιάξαμε μια παράσταση που αποτελείται από πολλές ιστορίες, πηγαίνει πίσω στον χρόνο κι αναρωτιέται μήπως τελικά η ιστορία είναι μία; Ονομάσαμε την παράστασή μας «Paradise ή Μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα». Ο τίτλος προέκυψε από τη μία εκ των ιστοριών και σχετίζεται με το πώς μάθαμε να προσπερνάμε τη βία που υφίστανται οι γυναίκες απαρχής του κόσμου , να κουκουλώνουμε τον πόνο και να αφήνουμε αυτή η παγιωμένη άρνηση της αναγνώρισης του γυναικείου αίματος να ριζώνει και να μεγαλώνει.
Την παράσταση την κάνει μοναδική ο τρόπος με τον οποίον φτιάχτηκε, καθώς και οι άνθρωποι που μας στήριξαν και μας στηρίζουν. Ναι, όσο το σκέφτομαι αυτό είναι το μαγικό συστατικό της, η πίστη που έχουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε αυτήν. Η παράσταση δημιουργήθηκε από την ανάγκη των τριών μας να δουλέψουμε μαζί σε ένα θέμα που μας αφορά βαθιά, έτσι χτίσαμε την παράσταση από το μηδέν. Στην πορεία όλης αυτής της διαδικασίας, η καθεμιά κι ο καθένας μας κατέθεσε γενναιόδωρα και γενναία κάτι βαθιά προσωπικό και πονετικό. Σε αυτό το παζλ προστέθηκαν άνθρωποι που μας βοήθησαν τόσο απλόχερα ώστε να καταφέρουμε να δώσουμε μορφή σε αυτό που φανταζόμασταν. Έπειτα, προστέθηκαν κείμενα που μας ενέπνευσαν και μας έδωσαν τη δύναμη να συνεχίσουμε. Κι είμαστε ευγνώμονες που οι άνθρωποι που τα έγραψαν ή τα μετέφρασαν ή κάπως σχετίζονται με αυτά, μας εμπιστεύθηκαν και μας τα παραχώρησαν. Κάθε παράσταση είναι μοναδική όταν γνωρίζει την αλήθεια που θέλει να υπερασπίστει..

3. Μπορείτε να μας μιλήσετε για τους χαρακτήρες και τη δυναμική μεταξύ τους;

Η παράσταση χρησιμοποιεί ως κεντρικό εργαλείο την αφήγηση. Είμαστε και οι 3 ηθοποιοί όλη την ώρα πάνω στη σκηνή και οι χαρακτήρες αλλάζουν με τις αλλαγές των ιστοριών, ενώ επιστρέφουμε και σε στιγμές ως αφηγητές. Η σειρά και η σύνδεση των ιστοριών δεν είναι τυχαία αλλά έχει δομηθεί έτσι ώστε η κάθε ιστορία να συνδέεται με ένα στοιχείο με την επόμενη, είτε αυτό είναι μια λέξη ή φράση είτε ένα αντικείμενο. Το κοινό όλων των ιστοριών είναι το αίμα. Εμείς, ως αφηγητές, ξέρουμε από την αρχή ποια ιστορία θέλουμε να αφηγηθούμε και γιατί.

4. Πώς πιστεύετε ότι αυτή η παράσταση συνδέεται με την εποχή μας και τα κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε;

Η παράσταση συνδέεται άμεσα και ισχυρά με την εποχή μας γιατί ακόμα μετράμε δολοφονημένες κι ακόμα η λέξη γυναικοκτονία δεν αναγνωρίζεται από το κράτος. Κάθε φορά που την πληκτρολογώ το word με ενημερώνει πως η λέξη αυτή είναι λάθος, πως η λέξη δεν υπάρχει. Ενώ η ζωή εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, η πατριαρχία και η βαρβαρότητα την κρατάνε τόσο πίσω, πολλές φορές πίσω από τον ήλιο. Ακούμε ακόμη τις φράσεις «τα κορίτσια να ντύνεστε με ευπρέπεια γιατί θα κλαίτε μετά» ακόμη και μέσα στα σχολεία. Όταν περπατάμε στον δρόμο οι γυναίκες και είναι σκοτεινά ή αργά το βράδυ παίρνουμε τηλέφωνο η μία την άλλη, επιταχύνουμε το βήμα μόλις ακούσουμε κάτι, ζούμε με τον φόβο. Τον φόβο της θηλυκότητας, τον φόβο να ποθήσουμε και να ονειρευτούμε κάτι το διαφορετικό από το προδιαγεγραμμένο, από αυτό που μας ορίστηκε. Ζούμε σε μια εποχή που η βία και το αίμα είναι καθημερινά στις οθόνες μας, τόσο που την προσπερνάμε με το πάτημα ενός κουμπιού. Είμαστε μια γενιά, μιλώντας για την δική μου των 90s, που τώρα ξεκινάμε να συνειδητοποιούμε τη βία με την οποία μεγαλώσαμε και τότε την είχαμε κουκουλώσει ή δεν την είχαμε καν αντιληφθεί. Τώρα, βλέποντας όσα έρχονται με τις νέες γενιές, όσα είναι τόσο ισχυρά παγιωμένα και ριζωμένα, καταλαβαίνουμε πως έχουμε να δώσουμε έναν μεγάλο αγώνα κόντρα στην αγριότητα, κόντρα στην ποινικοποίηση της σεξουαλικότητας, για την αυτοδιάθεση του σώματος μας και της ύπαρξής μας.

5. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και όνειρα στον χώρο του θεάτρου;

Ελπίζω να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε την παράσταση και σε άλλα μέρη και θέατρα εκτός Αθηνών. Είναι μια παράσταση που φτιάχτηκε πραγματικά με πολλή δουλειά και αφοσίωση, όχι μόνο εμάς των τριών που είμαστε στη σκηνή, αλλά και των ανθρώπων που πίστεψαν στην ιδέα μας και μας βοήθησαν τόσο γενναιόδωρα. Γι’ αυτό και θα ήθελα να καταφέρει να τη δει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται. Πιστεύω πολύ στην αποκέντρωση και στη σπουδαιότητα του να φτάνει παντού το θέατρο, σαν ένα μέσο αντίστασης στην αγριότητα και το σκοτάδι. Τα όνειρά μου στον χώρο είναι να καταφέρω κάποια στιγμή να δουλεύω με αξιοπρεπείς συνθήκες, να μην υπάρχουν τόσο πολλά εμπόδια και δυσκολίες για να ανεβάσει μια ομάδα τη δική της παράσταση. Και φυσικά, να υπάρχει σοβαρή κι όχι ανύπαρκτη όπως τώρα κρατική χρηματοδότηση - ειδικά σε νέες ομάδες.

6. Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα που ελπίζετε ότι το κοινό θα πάρει μαζί του φεύγοντας από την παράσταση;

Θα ήθελα το κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση να βρει μέσα σε αυτή ένα κομματάκι δικό του, κάτι με το οποίο θα συνδεθεί και θα το σκέφτεται για μέρες. Αυτή η παράσταση φτιάχτηκε για να μοιραστούμε τα τραύματα, να τα κοιτάξουμε κατάματα και να τα αγκαλιάσουμε. Θα ήθελα να μπορέσει να γίνει το βούτυρο στις πληγές μας.

https://www.ticketservices.gr/event/paradise-i-mia-istorioula-xoris-kamia-tragikotita/?lang=en