Ο Χρήστος Άνθης είναι ένας δημιουργός που αφιερώνεται με πάθος στο θέατρο, με μια βαθιά αγάπη για την τέχνη και τη σύνδεση με το κοινό. Φέτος, με πολλή ευαισθησία και χιούμορ, καταπιάνεται με το αριστούργημα της Μαίρη Σέλλεϋ, τον Φρανκενστάιν, και μας χαρίζει μια ανατρεπτική μαύρη κωμωδία που φέρει τη σφραγίδα του – από τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, έως την ίδια του την ερμηνεία. Εμείς εξασφαλίσαμε αποκλειστικές πληροφορίες για την παράσταση και συνομιλήσαμε με ολόκληρο τον θίασο!

1.         Χρήστο, φέτος υπογράφεις μια feel-good Χριστουγεννιάτικη κωμωδία, το έργο "Ψυχραιμία, κύριε Φρανκενστάιν" στο θέατρο Βαφείο. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

Η παράσταση είναι μια μαύρη κωμωδία εμπνευσμένη από το αριστούργημα της Μαίρη Σέλλεϋ, το οποίο προσωπικά θεωρώ από τα πιο δυνατά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η Σέλλεϋ άγγιξε θέματα που παραμένουν πάντα επίκαιρα: την ευθύνη του δημιουργού για το δημιούργημά του, την αποδοχή του «άλλου» και τις σχέσεις μας με το άγνωστο. Στην παράστασή μας, αυτά τα θέματα υπάρχουν, αλλά μέσα από μια χιουμοριστική ματιά!

Η ιστορία μας αρχίζει την παραμονή Χριστουγέννων του 1819, όπου η οικογένεια Φρανκενστάιν ετοιμάζεται για τις γιορτές. Ο Βίκτωρ επιστρέφει σπίτι από τις σπουδές του, φέρνοντας μαζί έναν… ιδιαίτερο φίλο — ένα πράσινο, μισοζωντανό πλάσμα που σίγουρα δεν περίμεναν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι τους! Από τη στιγμή που εμφανίζεται, αρχίζει το πανηγύρι, με κάθε λογής παρεξηγήσεις, αλλά και πολλές αλήθειες για τη διαφορετικότητα και την οικογενειακή ευθύνη.

Αν και διασκεδαστική, η παράσταση δεν αφήνει απέξω τα «μεγάλα» ερωτήματα της ζωής. Ακόμα και όταν κάνεις κωμωδία, εφόσον βασίζεσαι στο “Φρανκενστάιν”, δεν μπορείς να μην αγγίξεις αυτά τα θέματα. Δεν στο επιτρέπει το ίδιο το υλικό.

Το κοινό θα γελάσει, θα συγκινηθεί, και ίσως, φεύγοντας, θα σκεφτεί λίγο πιο βαθιά για το τι είναι «τέρας» και τι όχι.

2.         Πόσο δύσκολο είναι να αγγίξεις ένα κλασικό έργο και να το μετατρέψεις σε κάτι αλλο;

Το να διασκευάζεις ένα κλασικό έργο μοιάζει λίγο με το να δοκιμάζεις να αλλάξεις τη συνταγή της προγιαγιάς για ένα αγαπημένο φαγητό. Πρέπει να το κάνεις με σεβασμό, αλλιώς θα βγει το φάντασμά της και θα σε κυνηγήσει! Θέλει ευαισθησία και φαντασία,

γιατί, ενώ προσθέτεις κάτι δικό σου, πρέπει να κρατήσεις ζωντανή την ψυχή του πρωτότυπου.

Για μένα, το πιο δύσκολο αλλά και το πιο απολαυστικό κομμάτι είναι να ανακαλύψω τι έκανε το έργο αυτό κλασικό και μετά να το φέρω στο σήμερα, προσθέτοντας μια νέα οπτική που μπορεί να εκπλήξει το κοινό. Ναι, είναι πρόκληση, αλλά η διαδικασία είναι και μια ευκαιρία να πειράξεις τα πράγματα λίγο, να παίξεις με την ιστορία και τους χαρακτήρες και να τους βάλεις να μας μιλήσουν αλλιώς, με ένα τρόπο που αγγίζει το κοινό σήμερα – χωρίς να χαθεί ούτε η ουσία ούτε η διαχρονική μαγεία του έργου.

3.         Πιστεύεις ότι υπάρχει προκατάληψη απεναντι στην κωμωδία στις μέρες μας;

Αν υπάρχει, είναι μάλλον αδικαιολόγητη. Η κωμωδία είναι ο τέλειος τρόπος να πεις σοβαρά πράγματα χωρίς να “κουνάς το δάχτυλο”. Το χιούμορ μπορεί να ανοίξει δρόμους για να επικοινωνήσουμε και να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική, να αμφισβητήσουμε στερεότυπα και να σκεφτούμε πιο βαθιά. Με λίγα λόγια, το γέλιο ανοίγει την πόρτα για συζήτηση – και αν μπορείς να κάνεις κάποιον να γελάσει και ταυτόχρονα να σκεφτεί, τότε η κωμωδία έχει κερδίσει το στοίχημα!

4.         Πώς σου ήρθε η ιδέα για τη συγκεκριμένη παράσταση;

Η ιδέα για την παράσταση αυτή γεννήθηκε από την αγάπη μου για το μυθιστόρημα της Σέλλεϋ. Η Σέλλεϋ ήταν από εκείνους τους σπουδαίους συγγραφείς του 19ου αιώνα (μαζί με τον Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, τον Μπραμ Στόκερ, και άλλους) που έπιαναν τις ανησυχίες της εποχής τους και τις μετέτρεπαν σε λογοτεχνία που μιλάει ακόμα και σήμερα. Αυτό που με συναρπάζει ιδιαίτερα στο έργο της είναι ο τρόπος που εξετάζει τις τεχνολογικές εξελίξεις – τότε που η πρόοδος στην ιατρική και η ανακάλυψη του ηλεκτρισμού έμοιαζαν ταυτόχρονα μαγικές και αρκετά τρομακτικές!

Η Σέλλεϋ αμφισβητούσε αν η γνώση πρέπει να επεκτείνεται χωρίς όρια. Αυτή η θέση είναι απολύτως σχετική με την σημερινή μας πραγματικότητα. Μπορεί να έχουμε αφήσει πίσω μας τους φόβους για τον ηλεκτρισμό, αλλά τώρα ανησυχούμε για τη γενετική, την τεχνητή νοημοσύνη, και όλα αυτά που φέρνει η σύγχρονη επιστήμη. Ποιοι είμαστε μπροστά σε όλα αυτά; Πόσο μακριά μπορούμε ή πρέπει να φτάσουμε; Αυτές είναι ερωτήσεις που η παράστασή μας θέτει με έναν τρόπο διασκεδαστικό και ανθρώπινο, αλλά με αφορμή ένα θέμα που πάντα θα έχει ενδιαφέρον: τη σχέση μας με την πρόοδο και τις ευθύνες που συνεπάγεται.

5.         Τι θα κερδίσει το κοινό φεύγοντας από το θέατρο Βαφείο;

Ελπίζω, καταρχάς, οι άνθρωποι που θα έρθουν να μας δουν να περάσουν υπέροχα! Πρόκειται άλλωστε για μια παράσταση πολύχρωμη και ζωντανή! Αλλά θέλω επίσης το κοινό να αναλογιστεί την έννοια της ευθύνης απέναντι στα παιδιά μας. Να σκεφτεί τη δύναμη της αποδοχής του διαφορετικού, τη σχέση μας με την πρόοδο της επιστήμης και τη διαρκή ερώτηση για το τι καθιστά κάτι «ανθρώπινο». Ελπίζω, λοιπόν, πως οι θεατές θα φύγουν όχι μόνο με ένα χαμόγελο, αλλά και με κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς που ίσως τους συνοδεύσουν για λίγο καιρό!

6.         Συγγραφή, σκηνοθεσία, υποκριτική! Θα έλεγε κανείς ότι είσαι υπηρέτης του θεάτρου και χρησιμοποιείς όλους τους διαθέσιμους διαύλους για να μιλήσεις με το κοινό. Είναι η ανάγκη για επικοινωνία η κινητήριος σου δύναμη για να δημιουργείς;

Σίγουρα! Το θέατρο για μένα είναι ένας ζωντανός διάλογος, ένα μονοπάτι για να μοιραστώ ιστορίες, ιδέες και συναισθήματα με το κοινό σε πραγματικό χρόνο. Δεν αντέχω να μην ασχολούμαι με τα μεγάλα θέματα. Το θέατρο, στην ουσία του, μας βάζει σε αυτό το μονοπάτι, μας αναγκάζει να αγγίξουμε τα θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν δεν υπηρετούμε την τέχνη ώστε αυτή να μας ωθεί να δούμε βαθύτερα, τότε τι κάνουμε με τη ζωή μας;

Αλλά μην δώσουμε την εντύπωση ότι το “Ψυχραιμία, κύριε Φρανκενστάιν!” είναι μόνο δικό μου δημιούργημα. Πρώτα απ’ όλα, οι ηθοποιοί έχουν αγκαλιάσει το έργο και το έχουν κάνει δικό τους, δίνοντας πραγματικά συναρπαστική υφή στον κάθε έναν από τους χαρακτήρες. Και εκτός από όσους θα δείτε στην σκηνή, υπάρχουν και οι αφανείς ήρωες της παραγωγής, όπως η Λίντα Πρεκετέ που σχεδίασε και έφτιαξε τα πεντανόστιμα κοστούμια, και η Όλγα Γεωργιάδη που υπογράφει τα σκηνικά και τα props, ενώ ταυτόχρονα ήταν και η βοηθός μου στην σκηνοθεσία. Να τα λέμε αυτά, αν δεν είχα συνεργάτες που αγάπησαν την προσπάθεια τόσο πολύ, δεν θα είχε γίνει απολύτως τίποτα.

7.         Και μια ερώτηση για όλα τα μέλη του θιάσου:

Είναι η χημεία της ομάδας το βασικό συστατικό για την επιτυχία μιας παράστασης;

Ανδριάνα Νταή (“Τζαστίν”):

Πιστεύω πως ναι! Στο θέατρο δουλεύουμε όλοι μαζί για να χτίσουμε έναν κόσμο – και αυτός ο κόσμος θα φανεί αληθινός στο κοινό μόνο αν υπάρχει αληθινή σύνδεση μεταξύ μας. Είμαι τυχερή που δουλεύω με μια ομάδα όπου νιώθουμε άνετα να πειραματιστούμε, να κάνουμε λάθη, να γελάσουμε και να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Υπάρχει μια αληθινή συντροφικότητα, που φέρνει στη σκηνή κάτι μαγικό. Όταν νιώθεις ότι ο άλλος είναι εκεί για να σε πιάσει, μπορείς να αφεθείς και να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό – και αυτό, τελικά, το νιώθει και το κοινό!

Εβελίνα Σιγάλα (“Καρολάιν”):

Ναι, πιστεύω πως είναι ένα από τα «μυστικά συστατικά» για την επιτυχία μιας παράστασης! Όταν υπάρχει καλή σύνδεση μεταξύ των ηθοποιών, δημιουργείται μια ατμόσφαιρα όπου οι χαρακτήρες και οι σχέσεις τους ζωντανεύουν αβίαστα. Η Καρολάιν, που υποδύομαι, είναι μια γυναίκα δυναμική και εκρηκτική, με τα δικά της «ιδιαίτερα» συναισθήματα για τα μέλη της οικογένειάς της – και αυτά τα συναισθήματα μπορούν να περάσουν στο κοινό μόνο αν υπάρχει αληθινή σύνδεση με τους συναδέλφους στη σκηνή.

Κωνσταντίνος Καρούζος (Βίκτωρ)

Η χημεία της ομάδας είναι για μένα απαραίτητη – ειδικά όταν υποδύεσαι έναν τόσο εκρηκτικό χαρακτήρα όπως ο Βίκτωρ! Στη σκηνή, ο Βίκτωρ βιώνει έντονες εσωτερικές συγκρούσεις και παράξενες εμμονές. Είναι δύσκολος ρόλος, με έντονες εναλλαγές στα συναισθήματά του και στην στάση του απέναντι στα γεγονότα. Είναι λίγο τρελούτσικος, μεταξύ μας. Αλλά πώς θα μπορούσε να φανεί αυτό χωρίς τις σωστές αντιδράσεις από τους άλλους ηθοποιούς; Και πώς είναι δυνατόν να έχουμε σωστές αντιδράσεις αν δεν είμαστε πολύ καλά συνδεδεμένοι μεταξύ μας;

Ελπινίκη Νίνου (Ελίζαμπεθ)

Ναι, σίγουρα η χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς είναι αυτό που κάνει τον «κόσμο» του έργου αληθινό. Αλλά η χημεία ΧΤΙΖΕΤΑΙ – δεν είναι κάτι που απλώς το βρίσκεις τυχαία. Θέλει κανονική δουλειά, χρόνο, αφοσίωση και εμπιστοσύνη.

Η Ελίζαμπεθ, ο ρόλος μου, εξελίσσεται πάρα πολύ. Ξεκινάει σαν ένα κορίτσι που έχει “αποδεχθεί” την μοίρα του. Την περιμένει απλά ένας βαρετός γάμος, ενω η ίδια θα ήθελε να ταξιδέψει και να σπουδάσει. Καθώς η ιστορία προχωράει, η Ελίζαμπεθ αρχίζει να αμφισβητεί τα

«δεδομένα» και να ψάχνει τη δική της φωνή. Αυτή η εξέλιξη του ρόλου όμως δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί αληθινά χωρίς τη χημεία με τους άλλους ηθοποιούς. Είναι οι σκηνές μας μαζί που κάνουν τις δυναμικές και τις συγκρούσεις αληθινές, που δίνουν βάθος στις στιγμές όπου η Ελίζαμπεθ νιώθει εγκλωβισμένη ή προσπαθεί να βρει τη δική της πορεία.

Γρηγόρης Μούρτζος (“Χένρυ”)

Η χημεία είναι αυτό που μας επιτρέπει να φέρνουμε το απρόσμενο στη σκηνή – ειδικά σε μια μαύρη κωμωδία όπως αυτή! Ως Κλερβάλ, βρίσκομαι συχνά στη μέση των ανατροπών και των παρεξηγήσεων, κι εκεί είναι που η σύνδεση με τους άλλους ηθοποιούς κάνει τη διαφορά.

Ξέρουμε πως, ό,τι κι αν συμβεί, μπορούμε να «παίξουμε» με ασφάλεια και να ακολουθήσουμε ο ένας τον άλλον σε κάθε απρόοπτη στιγμή. Με αυτή την αίσθηση εμπιστοσύνης, δεν διστάζουμε να πειραματιστούμε, να αυτοσχεδιάσουμε και να αφήσουμε χώρο στο αυθόρμητο. Η χημεία μας είναι που μας επιτρέπει να ζωντανεύουμε τη σκηνή και να δίνουμε ρυθμό στην κωμωδία.

Μαριάνθη Γεωργιάδη (“Τέρας”)

Η χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς είναι απαραίτητη για να «ζωντανέψει» μια ιστορία σαν αυτή – και για μένα, που παίζω το Τέρας, είναι ίσως ακόμα πιο σημαντική. Το Τέρας είναι ένας χαρακτήρας που νιώθει απόλυτα αποκομμένος, παράξενος και απρόσκλητος, και οι σκηνές του απαιτούν έντονη αλληλεπίδραση με τους άλλους, μια «πάλη» με την αποδοχή, την απόρριψη, τον φόβο και την ανθρώπινη επαφή. Η εμπιστοσύνη και η σύνδεση με τους συναδέλφους μου είναι ό,τι πιο σημαντικό, γιατί έτσι νιώθω ασφαλής να εξερευνήσω το βάθος και την ευαλωτότητα του χαρακτήρα. Και, φυσικά, να αναζητήσω τον τρόπο που μιλάει, σκέφτεται και υπάρχει αυτό το περίεργο πλάσμα. Μ’ άλλα λόγια, να το “ζωντανέψω”!

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ψυχραιμία, κύριε Φρανκενστάιν!

του Χρήστου Άνθη (βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς “Χρύσα Σπηλιώτη” 2020 για το έργο του “Τέσσερις Γυναίκες Αποχωρούν”)

Μια μαύρη κωμωδία βασισμένη στο γοτθικό αριστούργημα της Μαίρη Σέλλεϋ

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης)

Χένρυ Κλερβάλ | Γρηγόρης Μούρτζος

Αλφόνς Φρανκενστάιν | Χρήστος Άνθης

Τζαστίν Μορίτζ | Ανδριάνα Νταή

Ελίζαμπεθ Φρανκενστάιν | Ελπινίκη Νίνου

Καρολάιν Φρανκενστάιν | Εβελίνα Σιγάλα

Βίκτωρ Φρανκενστάιν | Κωνσταντίνος Καρούζος

Τέρας | Μαριάνθη Γεωργιάδη

Σκηνοθεσία | Χρήστος Άνθης

Κοστούμια | Λίντα Πρεκετέ

Βοηθός σκηνοθέτη – Σκηνικά – Prosthetic Makeup Artist | Όλγα Γεωργιάδου

Φώτα – Ήχος | Σάββας Σουρμελίδης

Φωτογραφία | Νάντια Γεωργιάδου

Υπεύθυνη επικοινωνίας | Εβελίνα Σιγάλα

Email επικοινωνίας | Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Παραγωγή | Ομάδα Σονέτο

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, Αγίου Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως (μετρό Κεραμεικός)

Διάρκεια παράστασης | 100’

Διάλειμμα | 10’

Από Παρασκευή 1 Νοεμβρίου, και κάθε Παρασκευή στις 21.00

Εισιτήρια: 14€ (κανονικό), 9€ (μειωμένο: φοιτητικό, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65)

Social Media Ομάδα Σονέτο

Instagram | https://www.instagram.com/

Facebook | https://www.facebook.com/omadasoneto/

Πληροφορίες & κρατήσεις εισιτηρίων | more.com/theater/frankenstein/ 

& τηλεφωνικά | 697 642 8231