1. Η ιστορία σας αγγίζει το όριο μεταξύ ζωής και θανάτου,
επαγγελματισμού και ηθικής. Ποιο ήταν το αρχικό σας κίνητρο να
γράψετε για μια τόσο σκοτεινή, αλλά και οικεία, διαπραγμάτευση;

Τα όρια της ηθικής και του επαγγελματισμού είναι πιο ρευστά από τα όρια της ζωής
και του θανάτου. Ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής, βιώνεται και αντιμετωπίζεται σε
αυτήν. Μια απώλεια, ένας χωρισμός ακόμα και μια επαγγελματική αποτυχία μπορούν
να βιωθούν ως ένας μικρός “θάνατος”. Αυτός, θαρρώ, πως μπορεί να αντιμετωπιστεί
μόνο από τη διάθεση για ζωή. Τα κίνητρα ήταν πολύπλευρα. Το πρωταρχικό ήταν ένα
προσωπικό βίωμα. Ένας δικός μου άνθρωπος έφυγε σε πολύ νεαρή ηλικία εκούσια.
Ούσα 23 χρονών, τότε, δεν είχα πολλές εμπειρίες απώλειας, πόσω μάλλον εμπειρία
εθελούσιου χαμού. Με συγκλόνισε, με προβλημάτισε, με έβαλε σε σκέψεις.
Συνειδητοποίησα πως, ακόμα και ειδικοί της ψυχικής υγείας, δε συζητούν εύκολα για
αυτό το θέμα. Ίσως να βιώνουμε το φόβο ότι έχουμε αυτό το ένστικτο, που ο
πολιτισμός μας κατέκρινε και μας το ματαλαμπάδευσε ως αμαρτία. Καιρό αργότερα,
πριν δυο χρόνια για την ακρίβεια, ήρθε στο φως της δημοσιότητας η υπόθεση Zoraya
ter Beek. Ένα κορίτσι 28 χρονών από την Ολλανδία, ζήτησε την υπηρεσία της
υποβοηθούμενης αυτοκτονίας από το κράτος. Η διαδικασία είναι νόμιμη στο
ολλανδικό κράτος από το 2001, αλλά μέχρι τότε αφορούσε ανθρώπους με χρόνια
προβλήματα υγείας και έντονους πόνους. Η Zoraya, όμως, δεν ήταν αυτό. Ήταν ένα
κορίτσι λειτουργικό με καλή οικογένεια, αξιοπρεπή δουλειά και προστατευτικό
σύντροφο. Όταν ανέβασε ένα βίντεο στο Tik Tok, στο οποίο έλεγε για τον
προγραμματισμένο θάνατό της, ακολούθησε ένας οχετός από σχόλια. Θεωρήθηκε
αχάριστη, γελοία, επαίτισσα της προσοχής και άλλα, που θα γέμιζαν σελίδες
ντροπής. Ένα χρόνο αργότερα, ο θανατός της έγινε πραγματικότητα και φάνηκε ότι
δεν ήθελε να τραβήξει τα φώτα, αλλά να βρει την ηρεμία της. Η υπόθεση μου έγειρε
ερωτήματα ηθικής και νόμου. Αυτά, λοιπόν, μαζί με ένα συγκλονιστικό διήγημα του
Julio Cortazar, την Υγεία των αρρώστων, που μου συνέστησε ο συνεργάτης μου,
Δημήτρης Μπούρας, έφεραν αυτό το αποτέλεσμα, που εύχομαι να απολαύσετε!

2. Ο Χρόνης και η Εύα είναι δύο κόσμοι σε σύγκρουση. Τι αντιπροσωπεύει
ο καθένας πέρα από τους ρόλους του έργου; Είναι χαρακτήρες ή
αρχέτυπα μιας κοινωνίας που έχει χάσει τον προσανατολισμό της;

Ο Χρόνης και η Εύα έχουν αρχικά εσωτερικές συγκρούσεις. Ο Χρόνης
αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε ζωή και σε θάνατο και η Εύα ανάμεσα σε νόμιμο και
ηθικό. Συνδυάζουν δυο αρχέτυπα σε έναν χαρακτήρα, που ακριβώς επειδή, ως τη
στιγμή της συνάντησής τους αντικρούονται, δεν είναι απόλυτα. Αυτό τους κάνει
ευάλωτους, ανοιχτούς στην επικοινωνία, τρωτούς στη συνθήκη. Η σύγκρουσή τους
δεν έχει αρνητική, αλλά ουδετερη χροιά σε μια κοινωνία, που οφείλει ο θεατής να
σκεφτεί αν έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

3. Το «τζιν λεμόνι» εμφανίζεται ως τίτλος αλλά και ως στοιχείο πλοκής.
Είναι πράγματι ποτό-καταλύτης ή συμβολίζει κάτι πιο υπόγειο, μια μικρή
«δόση ζωής» σε μια υπόθεση θανάτου;

Το τζιν σπάει από λεμόνι,
Ο θάνατος σπάει από ζωή,
Η μοναξιά σπάει από επικοινωνία...
Η συνέχεια επί σκηνής στο Κ4!

4. Η παράσταση μοιάζει με ψυχολογικό θρίλερ που γίνεται υπαρξιακό
παραμύθι. Πώς δουλέψατε σκηνικά για να αποδοθεί αυτή η λεπτή
ισορροπία ανάμεσα στην ωμότητα και την ποίηση;

Δεν ξέρω αν μπορούσε να περιγράψει μια φραση καλύτερα αυτό το έργο.
Ψυχολογικό θρίλερ, υπαρξιακό παραμύθι, ωμότητα και ποίηση. Η καθημερινότητα,
θαρρώ ότι δίνει αυτήν την ισορροπία. Κάθε γεγονός, κάθε βίωμα, κάθε κουβέντα,
που μας συγκλονίζει, ενέχει πολλές πτυχές και εμείς ψάχνουμε τη μεσότητα. Σκηνικά
αυτό, που νομίζω ότι ξεκλείδωσε τις πρωταρχικές δυσκολίες, είναι το χιούμορ.
Φυσικά, η ανάγκη να δούμε κωμικά ένα τόσο σκληρό ζήτημα, δε θα μπορούσε να
επιτευχθεί χωρις τη χημεία αυτής της ομάδας!

5. Στην εποχή των διαδικτυακών υπηρεσιών, το έργο σας θέτει το
ερώτημα: “Μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε για να λυθεί
ένα πρόβλημα;” Τι θέλετε να σκεφτεί ο θεατής βγαίνοντας από την
αίθουσα;

Αρχικά, θέλω να σκεφτεί βγαίνοντας από την αίθουσα... Ζούμε σε μια εποχή, που το
διαδίκτυο και η τεχνητή νοημοσύνη έχει “όλες” τις απαντήσεις. Νιώθω ότι πλέον οι
άνθρωποι φοβούνται να διαφωνήσουν, να μιλήσουν, να εκθέσουν τις πραγματικές
τους απόψεις. Η τέχνη για μένα θέτει ερωτήματα. Αφήνει ζητήματα αναπάντητα.
Βάζει τους ανθρώπους να σκεφτούν, να ψάξουν τα μύχια των συναισθημάτων και
των σκέψεών τους. Το θέμα της ζωής και του θανάτου είναι αέναο. Νιώθω ότι οι
θεατές δε θα έρθουν για να πάρουν μια απάντηση. Νιώθω ότι αυτό λείπει και κάπως
από τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία! Το καλό, το κακό, το ηθικό και το ανήθικο
εμπλέκονται και συνδιαλέγονται! Η κρίση του καθενός διαμορφώνεται ανάλογα με τη
σκοπιά, που έχει δει ένα γεγονός. Αυτό εξετάζουμε, λοιπόν! Την εστίαση και την
ξεχωριστή οπτική γωνία κάθε θεατή της παράστασης.

6. Αν το «Τζιν λεμόνι» είναι τελικά ένα παιχνίδι εξουσίας και
συναισθημάτων, ποιος κρατά τα πιόνια στη σκακιέρα; Η συγγραφέας, οι
ήρωες ή το κοινό που παρακολουθεί;

Δε δύναται ένα θεατρικό κείμενο να είναι ανεξάρτητο από την ύπαρξη των ηρώων, ούτε δυο ήρωες να “υπαρξουν” χωρίς κοινό.

Πληροφορίες και εισιτήρια παράστασης https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/tzinlemoni/