Συνέντευξη με την Όλγα Ιγνατιάδου με αφορμή το νεο της βιβλίο: «ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΣΤΑΝΙΑΣ»
1. Η φωτιά στο βιβλίο σας δεν είναι μόνο φυσική καταστροφή, αλλά και μεταφορά. Ποια εσωτερική “φωτιά” κινητοποίησε εσάς προσωπικά να γράψετε αυτή την ιστορία;
Η αφορμή για να ξεκινήσω την ιστορία μου ήταν μια πυρκαγιά ευτυχώς μικρής έκτασης, στο υπέροχο βουνό του Βερμίου.
Ήταν όμως η αφορμή. Η αγάπη μου για το βουνό , το δάσος και τα ζώα που ζουν εκεί, η ανάγκη μου να κάνω κάτι για την προστασία τους με οδήγησαν να γράψω την ιστορία μου που απευθύνεται στα παιδιά. Τα παιδιά είναι το μέλλον μας και αν αυτά μάθουν και αγαπήσουν το δάσος υπάρχει μέλλον !!!
2. Η Μεγάλη Καστανιά λειτουργεί σχεδόν σαν μια αρχετυπική φιγούρα στη φύση — μια μητρική παρουσία. Πόσο συνειδητά δουλέψατε το συμβολισμό της και τι εκπροσωπεί για εσάς σε επίπεδο βαθύτερο από το οικολογικό;
Η Μεγάλη Καστανιά είναι ένα υπαρκτό δέντρο ηλικίας περισσότερο από 350 χρόνων, που έχω την ευλογία να την έχω στην αυλή μου,
Λειτουργεί πράγματι σαν μητρική παρουσία στο βουνό, αφού υπάρχουν και άλλες πολλές καστανιές, αλλά σε αυτήν, σαν από κάλεσμα της φύσης, αγαπούν να φτιάχνουν τις φωλιές τους διάφορα πουλιά, { κοτσίφια, τσαλαπετεινοί,τρυποκάρυδοι,... }αλλά και σκίουροι
Τριγυρίζουν λαγοί , αλεπούδες, γάτες αλλά και αγριογούρουνα.
Όλα αυτά έχουν συνηθίσει την παρουσία μου,αλλά και των εγγονιών μου δεν μας φοβούνται αλλά ευχαριστιούνται από τις λιχουδιές που τους αφήνω . Διηγούνται με τον τρόπο τους τις περιπέτειές τους και εγώ φροντίζω να τις γράφω στο χαρτί
Συνεπώς η Μεγάλη Καστανιά είναι σύμβολο από μόνη της.
Δάσκαλος της οικολογίας και όχι μόνο στα λόγια
3. Στην παιδική λογοτεχνία υπάρχει πάντα ένα όριο ανάμεσα στη φαντασία και στην αλήθεια του κόσμου. Πώς ισορροπείτε ανάμεσα στην ανάγκη να προστατέψετε την παιδική αθωότητα και στην ευθύνη να μιλήσετε για σκληρές πραγματικότητες;
Μα τις ιστορίες μου, διηγούνται στα παιδιά τα ίδια τα ζωάκια . Έτσι είναι πιο εύπεπτες για τα παιδιά, δεν τρομάζουν ακόμη και στη θέα μιας πυρκαγιάς .
Ξεκινώ το γράψιμο στηριζόμενη σε αληθινή ιστορία , [παρατηρώ καθημερινά τα ζωάκια και τις συμπεριφορές τους] προσθέτω στην συνταγή λίγη φαντασία, πολλή αγάπη , και ιδού μια νέα
Ιστορία της μεγάλης Καστανιάς.
4. Το περιβάλλον, όπως και τα παιδιά, συχνά δεν έχουν φωνή στα “ενήλικα” τραπέζια αποφάσεων. Μέσα από τη γραφή σας, αισθάνεστε ότι επιστρέφετε φωνή και στα δύο;
Αν όλα τα παιδιά της γης έδιναν τα χέρια και συνεργαζόταν όπως τα ζωάκια της ιστορίας, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για αλλαγή του κλίματος. Οι ενήλικες σταματούν σε νόμους,αποφάσεις, προσωπικά οφέλη ή μη , και το περιβάλλον φωνάζει!
Η ιστορία μου δεν μιλάει στα παιδιά μόνο για το περιβάλλον, μιλά για την συνεργασία, για την προκατάληψη [το αγριογούρουνο το φοβόταν όλα χωρίς να τους έχει ενοχλήσει, μόνο και μόνο ότι είναι μεγάλο, άγριο στην εμφάνιση, αλλά αυτό είναι στο τέλος που δίνει την λύση στο πρόβλημά τους.]
5. Σε μια εποχή που όλα μοιάζουν να κινούνται γρήγορα και επιφανειακά, επιλέγετε να γράψετε με ευαισθησία και βάθος για κάτι τόσο “αργό” όσο ένα δέντρο. Είναι πράξη αντίστασης η συγγραφή σας;
Το δένδρο είναι ένα διαχρονικό σύμβολο . Είναι η Ζωή.
Δεν ξέρω αν θεωρείται πράξη αντίστασης , αλλά με τις ιστορίες μου θέλω να μάθω στα παιδιά ότι για μια πραγματική ζωή, για μια ευτυχισμένη ζωή, θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη τους υπολογιστές και τα κινητά, και να κάνουν αυτό που έκανε ο Φουκουόμα.
Θα τους δείξω άλλωστε το πείραμά του στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου.
6. Αν σας δινόταν η ευκαιρία να διαβάσετε αυτό το βιβλίο όχι σε παιδιά, αλλά στους ενήλικες που διαχειρίζονται τα δάση, τη νομοθεσία, την παιδεία — τι θα θέλατε να καταλάβουν μέσα απ’ τις σελίδες του;
Αυτό που πολύ σωστά καταλαβαίνουν και τα παιδιά!
Ότι πρέπει οι υπηρεσίες Δασαρχεία, Νομαρχίες, Δήμοι , Πυροσβεστική και άλλοι θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη τους τύπους και να μάθουν να συνεργάζονται.
Για όλα ! όχι μόνο για το περιβάλλον! Έτσι μόνο θα προχωρήσουμε.