Θα θέλατε να συστηθείτε στους αναγνώστες μας και να μας συστήσετε τις ηρωίδες που υποδύεστε;

Ευγενία: Είμαι η Ευγενία Σούκη υποδύομαι τη Σμαραγδή. Μια κοπέλα που βασανίζεται χρόνια με τα περιττά της κιλά και τις διατροφικές διαταραχές (υπερφαγία, βουλιμία). Τα προβλήματα της πηγάζουν κυρίως από τη σχέση της με τον πατέρα και τον αδελφό της και εν συνεχεία και με το υπόλοιπο κόσμο. Νομίζω χαρακτηριστική ατάκα για τη Σμαραγδή είναι "Τι θα σκεφτούν οι άλλοι αν μια κοπέλα σαν εμένα παραγγείλει πολύ φαγητό;".

Νάντια: Χαίρεται! Εγώ είμαι η Νάντια Γερμενή ή Καλλίστη ή καθρέφτης! Δύο αρκετά διαφορετικοί χαρακτήρες που μου έμαθαν πολλά μέσα από την προσπάθεια ενσάρκωσης τους. Η Καλλίστη είναι αυτή η γυναίκα που βλέπουμε στο δρόμο και σκεφτόμαστε " έλα μωρέ τι να μας πει και αυτή, όλα καλά της ήρθαν" μέχρι να μιλήσεις μαζι της, να την ακούσεις να σου μιλάει για την αγάπη για τον άντρα της και τα παιδιά της, για την μεγάλη ανάγκη της να μην μείνει μόνη μα και για το κακό που της έχει κάνει η κοινωνία που δεν της συγχώρεσε ποτέ το γεγονός του ότι μεγάλωσε.
Υπάρχει όμως και ο καθρέφτης αυτή η μορφή που βλέπουμε τόσο συχνά μπροστά μας και μας μιλά. Άλλες φορές αναπαράγει φωνές του παρελθόντος που μας πληγώνουν και άλλες προσπαθεί απεγνωσμένα να μας θυμίσει ποιοι πραγματικά είμαστε. Παντα θεωρούσα πως η αντανάκλαση μας δεν είναι απλά η εικόνα μας στον καθρέφτη. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα δεις τη ψυχή σου στην πιο αληθινή μορφή της. Πόσο έτοιμος είσαι όμως να την κοιτάξεις κατάματα;

Βασιλική: Ειμαι η Βασιλική Τζουάνη και στην παράσταση υποδύομαι τον ρόλο της Δανάης. Είναι ενα έφηβο κορίτσι στα 17, λιγο πριν την ενηλικίωση της. Μια κομβική ηλικία μέσα στα χρόνια της εφηβείας για να πεις ότι είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου. Είναι σ' αυτην ακριβως την κομβική στιγμή της αναζήτησης.Ψάχνοντας να βρει τα θελω της, τα λάθη, τα σωστά της μέσα σε μια λεπτή ισορροπία.

‘’Να θυμηθώ να (ΜΗ) φάω λοιπόν’’. Συνηθώς, ειδικά οι γυναίκες, χαριτολογούμε με το ακριβώς αντίθετο, ότι τρέχουμε τόσο που ξεχνάμε όντως να φάμε. Ποσό νιώθετε ότι μας καθορίζει τελικά η σχέση μας με το φαγητό, και ποσό καθορίζεται αυτή η σχέση , από τις σχέσεις μας ;

Νάντια: Θεωρώ πως η σχέση με το φαγητό σχηματιζόμενη από πολύ μικρή ηλικία είναι,αν όχι πάντα συνειδητά, γνώμονας ψυχολογικής κατάστασης και αναγνώριση ύπαρξης ή ανυπαρξίας αυτοφροντιδας.
Για πολλούς ανθρώπους είναι μια απο τις πιο δύσκολες σχέσεις της ζωής τους και κατά συνέπεια αναπόφευκτα είναι από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες της.
Δυστυχώς ζώντας σε μια κοινωνία που ένα μεγάλο κομμάτι της υπολογίζει την αξία του ανθρώπου και ειδικά της γυναίκας με βάση το νούμερο που φοράει, θα έλεγα πως οι σχέσεις μας είναι καθοριστικός παράγοντας για τη σχέση μας με το φαγητό και θα ήταν απελευθερωτικό αν καταφέρναμε ο καθένας ξεχωριστά να αποκοπεί από αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Ευγενία: Το μη στον τίτλο του έργο μας είναι σε παρένθεση για αυτό ακριβώς το λόγο. Για κάποιους ανθρώπους είναι σημαντικό να θυμηθούν να μην φάνε για άλλους είναι σημαντικό να θυμηθούν να φάνε και άλλοι άνθρωποι αμφιταλαντεύονται στο αν πρέπει ή δεν πρέπει να φάνε. Η σχέση μας με το φαγητό είναι καθοριστική από πολύ μικρή ηλικία καθώς είναι από τις πρώτες μορφές αγάπης που μπορούμε να αναγνωρίσουμε. Είναι φροντίδα και απόλαυση. Άλλη άνθρωποι λοιπόν τιμωρούν τους εαυτούς τους με πολύ φαγητό και άλλοι με καθόλου.

Βασιλική: Νομίζω ότι η επιρροή είναι μεγάλη και έχει να κάνει πάρα πολύ με τα βιώματα της κάθε γυναίκας. Τα πρότυπα που πολλές φορές αρκετά στερεοτυπικά μας περνάνε για το πως πρέπει να είμαστε. Το περιβάλλον που επιλέγουμε να έχουμε γύρω μας παίζει μεγάλο ρόλο στο πόσο κοινωνικά ευάλωτες είμαστε. Γι αυτό είναι σημαντικό να νιώθουμε ότι μπορούμε να είμαστε ο εαυτό μας και οι επιλογές μας. Και η επιλογή στο φαγητό είναι νομίζω πολύ σημαντική να είναι συνειδητά δική μας και μόνο. Να μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από τυχόν σχόλια για το τι επιλέγουμε και πόσο συχνά επιλέγουμε να φάμε.

Πόσο κόντρα ή κοντινές νιώσατε τις ηρωιδες σας και πώς προσεγγίσατε τους ρόλους σας ώστε να τις ΄΄συναντήσετε΄΄;

Ευγενία: Με τη Σμαραγδή έχουμε αρκετά κοινά αλλά και πολλές διαφορές. Προσπάθησα να βρω όλες τις πλευρές της και κυρίως τις διαφορές. Η σχέση μας με το φαγητό ας πούμε είναι κοντινή κι εγώ ξεσπάω πολλές φορές τρώγοντας, μετά από μια δύσκολη μέρα χρειάζομαι αυτή την ευχαρίστηση. Ευτυχώς όμως δεν έχω ξεπεράσει τα όρια ώστε να αρρωστήσω.

Νάντια: Η Καλλίστη είναι μια γυναίκα 47 χρονών, μάνα, ένας καλός άνθρωπος και μέλος της λεγόμενης καλής κοινωνίας.Η μεγαλύτερη κόντρα που είχα με την Καλλίστη ήταν το άγχος της για το τι θα πει ο κόσμος αλλά και ο έλεγχος του φαγητού προς την κόρη της.για Τα οποία όμως δεν άργησα να κατανοήσω τα κίνητρα της και τις αιτίες τους.Αλλωστε όλοι κάποια στιγμή έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που θεωρούν πως αυτοί μόνο ξέρουν τον "σωστό τρόπο" που γίνονται τα πράγματα, ειδικά γονείς!!!
Όσο για τη διαφορά ηλικίας δεν θεωρώ πως μας απασχόλησε,έτσι κ αλλιώς υπάρχουν και μικρότερες γυναίκες με τις ίδιες ανησυχίες και προβλήματα.
Τα μεγαλύτερα κοινά μου ωστόσο ήταν πως η Καλλίστη θα μπορούσε να είναι μια κλεφτη ματιά σε ένα πιθανό μελλοντικό εαυτό μου αν δεν είχα καταφέρει να αναγνωρίσω και να πολεμήσω τη δική μου σχέση με το φαγητό,και να καταφέρω να κάνω φίλο μου τον δικό μου καθρέφτη.Εδω η προσέγγιση ήταν πιο εύκολη μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν αρκούσε.
Το αγαπημένο μου όμως κοινό στοιχείο μας είναι το γεγονός πως παρά τα προβλήματα της έχει καταφέρει να κρατήσει ζωντανό ενα κομμάτι παιδικοτητας με την οποία προσπαθεί να βοηθά τους ανθρώπους της.

Βασιλική: Αρκετά κοντά ένιωσα τον χαρακτήρα της Δανάης. Ένα κορίτσι στην εφηβεία που ψάχνει να βρει τα πατήματα, τα θέλω και την ελευθερία του. Κάπως έτσι θυμάμαι να είμαι στην εφηβεία μου, ένα κορίτσι σε αναζήτηση. Προσπάθησα να παρατηρήσω αρκετά τα νέα κορίτσια στο δρόμο και στο φιλικό μου περίγυρό. Ώστε να δω πως κινούνται, τις διαφορές που μπορεί να έχουν τώρα από εμένα όταν ήμουν 17. Να ξαναθυμηθώ πως ήμουν σ' αυτή την ηλικία, για να μπορέσω να προσεγγίσω πιο ειλικρινά το ρόλο.

Η ομάδα προϋπήρχε ή συναντηθήκατε με αφορμή αυτή την παράσταση;

Ευγενία: Η παράσταση αυτή ήταν μια πολύ ωραία αφορμή να ξανασυναντηθούμε, αφού γνωριζόμαστε από παλιά και να δημιουργήσουμε παρέα.

Βασιλική: Ήταν μια απρόσμενη και ευχάριστη συνάντηση. Με τα κορίτσια που παίζουμε μαζί γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια. Μας δόθηκε λοιπόν τώρα η ευκαιρία να ξαναβρεθήκαμε και να συνεργαστούμε. Με τους υπόλοιπους συντελεστές γνωριστήκαμε με αφορμή το έργο. Και μακριά αυτό το ξεκίνημα να γίνει η αφετηρία και για άλλα πράγματα μελλοντικά.

Νάντια: Η ομάδα δεν προϋπήρχε ωστόσο απαρτίζεται από ανθρώπους που κάποια στιγμή είχαν συναντηθεί στη ζωή τους είτε ως συνεργάτες είτε ως συμμαθητές.
Θεωρώ πως ήταν ένας πολύ καλός συνδυασμός που μας χάρισε όμορφες στιγμές και ένα θεατρικό αποτέλεσμα άξιο θέασης.

Γιάννη, πώς είναι για έναν άντρα να σκηνοθετεί ένα τόσο γυναικείο κείμενο; Όπως και για τα κορίτσια, πώς είναι να σκηνοθετείστε από έναν άντρα σε ένα τόσο γυναικείο κείμενο; Άλλαξε αυτή η αλληλεπίδραση την αντίληψη σας γύρω από τα θέματα που πραγματεύεται το έργο;

Γιάννης: Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να σκηνοθετείς ένα τόσο «γυναικείο» κείμενο. Το έχουμε συζητήσει αρκετές φορές με τα κορίτσια και εκτιμώ βαθιά την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν, ώστε να αναλάβω μια δουλειά με τόση ευαισθησία και αληθινούς χαρακτήρες. Έχω περάσει κι εγώ από κάποιες παρόμοιες καταστάσεις με τους ήρωες του έργου, οπότε καταλαβαίνω κάποια από τα συναισθήματα και τα άγχη που κουβαλούν — αλλά, φυσικά, όχι με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να τα βιώσει μια γυναίκα. Παρ’ όλα αυτά, ο βασικός μου γνώμονας κάθε φορά που πιάνω ένα κείμενο είναι να το αποκωδικοποιήσω όσο καλύτερα γίνεται και να αφηγηθώ την ιστορία με τον πιο αληθινό και έντιμο τρόπο. Με τα κορίτσια έχουμε και μια αστεία απάντηση που λέμε πάντα σε αυτό το ερώτημα, αλλά δεν νιώθω άνετα να την πω δημόσια (γέλια). Από την άλλη, λόγω και της θεματολογίας, θεωρώ πως είναι σημαντικό να μιλούν οι ίδιες για το έργο και την παράσταση — εκείνες το «κουβαλούν» πάνω στη σκηνή. Η δική μου βασική δουλειά είναι να τις βοηθήσω να είναι οι καλύτερες που μπορούν να είναι, να ζωντανέψουν αυτούς τους χαρακτήρες με ενέργεια, αλήθεια και ειλικρίνεια. Έχω περάσει υπέροχα στη διάρκεια των προβών. Το έργο, αν και έχει μια έντονη «γυναικεία» οπτική, στην ουσία του μιλά για βαθιά ανθρώπινα θέματα. Όπως είχε πει η Στέλλα Άντλερ: «Το έργο δεν είναι οι λέξεις· είναι η ζωή που φέρνεις εσύ πάνω στη σκηνή.» Και νομίζω ότι τα κορίτσια έχουν να πουν πολύ περισσότερα για αυτή την εμπειρία απ’ ό,τι εγώ.

Νάντια: Ο Γιάννης είναι ένας ανοιχτός άνθρωπος με ενδιαφέρον να κατανοήσει την γυναικεία ψυχοσύνθεση και εξαιρετικά έξυπνος ώστε να αποδεχτεί πράγματα που μπορεί να μην έχει ζήσει ο ίδιος. Με έναν τόσο ευαισθητοποιημένο άνθρωπο δεν θα μπορούσε παρά να υπάρχει μια όμορφη συνεργασία μέσα από την οποία θεωρώ πως όλοι μάθαμε πράγματα για τον άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου. Παρότι το κείμενο μπορεί να θεωρηθεί γυναικείο αν το δεις σε ένα πιο γενικό πλαίσιο θα καταλάβεις πως αρκετά θέματα που πραγματεύεται τα έχουν ζήσει και άντρες. Δεν πιστεύω πως δεν υπάρχουν άντρες που ταλαιπωρούνται με την εικόνα τους. Δυστυχως όμως στην κοινωνία που ζούμε η πίεση βαραίνει κατά κύριο λόγο τις γυναίκες και αυτές βρίσκονται υπόλογες για τις πράξεις και την εμφάνιση τους.

Ευγενία: Ήμασταν τυχερές γιατί ο Γιάννης είναι ένας ανοιχτός άνθρωπος που πραγματικά ακούει την άλλη πλευρά. Ακόμη και αν δεν καταλαβαίνει κάτι βιωματικά, μπορεί να ακούσει το, ξέρεις κάτι για μια γυναίκα είναι σημαντικό να ακουστεί αυτό ή μια γυναικά θα γελούσε με αυτό γιατί θα το έλεγε.

Τι θα πάρετε μαζί σας από αυτή την συνεργασία, και τι θα θέλατε να πάρουν μαζί οι θεατές φεύγοντας από την αίθουσα;

Νάντια: Ότι ποτέ δεν ξέρεις τι βάρος κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος. Δεν ξέρεις ποτέ τι έχει μέσα στη ψυχή του.Οι άνθρωποι ο καθένας για τους λόγους του αποφασίζει να φορέσει τη δική του "χαρούμενη" μάσκα για να αλληλεπιδρά με τους γύρω του.
Κατω από αυτό όμως;
Οι θεατές φευγοντας από την παράσταση θα ήθελα να κρατήσουν και γιατί όχι, μακάρι να σκεφτούν και να αντιμετωπίσουν ,τη δύναμη που μπορεί να δίνουν στους άλλους να τους πληγώσουν αλλά και το μήπως κάποιες από τις δικές τους πράξεις κάνουν κακό σε κάποιον άλλον;
Για να με αγαπήσω θα πρέπει πρώτα να με αντιμετωπίσω στην ολότητα μου ,τα καλά και τα κακά μου ,και να πράξω συνειδητά με σκοπό το δικό μου τέλειο αναγνωρίζοντας πως είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές που παράγουν το αψεγάδιαστο τέλειο.

Ευγενία: Αυτή η παράσταση ήταν αφορμή για εμάς να ανέβουμε και πάλι στη σκηνή και να δημιουργήσουμε. Αυτό που θα κρατήσω λοιπόν είναι ότι μπορούμε και με λίγα μέσα να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο και περάσουμε μηνύματα στον κόσμο με έναν διαφορετικό τρόπο.

Βασιλική: Κρατάω το ότι ήταν μια πραγματικά καλή συνεργασία. Και ειδικά για μένα που είναι και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Ήταν πολύ σημαντικό οτι είναι μια όμορφη προσπάθεια με ομαδικότητα και πολλά γέλια στις πρόβες. Θα ήθελα οι θεατές να φεύγουν και να νιώθουν ότι τους αξίζε έστω και λίγο. Ότι τις επόμενες μέρες μπορεί να σκεφτούν αυτό το έργο και μεσα στην καθημερινότητα τους αυτό να τους μετακινήσει θετικά.

Μελλοντικά σχέδια;

Νάντια: Μια συνεχή ύπαρξη στα θεατρικά δρώμενα. Άλλωστε το θέατρο πάντα κάνει τη ζωή καλύτερη.

Ευγενία: Συζητάμε διάφορα. Σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε στη σκηνή σύντομα.

Βασιλική: Δεν εχω κάτι συγκεκριμένο, αλλα σίγουρα θα με ενδιέφερε να δοκιμάσω τις δυνατότητες μου στον κινηματογράφο. Σίγουρα θα προσπαθήσω να παραμείνω δημιουργική και δραστήρια στα πράγματα που θέλω να κάνω. Σε μια συνεχή εγρήγορση.

πληροφορίες και εισιτήρια παράστασης https://www.ticketservices.gr/event/nous-black-box-na-thimitho-na-mi-fao/?lang=el