Καλησπέρα σας κυρία Γέμτου , και καλωσορίσατε στην σελίδα μας. Θα μας πείτε λίγα λόγια για σας, πως ξεκινήσατε την ενασχόληση σας με το θέατρο, ποια είναι η φιλοσοφία της ζωής σας, τι αγαπάτε να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;

Σας ευχαριστώ, κατ’ αρχήν, για την φιλοξενία στην ενδιαφέρουσα σελίδα σας. Για μένα το θέατρο ξεκινάει από την πολύ μικρή ηλικία μου ως μαγεία. Ως απόλυτη γοητεία. Ήδη από το σχολείο ακόμα ξέρω πως θέλω να γίνω ηθοποιός. Για μένα το θέατρο ήταν, είναι και θα είναι ένας χώρος όπου ο αέρας πυκνώνει, οι στιγμές διαστέλλονται καθώς, πάνω σε ένα πατάρι, σε μια σκηνή, κάτω από ένα φως που λούζει τα πάντα, συντελούνται θαύματα χρόνου και τόπου, θαύματα μυαλού, φαντασίας κι επικοινωνίας. Έτσι με το που τελειώνω το σχολείο, σπουδάζω παράλληλα θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Όταν τελειώνω με τις σπουδές μου στην Ελλάδα κι έχοντας παίξει στο θέατρο κυρίως, κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Μουσικό Θέατρο, στο Λονδίνο, στη σχολή του Central School of Speech and Drama. Αγαπώ πολύ το πάντρεμα του προσωπικού μας ήχου και φωνής με την ερμηνευτική, υποκριτική προσέγγιση που γεννά πάντα η αφήγηση μιας ιστορίας. Πιστεύω ότι το τραγούδι κι η υποκριτική έχουν πολλά να ενώσουν κι όταν αυτά ενώνονται με ικανότητα, δεξιοτεχνία και δόσιμο, μπορούν να απογειώσουν τις στιγμές. Το τραγούδι δεν ήταν κάτι που το ήθελα μέσα μου από μικρή. Όμως όταν είδα να διαδραματίζεται μπροστά μου σοβαρό, δυνατό μουσικό θέατρο, είπα μέσα μου πως αυτό θέλω να το κάνω κι εγώ. Πάντα λειτουργώ με τη φιλοσοφία του ανθρώπου που βάζει δυνατούς στόχους, κάθε φορά πιο μεγάλους και πιο σύνθετους από την προηγούμενη, με σκοπό να δουλέψω συστηματικά και να πετύχω. Επιδιώκω τα μεγάλα στοιχήματα, γιατί με εξιτάρει το άγνωστο της διαδρομής, που επιθυμώ βαθιά να καταφέρω. Νομίζω πως γι’ αυτό μ’ αρέσει πολύ και να διαβάζω ή να γράφω, πράγματα που κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου. Γιατί η γνώση μέσω του διαβάσματος ή η κατάδυση μέσα μας μέσω της συγγραφής είναι διαδικασίες που διευρύνουν τα προσωπικά μας όρια και τους ορίζοντές μας. Όσα περισσότερα μαθαίνεις για τον κόσμο ή για σένα τόσο μεγαλύτερο κομμάτι ζωής ατενίζεις.

Φέτος σας βλέπουμε να πρωταγωνιστείτε στο μουσικό μονόλογο «Η Κρεατόπιτα», το καινούριο έργο της βραβευμένης συγγραφέως Αγγελικής Δαρλάση, το οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Αλκμήνη, τον Φεβρουάριο, σε σκηνοθεσία Έλενας Αγγελοπούλου. Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο; Θα μας πείτε λίγα πράγματα για την υπόθεση και για την ηρωίδα που υποδύεστε;

Έχοντας μια ωραία συνεργασία πέρυσι στο θέατρο Αλκμήνη με την Έλενα Αγγελοπούλου που σκηνοθετεί φέτος την «Κρεατόπιτα», προέκυψε από κοινού με χαρά η ιδέα να κάνουμε κάτι ξανά μαζί. Ο μονόλογος ήταν μια σκέψη που μου φαινόταν από τη μία θελκτική, από την άλλη, όπως κι αν έχει, είναι ένα μεγάλο και δύσκολο βήμα για τον ηθοποιό. Μπαίνοντας, λοιπόν, στη λογική του μονολόγου, σκεφτήκαμε, διαβάσαμε και καταλήξαμε στην ιδέα, να γραφτεί κάτι καινούργιο και πρωτότυπο που να εμπεριέχει μουσική και τραγούδι. Η Αγγελική Δαρλάση είναι αγαπημένη φίλη από τα φοιτητικά μας χρόνια και εξαιρετική συγγραφέας με βραβεία σημαντικά στο ενεργητικό της. Έτσι καθίσαμε και δουλέψαμε πάνω στην ιδέα ενός νέου κειμένου, που να παντρεύει πρόζα και τραγούδι. Ο συνθέτης Χρήστος Αλεξόπουλος δημιούργησε με τους ήχους, τη μουσική και τα τραγούδια του ένα τοπίο, όπου η ιστορία σε στιγμές λέγεται και μέσα από νότες ή ρυθμούς. Είναι μεγάλη χαρά για μένα, επίσης, να δουλεύω μαζί με την Ρούλα Κουτρουμπέλη, την χορεύτρια που με μάγευε τόσα χρόνια στην ομάδα ΟΚΤΑΝΑ του Κ. Ρήγου και υπήρξε δασκάλα μου στο Θέατρο Τέχνης. Είναι μια δυνατή συγκυρία αυτή τη σεζόν στο θέατρο Αλκμήνη να βρισκόμαστε κάποιοι άνθρωποι που αγαπάμε τη δουλειά μας –ιδιαίτερη χαρά επίσης η συνεργασία μου και με τη Θάλεια Ξενάκη και τον Μανώλη Μπράτση, καθώς και με τον Θάνο Αγγέλη, τον Παντελή Κονσολάκη, τον Απόστολο Δελάλη και τη Φανή Θεοδώση- και να δημιουργούμε, αναζητώντας κοινούς κώδικες.
Η «Κρεατόπιτα» είναι ένας μουσικός θεατρικός μονόλογος. Ωστόσο, δεν είναι ένα πολύχρωμο μιούζικαλ. Είναι ένα ασπρόμαυρο αντιμιούζικαλ, καθώς δεν θα έπρεπε να συνδέουμε κάθε μουσικό έργο με μια μόνο εποχή του μουσικού θέατρου ή με μια εκδοχή του. Όταν λέω αντιμιούζικαλ, λοιπόν, εννοώ, πως δεν είναι ένα μουσικοθεατρικό έργο βασισμένο στα γνωστά αμερικάνικα πρότυπα των μιούζικαλ. Έχει μια πιο μπρεχτική λογική, καθώς το έργο είναι πολιτικό, θίγοντας σημαντικά θέματα τόσο κοινωνικά, όσο κι υπαρξιακά. To έργο περιγράφει την αγωνία μιας γυναίκας να βρει την κόρη της μέσα σε μια άγρια, επιθετική πόλη. Μέσα σε αυτή την αναζήτηση της εξαφανισμένης κόρης, η γυναίκα συνειδητοποιεί ότι μάλλον αναζητά να βρει και κάτι άλλο ακόμη: τη θέση της σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτή την κοινωνία. Και κάτι ακόμα πιο σοκαριστικό: αναζητά να αντιληφθεί την ίδια τη φύση της κοινωνίας, στην οποία ανήκει και νόμιζε πως ήξερε. Κι ύστερα οφείλει να πάρει θέση. Γιατί όταν αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται, οφείλεις να πάρεις θέση. Μια μητέρα οφείλει πάντα να πάρει θέση, πριν ολοκληρώσει τη ζωή της, για χάρη του παιδιού της. Η ηρωίδα που υποδύομαι είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας, που σε μια καίρια στιγμή απειλής της ασφάλειας και της οικογενειακής της θαλπωρής, ανοίγει τα γλαρωμένα μάτια της για να επιβιώσει, να σώσει και να σωθεί.

Φεύγοντας το κοινό από την παράσταση τι θα θέλατε να πάρει μαζί του;

Θα ήθελα να έχουμε καταφέρει με επιτυχία να δώσουμε στο κοινό την ιστορία του έργου. Να έχουμε καταφέρει, μέσα από τον τρόπο που επιλέξαμε να πούμε την ιστορία, να αγγίξουμε τη νοημοσύνη του κοινού, περισσότερο από το συναίσθημά του. Έτσι ώστε φεύγοντας να σκεφτεί ο καθένας, πως εκείνο που βιώσαμε κάποτε σε απρόσμενο χρόνο έξω από τη ζώνη ασφαλείας μας με ανοιχτό στόμα, τρεμάμενη καρδιά και γουρλωμένα μάτια, ίσως να μπορεί και να πρέπει να αλλάξει μέσα μας στερεοτυπικές αλήθειες και δεδομένα μιας ζωής έως τότε προστατευμένης. Να μην ξεχνάμε, να μην επαναπαυόμαστε.

Υπάρχουν άλλοι τομείς τέχνης και δημιουργίας που θα θέλατε να εξερευνήσετε;

Αγαπώ να γράφω. Συχνά χτίζω δικές μου ιδέες επί σκηνής, συγγράφοντας και χτίζοντας εξ’ αρχής ένα εγχείρημα καλλιτεχνικό. Ίσως κάποια στιγμή να θελήσω να εστιάσω λίγο περισσότερο σε αυτό. Επίσης αγαπώ να διδάσκω, κάτι που το εξασκώ εδώ και πολλά χρόνια, διδάσκοντας θέατρο σε μικρούς και μεγάλους. Η σκηνοθεσία είναι μια πλευρά, στην οποία θα ήθελα στο μέλλον να στραφώ πιο ουσιαστικά και πιο στοχευμένα. Ελπίζω να προκύψουν ευκαιρίες για να κάνω τις σκέψεις μου πραγματικότητα.

Θα θέλατε να μου παρουσιάσετε το έργο μέσα από τα δικά σας μάτια; Μέσα από ένα τραγούδι , ένα πίνακα , ένα ποίημα, ότι μπορείτε να σκεφτείτε που να το περιγράφει .

Ο τρόπος που μοιάζει το έργο να έχει γραφτεί από τη συγγραφέα του, Αγγελική Δαρλάση, χαρακτηρίζεται από τη διαδικασία της αυτόματης γραφής, των υποσυνείδητων συνειρμών και της ακατάπαυστης ρέουσας σκέψης που αποτυπώνονται μεμιάς πάνω στο χαρτί, προκειμένου να αποδοθούν στιγμές βιωμάτων και παρατήρησης της διαδρομής μιας γυναίκας μέσα στην εχθρική πόλη που ζει. Προσωπικά το έργο το αντιλαμβάνομαι ως ένα ονειρικό-εφιαλτικό κολλάζ καταστάσεων που διαδραματίζονται μέσα σε μια διαταραγμένη πόλη, μέσα σε ένα αγχωμένο μυαλό, μέσα σε ένα σύνθετο σύμπαν. Όπως η «Guernica» του Picasso που απεικονίζει την πραγματικότητα του πολέμου μέσα από μια σύνθεση εικόνων σταθμών της καταστροφής, έτσι και η «Κρεατόπιτα» της Αγγελικής Δαρλάση λειτουργεί ως μια καλειδοσκοπική, αποσπασματική παρατήρηση της διαδρομής μιας γυναίκας μέσα στην «εμπόλεμη» πόλη, η οποία ψάχνει την κόρη της. Σε όλη αυτή τη διαδρομή τόσο του έργου, όσο και της σκηνοθετικής και κινησιολογικής πραγμάτωσης αυτού επί σκηνής από την Έλενα Αγγελοπούλου και τη Ρούλα Κουτρουμπέλη αντίστοιχα, δεν ξεχωρίζεις που σταματά το φυσικό σώμα της ηρωίδας που υποδύομαι επί σκηνής και πού αρχίζει ο χώρος . Το φόντο είναι αφηρημένο και δεν επιτρέπει προσανατολισμό κι ας ψάχνει η ηρωίδα μου απεγνωσμένα να προσανατολιστεί. Όλα μοιάζουν ασπρόμαυρα με εξαιρέσεις. Σχήματα παντού σκηνογραφικά, ο χώρος ορίζεται μέσα από κατόψεις κτιρίων, σπιτιών, δρόμων που έχει επιμεληθεί η εικαστικός Θάλεια Ξενάκη κι ο φωτιστής Μανώλης Μπράτσης. Όλα υποβάλλονται σε μια γραμμικότητα. Τα υποτιθέμενα αντικείμενα παίρνουν διαστάσεις συμβόλου. Τα τραγούδια και τα ηχητικά ιδιαίτερα τοπία του συνθέτη Χρήστου Αλεξόπουλου σε οδηγούν σε μια μπρεχτική πρόσληψη της πραγματικότητας που δεν επιβάλλουν συγκίνηση κι ας δημιουργούν. Αν θα μπορούσα να παρομοιάσω με κάτι αυτό που γεννιέται μέσα μου, υποδυόμενη το ρόλο αυτής της γυναίκας, είναι η αίσθηση της «Κραυγής» του Edward Munch, αυτού του πασίγνωστου αριστουργήματος, όπου το σχήμα της κραυγής του ζωγραφισμένου προσώπου υποδηλώνει μεμιάς και τον τραγικό του ήχο, χωρίς να χρειάζεται να υποστηριχθεί με άλλα μέσα η δραματικότητα, παρά μόνο μέσω των γραμμών και των καμπύλων. Και είναι, σαν η ηρωίδα μου να αντιλαμβάνεται κάπου στην πορεία του έργου αυτό το δίστιχο του Μπρέχτ «Όταν έρχονται και πέφτουν σαν βροχή τα εγκλήματα, κανείς τότε δεν βγαίνει να φωνάξει Σταματήστε!» και, ωριμάζοντας προς το τέλος να καταλήγει να φωνάξει, με ή χωρίς φωνή, «σταματήστε, ως εδώ…» με σώμα, ψυχή και θέση.

Υπάρχει κάποια φράση ή στιγμιότυπο που σας έχει μείνει ανεξίτηλη από το έργο και γιατί ;

«Άνοιξε τα μάτια σου.» Μια απλή φράση μα τόσο σύνθετη. Μια φράση που διατρέχει όλο το έργο, υπονοείται, λέγεται ή αιωρείται πάνω από κάθε σκηνή. Με αναστατώνει η δυνατότητα που μου δίνει το έργο να ανοίξω τα μάτια μου σε έναν κόσμο που δε θα αποφάσιζα να διεισδύσω από μόνη μου. Κι όταν ανοίγω τα μάτια μου σε καταστάσεις που σοκάρουν, μπαίνω σε σκέψεις κι όταν μπαίνω σε σκέψεις, αντιλαμβάνομαι πιο σφαιρικά, κι όταν αντιλαμβάνομαι πιο σφαιρικά, αρχίζω να νιώθω την ανάγκη να χτίσω άποψη. Μ’ αρέσει που το έργο δεν έχει εύκολες λύσεις, δεν προτείνει καν λύση. Αν κάτι μπορεί να θεωρηθεί ως λύση, είναι ακριβώς αυτή η φράση «Άνοιξε τα μάτια σου».

Έχετε κάποια άμεσα σχέδια για τη φετινή σεζόν ;

Αυτή η σεζόν είχε μέχρι εδώ αρκετή και πυκνή δουλειά για μένα. Πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσα έναν κύκλο παραστάσεων στο Θέατρο Ριάλτο με τον Φώτη Σπύρο και το Νίκο Χριστίδη, σε ένα άπαιχτο έργο του Παύλου Μάτεσι, που πολύ πιθανόν να ξαναπαιχθεί. Επίσης ολοκλήρωσα μια σειρά θεατρικών συναυλιών στο θέατρο Χυτήριο με την Έλλη Δαδήρα, τη Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου και μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών, που στην πρώτη ευκαιρία θα θέλαμε να επαναληφθεί ως εγχείρημα. Ωστόσο, τώρα είναι η ώρα της
«Κρεατόπιτας», η οποία είναι μια πολύ απαιτητική δουλειά και θέλει αφοσίωση. Προς το παρόν αυτή είναι η προτεραιότητά μου.

Τέλος , Θα θέλατε να ευχηθείτε ή να μας πείτε κάτι για τη σελίδα μας θεατρο.gr και για τους αναγνώστες μας;

Εύχομαι μέσα σε αυτή την πληθώρα των θεατρικών παραστάσεων που κάθε χρόνο αυξάνονται, να μπορεί ο σημερινός θεατής να εστιάζει, να προσανατολίζεται και να επιλέγει με γνώμονα εκείνο που επιθυμεί περισσότερο, χωρίς να ζαλίζεται ή να μπερδεύεται. Ζούμε την εποχή της υπερπροσφοράς, της ακατάπαυστης πληροφορίας, της κατακερματισμένης πρόθεσης. Η σωστή μετάδοση, λοιπόν, της πληροφορίας του θεατρικού γίγνεσθαι και η νηφάλια θεατρική κριτική με γνώση είναι σημαντικά ζητούμενα. Καλή επιτυχία στη σελίδα σας!