- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Γράφτηκε από τον/την Έλλη Διακογιάννη
- Κατηγορία: Uncategorised
- Δημοσιεύθηκε : 02 Απρίλιος 2023
- Εμφανίσεις: 84
Είδαμε τον Γάμο του Μάριου Ποντίκα απ΄την ομάδα Νάμα στο Θέατρο Επί Κολωνώ. Η Ελένη Σκότη που σκηνοθέτησε αριστοτεχνικά την παράσταση μας έδειξε πως ο βιασμός μιας γυναίκας δεν διαρκεί ως πράξη μόνο την στιγμή της τέλεσής του. Το θύμα που στο κείμενο του Μάριου Ποντίκα είναι κορίτσι δεκάξι χρονών βιάζεται ξανά και κατ΄εξακολούθηση απ΄την οικογένειά της , απ΄τον γιατρό , από την δικαιοσύνη . Η πατριαρχική κοινωνία καταδικάζει την Αφέντρα Ελευθερίου σε αέναους βιασμούς. Στο σπίτι της , την κακοποιούν για να ξεπλύνουν την ντροπή τους. Ο βιαστής πάλι δεν ντρέπεται καθόλου. Και αθωώνεται πανηγυρικά. Με γάμο. Στον οποίο θα συνεχίζει να βιάζει νόμιμα πια την γυναίκα του. Στο βιασμένο σώμα σύμβολο της Αφέντρας βιάζονται όλες οι γυναίκες. Η μάνα της που προσπαθεί να την προστατέψει με την ελάχιστη δύναμη που έχει, η αδερφή της , που παίρνει το μέρος της πατριαρχίας, μήπως κι εξασφαλίσει ένα γάμο , στον οποίο θα βιάζεται ως κυρία , κι ίσως ολόκληρη η Ελλάδα.
Το βιασμένο κορίτσι δεν αρθρώνει μια λέξη κατά τη διάρκεια του έργου. Μόνο το βλέμμα και το σώμα της υποφέρει. Σχεδόν σε όλη την διάρκεια του έργου είναι δεμένη είτε στην καρέκλα του γυναικολόγου , είτε στην αναπηρική καρέκλα που μας παραπέμπει συμβολικά στην ηλεκτρική καρέκλα. Η Μέγκυ Σούλι αποδίδει την εύθραυστη παιδούλα εξαιρετικά μέσω μιας εκκωφαντικής σιωπής. Η Μαρία Κατσένου ερμηνεύει την μάνα θύμα κι αυτή σεξουαλικής κακοποίησης από τον σύζυγο , με την τρυφερότητα και τον φόβο της απαίδευτης επαρχιώτισσας. Η Αθανασία Κουρκάκη μεταμορφώνεται εκπληκτικά σε κακοποιητική αδερφή Γιωργία.
Στο κείμενο του Ποντίκα οι άντρες δεν έχουν ονόματα. Είναι ο πατέρας, ο αρραβωνιαστικός, ο υδραυλικός, ο μηχανικός αυτοκινήτων, ο γιατρός, ο εισαγγελέας, ο δικηγόρος, ο βιαστής , ο γαμπρός, Και δεν έχουν ονόματα γιατί έχουν όλη την ίδια ιδιότητα, Σύζυγοι, πατεράδες, βιαστές με κακοποιητική συμπεριφορά.
Ο Ηλίας Βαλάσης αποδίδει με πειθώ τον ρόλο του πατέρα πατριάρχη , που αφού βίασε κατ΄εξακολούθηση την σύζυγό του μες στον γάμο, βιάζει το βιασμένο του παιδί για να ξεπλύνει την ντροπή του. Μόνο όταν σε βιάζουν στην συζυγική κλίνη δεν ντρέπεσαι. Εκτός γάμου είναι ντροπή για την γυναίκα βέβαια. Ο Στέλιος Δημόπουλος ενσαρκώνει σαν χαμαιλέοντας όλους τους υπόλοιπους ρόλους μεταφέροντας τον κεκαλυμμένο ή ακάλυπτο μισογυνισμό της κοινωνίας.
Εξαιρετικά τα κοστούμια της Μαρίας Αναματερού με έμφαση σε αυτό της νύφης που είναι μια νύφη- μούμια με φραγμένο στόμα. Οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου δίνουν ντοκουμενταρίστικη υπόσταση στους χώρους του δικαστηρίου και του σπιτιού ενώ κάνουν αληθοφανείς τις σκηνές βίας. Τα λιτά σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου πλαισιώνουν το Θεατρικό εγχείρημα, με ειδική μνεία στην καρέκλα σύμβολο του θύματος. Πρωταγωνιστεί ως σκηνικό αντικείμενο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Από τις καλύτερες παραστάσεις που παρακολούθησα φέτος.
Της Μαρίας πασλη
