Ελένη Γουγουτσά
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΚΟΡΝΙΖΑΣ

κυκλοφ: Οκτώβριος 2025
isbn: 978-618-5643-86-7
σελίδες: 40
διαστάσεις: 23x15
τιμή: 11.07 ευρώ

Τι μπορεί να κάνει μια δασκάλα χορού από τη Θεσσαλονίκη στον χώρο της ποίησης;
Η Ελένη Γουγουτσά, με την τρίτη της ποιητική συλλογή «Στην Πλάτη της Κορνίζας», αποδεικνύει πως η ποίηση, όπως και ο χορός, είναι ζήτημα ρυθμού, κίνησης και αλήθειας. Μέσα από 21 ποιήματα, αφήνει το σώμα να γίνει λέξη και τη μνήμη να στροβιλιστεί πάνω σε μια νοητή σκηνή, εκεί όπου το καθημερινό μεταμορφώνεται σε κάτι εύθραυστα μαγικό.

Η γραφή της χαρακτηρίζεται από καθαρή εικονοποιία και απρόσμενους συνειρμούς. Στίχοι που μοιάζουν να κινούνται, να τεντώνονται, να υποκλίνονται μπροστά στο άρρητο των μικρών στιγμών. Οι εικόνες της δεν είναι απλώς περιγραφικές, αλλά βαθιά βιωματικές, σαν σκηνές φωτισμένες από έναν εσωτερικό προβολέα.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακοί είναι στίχοι όπως:
«Στις μαρκίζες των ονείρων της», όπου τα όνειρα αποκτούν ύψος, φωτεινότητα και δημόσια παρουσία, σαν να ζητούν να τα δει ο κόσμος.
Ή η υπέροχη, σχεδόν κινηματογραφική εικόνα:
«Ο ουρανός μοιράζει τα σύννεφά του σε περαστικούς», μια τρυφερή μεταφορά που μετατρέπει τον ουρανό σε γενναιόδωρο αφηγητή της καθημερινότητας.
Και τέλος ο στίχος:
«Κι έμεινα να αναπολώ τα στραγγισμένα καλοκαιρινά σφουγγάρια», που κουβαλά νοσταλγία, μυρωδιά θάλασσας και μια αίσθηση ότι κάτι πολύτιμο χάθηκε μαζί με το νερό που έσταξε.

Η Γουγουτσά γράφει σαν να χορογραφεί: με παύσεις, ανάσες και μικρές εκρήξεις ευαισθησίας. Οι λέξεις της μοιάζουν να έχουν βάρος και ταυτόχρονα μια αιωρούμενη ελαφρότητα, σαν να επιμένουν να θυμίζουν πως η ζωή, ακόμη και στις πιο σιωπηλές της στιγμές, κρύβει ρυθμό.

Η συλλογή «Στην Πλάτη της Κορνίζας»  αγγίζει τον αναγνώστη όχι με φωνές, αλλά με ψίθυρους. Μια κατάθεση ψυχής από έναν άνθρωπο που έμαθε πρώτα να εκφράζεται με το σώμα και τώρα βρίσκει τρόπο να μιλά και με τις λέξεις – με την ίδια χάρη, την ίδια πειθαρχία και την ίδια τρυφερότητα.

---

Τώρα τι θέλεις;
Να συνυπάρξουν τα ανείπωτα µυστικά µας;
Να περιµένουµε µαζί το τελευταίο λεωφορείο;
Ν’ απλώσουµε στο µπαλκόνι τα µεθυσµένα σεντόνια µας;

Κι αργότερα τι;
Θα πετάξουµε παρέα πολύχρωµες κονσέρβες
Θα σε φροντίσω όταν βήχεις πεταλούδες
Θα µου σερβίρεις παντοτινή σαµπάνια
Θα φοράµε τις ίδιες ροζ παντόφλες
Κι ύστερα
Θα γυρίσεις βυθισµένος σε ρηχά ψέµατα
Θα ακουµπάω τα φιλιά µου στο κλειστό σου στόµα
Θα κοιτάµε µε απορία τη δύση
Της κοινής µας επιτραπέζιας λάµπας
Και τελικά
Θα σε φαντάζοµαι στην ασπρόµαυρη κουζίνα
Να φυσάς τα τελευταία ψίχουλα από το αγαπηµένο µου πιάτο

Γι’ αυτό λοιπόν καλύτερα
Και τώρα κι αργότερα κι ύστερα
Ας µείνουµε τελικά γείτονες της µοναξιάς
Ανώνυµοι περαστικοί, αγαπηµένοι ξένοι
Μιας µετέωρης κουβέντας, µιας παρόµοιας (παραλίγο) ζωής

https://anoteleia.gr/sthn_plath_ths_kornizas_goygoytsa