“Η επανάσταση είναι η διατήρηση της τρυφερότητας” έγραφε ο Χρόνης Μίσσιος, έχοντας ζήσει το φρικτό εκείνο συναίσθημα της ήττας και της προδοσίας, της υποβάθμισης του ανθρώπινου και της τραγικής απόπειρας της αποστέρησης όλων εκείνων των στοιχείων που διαμορφώνουν τον Άνθρωπο. Το “...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”, ωστόσο, διαφέρει από τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα, ακολουθώντας την συλλογιστική του Primo Levi, όταν διερωτάται “εάν αυτό είναι ο άνθρωπος”.

Τραχύ και ειλικρινές, το έργο του Χ. Μίσσιου αποτελεί μια προσωπική εξομολόγηση των φυλακίσεων, των εξοριών και των βασανιστηρίων, στα οποία υποβλήθηκε, όταν ήταν ακόμα 16 ετών! Παράλληλα, ο τρυφερός αυτός αγωνιστής δίνει ζωή, μέσα από το λόγο του, σε ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή του, σε ανθρώπους που σκοτώθηκαν νωρίς, χωρίς να προλάβουν να αισθανθούν την απογοήτευση και την ματαιότητα, που αισθάνθηκε ο ίδιος. Διότι αυτός είναι ο πραγματικός θάνατος για τον Χ. Μίσσιο και γι' αυτό ζηλεύει τους νεκρούς συναγωνιστές του. Πράγματι, διαβάζοντάς το έργο δεν μπορείς παρά να αισθανθείς την μοναξιά του συγγραφέα και την ανάγκη του να συνομιλήσει με τους παλιούς του φίλους, τους οποίους θέλει να καταστήσει αθάνατους.

Όλα τα παραπάνω αναδεικνύονται μέσα από τη σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη και την δραματουργική της επεξεργασία. Ειδικότερα, η δημιουργός, μέσα απο την γυναικεία οπτική της, καταφέρνει να “μαλακώσει” τα αντρικά χαρακτηριστικά της γραφής του Χ. Μίσσιου, αλλά και να προσεγγίσει το ανδρικό βίωμα, δεδομένου ότι οι ιστορίες που αφηγείται ο Μίσσιος αφορούν δικές του, προσωπικές ιστορίες και αυτές των συγκρατούμενών του. Η συνειδητοποίηση αυτή από μόνη της, σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα με τον τρόπο που ορισμένοι έζησαν μεγάλο μέρος της ζωής τους, αποστερούμενοι την ζεστή αγκαλιά της μητέρας, την αγάπη της αδελφής, το ερωτικό χάδι της αγαπημένης, ακόμα και το άκουσμα των προβληματισμών της συναγωνίστριάς τους και τη συμπερίληψη του γυναικείου βιώματος στη συλλογική μνήμη.

Για να πετύχει το ανωτέρω, η σκηνοθέτιδα επιλέγει να χρησιμοποιήσει το όχημα του μύθου, αλλά και της γείωσης, μέσα από την επίκληση των αισθήσεων του θεατή, συνθέτοντας με αυτόν τον τρόπο ένα βιωματικό ταξίδι στο σκοτεινό παρελθό του συγγραφέα. Συγκεκριμένα, όλα διαδραματίζονται πάνω σε ένα τραπέζι, εκεί που λύνονται όλα, εκεί που ακούγονται ιστορίες. Το storytelling, άλλωστε, είναι ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία της φεμινιστικής ανάλυσης του λόγου. Επιπλέον, τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένος αυτός ο “μυστικός δείπνος φαντασμάτων” είναι επιλεγμένα έτσι ώστε να υπογραμμίζεται η τρωτή φύση του ανθρώπου, κάτι που ταιριάζει απόλυτα στον “γήινο ρομαντισμό” του συγγραφέα. Τέλος, η δραματουργική επεξεργασία έγινε με τόση συνέπεια και σεβασμό στο αρχικό κείμενο, ώστε ο καθένας, ακόμα και αν δεν γνωρίζει το ύφος και τις απόψεις του συγγραφέα, να μπορεί να καταλάβει την αισθητική του γραμμή, τις απόψεις που τον διαφοροποίησαν από την κεντρική γραμμή του ΚΚΕ, την αγάπη του για το “λούμπεν” προλεταριάτο, την θέρμη της καρδιάς του και την ανάγκη του να αγκαλιάσει οτιδήποτε το “δεύτερο”, αναδεικνύοντας την κρυφή ζωή όλων όσων φαντάζουν σκυφτοί, μα έζησαν σαν ήρωες.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη, Μυρτώ Αθανασοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Βασιλική Γώγου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αθανασία Κυμπούρη
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: GAFF
Ερμηνεία: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος
*ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΕΥΜΟΛΠΙΔΩΝ 45, ΓΚΑΖΙ, 2103464380
ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΣΤΙΣ 21:15