Στο Θέατρο Ροές, η χοροθεατρική τριλογία Kiki et Colette / The Age of Time βυθίζει το κοινό σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος δεν κυλά, αλλά μεταμορφώνεται. Οι Αλίκη Γερμανού και Νικολέτα Ξεναρίου, ως Kiki de Montparnasse και Colette, αναμετρώνται με τον Χρόνο (Χρήστος Καρνάκης) μέσα από το σωματικό ιδίωμα του Butoh και μια σκηνική γλώσσα που συνδυάζει την ποίηση, το υπερρεαλιστικό όνειρο και την ψευδαίσθηση της αέναης επιστροφής.

Τέσσερα μέρη, δύο γυναίκες, δύο μεταφυσικά ασπόνδυλα πλάσματα συγκροτούν ένα σουρεαλιστικό πεδίο, όπου το σώμα γίνεται μέσο αποκάλυψης και η γύμνια πράξη απελευθέρωσης. Η παράσταση λειτουργεί σαν αλχημικό τελετουργικό – ένα σκηνικό ποίημα για τη φθορά, τη μνήμη και τη θνητότητα.

Η σκηνογραφία, οι φωτισμοί και το video art συμπληρώνουν ένα πολυεπίπεδο αισθητικό σύμπαν, όπου κάθε στιγμή διαστέλλεται και συστέλλεται σαν αναπνοή. Ένα έργο απαιτητικό, μεταφυσικό, και βαθιά αισθητηριακό — μια εμπειρία που περισσότερο βιώνεται παρά κατανοείται.

 Το Butoh είναι μια μορφή ιαπωνικού χορού-παράστασης που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’50 ως αντίδραση στη μεταπολεμική πραγματικότητα και στις δυτικές φόρμες χορού. Δεν επιδιώκει την ομορφιά ή την τεχνική τελειότητα· αναζητά το ανείπωτο μέσα από την ύλη του σώματος. Το σώμα, στο Butoh, δεν είναι εργαλείο εκτέλεσης αλλά δοχείο εμπειριών, μνήμης και φαντασίας — ένας τόπος όπου η ψυχή παίρνει μορφή, μεταμορφώνεται, διαλύεται και ξαναγεννιέται.

Στη σκηνή, τα σώματα γίνονται πεδία μετάβασης· κουβαλούν το παρελθόν, βιώνουν το παρόν και προαισθάνονται το μέλλον. Κάθε κίνηση είναι μια πράξη μνήμης και κάθε σιωπή, μια ρωγμή απ’ όπου περνά ο χρόνος.

Η παράσταση ξεδιπλώνεται ως μια κυκλική αφήγηση, σαν την ίδια τη ζωή. Στην Αυταπάτη, οι δύο μορφές προσπαθούν να ξεγελάσουν τον Χρόνο και να συναντηθούν στο παρόν — μια συνάντηση που μπορεί να είναι φαντασίωση ή ανάμνηση. Τα σώματα λειτουργούν ως δοχεία μνήμης και βιωμάτων, φέρνοντας στην επιφάνεια το συλλογικό αποτύπωμα των προγόνων. Στο δεύτερο μέρος, τα όνειρα παίρνουν σάρκα και κίνηση, ενώ στο τρίτο, Το Δώρο, έρχεται η λύτρωση μέσα από την απογύμνωση και την αποδοχή. Στο Butoh, το προσωπικό και το συλλογικό γίνονται ένα· το σώμα μετατρέπεται σε πεδίο καταγραφής του χρόνου, σε ζωντανό μάρτυρα όσων δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια.

Σε μια στιγμή της παράστασης, ένιωσα το ψάρι να μην είναι απλώς μια φιγούρα ή σύμβολο, αλλά η ίδια η παρουσία του Θανάτου. Ένα πλάσμα ρευστό, που κινείται ανάμεσα στα σύνορα ζωής και λήθης, σαν να διαπερνά τον χρόνο χωρίς να ανήκει πουθενά. Ο θάνατος εδώ δεν εμφανίζεται ως τέλος, αλλά ως μετάβαση· μια σιωπηλή, σχεδόν τρυφερή υπενθύμιση της φθαρτότητας. Το ψάρι γίνεται ο καθρέφτης της ανθρώπινης αναπνοής — ένα σώμα που επιπλέει ανάμεσα στο πριν και το μετά, μεταφέροντας την αίσθηση ότι η ζωή και ο θάνατος δεν είναι αντίθετα, αλλά δύο όψεις της ίδιας συνεχούς ροής.

Μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία, που μένει στο σώμα και στη μνήμη σαν απόηχος. Μια ακόμη ευκαιρία να τη ζήσετε σήμερα, Σάββατο 25 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Ροές.

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/kiki-colette-butoh-trilogy/