Οι Τρωάδες είναι μια αντιπολεμική τραγωδία, που έγραψε ο Ευριπίδης, στην προσπάθειά του να παρακολουθήσει την τύχη των γυναικών της Τροίας, μετά την καταλεηλάτηση της πόλης τους. Μέσα από τους στίχους του αρχαίου τραγωδού, δε, αναδεικνύεται όχι μόνο η φρικαλεότητα του πολέμου, αλλά επιχειρείται, όπως και σε άλλες τραγωδίες του Ευριπίδη, η προσέγγιση του γυναικείου βιώματος, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε άλλο στοιχείο της κινητής περιουσίας ενός άνδρα. Η ακρογιαλιά της Τροίας, δε, τρέπεται από λάφυρο σε έναν τόπο οδύνης, σπαραγμού, αλλά και αλληλεγγύης μεταξύ των σκλάβων γυναικών, που μοιράζονται με κλήρο στους νικητές του πολέμου.
Ο Ανδρέας Ζαφείρης, στην παράστασή του ‘Μακρόνησος/Τρωάδες” αντλεί την έμπνευσή του από την τραγικότητα των γυναικών της Τροίας και τη συσχετίζει με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα του 20ου αιώνα, εστιάζοντας στο παραμύθι ενός λαού που δεν ήταν παραμύθι. Στο επίκεντρο, δε, θέτει τις πιο παραγκωνισμένες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, τις γυναίκες της Μακρονήσου, ενός τόπου, που, στα μάτια του δημιουργού, ομοιάζει στην Τροία. Με αυτό το τρόπο αναδεικνύει την σύγχρονη τραγικότητα, η οποία πηγάζει από τη συλλογική μνήμη και το τραύμα του τόπου μας.

Για να πετύχει τα ανωτέρω, ο δημιουργός χρησιμοποιεί πραγματικές μαρτυρίες και ιστορικά τεκμήρια από την περίοδο του Εμφυλίου, προκειμένου να προχωρήσει σε μια πράξη μνήμης. Διότι όσο θυμόμαστε όσα έγιναν σε τόπους, όπως η Μακρόνησος, δεν θα σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε. Ως εκ τούτου, ο θεατής γίνεται κοινωνός μιας νέας ηθικής, της ηθικής του αγώνα για ελευθερία, αξιοπρέπεια και δικαίωση. Πράγματι, είναι βαθύτατα συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες της Μακρονήσου κατάφεραν, σε έναν άγονο και αφιλόξενο τόπο, να παράξουν πολιτισμό, την ίδια στιγμή που υφίστανται μειωτικές διαδικασίες και βασανισμούς, άμεσα συνεδεμένους με το φύλο και την ιδεολογία τους.
Διότι αυτό που γινόταν στην Μακρόνησο ήταν ακριβώς αυτό: μια διαδικασία απανθρωποίησης και αποστέρησης κάθε στοιχείου, που προσιδιάζει σε ανθρώπους. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο νομπελίστας Primo Levi, που επιβίωσε από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης: “ο άνθρωπος είναι ένας κένταυρος, ένα κουβάρι σάρκας και νου, θεία έμπνευση μαζί και σκόνη”. Οι γυναίκες της Μακρονήσου, ωστόσο, δεν έχουν στο πλευρό τους τους θεούς, όπως οι γυναίκες της Τροίας, αλλά μόνο την μία την άλλη, καθώς και την πεποίθηση ότι οι στόχοι της ζωής είναι η καλύτερη άμυνα ενάντια στο θάνατο και τον εκφυλισμό κάθε είδους, φυσικό, ηθικό, πολιτικό.

Όλα τα ανωτέρω και, δη, την ιδιαίτερη αυτή σύλληψη, ο δημιουργός τα αναδεικνύει μέσα από μια σκηνοθεσία, που, ως συνήθως, συνδυάζει την πειθαρχία με την κινητοποιήση των συναισθημάτων και των αναμνήσεων. Οι, δε, ερμηνείες χαρακτηρίζονται από εσωτερική ένταση, η οποία κορυφώνεται, δυνάμει του θρηνητικού ηχοτοπίου, που διαμορφώνεται επί σκηνής. Η παράσταση “Μακρόνησος/Τρωάδες”, ωστόσο, δεν είναι μελόδραμα. Αντίθετα, μέσα από τη χρήση οπτικοακουστικού υλικού, η παράσταση συνιστά όχι μια σύγχρονη μορφή τέχνης, αλλά και ένα μνημείο ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

ΣΚΗΝΗ “BRECHT” -2510, 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 38
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Ανδρέας Ζαφείρης
Ηχογραφήσεις: Δημήτρης Τριγωνίδης
Φωτογραφίες Video: Μάρκος Κιμιωνής
Trailer: Χάρης Γεωργιάδης

Παίζουν: Μαρία Βλάχου, Χάρης Γεωργιάδης, Βίκυ Εδιάρογλου, Έρη Μαριόγλου, Ειρηάννα Μπουμπάρη
Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15μμ
Εισιτήρια: € 12. Ισχύουν ειδικές τιμές. Πληροφορίες: 6973070329, 6975535197