Είδαμε το "ΦΑΕ" Στο Θέατρο Αλκμήνη
Υπήρχε ένα παιδί, η Φραουλίτσα. Σαν να την έβλεπα να στέκεται μπροστά μας, κοκκινομάλλουσα, να απολαμβάνει, χορτάτη πια, την ίαση. Ενήλικη, κατασταλαγμένη, χαμογελαστή. Έτσι ξεκινά η παράσταση.
Ενας μονόλογος βγαλμένος απ'τα στήθη.
Απόλαυση; Αναπόληση; Σαν καρέ που ξετυλίχθηκε με μπρίο και πάθος, πήγαμε μαζί της πίσω, στις πιο παλιές σελίδες του ημερολογίου της μνήμης. Μέσα από αληθινές ιστορίες της Αθήνας του 1960, μέχρι το σήμερα. Σαν ντοκιμαντέρ εποχής της παλιάς πόλης. Την συντροφεύσαμε στη μοναξιά και την προσμονή. Σ’ ένα σπίτι άδειο από ουσιαστική γονική παρουσία και κατανόηση.
Πήγαμε στο ψιλικατζίδικο, κλέψαμε παγωτά, πήγαμε σχολείο φορώντας την μπλε ποδιά, την είδαμε να κλαίει στα διαλείμματα. Χορέψαμε μαζί της σε πάρτι που κανείς δεν ήρθε. Είδαμε τις σκανταλιές και τον πόνο ενός μοναχικού παιδιού. Σε μια γειτονιά όπου το βερεσέ ήταν αγάπη και απουσία.
Το πρώτο χτύπημα του πόνου ήρθε με μια παιδική ασθένεια, που έγινε βαθιά ριζωμένη πεποίθηση. Σαν εγκεφαλικό σλόγκαν: «ΦΑΕ, ΜΗ ΞΑΝΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ», «ΦΑΕ, ΜΗ ΞΑΝΑΠΑΘΕΙς ΑΔΕΝΟΠΑΘΕΙΑ». Φάε, φάε, φάε… μέχρι να εξορκιστεί.
Ο επιβληθής καταναγκασμός της υιοθετημένης μάνας, η παρουσία της αλλά και η απουσία της, η παραμέληση, τα σχολικά τραύματα — όλα συσσωρεύονται, όπως και τα κιλά. Η μοναξιά του παιδιού γίνεται η μόνη συντροφιά, γεμάτη λέξεις και τροφή. Η Φραουλίτσα μαθαίνει να επιβιώνει, μέσα από βουλιμική λοξοδρόμηση, υπερφαγικά επεισόδια, το τρίπτυχο: ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ – ΚΡΥΦΑ – ΤΥΨΕΙΣ.
Παιδί, φίλη, γυναίκα, μάνα — με το ίδιο τραύμα σε κάθε στάδιο της ζωής. Διατροφικά κεντήματα με βελόνα που πονά στο ίδιο σημείο. Σε ρυθμούς κόκκινο-μαύρου, σαν καταθλιπτικός ταύρος, το ανεπιθύμητο θηλαίο γεύεται τα δάκρυα σαν αίμα. Ίσως η απόρριψη ξεκινά από τη μήτρα, αφού το μικρό κοριτσάκι ήταν μια τρίτη ανεπιθύμητη κύηση. Η ανάγκη για προστασία, γαλήνη και σταθερότητα δεν καλύπτεται.
Μέχρι που η Φραουλίτσα ρόδισε, γλύκανε και άκουσε τον ίδιο της τον εαυτό. Το τίμημα της βιασύνης — να ζήσεις, να μάθεις, να γευτείς — μας οδηγεί στο τίμημα της απώλειας. Όταν το κόκκινο σάλι συναντά το λευκό σάλι, κενό και κρεμασμένο, έρχεται το γράμμα της λύτρωσης. Το γράμμα της συμπόνιας μετουσιώνει το μητρικό τραύμα σε απαλό, ζεστό λευκό σάλι.
Συνολικά, ΦΑΕ είναι μια παράσταση συναισθηματικά φορτισμένη, βαθιά ψυχολογική και αισθητικά μεστή, που κάνει τον θεατή να ταυτιστεί με τη Φραουλίτσα σε κάθε ηλικία της ζωής της. Ένα έργο για το τραύμα, την απώλεια, τη μοναξιά, αλλά και για την ανθεκτικότητα της ψυχής — μια εμπειρία που αφήνει έντονο αποτύπωμα.