Αργεντινή. 2010 – μια χρονιά που η οικονομική κρίση έμοιαζε να καταπίνει ζωές. Στο Buenos Aires γίνεται σούσουρο. Ανοίγει ένας νέος πολιτιστικός χώρος ο οποίος πρόκειται να ανοίξει την αγκαλιά του στους δημιουργούς της πρώτης γραμμής.
Συνέντευξη τύπου του Centro Cultural Sánchez.Η Ρόζενμπαου, οικοδέσποινα και καλλιτεχνική διευθύντρια, κρατά τα νήματα ενός θιάσου avant-garde, ριζοσπαστικών καλλιτεχνών που παίζουν με τα όρια της σκηνής λες και αυτά δεν υπήρξαν ποτέ. Στη σκηνή δίπλα της, εμφανίζεται ο Χούλιο Τόγκα. Με το βλέμμα εκείνου που ξέρει να καίει γέφυρες προτού καν τις διαβεί.

«Αν αλλάξετε το όνομα του κτηρίου, θα έρθω», τους λέει.
«Και πώς θες να το πούμε;»
«Μαραντόνα».

Ρηξικέλευθος, ακτιβιστής, αναρχικός καλλιτέχνης, visual artist – ένας άνθρωπος που μοιάζει να αναπνέει μέσα από τη σύγκρουση.
Ένα όνομα—μια χώρα, μια μυθολογία ολόκληρη. Από εκείνη τη στιγμή, η παράσταση αποκτά ρυθμό, χρώμα, κίνηση, φυσικότητα. Σαν να περνά από το χαρτί απευθείας στη σάρκα.

Στην καρδιά της παράστασης βρίσκεται μια ομάδα συντελεστών που λειτουργεί με ακρίβεια εξέγερσης: στη σκηνή, ο θίασος, οι Δημήτρης Δρόσος, Άρης Μπαλής, Μαρία Αποστολακέα, Μελίνα Πολυζώνη και Μικές Γλύκας απογειώνουν το υλικό με ενέργεια και αφοσίωση.
Το κείμενο του Suyako δίνει τον παλμό, ενώ... η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαγουλιώτη το μετατρέπει σε ζωντανό, πολυεπίπεδο σύμπαν, με την πολύτιμη στήριξη του βοηθού σκηνοθέτη Στρατή Νταλαγιώργου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Εύας Γουλάκου, μαζί με τη συμβολή της Άρτεμις Σγούρου-Δροσοπούλου, δημιουργούν έναν χώρο όπου ο ρεαλισμός και το avant-garde συνυπάρχουν φυσικά. Η μουσική του Μικέ Γλύκα χτίζει το ηχητικό τοπίο της εξέγερσης, ενώ οι φωτισμοί του Δημήτρη Κασιμάτη δίνουν στην κάθε στιγμή την απαραίτητη ένταση και ποιητικότητα.

Ο συγγραφέας του Μerde (ΔΘΠ), o εκλεκτός Suyako aka Βασίλης Μαγουλιώτης, χτίζει έναν κόσμο που δεν χαρίζεται σε κανέναν. Μια αφήγηση που δεν φοβάται ούτε τη βρωμιά ούτε την αλήθεια. 

"Δεν κοιτάει την ταξική ενοχή του πριν πετάξει σκατά στη νέα γενιά (...) βρε άντε χέσε μας σεξιστή κωλόγερε."

Ξέφρενες μουσικές, μια κινησιολογία που μοιάζει πότε με χορό δρόμου και πότε με τελετουργικό επιβίωσης, και ένα ensemble που μοιάζει σαν να κολλάει "Πέντε" επί σκηνής χωρίς κανένα φρένο. «Κάθε χειμώνας είναι μακρύς εδώ στο Μπουένος Άιρες» – και νιώθεις το κρύο να περνά από τα σανίδια μέχρι το κοινό.

Στιγμιότυπα της ζωής του Χούλιο, διατρέχουν τις δεκαετίες 1978–1989 με μια ένταση σχεδόν ποιητική. Γιατί, όπως λέει κι ο ίδιος στον τότε έρωτα του την Άλμα:
«Δεν γράφεται καμιά ιστορία αν δεν είσαι κι εσύ εδώ μαζί μου».

Κι εκεί, στην κορύφωση, ένα δάνειο από τον Μαγιακόφσκι σκάει σαν βόμβα:
«Όλη μου τη δύναμη του ποιητή στη χαρίζω. Ετοιμάσου για επίθεση».

Η συνομιλία του Τόγκα με τον πατέρα του είναι από τις πιο δυνατές στιγμές—ένα ψυχολογικό ακορντεόν που ανοίγει, κλείνει και σε αφήνει κομμένο. Κι η φωνή του ηθοποιού στο τραγούδι... και τι φωνή!
Φωνάρα. Το γρέζι της είναι όλα τα λεφτά. Σαν να ακούς μια χώρα να μιλά μέσα από έναν λαιμό.

Η ανατίναξη του Sánchez, η ταμπέλα «Απαγορεύεται η είσοδος σε απολίτιστους», οι Semprevivas τα παιδιά που κάνουν εξέγερση στην άκρη της πόλης—όλα γίνονται κομμάτια ενός σύμπαντος όπου η τέχνη δεν είναι στολίδι. Είναι όπλο.
Τέχνη μέχρις εσχάτων.

Κι έτσι, το Centro Cultural Sánchez γίνεται κάτι περισσότερο από σκηνή: γίνεται χώρος αντίστασης, μνήμης, και κυρίως... συνέχειας.

«Είναι εύκολο να τα τινάζεις όλα στον αέρα όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις», ακούγεται από τον σκοτεινό φωτισμό. Και σχεδόν αμέσως μετά, η βεβαιότητα: «Η ιστορία είναι ένα ναρκοπέδιο».

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/i-synarpastiki-eksegersi-tou-xoulio-togka/