Η παράσταση ξεκινά με την αφοπλιστική ατάκα:

«Καλησπέρα, τι κάνεις; Πώς είναι η ερωτική σου ζωή τον τελευταίο καιρό;»

Και κάπου εκεί, ο γνωστός ψυχολόγος Γιώργος Λάγιος, ο συντονιστής της βραδιάς, σε προειδοποιεί ευγενικά για το χάος που θα ξεδιπλωθεί στη συνέχεια μπροστά σου.

Γιατί αμέσως μετά ακούς:

«Οτιδήποτε συμβεί στην ερωτική σου ζωή μετά την παράσταση, την ευθύνη την αναλαμβάνω εγώ.»

Κι κάπως έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας ενός ζευγαριού,της Ολίβιας και του Άρη.

Η παράσταση αγγίζει όλα αυτά που αποφεύγουμε να συζητήσουμε: τα red flags που βλέπουμε αλλά προσποιούμαστε ότι δεν είδαμε, τις σχέσεις που «κάπως» λειτουργούν αλλά δεν μας γεμίζουν, τις προσδοκίες που έχουμε από τον άλλον – αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ο Λάγιος μπαίνει βαθιά στις δυναμικές των σχέσεων, λέγοντας ξεκάθαρα:
«Όλοι νομίζουν ότι εγώ θέλω να τους χωρίσω... (...) Κανείς δεν συζητάει τι γίνεται κατά τη διάρκεια της σχέσης.»

Και έχει ένα δίκιο. Γιατί συνήθως μιλάμε μόνο για την αρχή και το τέλος. Το ενδιάμεσο όμως είναι αυτό που μας καίει.

Η Ολίβια, εμφανώς ενοχλημένη, αναφέρει στον ψυχοθεραπευτή της κο. Λάγιο, την ιστορία όπου ο σύντροφος της, της είπε να φύγει μετά το σεξ 3 διεισδύσεων. Ο ψυχολόγος τώρα απευθύνεται στο κοινό και θέτει την εύλογη, αλλά ταυτόχρονα άβολη απορία:
Το γεγονός αυτό λέει κάτι; Πρέπει μετά το σεξ να κοιμόμαστε πάντα μαζί;
Και η αλήθεια είναι πως μέσα από κάτι τόσο απλό, ξεδιπλώνεται μια ολόκληρη συζήτηση για τις προσδοκίες, τα όρια, την επιθυμία για οικειότητα.

Πιάνει και το κομμάτι του ναρκισσισμού μέσα στις σχέσεις – και ειδικά στο σεξ.

«Πολύς κόσμος κάνει σεξ με μη διαθέσιμα άτομα, ναρκισσιστικά άτομα... και το σεξ είναι φανταστικό.»

Ναι, το «φανταστικό» είναι μια παγίδα.
Ο ναρκισσιστής στην αρχή σου δίνει ό,τι θες – το τέλειο love bonding. Μετά; Μετά κοιτάει μόνο την δική του ευχαρίστηση. Κι εσύ μένεις να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά.

Η Όλιβια –το δυνατό πρόσωπο της παράστασης – πετάει τη φράση στον ψυχολόγο της που μας μένει καρφωμένη στο μυαλό:
«Τελειώσατε με τις ερωτήσεις; Γιατί εγώ εδώ έχω έρθει για τις απαντήσεις.»
Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως όλοι, λίγο ή πολύ, ψάχνουμε απαντήσεις στα ίδια πράγματα.

Ο Γιώργος Λάγιος μιλά για την αυτοενσυναίσθηση και το κόστος του να μην εκφράζεις τα συναισθήματά σου και μας επισημαίνει ότι ο δρόμος αυτός συχνά οδηγεί... νοσοκομείο. Και ναι, ακούγεται υπερβολικό, αλλά μέσα μας ξέρουμε ότι δεν είναι.

Άρης – Όλιβια – Λάγιος.
Ένα τρίγωνο που μας κάνει να δούμε καθαρά:
Με ποιους τρόπους προσπαθεί ο Άρης να ελέγξει την Όλιβια;
Από το πώς μιλάει, μέχρι το πώς αποστασιοποιείται.
Το κλασικό μοτίβο: εκείνος μη διαθέσιμος, εκείνη love addict.
Τα τραύματα συναντιούνται κι αρχίζει το «εγκεφαλικό χάος».
Ντροπή και φόβος – τα δύο πιο βαριά συναισθήματα που κινούν τις πιο απελπισμένες πράξεις.

Μια κοπέλα από το κοινό είπε κάτι που χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά της παράστασης: «Όταν αφήνεις τη δουλειά σου για ένα συναίσθημα και μια σχέση, για να ζήσεις μέσα από τον άλλον... είναι λάθος.»Κι εκεί καταλαβαίνεις πως το έργο δεν είναι απλώς θέαμα. Είναι καθρέφτης.

Η Νίνα Έππα παρότι πρόσφατα μπήκε στο ρόλο για να αντικαταστήσει την προκάτοχο της κυρία Κοντογεώργη,κουβαλάει την ευθραυστότητα και τη δύναμη της Όλιβιας σαν δεύτερο δέρμα. Δεν «παίζει» τον πόνο και το μπέρδεμά της – τα ζει πάνω στη σκηνή. Σε σημεία, η φωνή της σπάει με τέτοιο τρόπο που μεταφέρει αυτούσια την αγωνία κάθε ανθρώπου που ένιωσε κάποτε «μη αρκετός». Σε κερδίζει χωρίς να προσπαθεί, ακριβώς γιατί η ερμηνεία της είναι βαθιά, ωμή και απόλυτα ειλικρινής.

Ο Μάνος Τσούτης, δίνει στον Άρη μια επικίνδυνη γοητεία – αυτή που σε τραβάει και σε πετάει ταυτόχρονα. Δεν τον παρουσιάζει ως «κακό», αλλά ως άνθρωπο μπερδεμένο, εγωκεντρικό, διαθέσιμο μόνο κατά το ήμισυ. Με απόλυτη ακρίβεια περνάει από το τρυφερό στο ψυχρό, από το «σε θέλω» στο «φύγε». Και αυτό είναι που κάνει το κοινό να ταυτίζεται, να εξοργίζεται και να καταλαβαίνει πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες σε μια τοξική δυναμική.

Ο Γιώργος Λάγιος σκηνοθετεί με έναν τρόπο που δεν σου επιτρέπει να κρυφτείς – ούτε από τους ηθοποιούς, ούτε από τον εαυτό σου. Χτίζει τη σκηνική δράση σαν ψυχολογικό ντοκιμαντέρ: ωμό, διαδραστικό, ειλικρινές. Η χρήση της ψηφοφορίας, των άμεσων ερωτήσεων προς το κοινό και των εναλλαγών ανάμεσα στο χιούμορ και τη συναισθηματική ένταση δημιουργεί μια εμπειρία που δεν είναι παράσταση αλλά καθρέφτης. Ο Λάγιος σε βάζει να δεις τις σχέσεις σου όχι σαν ιστορία, αλλά σαν επιλογές – τις δικές σου επιλογές.

Η παράσταση είναι διαδραστική – ψηφίζεις, βλέπεις τα στατιστικά στην οθόνη, συμμετέχεις. Και μέσα από τις ιστορίες βλέπεις πως η Όλιβια ενεργοποιεί το οικείο της τραύμα: θέλει να την επιλέγουν, να την θέλουν αρκετά. Κι ο Άρης δεν την θέλει αρκετά. Δεν την αγκαλιάζει μετά το σεξ (επειδή κάνει «ελαφρύ ύπνο»), την αφήνει, απομακρύνεται, την παρατά. Δεν ασχολείται να της δώσει οργασμούς.Και αυτή συνεχίζει να ελπίζει και να προσπαθεί.

Και μετά έρχεται ο αναστοχασμός. Ο δικός μας. Γιατί η παράσταση σε βάζει να ρωτήσεις τον εαυτό σου:

Είμαι καλά με αυτόν τον άνθρωπο; (aka. τον σύντροφο μου)

Με σέβεται;

Γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν τόση δύναμη πάνω μας;

Και τελικά καταλήγεις στην πιο σκληρή, αλλά απελευθερωτική διαπίστωση: Είναι κρίμα να αφήνουμε τη ζωή μας να ορίζεται από ανθρώπους που, ενώ είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να μας νοιάζονται, συχνά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Μια παράσταση που δεν βλέπεται απλώς — τη νιώθεις. Και όταν τελειώσει, φεύγεις λίγο πιο ειλικρινής με τον εαυτό σου. Ίσως και λίγο πιο ελεύθερος.

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/mesa-sto-myalo-sou-part-2-erotas-kai-xaos/