Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα ενός συγγραφέα είναι να αλιεύσει από ένα παρελθόν φανταστικό ή πραγματικό, μνήμες βουτηγμένες στη σιωπή, βλέμματα πιο καθαρά κι από κρύσταλλο, ιστορίες που δεν είναι φτιαγμένες από λέξεις αλλά από τα ρήγματά τους, από τα κενά και τους απόηχούς τους. Αυτό που προσπαθεί ένας δημιουργός να φέρει στην επιφάνεια είναι αυτό που διαφεύγει από όλους τους άλλους, σε στιγμές που η καρδιά καλπάζει είτε από χαρά είτε από φόβο είτε από πόνο.

Το θέατρο έχει ένα πλεονέκτημα με το μέρος του σε αυτή τη συνθήκη: μπορεί να δημιουργηθεί, να εξελιχθεί και να καθιερωθεί στη σιωπή. Η κίνηση, ο ρυθμός του λόγου, οι φωτισμοί και άλλες προϋποθέσεις που φτιάχνουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζωντανεύει ένας κόσμος, μπορούν να μειώσουν τις λέξεις και την επίδρασή τους και ταυτόχρονα να μεγαλώσουν το βάθος που τις περιέχει.

Ο Δημήτρης Καράς αγαπάει τις ιστορίες όπως αυτές ζωντανεύουν μέσα από μια γνήσια αφήγηση, από τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου, από τη μνήμη, τις σκοτεινές πτυχές και το φως της. Στον μονόλογο «Είσαι μουσική» με πρωταγωνίστρια την Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη σε σκηνοθεσία Σοφίας Φυτιάνου που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Nous, ο Καράς φέρνει στο προσκήνιο ένα συνηθισμένο αλλά και πολυεπίπεδο θέμα, με μια φρέσκια ματιά, θέτοντας ερωτήματα με τον δικό του μοναδικό τρόπο, παντρεύοντας την παιδική αφέλεια με τον πόνο και την επίγνωση του τέλους, γεμίζοντας την ιστορία του με νότες, με την γιατρειά της μελωδίας, με το βάλσαμο της μουσικής που ξέρει να μιλά μιαν άλλη γλώσσα πιο πέρα από τα μάτια.

«Η πιο ωραία ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία είναι η μαμά μου». Η πρόταση με την οποία ξεκινάει την αφήγησή της μια νεαρή γυναίκα για την ζωή της, έχει ένα διφορούμενο χαρακτήρα που μόνο στο τέλος αντιλαμβανόμαστε. Η πιανίστρια μαμά της που της μίλαγε πάντοτε με νότες και παρτιτούρες, με ένα παιχνίδι μουσικής που θα την καθόριζε για πάντα, ζει κουλουριασμένη στα πλήκτρα του πιάνου της, δυσκολεύεται να φάει, να χαμογελάσει, να χαρεί τη ζωή. Στο σπίτι επικρατεί σχεδόν πάντα ησυχία και οι λέξεις όποτε βγαίνουν σημαίνουν πολλά περισσότερα απ' όσα κανείς μπορεί να φανταστεί. Το βάρος τους πέφτει σαν βράχος πάνω στην καρδιά της μικρής κόρης που πασχίζει να ανακαλύψει όσα κρύβονται πίσω από κάθε κατεβασμένο βλέμμα, απ' τα απόμακρα μάτια του μπαμπά της, απ' τις φωνές της γιαγιάς της που όπως της λέει είναι πάντα για καλό, για να βοηθήσει την μαμά. Να βοηθήσει την μαμά από τι, όμως;

«Όλα θα πάνε καλά» και «να μην ανησυχείς» και εκείνη αναπτύσσει την ικανότητα να ξεχνάει όλες τις μαύρες μέρες, τα μεσημέρια της Κυριακής που η μαμά της δεν ακουμπά το παστίτσιο ούτε τη φασολάδα στο πιάτο της. Καταλαβαίνει ότι είναι καλύτερο να κρατά το στόμα της κλειστό γιατί η αλήθεια είναι πέτρα κοφτερή που σπάει το τζάμι στα δυο κι ο αέρας που μπαίνει φέρνει τούμπα όλη την εύθραυστη τάξη του σπιτιού. Φτιάχνει κώδικα επικοινωνίας με την μεγάλη της αδελφή για να μπορούν να συνεννοούνται στην σιωπή που ανυπέρβλητη επικρατεί. Χρειάζεται κάποιον να μιλάει, να της λέει την αλήθεια, να μάθει αν η μαμά της είναι καλά, να προσπαθήσει να τη σώσει. Να την κάνει να χαμογελάσει.

Οι αναμνήσεις περνούν μέσα από θραύσματα, ζωντανεύουν και μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια του θεατή, η μουσική είναι πάντα εκεί παρούσα, συντροφεύει μια πληγή και την σκεπάζει, μέχρι που φτάνοντας ένα απόβραδο του καλοκαιριού στα όρια της ζωής και του θανάτου, ο κόσμος μαμάς και κόρης θα αλλάξει προς μια κατεύθυνση που δεν υπάρχει γυρισμός. Ζεσταίνει όμως άοκνα τη φωλιά τους μια φωτιά από αγκαλιές και νότες που περιμένουν να μπουν σε μια σειρά και να μεταμορφωθούν σε κομμάτια ψυχής που είναι η έννοια και η μαγεία της μουσικής.

Μια παιδική ηλικία που μετεωρίζεται ανάμεσα στα παιχνίδια και τους νοσοκομειακούς διαδρόμους, στην αγάπη και στην ψυχρότητα, στα γέλια των άλλων παιδιών και στη σιωπή του οικογενειακού τραπεζιού, στο καλοκαίρι και στο κρύο, στην άγνοια και στην αλήθεια, στην αφέλεια και την ανησυχία, ενσαρκώνεται με τον πιο ταιριαστό τρόπο από την υπέροχη Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη που μας χαρίζει μια από τις πιο συναισθηματικές ερμηνείες. Κάνει την σκήνη όλη δική της με την δυναμική του παιδιού που κάνει το δωμάτιο δικό του για να παίξει, γίνεται κορίτσι πληγωμένο και γυναίκα δυνατή από την μια στιγμή στην άλλη, ντύνεται μπαμπάς, παππούς και γιαγιά με εκφράσεις που αβίαστα σκορπούν γέλιο και δάκρυα συγκίνησης. Ζυγίζει άρτια την κάθε λέξη της κι ενστερνίζεται ολοκληρωτικά τον ρόλο της, γίνεται η μικρή κόρη κι η νεαρή γυναίκα, γίνεται η ιστορία της και το παρελθόν που την καθορίζει, γίνεται ο πόνος και η χαρά που πλημμυρίζουν μια παιδική ψυχή και την αφήνουν να επιπλέει σ' έναν βυθό που νιώθει πίκρα αλλά και γαλήνη. Με αντικείμενα μονάχα δυο καρέκλες, ένα τραπέζι κι ένα παλτό καταφέρνει να ζωντανέψει κάθε πρόσωπο του έργου, κάθε μέρος και κάθε σκηνή, συνδυάζοντας λόγο και κίνηση με τρόπο μαεστρικό που προϋποθέτει παραδειγματική ψυχική και σωματική αφοσίωση.

Φυσικά, όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να έχουν επιτευχθεί χωρίς τις σκηνοθετικές οδηγίες της Σοφίας Φυτιάνου που κατάφερε να ζωντανέψει τόσο μαγικά έναν εξαιρετικό μονόλογο, δίνοντας προσοχή σε όλες τις εκφραστικές και κινησιολογικές λεπτομέρειες, εκμεταλλευόμενη με ζηλευτό ποιητικό τρόπο την σιωπή, τις παύσεις και τον κενό χώρο και μην αφήνοντας σπιθαμή να ξεφύγει από την οπτική της. Αναδεικνύει εξαιρετικά το χιούμορ του κειμένου δίνοντας χώρο σε κάθε διαφορετικό συναισθηματικό φορτίο που αγγίζει τον θεατή, δεν φοβάται να κολυμπήσει στο βάθος της ιστορίας για να ανακαλύψει τον θησαυρό που έχει να της προσφέρει κι έπειτα να τον μετατρέψει σε μια καθολική αφήγηση. Σε μια ιστορία που έχει να πει πολλά σε όλες τις καρδιές που λυγίζουν στην ανάμνηση της μαμάς καθισμένης στο πιάνο κρατώντας όλες τις νότες στις χούφτες της σφιχτά για να μην της ξεφύγει καμία.

Τα απλά, λιτά και εύστοχα κοστούμια και τα σκηνικά υπογράφει η Νατάσα Παπαστεργίου, την πολύ καλή μουσική ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου Δημήτρης Καράς, τον έξυπνο φωτισμό ο Γιώργος Αγιαννίτης, ενώ την επιμέλεια της κίνησης έχει ο Νικόλας Χατζηβασιλειάδης.

Η παράσταση «Είσαι μουσική» ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στην αίθουσα BlackBox του Θεάτρου Nous και είναι ο μονόλογος που θα σας αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση, πολλούς προβληματισμούς, αλλά και την πιο όμορφη μελωδία που κρατά ζεστή την καρδιά, γεμάτη αγάπη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Δημήτρης Καράς
Σκηνοθεσία: Σοφία Φυτιάνου
Κοστούμια-Σκηνικά: Νατάσσα Παπαστεργίου
Μουσική: Δημήτρης Καράς
Επιμέλεια κίνησης: Νικόλας Χατζηβασιλειάδης
Φωτισμός: Γιώργος Αγιαννίτης
Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Καραγιάννη
Φωτογράφος: Ναταλία Δρακοπούλου
Σχεδιασμός Οπτικής Ταυτότητας: Ηρώ Καραβία
Παραγωγή: Φως και Σκιά Α.Μ.Κ.Ε.

Ερμηνεία: Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη

Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/nous-black-box-eisai-mousiki/?lang=el