«Το κοινό δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά οι γονείς κι εμείς
ένα μικρό ανυπεράσπιστο παιδί μπροστά τους.»

Η παράσταση ξεκινά και το τραγούδι της Φλέρυς πλημμυρίζει σιγά σιγά την αίθουσα. Ήσυχο και απαλό στη αρχή, δυνατό και σπαραξικάρδιο στη συνέχεια. Ένα μοιρολόγι της ζωής της, ένας απολογισμός των πενθών που διαπέρασαν την ύπαρξη της, ένας συγκλονιστικός αλαλαγμός και θρήνος των απωλεσθέντων στιγμών, ιδανικών και ονείρων, της αγάπης που βρέθηκε για λίγο μέχρι να χαθεί και πάλι μέσα στη λευκή βία των ψυχιατρείων. Της αγάπης που τόσο έψαχνε σε όλη της τη ζωή και που αν ίσως δεν κατόρθωσε να δώσει η ίδια στη εαυτή της, την έδωσε απλόχερα στη μουσική της.Όμως αυτό είναι μόνο το πρώτο επίπεδο γιατί σε μια δεύτερη θέαση πρόκειται καθαρά για μια καθηλωτική εξύμνηση της ζωής, της πάλης για ίαση, της δίψας για δημιουργία που μόνο οι βαθιά λαβωμένες ψυχές δοκιμάζουν, της εξαγνιστικής λύτρωσης που μόνο αυτές αξιώνουν.

Η εξαιρετική ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου, βαθιά σαν λεπίδα που φτάνει στο μεδούλι,πραγματικά μια γροθιά στο στομάχι, σε κάθε στομάχι που ανακατεύεται και δεν αντέχει άλλη αδικία, βία και δυστυχία στον κόσμο, η προσωπική της ιστορία αναπόσπαστα δεμένη με την κοινωνική ιστορία που εντός της έζησε και τραγούδησε μεταμορφώνοντας κάθε νότα σε φτερά που τη σήκωναν για λίγο ψηλά από την ανάξια της πραγματικότητα, την ανάξια για κάθε άνθρωπο που επιμένει να ελπίζει, να ονειρεύεται και να παλεύει μέσω της τέχνης του για έναν καλύτερο κόσμο. Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη μας δίνει τη Φλέρυ σε όλη της την έκταση και υπόσταση, αναδεικνύοντας την ηθοποιό η οποία έρχεται κυριολεκτικά τόσο κοντά μας μέσα από το σκηνοθετικό του βλέμμα που
πραγματικά φοβόμαστε πως θα μας πάρει μαζί της να κατοικήσουμε για πάντα στα θλιμμένα της μάτια, να γίνουμε τα δάκρυα της, θα μας εξαυλώσει σαν τον καπνό από τη φλόγα που ανάβει και σβήνει, σαν τη ζωή της που άναψε και έσβησε δίχως να δεχτεί όπως μας λεέι να εξαργυρώσει τη συντριβή της ψυχής της. Μια αυθεντική μαγκιά, ένα γνήσιο ταπεραμέντο δίχως επιτηδεύσεις και συγκαταβάσεις δεν της επιτρέπει να φτηνύνει την πανάκριβη φωνή της για να ταιριάξει στον ελάχιστο, χρεοκοπημένο μας κόσμο.

Η ευαλωτότητα της η μεγαλύτερη δύναμη, το πάθος της ασίγαστο και ορμητικό, μια φλόγα καίει την ψυχή της και οι καπνοί την τυλίγουν και εμάς μαζί, χρώματα, αρώματα, σύμβολα παραδέρνουν στη δίνη της ομίχλης του μυαλού της που όμως βλέπει πεντακάθαρα σε σχέση με τα τόσα τυφλά, με επιφανειακά βλέμματα μάτια.

Το κάδρο της Φλέρυς μας κοιτά απ´ τον τοίχο καθ´ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ένα βλέμμα που διαπερνά την ψυχή σαν αέναο ερώτημα, που είναι το ίδιο ένα αέναο ερώτημα,τα μεγάλα θλιμμένα μάτια παρακολουθούν την ηθοποιό, τη συντροφεύουν σε όλη την εξαιρετική ερμηνεία της και δεν είναι παραίσθηση, δεν είναι όραμα, είναι η μαγική δύναμη του θεάτρου που τα κάνει να χαμογελούν για λίγο μέχρι να βυθιστούν και πάλι στη γοητευτική μελαγχολία τους. Απλά ευγνώμονες που παρααβρεθήκαμε και εμείς ως κοινό στην τελευταία συναυλία της.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Ελένη Κοκκίδου
Σκηνικά – κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπέκας
Γραφιστικά: Πέτρος Παράσχης
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Εισιτήρια παράστασης 

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/to-tragoudi-tis-flerys-3os-xronos/