«Μετά υπάρχει μια περίοδος είκοσι τριών λεπτών, που πραγματικά κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να έκανε. Αλλά ήταν μέσα σε εκείνο το διαμέρισμα με τα πτώματα των παιδιών του.»

Το αιχμηρό κείμενο του Dennis Kelly, ο συγκλονιστικός αυτός μονόλογος που σιγά σιγά βυθίζει στη σάρκα μας το μαχαίρι περιστρέφοντας αργά, βασανιστικά και μετά το τραβάει απότομα αφήνοντας την ανοιχτή πληγή να αναβλύσει φρέσκο αίμα,βρίσκει επιτέλους την απόλυτη ενσάρκωση του στη καταπληκτική ερμηνεία της Νατάσα Εξηνταβελώνη η οποία επί μια ώρα και κάτι οργώνει κυριολεκτικά τη σκηνή, μεταφέρεται σε μακρινούς πια τόπους, διακτινίζεται σε περασμένες στιγμές και μαζεύει τα κομματάκια του χαμένου χρόνου σαν σπασμένα παιχνίδια παιδιών. Σπασμένα κουκλάκια, που κάποιο καλά σχεδιασμένο βήμα ποδοπάτησε και διαμέλισε σε πείσμα των όσων διατείνονται πως ήταν απλά μια αδέξια, μη επιθυμητή ενέργεια.

Το θέμα σκληρό, το έγκλημα γνώριμο και αποτρόπαιο, η παιδοκτονία, η θανάτωση μικρών παιδιών το τέλος μιας σχέσης μεταξύ ενηλίκων, η αποτρόπαια εκδίκηση. Πόση φρίκη, πόση απόγνωση και ματαιότητα χωράνε επιτέλους στον μικρό μας κόσμο, μικρός ακριβώς γιατί δεν μπορεί να προστατέψει τα δικαιώματα των παιδιών για ειρήνη, ασφάλεια και αγάπη. Η σκηνοθεσία φέρνει μπρος μας όλα τα μέρη της αφήγησης, όλα αναπαριστώνται με πλήρη λεπτομέρεια και ακρίβεια, το εύρημα με την καταγραφή στη κάμερα είναι εντυπωσιακά ταιριαστό καθώς βλέπουμε τις εκφράσεις του προσώπου οι οποίες μεγεθύνονται φέρνοντας την πρωταγωνίστρια σε εν δυνάμει θέση παντεπόπτη θεού που όμως δεν δύναται να παρέμβει και να αλλάξει την ιστορία, αφήνοντας ανέγγιχτα τα ανθρώπινα λάθη.

Οι φωτισμοί και η μουσική αναδεικνύουν περαιτέρω την ατμόσφαιρα δημιουργώντας ένα ντοκιμαντέρ που γυρίζεται ενώπιον μας εκείνη ακριβώς τη στιγμή , ένα αυτοαναφορικό ντοκουμέντο κατά την διάρκεια του οποίου η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την ιστορία της, την εαυτή της μέσα στην ιστορία και έξω από αυτή. Να κατανοήσει τα γεγονότα που οδήγησαν στο τέλος, τις ανεπαίσθητες ενδείξεις που το προοικονομούσαν , το ίδιο το τέλος και την αρχή του ή και το τέλος της αρχής. Να συνενώσει το χαμένο παζλ της νιότης της, του διαστήματος πριν τον γάμο και έπειτα από αυτόν και να βγάλει τα δικά της συμπεράσματα, να εξάγει τα δικά της πορίσματα σε μια ιδιότυπη μελέτη της προσωπικής της ζωής, του προσωπικού της βατερλό, σε μια ιδιαίτερη αυτοψία της ψυχής της. Μια συγκλονιστική ερμηνεία αντάξια του κειμένου με ένα κείμενο αντάξιο της ερμηνείας, μια συνένωση του προσωπικού με το συλλογικό, ένα αέναο ερώτημα και μια απάντηση που αργεί πολύ ακόμα να δοθεί ενώ παράλληλα το ερώτημα εχει ήδη απαντηθεί.

«Και να σας πω δεν νομίζω πως είναι αλήθεια. Δεν δημιουργήσαμε την κοινωνία με αυτόν τον τρόπο για τους άντρες. Την δημιουργήσαμε για να σταματήσουμε τους άντρες.»

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Girls & Boys του Dennis Kelly

με τη Νατάσα Εξηνταβελώνη
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου
Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Μουσική: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου
Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Διρχαλίδης
Φωτογραφίες - Βίντεο: Δέσποινα Σπύρου
Video Editing: Μαριάνα Τρούμπη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζέσικα Κουρτέση
Graphic Design: Mavra Gidia
Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης
Social Media: Λία Κεσοπούλου
Παραγωγή: Metropolitan: The Urban Theater

Εισιτήρια https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/girls-and-boys-athens/