Ένα project βασισμένο στην προφορικότητα , αποτελείται από επτά πραγματικές ιστορίες μνήμης των ερασιτεχνών που ερμηνεύουν. Η σκηνοθεσία ήταν πως γυριζόταν ένα ντοκιμαντέρ με αφηγήσεις απ' την πραγματικότητα των συμμετεχόντων . Πρώτος ο Βαγγέλης, θρηνούσε τη Ρηνούλα του που πέθανε . Όταν μπήκε από την πλατεία στη σκηνή μας κέρασε γλυκά. Σαράντα χρόνια κοινής ζωής κι αυτός αναπολούσε την εποχή του φλέρτ τους και την πρώτη τους αγκαλιά στο σινεμά όταν έβλεπαν το μιούζικαλ "Οι ομπρέλες του Χερβούργου." Μας έπαιξε κι ένα μουσικό μοτίβο με τη φυσαρμόνικα.
Έπειτα πήγαμε στο Κιλκίς στην εφηβεία του επόμενου ήρωα. Κάθε μνήμη ήταν δοσμένη με χιούμορ και σηματοδοτημένη από κάποιο τραγούδι. Εδώ η διήγηση διακόπηκε μαζί με την ανολοκλήρωτη Delilah του Τομ Τζόουνς. Οι ήρωες παρότι αναπολούσαν , είχαν χιουμοριστικές αφηγήσεις κι ο νόστος της απώλειας ήταν γλυκός. Ακόμα και το μπλε φουστάνι,που πιστεύω πως ήταν η ιστορία που άγγιξε τους περισσότερους , ο θάνατος της μικρής αδερφής που από μόνο του σαν θέμα προσφέρεται για μελό ήταν μια αστεία αφήγηση. Ο θείος Λεό με το αλτσχάιμερ που στο τέλος τηλεφώνησε , η ιστορία του λευκού γιασεμιού που τόσο όμορφα μας περιέγραψε τα νυχτολούλουδα της Αθήνας , η σχέση του συγγραφέα με τον πατέρα του με μουσικές ροκ και Φατμέ . Κι ο αγαπημένος μου φίλαθλος ο Παναιτωλικός που χρόνια αναζητά εκείνο το πρώτο φιλί που τον έσωσε απ' τους χούλιγκαν της αντίπαλης ομάδας.
Οι ιστορίες είναι άνισες κάποιες λιγότερο ενδιαφέρουσες, θα πρότεινα και μια μικρή περικοπή σε κάποιες να γίνει λίγο πιο σφιχτή η παράσταση . Αγάπησα πολύ τις μουσικές της κάθε ιστορίας. Η μνήμη συνυφαίνεται συχνά με τραγούδια. Το εγχείρημα κέρδισε το στοίχημα . Το θέατρο ήταν γεμάτο κι όλοι βρήκαμε σημεία που μας γύρισαν στις δικές μας απουσίες.

"Είναι κάτι στιγμές
σαν μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει
Λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά
για να δώσουν του κόσμου τη γνώση"
Κι η φανέλα της σωτηρίας , αφέθηκε να περιμένει...

https://tickets.public.gr/gr-el/tickets/theater/apontes/